Na arenie rozbrzmiewa "The Beast", a Batista pojawia się na rampie! Fani szaleją, a zawodnik nakręcony pozytywną energią w podskokach podchodzi na środek rampy. W tym miejscu przeskakuje z nogi na nogę, a następnie napina mięśnie wydając z siebie dziki okrzyk godny Króla Dżungli! Następnie Dave przykuca markując strzelanie z karabiny maszynowego, a WWE Universe może podziwiać piękny pokaz sztucznych ognich. Po chwili Animal wstaje i przechodzi kilka kroków uderzając się w klatę i jeszcze wyskakuje w powietrze machając ręką, jakby zadawał cios, po czym sztuczne ognie znowu mogą cieszyć publikę. Zwierz już bardzo pewny siebie zmierzał w kierunku "kwadratowego pierścienia". W jego oczach nie ma strachu, a jedynie wigor, agresją oraz czystą rządzę krwi. Bestia wślizgnęła się do ringu pod linami, po czym weszła na każdy z narożników, gdzie napięła mięśnie i zaryczała dziko! Kibice byli zachwyceni, a Dave zajął miejsce w narożniku, przygotowując się do rozpoczęcia starcia, którego wprost nie mógł się doczekać!

Pretendenci stali w ringu wyczekując na wejście ostatniego, najważniejszego członka tej walki. Nagle wszystkie światła zgasły, na widowni świeciły tylko telefony niektórych z fanów zapewniając im jako taką wizję. Wtedy to na titantronie puszczono theme mistrza WWE. Przy końcu odliczania zawodnik pojawił się na rampie.



Kanadyjczyk olewając wszystkich swoich byłych fanów i buczenie spowodowane ostatnimi wydarzeniami na Raw dzielnie zmierzał w stronę ringu. Zdeterminowany aby obronić trzymane na barku mistrzostwo zawodnik wspiął się do ringu po czym uniósł pas w górę aby zaprezentować wszystkim swoje najważniejsze trofeum, a następnie oddał je do opieki sędziemu po czym wpatrzony w rywali oczekiwał na gong

Ostatnio edytowany przez Spajk (2015-03-22 10:57:41)

