Oboje z rywali byli wręcz nie przytomnie dlatego też postanowiłem nieco podgrzać atmosferę. Zrzucając górą część z stalowych schodków pochwyciłem ją w rękach i wyniosłem do góry. Widziałem podnoszacego się a nogi Batistę, dlatego też szybko na niego ruszyłem i wręcz znokautowałem go poprzez Steel Steps Shot! Publicznośc od razu zaczęła na mnie buczeć, nie zamierzałem się tym przejmowć, bowiem wróciłem do Brooksa. Podniosłem go do stójki i wykonałem Two Hand Chokeslam.

Show trzyma mnie już za szyję, więc kopię go w krocze! Walka bez dyskwalifikacji, więc wykorzystałem to! Atleta nie wymierzył ciosu, odpuszczając rękę! Ja zdążyłem ją przechwycić i upadłem na matę wykonując Falling Armbreaker, którym też przejąłem inicjatywę!

Momentalnie po zaaplikowanym ciosie podniosłem się na równe nogi i spojrzałem w kierunku podnoszącego się w pobliżu ringu Batisty. Szybko do niego podszedłem i chwytając w odpowiedni sposób wykonałem Reverse STO wprost w apron! Zwierz zatrzymał się na nim głową, więc jedyne co mi pozostało to wrzucić go do środka ringu i przejść do przypięcia. Sędzia jednak doliczył tylko do dwóch. Walka cały czas trwała! Ruszyłem więc w kierunku lin, by wyjść z ringu, po Big Showa. Ten wstawał już na nogi, więc zmieniłem nieco swoje plany. Zamiast prześliznąć się pod dolną liną, schwyciłem się tej górnej i Slingshot Planchą powaliłem Atletę ponownie na podłoże! Publiczność oszalała, a ja dołożyłem jeszcze Leg Drop całkowicie odcinający przeciwnika od powietrza! Krztuszący się Big Show pozostał za ringiem, natomiast ja wprost przeciwnie wdarłem się do jego środka! Dave po mojej marnej próbie pinu powstał (co prawda ledwo, ledwo, jednak dał rade to zrobić) w narożniku, więc jedynym co mi pozostało było wykonanie kombinacji ciosów! Najpierw przy pomocy Corner High Knee wbiłem kolano w podbródek rywala, a następnie Bulldogiem wyrzuciłem go na środek ringu! Wszystko to złączyło się pięknie w Corner High Knee followed by Bulldog*

*UM Tactics

Szybko powstałem, układając ręce pod głową, tak jakbym kładł się na poduszkę! Fani wiedzieli co to oznacza - nadszedł czas, by Batista poszedł spać! Czaiłem się za leżącym na brzuchu Davem, gdy do ringu wtargnął Atleta, próbujący mnie zaatakować. Uchyliłem się przed jego ręką, okręcając na pięcie w jego kierunku. Oczywistym jest iż jestem szybszy, dlatego zrobiłem to szybciej niż Big Show! Odwracający się po chwili Wielkolud zainkasował Roundhouse Kick wyłączający go z rozgrywki! Mogłem więc ostatecznie zająć się Zwierzakiem, właśnie powstającym na równe nogi! Wciąż byłem za jego plecami, więc gdy tylko powstał i odwrócił się w moją stronę, wyniosłem go na barki i po chwili wykonałem Go To Sleep! Big Show leżał całkowicie wyłączony, dlatego też padłem na leżącego na środku ringu Animala i przeszedłem do przypięcia!

