Spokój i wściekłość - tak można nazwać to, co czułem gdy już dotarłem na galę. Boogeyman myślał, że skoro zamknął mnie w ciemnym i odosobnionym pomieszczeniu, to mnie złamie? Nie, nie złamał. Tak właściwie to powinienem mu podziękować - dzięki niemu miałem czas, aby obmyślać taktykę i odpocząć. Zarazem jednak byłem na niego ściekły, gdyż ten wymalowany i na wpół dziki stwór uważał, że może złamać mnie - Legendę Hardcore. Za to skopię mu dupę. Teraz jednak wszelkie rozmyślania odeszły na bok. Musiałem działać, opalić w sobie pokłady dawno pochowanej furii i uwolnić drzemiącą we mnie bestię.

Biegnąc do ringu już z daleka widziałem, jak najbardziej utytułowany z nas - Christian wspina się po drabinie. Nie mogłem mu na to pozwolić, nie mogę przecież dopuścić, żeby rzeź, którą niosłem nie rozpoczęła się.
Kierowany jedynie bitewnym szałem nie zwracałem uwagi na witających mnie fanów. Nie miałem czasu, żeby się z nimi przywitać, ponieważ kilku dupków prosiło się o obicie mord. Pierwszym z nich był ten ćpun Hardy. Łajza siedziała na wpół przytomna koło ringu i mamrotała coś do siebie. Jeden ruch, a Low Angel Big Boot pozbawił go całkowicie przytomności. Teraz już nic nie mogło mnie powstrzymać. Niczym wściekły byk gotowy taranować wszystko, co stanie mu na drodze wpadłem do ringu. Szybkie rozeznanie w sytuacji i już wiedziałem, że dzika pogoń za znajdującym się na szczucie drabiny Christaniem nie miała sensu. Musiałem go zrzucić. Zacisnąwszy obie ręce na metalowej konstrukcji począłem pchać ją przed siebie. Christian staną wtedy przed wyborem - zeskoczyć, lub spróbować złapać pas. Wybrał to drugie i gdy już muskał go pacami pchana przeze mnie drabina poleciała w przód lądując na linach, a on sam spadł za barykadę, wprost na fanów.

Teraz już mogłem wprowadzić plan rzezi ułożony w głowie. Lecz najpierw spojrzałem przed siebie, na trybuny, gdzie siedzieli wszyscy ci, którzy zawsze spierali mnie w walkach i udowadniali, że można wygrywać nie czystą przemocą, lecz walcząc sercem. Widok ten jednak został mi szybko przysłonięty, a przez kogo? Przez samozwańczego potwora będącego celem mojego przybycia tutaj. Teraz mi poczujesz, ja smakuje cios zadany przez człowieka, którego chciałeś złamać. Unosząc rękę w górę zachęciłem fanów do dopingu. Czułem to, czułem, jak ich energia wpływała na mnie. Teraz, miałem tylko jedną opcję i cel - Boogeyman. Wziąwszy rozpęd przeleciałem nad linami lądując na nim efektownym Rope Flip Dive'em. Nie traciłem czasu, niemal natychmiast podniosłem się z maty stając na przeciw publiki. Chcieli więcej emocji, które mogłem im dać. W końcu za to mi płacili. Stanąwszy oko w oko z widownią spostrzegłem siedzącego w drugim, czy trzecim rzędzie chłopca. Na oko nie miał więcej niż dwanaście, może trzynaście lat. Gestem ręki poprosiłem, żeby podszedł do mnie. Chłopiec bez najmniejszego zawahania podbiegł do barierki. Ja zaś ściągnąłem z głowy czapkę, którą zawsze nosiłem i nałożyłem na jego głowę. "Pamiętaj, do póki możesz iść możesz zwyciężać" - wypowiedzeniem nakładając mu czapkę.

Odetchnąłem głęboko pozbywając się całej fali wściekłości rozrywającej mnie od środka. Teraz mogłem wprowadzić rzeź zgodnie z planem. Bez zbędnej i zaślepiającej wściekłości. Po prostu czysty plan. Krew, łamanie kości i jęk rywali przy dopingu publiki - to, co najlepiej potrafię. Do boju!

+12 dla Norbiego.

Nie! - to jedyne co udało mi się powiedzieć nim zaliczyłem bolesne spotkanie z matą. I wtedy cały świat runął mi na głowę, nie byłem w stanie uwierzyć w to co się stało. Sam upadek nie odcisnął mi swojego piętna tak jak świadomość, iż byłem tak blisko, a i tak zakończyło się to niepowodzeniem. Przeszył mnie gorzki smak porażki, zniszczone marzenia zdawały się teraz nie do osiągnięcia. Choć nie był to koniec miałem ochotę już odpuścić, ale nie mogłem. Spojrzenie w lustro następnego dnia i powiedzenie "Odpuściłeś, choć miałeś jeszcze szanse" byłoby najgorszym co mogło mnie spotkać.

