Kontra przed Swinging Side Slamem

Aaron ma kłopoty z prądem, dlatego też post z jego strony pojawi się najprędzej jutro.

Dziękuję za uwagę..

Początek stracony, a koniec już bliski, lecz szala nadal przechyla się na ich stronę i ani drgnie. Michael nie tylko zawiódł mnie, zawiódł również publikę, która tak ciężko dopingowała nasz "Złoty" i "perfekcyjny" team. Trzeba wziąć się w garść mocno spiąć pośladki i ruszyć i ruszyć by wreszcie pokazać, że nadzieja dalej tkwi w naszych sercach. Wiele razy powtarzałem "Nie poddawaj się", wiele razy w mojej głowie, w tych najtrudniejszych chwilach pojawiał się ten cytat oraz wiele razy właśnie dzięki niemu udawało mi się wyjść obronną ręką i zwyciężyć i zdobyć Pas US oraz bić się do ostatniej kropli krwi z najlepszymi. Dziś. Na tej wspaniałej gali, gdzie mam szansę dokonać niemożliwego, poddaje się? Nie. Gdyż jest to jeden z najgorszych grzechów.

Szybko zerwałem się na nogi, przeleciałem wzrokiem po arenie i zatrzymałem się na powstającej posturze rapera. Ścisnąłem pieść, mocno przygryzłem język i nie zważając na ból jaki doskwiera mi od kilku minut, ruszyłem do przodu. Dwa szybkie kroki zostały postawione, a już po chwili przemieniły się w bieg. Z krzykiem na ustach wędrowałem w jego kierunku, by finalnie wystawił swoją rękę i staranować go, przybijając do twardego podłoża. Publika wraz ze mną zaczęła krzyczeć, a ja czuje, że żyję, że walczę dla kogoś. Ten moment może być ostatnim. Innego już nie będzie. Nie uda nam się teraz, nie uda nam się już nigdy. Przeciwnik wręcz błyskawicznie zerwał się na nogi. Ciężko dysze, z trudem łapę dech, lecz nie poddaję się, walczę do samego końca. Ugiąłem kolana i wystrzeliłem do góry jak z procy. W kulminacyjnym momencie kiedy to wisiałem w powietrzu na wysokości jego twarz, wyprostowałem dolne kończyny, fundując Montelowi nieprzyjemne spotkanie z moją podeszwą. Oj, musiało boleć. Oponent jak  kłoda, twardo opadł na matę. Przetarłem rekom czoło zgarniając ostatnią warstwę makijażu zmieszaną z potem. Podążyłem w stronę jednego z rogów kwadratowego pierścienia. Zwinnie przeskoczyłem na apron i krok po kroku wspinałem się coraz wyżej i wyżej. Nie jest to codzienna sytuacja, kiedy Mistrz Ameryki, tak potężny facet wspina się 2 metry nad ziemie, by za chwilę zlecieć i poturbować ciało przeciwnika. Tutaj nachodzi na myśl kolejne pytanie: Co człowiek potrafi, kiedy ma przystawiony nóż do  gardła i na jak wiele potrafi się zdobyć?

Ugiąłem kończyny, z trudem łapiąc równowagę. Potter już na nogach, a ja wyleciałem jak rakieta, taranując go i układając na twardym podłożu, akcją, która nosi nazwę Diving Clothesline. Historia zatacza finalny krąg cierpień.

Stałem zmęczony w swoim narożniku patrząc, jak Goldust otrzymuje niezłe lanie od MVP. Nie po to wpuściłem go do ringu, aby zniszczył nasze szanse na mistrzostwo. Nagle w mym ciele coś, jakby się uwolniło i chciało wyjść na wolność. Mój wzork wnet się ożywił i mierzył leżącego Goldusta, który czołgał się do narożnika. Widziałem grymas bólu, na jego twarzy, bardzo cierpiał. Wystawiłem rękę do zmiany z nim,  a on widząc, że jest płomien nadzieji na uratowanie tego pojedynku czołgał się szybciej do mnie, gdy był już dosłownie kilka centymetrów od mojej ręki, zabrałem ją i zszedłem apronu. Fani nie kryli swojego zdziwienia i zaczęli buczeć, sam Runnels był zdziwiony zaistniałą sytuacją, a ja z ironicznym uśmieszkiem obserwowałem starcie. Złoty odwrócił się w stronę rywala i to była okazja dla mnie - szybko wróciłem do ringu i wykonałem McGillicutter na schylonym ex partnerze. MVP ze zdziwieniem na twarzy przypiął opponenta , a sędzia spokojnie doliczył do trzech. Nowymi Mistrzami Tag Team zostali Golden Players, a ja nie zwracając uwagi na fanów opuściłem ring, wznosząc pas w góre przy ironicznym uśmieszku.

Ostatnio edytowany przez Hardyz (2013-07-18 22:49:18)