Sytuacja nie była najlepsza - ba, nawet była tragiczna. Zmęczenie oraz ból, które w tym momencie odczuwałem były ogromne. Nie byłem w stanie trzeźwo myśleć, gdy Phil wyniósł mnie na swoje barki. Na szczęście wola walki we mnie nie zgasła! Wciąż czułem, że nie przegrałem, a doping fanów rytmicznie wykrzykujących "Go Batista! Go Batista!" wciąż dawał mi poczucie, że jeszcze mogę odzyskać panowanie w ringu i stanąć nad powalonymi rywalami jako zwycięzca tej morderczej batalii! Jednak żeby to nastąpiło musiałem najpierw wydostać się z potrzasku, w którym się znajdowałem. Instynktownie zacząłem wierzgać nogami i rękami, aby jak najbardziej utrudnić CM Punk'owi wykonanie jego kończącej akcji, uderzałem ze wszystkich sił łokciami w jego głowę i w końcu ten nie wytrzymał i puścił mnie, a ja wykorzystałem ten moment, aby ześlizgnąć się z jego pleców. Bestia znów poluje!

Od razu mówię że raczej biorę całe 36h. Brak koncepcji. Jednak nie, coś tam wyskrobałem. Mówiąc to mam na myśli wysiliłem się całym sobą, żeby jednak dziś napisać.

Przytłoczony trudem tego pojedynku, z jękiem zaczerpnąłem świeżego powietrza. Moja supremacja nie okazała się być tak oczywistą sprawą. Żaden śmiałek wygrywający walkę już przed jej rozpoczęciem nie jest godny by osiągnąć zamierzony cel. Prym wieść może jedynie ten, który z pokorą przeskakuje wszystkie kłody, rzucane pod nogi przez los. I tylko ten tytułować się może Najlepszym...

A to nie tak miało wyglądać! Pieczołowicie rozplanowałem całą tę walkę, a tymczasem moje wyobrażenia posypały się niczym najzwyklejszy domek z kart. Czułem jak  plecy wręcz rozpadają się od trawiącego je bólu. Każdy cios otrzymany w tej walce ranił je coraz bardziej. Fani jednak nie byli miłosierni - jedyne czego chcieli, to widowiskowych akcji, zaciętej walki. I oczywiście mojego zwycięstwa. Oznajmili to głośnymi chantami "THIS IS AWESOME! THIS IS AWESOME!" oraz "CM PUNK! CM PUNK!" roznoszącymi się dźwięcznie po całej arenie. Musiałem więc dać z siebie wszystko by ich zadowolić. Musiałem ponownie stać się Najlepszym na Świecie...

Czas naglił, a ja z przestrachem uświadomiłem sobie obecność Animala za moimi plecami! Odskoczyłem w bok jak rażony gromem, charcząc przy tym głośno w próbie złapania kolejnej zbawiennej porcji tlenu. Wciąż trwający pojedynek ewidentnie dawała mi się we znaki. Potrzebowałem jednak zapomnieć o bólu. By zwyciężyć. By jeszcze raz pokazać, że jestem Najlepszy!

Bezzwłocznie zaatakowałem, skrzętnie wykorzystując zadziwiającą przeciwników szybkość. Big Show nie zdążył nawet mrugnąć, a Batista runął na matę zupełnie jak World Trade Center 11 Września. Przyczyną zaistniałej sytuacji okazał się być Roundhouse Kick, z pewnością najlepszy który kiedykolwiek wykonałem. W tym momencie dotarła do mnie jednak prosta życiowa prawda - nie ważne jak wysoko jestem, nie ważne jak dobry jestem. Muszę ciągle się szkolić. Samo bycie jednym z najlepszych nie satysfakcjonowało mnie w najmniejszym stopniu. By osiągnąć spełnienie, musiałem stać się NAJLEPSZYM NA CAŁYM ŚWIECIE!

Dlatego też ruszyłem do dalszego ataku, zamierzając ostudzić zapał kolejnego aspirującego na te stanowisko - Big Showa. Wielkolud z arogancją spojrzał na mnie, zapraszając mnie gestem do walki. Jego postawa była jednak tylko i wyłącznie dobrą miną do złej gry - przytłoczony bólem z którym nie potrafił wygrać, zawadiacko rzucił się w kolejny wir walki. Uciszyłem jego ból - a w zasadzie wyłączyłem go wraz ze świadomością Atlety - trzecim w tej walce Roundhouse Kickiem! Wielkolud wytoczył się po otrzymanym ciosie za ring, pozostając tam już do końca pojedynku. Ja natomiast rozejrzałem się po oszalałej z podniecenia publiczności. Układając dłonie w kształt poduszki i przytykając do nich głowę zdałem sobie sprawę z jednej, bardzo ważnej rzeczy - już za chwilę miałem stać się pretendentem do WWE Championship. I nikt nie mógł mi tego odebrać... Wystarczyło tylko dowieść bycia Najlepszym...