Dżungla wzywała mnie na łowy… stojąc w „kwadratowym pierścieniu” wciągałem powietrze przez nozdrza, wyczuwając subtelny aromat strachu. Zapach pobliskich ofiar, wysłanych do mnie jak baranki na rzeź, doprowadzał mnie do obłędu. Żądza krwi zaczynała przejmować kontrolę, pozbawiając mnie hamulców moralnych. Czułem zew lasu… Znajdowałem się w dziczy, której byłem jedynym władcą, nie mogłem zostać wyniesiony na tarczy ze swego królestwa! Kakofonia dźwięków spływająca na nas niczym ciepły deszcz idealnie imitowała charakter dżungli. Kibice zdzierali czerwone gardła wielbiąc poszczególnych wrestlerów, nie było mowy o jednogłośności. Donośnie „CM Punk! CM Punk!” przeplatało się z rytmicznym „Go Batista!”. Wszystko okraszone było szczyptą westchnień adresowanych do Okady, oraz porcją nienawiści „na cześć” panującego jeszcze mistrza. Jedynym środkiem zapobiegającym przedwczesnemu natarciu było złapanie się lin, wyjąc do WWE Universe jak wilk do księżyca. Moje myśli zostały opętane przez wizję dzierżenia najcenniejszego pasa federacji. To właśnie powód amoku, który pochłonął mnie bez reszty. Instynkt wręcz rozkazywał zdobycie go, a wszystkie zmysły pożądały bez wytchnienia. Stał się moją obsesją. Musiałem go zdobyć! Nagle poczułem przyjemny powiew wolności. Metaliczny dźwięk gongu ogłosił początek łowów! Wystarczyło zatopić kły w świeżym mięsiwie, abym mógł cieszyć się złotem. Inicjacja boju była niezwykle emocjonująca. Moje spojrzenie spotkało się ze wzrokiem Phil’a. To on pokonał mnie trzy tygodnie temu! Pałałem do niego żywym ogniem nienawiści. W mgnieniu oka zacząłem szarżę w kierunku Brooks’a, jakbym miał zaraz przegryźć mu tętnicę. Zetknęliśmy się w pobliżu środka ringu, gdzie weszliśmy w klasyczny klincz. Wola walki oraz zwierzęca siła pozwoliły zmajoryzować adwersarza. Z łatwością przeszedłem do zaciśnięcia stalowych kleszczy na szyi Chicago Made’a. Po mimo tego, że jego jęki były wyraźnie słyszalne na arenie,  nie zostałem odebrany pejoratywnie.  Fani chcieli mojego zwycięstwa, więc musiałem im je ofiarować. Zerwałem uchwyt, lecz nawet sam „Najlepszy na Świecie” nie był w stanie zareagować na szybkość szczytowego drapieżnika w szale polowania i dał się wynieść pod Body Slam, po czym zaliczył pierwszy kontakt z matą! Jednak udowodnił, że nie bezpodstawnie nosi ów przydomek, gdyż szybko zerwał się na równe nogi i odbijając się od lin ruszył w moim kierunku. Byłem maksymalnie zdeterminowany przez trofeum, a pędzący przeciwnik nadział się na Back Body Drop, po którym złapał się za plecy i był w stanie szybko wstać. Kątem oka dostrzegłem batalię, pomiędzy Christian’em i Okadą. Mistrz znęcał się nad pretendentem w narożniku, a dla mnie była to wymarzona sytuacja do ataku. Bezpardonowo dopadłem do niego, wbijając jego szyję w górną linę, po czym złapałem za głowę zaskoczonej zwierzyny, aby wgnieść ją w deski! (DDT) Kanadyjczyk nie zdołał zaprotestować. Stałem przed zafrasowanym Japończykiem. Wyraźnie był przerażony faktem, iż znajduje się na terenie łowieckim wygłodniałego drapieżcy. Siedział oparty o ochraniacze po ofensywie William’a i nie miał szans, aby się obronić. Zaabsorbowana moją hegemonią publika nie mogła się doczekać  dalszej części starcia, więc podsyciłem ich ciekawość klepiąc się w klatę. Wybuch ich radości był tak ogromny, że poczułem natychmiastową potrzebę szybkiego zakończenia boju!

Atmosfera w Toyota Center sięgnęła zenitu. Cały wieczór, wypełniony ekscytującymi pojedynkami i zaskakującymi zwrotami akcji, został bezpowrotnie zapomniany. Teraz liczyło się już tylko jedno - który z czwórki niesamowicie zmotywowanych gladiatorów zwycięży? Oczy wszystkich widzów - także i tych przed telewizorami -  wlepione były w twarze zawodników. Według publiczności, wygranym tej zaciekłej batalii mógł zostać każdy. Jednakże w moich oczach, walka ta była dość nietypowym starciem. By wygrać, musiałem pokonać aż trzech przeciwników. Paradoksalnie, było to jednak tylko trzech przeciwników! Dla przeciętnych wrestlerów, takich jak Christian czy Okada, pokonanie więcej niż jednego adwersarza było ciężkim orzechem do zgryzienia. Dla mnie natomiast, był to chleb powszedni. Wiedziałem, że jestem w stanie odnieść sukces. Pokażę, że jestem najlepszy na świecie i odzyskam to co moje!

