Do ringu przybywają pretendenci do tytuły Tag-Team, czy para Goldust-McGillicutty zdołają pokonać inną "Złotą drużyną?

Zaczyna Hardyz

***

Tak więc do dzieła panowie. Kto ładniej na max 500 słów!

Wielkie marzenie... Kilka lat temu, tak właśnie mogłem nazwać dzisiejszy dzień. Ciężka praca, lata przygotowań oraz niebywała determinacja, to wszystko przyczyniło się do tego, że stoję w tym ringu, w tym mieście i mam szansę właśnie dzisiaj zdobyć upragnione trofeum. Serce uderzało ze zdwojoną siłą, oczy łzawiły od blasku świateł, a uszy bolały od wykrzykiwań podjudzonych fanów. Coraz to bardziej targały mną emocje, dlatego też przymknąłem na chwilę swe oczy, by móc w pełni się wyciszyć. Wszystko wokół po chwili umilkło i słyszałem tylko swoje nierówne oddechy, które spływały po mojej klatce piersiowej niczym krystaliczna woda... Czy zdołam dzisiaj unieść swą rękę w geście triumfu? Te pytanie prześladowało mój umysł sprawiając, że dłonie same zaciskały się w pięści, a źrenice znacznie się powiększały. Skierowałem po chwili swą uwagę na adwersarza, obrzucając go horrendalnym spojrzeniem. Fizyczne kontakty to tylko połowa celu. Jednym z ważnych cech pojedynków, jest właśnie wtargnięcie na psychikę współzawodnika... Mężczyzna w pasiastej koszuli przedstawił już obiekt, o który ubiegają się ów pary, a następnie oznajmił początek batalii jednym ruchem ręki...

Pewnym krokiem wyszedłem z miejsca spoczynku, by zakończyć przemarsz na środku kwadratowej maty. Głęboko spojrzałem w oczy petenta, by przeniknąć w głąb jego umysłu. Pragnąłem poznać najskrytsze myśli, ale również obawy, związane z ów bitwą. Posłałem delikwentowi szyderczy, bardzo charakterystyczny dla mojej osoby uśmiech. Chciałem jak najmocniej naruszyć spokój ducha przeciwnika, by całkiem nieświadomie odkrył swe najsłabsze punkty. Uniosłem swe drżące ręce ku górze, umiejscawiając je na wysokości klatki piersiowej. Łączyło się to z pierwszym odruchem, który miał rozpocząć tenże pojedynek. Na oczach widzów, tworzyć zaczęły się nierówne koła, które były nieodzowną metodą, na inicjacje sporu. Regularnie skracałem dystans, jednak po kilku krokach, cofałem się na swe miejsce. Po paru okrążeniach, antagonista był nieco rozjuszony moją postawą. Przyczyniło się to , do pierwszego zainicjowania ataku. Dzięki trzeźwemu umysłowi, mogłem bez problemów uniknąć próby szturmu, tym samym stawiając siebie w korzystnym świetle. Zaparłem się nogami i wymierzyłem oponentowi trafnego sierpa, który okazał się być doskonałą podcinką. Michael nie okazał skruchy i już po chwili znalazł się na równych nogach. Nie zdążył jednak zareagować, gdyż krwiożerczy clothesline spowodował, że jego plecy znów dotknęły zimnej jak lód maty. Wyczekałem podniesienia się rywala na kolana, wtedy właśnie wymierzyłem mu Enzuigiri!