400/400
27/30

Ostatnio edytowany przez Jakub ;x (2015-02-17 20:51:52)

Teraz wiedziałem, jak czuje się ranne zwierzę uwięzione w sidłach. Sytuacja, w której się znalazłem wiele się od tego nie różniła. Ledwo udało mi się wymknąć z usypiających objęć CM Punk’a, a już naprzeciwko mnie stało dwóch zawodników, których musiałem pokonać, abym zaspokoił swoje nieugaszone pragnienie polowania na najcenniejszy pas w całej federacji. Byłem potwornie zmęczony, obolały, a jednak się nie poddawałem. Potężny płomień woli walki nieustannie był podsycany przez pokrzepiające okrzyki fanów. Wyczerpanie jednak nie ustępowało. Czułem jak krople potu obficie zalewają całe ciało, przez to jak wiele energii włożyłem w łowy. Od samego początku zostawiłem w ringu kawał serca, aby publiczność wiedziała, że warto było przyjść na arenę i dopingować swojego ulubieńca. Przecież byłem ich super bohaterem, nie mogłem ich zawieść. Teraz kibice pomagali mi utrzymać się na zmęczonych już nogach dzięki swojej żywiołowej reakcji na mój wyczyn, bowiem gdy tylko ześlizgnąłem się z pleców adwersarza nagrodzili mnie wybuchem nieokrzesanej euforii. Delektowałem się owacjami, jednak mój organizm nie mógł dłużej znieść bierności. Powoli czułem jak mięśnie się napinają, a siła wraca do kończyn. Kątem oka widziałem logo WWE, które przypominało mi o co walczymy. Fatal 4 Way zbliżało się wielkimi krokami, a ja musiałem sobie zapewnić miejsce w walce wieczoru tejże gali. Adrenalina ponownie zawitała w mych żyłach! Z werwą wydarłem z piersi dziki okrzyk sygnalizując gotowość do boju! Phil jako pierwszy wyrwał w moją stronę, aby dokończyć swe dzieło, jednak szybko natknął się na łokieć, który wystawiłem na jego powitanie. (Reverse Elbow) Już raz go zniszczyłem i mogłem zrobić to ponownie! Hala zawrzała, gdy napiąłem mięśnie w geście triumfu! Zaskakująco Brooks nie zamierzał odpuszczać, naprawdę mu zależało. Na szczęście żądza krwi, która pobudziła mój apetyt, dała o sobie znać i kolejną próbę ataku zakończyłem oplatając szyję oponenta niczym boa, aby solidnie nim zakręcić zanim wcisnąłem jego truchło w matę! (Swinging Side Slam) Teraz pomiędzy mną, a walką o pas WWE, której pożądały wszystkie moje zmysły, stał już tylko tłuścioch. Czułem do niego wstręt i obrzydzenie, gdy patrzyłem na jego spasione cielsko. Z drugiej strony wiedziałem, że taki ogrom mięsa może w końcu nasyć mój głód walki! Zapadłem w trans łowcy, z którego już nie mogłem się obudzić. Niczym rozwścieczony nosorożec poszarżowałem na Paul’a, aby wyładować na nim całą swoją frustrację i złość, którą go darzyłem. W ułamku sekundy zaatakowałem go ręką, którą  trafiłem prosto w jego klatę i sprowadziłem Olbrzyma do parteru! (Lariat) Nic nie było w stanie mnie teraz zatrzymać, ponownie mogłem skradać się bezszelestnie jak lew i łamać kości z niedźwiedzią siłą. Musiałem ich pożreć, aby zaspokoić głód, taka jest natura Bestii!

400/400
28/30