Odpychając się od narożnika przy którym stałem, wywołałem kolejną żywiołową reakcję trybun. Rozejrzawszy się po zgromadzonych fanach widziałem jednak, iż coś jest nie tak. Z całą pewnością tak nagły zwrot akcji, jakim było poniedziałkowe zachowanie Christiana, zbił ich z tropu. Nie chciałem i nie mogłem dać plamy. Musiałem wygrać, musiałem odebrać pas Kanadyjczykowi. Nie tylko by podkreślić swoją pozycję najlepszego na świecie! Moją powinnością było odniesienie zwycięstwa w tej batalii, również w imię publiczności! Wszystko co robiłem do tej pory, doprowadziło mnie do tego miejsca. Kiedyś byłem taki jak oni... Jednakże wylewając krew, pot i łzy, stałem się tym, kim zawsze chciałem być. Poświęcenie którego dokonałem, zostanie mi dziś sowicie wynagrodzone poprzez WWE Championship... Czempionat, który zdobędę w imię swoje i wszystkich zwykłych ludzi!

*GONG*

Wreszcie! Metaliczny dźwięk świdrujący moje zmysły, dał znak do ataku. Powolnym krokiem ruszyłem w kierunku środka ringu, przeszywając wzrokiem Okadę i Christiana. Próbowałem dać im po cichu do zrozumienia, co powinniśmy zrobić już na samym początku starcia. Kanadyjczyk wraz z Japończykiem najwidoczniej zrozumieli moje ukryte zamiary. Oczywistym było, iż planuję zmasowany atak na Batistę. Wielki Zwierz był najgroźniejszą znaną mi Bestią, toteż jego szybka eliminacja była najistotniejsza. Bezpardonowo staranowaliśmy Dave'a, przepychając go w kierunku narożnika. Tam wspólnymi siłami zdominowaliśmy go, zasypując całą falą stompów. Odstąpiłem od poległego oponenta, pozostawiając wszystko w rękach Christiana i Okady. Po chwili jednak wszyscy mogli przekonać się, jak przewrotny bywa los. Zaabsorbowany atakiem na Zwierza Kanadyjczyk, został przez niego odepchnięty nogą. Postanowiłem wykorzystać to zrządzenie losu i cofającego się Cage'a schwyciłem w pasie, momentalnie wykonując German Suplex! Usłyszawszy huk wydany przez zderzenie ciała Kapitana Charyzmy z deskami ringowymi, Kazuchika odwrócił się w moim kierunku, zadziwiony atakiem na naszego "sojusznika".

- No co? Przecież nie będziemy współpracować na wieki.

Słowa te wywołały dokładnie to, czego w tym momencie sobie życzyłem - Japończyk ruszył na mnie z atakiem! Uchyliłem się jednak przed jego ciosem i pozwoliłem mu odbić się od lin. Wracając do mnie nadział się na Calf Kick! Teraz do zdominowania pozostał mi już tylko Dave. Odwróciłem się w jego kierunku - cały czas siedział w narożniku. Wykorzystałem to, wykonując Running Facewash! Publika oszalała - byli właśnie świadkami dominacji, nabytej przez Najlepszego!

480/480

Szybko, zwięźle i na temat.

Spajk - sam wiesz, co zrobiłeś źle. Nie muszę nic komentować.

Depil - Masz genialnie dopracowany gimmick, świetnie opisałeś interakcje z publicznością, te relacje między Tobą, a resztą stawki, tylko...ta cholerna gramatyka. Wciąż dużo w niej błędów, ale już dostrzegam małe poprawki. Nie wiem, czy masz stwierdzoną dysleksje, czy inne schorzenie, ale choćbym nawet bardzo chciał przyznać Ci jakiś punkt, to po prostu nie mogę, bo reszta stawki burzyłaby się za chwilę, jak mur berliński. Spróbuj jeszcze bardziej popracować nad gramatyką, a naprawdę, mógłbyś odnaleźć się w midcardzie.