Mistrz Interkontynentalny bez żadnych oporów położył się na macie... W głowie miałem ułożony szczegółowy scenariusz, dlatego też nie tracąc czasu, zbliżyłem się do persony, przechwytując jego czaszkę. Szarpiąc nią niemiłosiernie zmusiłem delikwenta do natychmiastowego podniesienia się na proste nogi. W tej pozycji mogłem zdziałać o wiele więcej, aniżeli w pozycji dolnej. Wykorzystując swą przewagę siłową, pchnąłem Michael'a w stronę przeciwległego narożnika. Gdy tylko tknął plecami czarnych ochraniaczy, ruszyłem w jego stronę... W ostatecznej fazie biegu wyraźnie podskoczyłem, tym samym zwiększając siłę ataku przy wykonaniu Stinger Splash'a! Antagonista osunął się w narożniku mając na twarzy olbrzymi grymas bólu. Ten fakt umacniał mą siłę, oraz powodował, że grubo ciosane rysy mojej twarzy układały się w uśmiech.

Zza pleców dochodziły do mnie głośne, dopingujące moją personę okrzyki. Sprawiało to, że pobudzony do dalszych akcji, złapałem głowę petenta wyciągając go z narożnika. Zaparłem się nogami o matę, a następnie wykorzystując swoją przewagę siłową posłałem go na liny. Dzięki im sprężystości nabrał odpowiedniej szybkości i gdy znalazł się ode mnie na krok, wykonałem wspaniałego Flapjacka! Mistrz Interkontynentalny był po prostu bez radny. Zdawałem jednak sobie sprawę, że zbyt nonszalanckie podejście do walki, zniszczy to, na co razem z MVP pracowaliśmy tak długi okres czasu. Została jedna drużyna do pokonania... Jedna drużyna, by udowodnić jaki złoty zespół zasługuje na miano mistrzów... Poderwałem się na równe nogi, kierując swe ciało w stronę lekko oszołomionego przeciwnika. Wyczekałem jego podniesienia się na kolana, wtedy właśnie wymierzyłem perfekcyjnego Roundhouse Kick'a! Skroń adwersarza została haniebnie zmiażdżona. Posłałem w stronę mojego narożnika charakterystyczny dla mnie uśmiech, przez co publiczność zareagowała olbrzymim hejtem... Przechwyciłem głowę antagonisty, mocno nią szarpiąc. Zaowocowało to w natychmiastowym powstaniu na równe nogi. Nie zwlekając na żadne podrygi rywala, umieściłem jego głowę między moimi nogami i wykonałem Butterfly Suplex!

Gold Standard nabuzowany, podniósł się na równe nogi, kierując swą uwagę na leżącego po ostatniej wykonanej akcji - Michael'a. Poprawił jeszcze swój ochraniacz na prawą rękę, po czym podniósł przeciwnika na kolana. W tej pozycji wykonał kilka mocarnych kopnięć w klatkę piersiową. Mistrz Interkontynentalny siedział oparty na kolanach, chwiejąc się w prawo i w lewo. Członek Golden Players zdawał sobie sprawę, że nie może zaprzestawać ofensywy, co od razu pokazał, wykonując Reverse DDT! Pierwszy pot zawitał na twarzy Shelton'a, który nie stopował ani na chwilę. Podniósł rywala na nogi, po czym wymierzył mu trzy potężne sierpy. Ostatni cios okazał się być doskonałą podcinką i adwersarz znów na deskach. Gold Standard wyczekał podniesienia się na nogi antagonisty, by następnie zaaplikować na nim Samoan Drop'a! Lekko zdyszany Benjamin podniósł się na nogi, pomagając przy tym także swojemu rywalowi. Złapał go w mocnym ddt clutchu, ciągnąc go za sobą w stronę swojego narożnika. Tam nastąpiła zmiana w drużynie złotych graczy i to MVP stał się tym prawowitym w ringu...