Remik i Jakub - Siłą rzeczy byliście najlepsi. Poziom wyrównany, nie widziałem błędów, czy to ortograficznych, czy interpunkcyjnych. Obaj b dobrze odnieśliście się do mojego polecenia. Posty godne tytułu, o który walczycie. Wygrać może tylko jeden, dlatego mam mały dylemat. Chciałem nagrodzić was obu, ale zaatakowaliście siebie nawzajem. Batista dwa ciosy skierował na Punka, a ten z kolei przypomniał sobie o zwierzaku na końcu. Dlatego przyznaję wam już po 1pkt. Ale potrzebuje dodatkowej oceny. I w związku z tym, napiszecie mi krótki opis sytuacji, na 100 słów, z jednym ciosem uniwersalnym, który pozwoli wam przejąć inicjatywę. Możecie zaatakować TYLKO SIEBIE. Uznajmy, że Christian i Okada po dwóch szybkich ciosach ze strony Brooksa wy turlali się z ringu. Są na razie wyłączeni.

Zamieszamy to tak, że Batista wykonał dwa ciosy na Punku, po czym cofnął się do narożnika, by potauntować, potem zaatakował go Philip, by następnie odciągnąć przeciwnika na środek ringu z zamiarem wyprowadzenia akcji. Tam Zwierzak skontrował to na punch i obaj padli na matę. OS na 100 słów. Jeden cios uniwersalny.

Aaaa! - w mojej głowie rozległ się dziki ryk frustracji. Jak mogłem pozwolić, żeby zaatakowana i zraniona ofiara uciekła z moich szponów?! Nie potrafiłem zrozumieć dlaczego popełniłem tak bezsensowny błąd o po pierwszym ukąszeniu odwróciłem się plecami do wciąż przytomnej zwierzyny. Złość rosła w siłę z każdą sekundą. Nie dość, że właśnie Brooks odliczył mnie podczas pierwszego starcia o miano pretendenta do złota, to teraz miałbym okazać słabość i ustąpić mu w walce o pas? Nigdy! W takim pojedynku apetyt rośnie w miarę jedzenia, a ja byłem wygłodniałą Bestią! Podpierając się na pięściach podniosłem się z maty, a przed oczami widziałem obrazy klepiącego mistrza Tag Team, odliczanego mistrza WWE... i samego "Najlepszego na Świecie". Zmotywowany zaistniałą sytuacją rzuciłem się na stojącego już przeciwnika, sprowadzając go ponownie do parteru brutalnym Clothesline'em!

Jeden szybki atak i wszystko wróciło do normy. Wiedziałem, że nie mogę się tak rozpraszać i mimo faktu, że walczę dla fanów musiałem skupić się maksymalnie na polowaniu. Właśnie dlatego pozwoliłem wstać swojej ofierze. Przecież to dopiero początek batalii, ma jeszcze dużo sił. Ja natomiast stałem przy linach w rozkroku, zapraszając go gestem dłoni do kolejnego starcia. "Come on!" rzucone przeze mnie przyniosło zamierzony efekt. Brooks poderwał się z maty i ruszył w moim kierunku gotowy do ataku, lecz na jego nieszczęście spełnił tym dobrze przemyślaną strategię łowiecką. Sprawnym ruchem oplotłem jego szyję i solidnie nim zakręciłem, zanim trzepnąłem truchłem o matę. (Swinging Side Slam) Po tak silnym ciosie wykopałem CM Punk'a poza "kwadratową konstrukcję" i sam wyszedłem poza nią. Już miałem zabrać się za Phil'a, jednak dostrzegłem Christian'a kawałek dalej. Nic nie będzie tak cudowne, jak osłabienie samego mistrza, po czym odebranie mu jego tytułu. Pozostawiłem więc dotychczasową ofiarę koło leżącego Okady i zabrałem się za Cage'a. Gdy tylko się podniósł natychmiast na jego twarz spadł solidny Big Boot, po którym stracił równowagę, lecz nie upadł, gdyż znalazł oparcie w barierkach pozaringowych. Bez skrupułów rozpędziłem się, aby przerzucić go przez nie, trafiając go bestialskim Lariat'em! Zamierzony efekt został osiągnięty! Christian wpadł pomiędzy fanów, którzy przez cały czas na niego buczeli, co było dla mnie jak woda na młyn. Wiedziałem, że mogę go zmasakrować i wykluczyć z walki do samego jej końca!