Co to się ze mną stało ?! Daje się tak po prostu bić temu słabemu cieniasowi. O nie, tak nie może być. Zlekceważyłem go i ponosze teraz tego konsekwencje, ale nie mogę z nim przegrać. To by było totalne upokorzenie, że Mistrz Interkontynentalny przegrywa z jakimś czarnuchem, ale koniec tego dobrego. Wróciłem z kopalni w Kongo to swego perfekcyjnego świata, gdzie zaraz ten kmieć Szelton, poczuje prawdziwy ból. Benjamin po kilku akcjach szykował się do kolejnej - hah żałosny. Myślał, że będzie mną ciągle wgniatał w mate i niby nie powstane ? - to go zaskocze. Gold Players wyniósł mnie pod kolejną akcję, tym razem pod klasyczny Samoan Drop. Już za moment miał ze mną upaść do tyłu i nie mogłem do tego dopuścić. Gdy byłem na barkach rywala przez głowe przeleciało mi tysiąc myśli. Uświadomiłem sobie, że za chwilę moje marzenia o zostaniu podwójnym mistrzem skończą się, przez jeden głupi błąd. Co wtedy sobie pomyśli Goldust ?! Co sobie pomyśli mój ojciec i inni ludzie ?! Nie mogę ich zawieźć i za wszelką cene muszę przerwać atak złotowłosego. Zdeterminowany zacząłem szalenie się wierzgać. To trochę poluzowało uchwyt, a Shelton już z mniejszą siłą mnie trzymał. Swą górną część ciała przechyliłem na lewą stronę,  jednak Gold Standard wciąż mnie trzymał. Zatem ponownie zacząłem się wierzgać i uderzać go, jak mogłem w skutek czego wyślizgnąłem się z uchwytu rywala spadając za niego i przerolowując go za pomocą Sunset Flipu. Po tym przerolowaniu byłem w pozycji do pinowania go, a sędzia już rzucał się na podłoże do odliczania go, ale wciąż trzymając jego nogi, podniosłem się na swoje, po czym zapiąłem mu mój najskuteczniejszy submission o nazwie Sharpshooter na środku ringu licząc na poddanie się rywala. Goldust dostrzegł to, że zapiąłem na opponencie dźwignie, więc wszedł do kwadratowego pierścienia i zrzucił z apronu partnera delikwenta, M.V.P  Teraz czułem, iż za moment mogę wznieść tytuły mistrzowskie w górę w geście zwycięstwa i jest do tego potrzebne klepnięcie czarnoskórego w mate. Fani zaczęli szaleć na trybunach, a Shelton próbował się wydostać. Czy mu się uda ? Czy Gold Perfection zostaną podwójnymi mistrzami ?

Sunset Flip, zarówno, jak i Sharpshooter są częścią kontry. Kontre widzicie na filmiku, tyle, że dodałem do tego Sharpshooter i opisałem jak to zrobić. Kombinacje podobną co zrobiłem, zrobił także bodajże Tyson Kidd, tyle, że nie pamiętam czy wtedy zapiął Sharpshooter czy Dungeon Lock. Tak czy siak kontra jest, jak najbardziej możliwa i nawet dałem filmik.

Baczniej przyglądając się tej jakże archaicznej dźwigni można dostrzec kilka słabych punktów, które zdecydowanie mogą ułatwić mi zadanie. Pierwszym z nich jest spory odstęp między jego ciałem a moim zapewniający mi spokojnie możliwość przejścia pomiędzy jego nogami do wygodniejszej pozycji, drugim zarazem jest skupienie obu mych nóg po jednej stronie co zdecydowanie ułatwi delikatne przepchnięcie rywala. Nie mogę zatem przegapić takiej okazji. I czyniąc stopniowo to co powinienem podejmuje walki ku wolności. W pierwszym z czynników unoszę się delikatnie ku górze na ramionach, za następstwem czego powolnie przechodząc przez "prawy bark" zaczynam, że się tak wyrażę przeciskać między udami rywala, aż do momentu w którym znajduje się frontalnie do niego w pozycji bezpiecznej od bólu jednakże jeszcze nie wolności. Albowiem me nogi wciąż znajdują się we władaniu rywala. Tutaj już będę musiał wykazać się sprytem, obniżam najniżej jak mi ciało pozwala nogi tak aby móc sięgnąć głowy przeciwnika i chwytając ją wykonuję obrót w tył przypominający Monkey Flip pinując przeciwnika.