Wyczerpany czy nie - musiałem spróbować raz jeszcze. Dać sobie ostatnią szansę na zwycięstwo aby ostatecznie móc spotkać się z rzeszą fanów jak mistrz Interkontynentalny i powiedzieć "Zrobiłem to dla was". Inny scenariusz nie wchodził dzisiaj w grę.

Przy pomocy lin podniosłem się na nogi. Widok uśmiechniętego Masady zagotował mi krew w żyłach, a w głowie ukazał wizję rozbitej głowy rywala i właśnie do tego miałem zamiar doprowadzić. Przeciwnik miał zdecydowanie więcej siły ode mnie, musiałem więc posłużyć się jedną z moich charakterystycznych rzeczy - podstępem. Zamarkowałem dwa ostrożnie postawione kroki, aby po chwili ruszyć z pełnym impetem w rywala i wbić go w narożnik. Masada całkowicie nie spodziewał się ataku po pierwszym wrażeniu które mu sprawiłem. Ja natomiast dostałem okazję aby odpłacić mu się pięknym za nadobne. Parokrotnie bowiem wbiłem go barkiem w narożnik, doprowadzając do takiego stanu, że gdy tylko się odsunąłem rywal zachwiał się i poczynił parę kroków w przód. Dzięki temu mogłem wykonać Half Nelson Bulldog i skutecznie położyć rywala na deskach.

Jak piękny mógł być widok trybun w tym momencie, dzieci i dorośli, a wszystkich łączyło jedno - skandowali na moją cześć. Ubrani w moje koszulki byli dzisiaj ze mną i choć przed walką nikt nie stawiał mnie w roli faworyta, to dzięki nim mogłem dotrwać do tego momentu walki. Można nawet pokusić się o stwierdzenie iż zawdzięczam im nawet moją dzisiejszą obecność w federacji. Nadszedł czas aby ponownie odwdzięczyć im się za to wszystko i zdobyć złoto zawieszone pod sufitem.

Gdy tylko podniosłem się z maty skierowałem swe kroki ponownie do narożnika. Tam lekko przykucnąłem i zacząłem wyklaskiwać rytm w taki sposób, że po chwili cała arena klaskała w jednym tempie.

W momencie podparcia się Masady na kolanach ja podszedłem i wymownymi ruchami zachęcałem go do podniesienia. Kiedy odpowiedział na moje wezwanie złapałem go za ręce i okręciłem. Odczekałem chwilę aby przygotować go idealnie do tego momentu po czym wykonałem Killswitch.

Teraz już nic nie mogło mi przeszkodzić, musiałem to wygrać.

Moje oczy powoli zaczęły się otwierać, lecz miałem wrażenie, że połową widzę sen i połową rzeczywistość. Pomyślałem, że jeszcze dobrze nie wróciłem całym ciałem. Dawka bólu zaaplikowana w moją stronę była zbyt wielka, aczkolwiek każdy kolejny ruch działał na mnie pobudzająco - niczym wchłonięcie białego zbawiciela. Nagroda powoli się oddalała, uczucie znikającego tytuły było czymś, co sprawiało nienawiść wylewającą się niagarą na każdego śmiertelnika batalii. Spoczywając na jednym kolanie odnotowałem obraz rzeczywistości, w którym Potwór zbierał się po opornym tempie walki. Człowiek, który musiał odpłacić krwią za wszystkich. Przez żyły przepłynęła spora dawka adrenaliny, a serce zabiło jakby odważniej. Źrenice znieruchomiały tak samo jak strach - przez to powstałem na proste nogi, nadeszła pora na zalążek zamętu. W jednej chwili znajdowałem się już pod klęczącym Boogeymanem, z jego ust wydobywał się jęk bólu. Straszydło miało już tego wszystkiego dość, tymczasem prawdziwa gehenna czaiła się tuż za horyzontem. Momentalnie wyłapałem jego rękę  i sprawiłem, iż mógł spojrzeć na mnie z tego samego poziomu. Jego szpetna twarz nie ruszała mnie ani trochę, wręcz przeciwnie - wywołała na moich ustach szeroki uśmiech. Giń nikczemniku - słowa te przewinęły się przez mój mózg, gdy jego ciało leciało już w stronę barier oddzielających tłum od miejsca walki (Barricade Dive). Ja jestem upadłym aniołem, rozdaje śmierć, która miała nadejść.

213.

Christian vs Masada - Jak dla mnie lepsza składnia i ogólnie lepsza treść jest w poście Spajka. W dodatku w poście Harisa natknąłem się na kilka błędów ortograficznych i interpunkcyjnych. Wygrywa Christian

Hardy vs Boogeyman - treściowo oboje stanęliście na wysokości zadania. Błędów jako takich się nie dopatrzyłem, oba posty czytało się płynnie i przyjemnie. Lecz w moim mniemaniu gimmickiem nieco szalę zwycięstwa na swą korzyść przechylił Ahmed, którego uznaję tutaj za zwycięzcę.


W takim przypadku nie pozostaje mi nic innego jak zarządzić kolejne OS. Christian vs Boogeyman. W przypadku wygranej Christiana będzie on mógł spokojnie zakończyć walkę w przypadku wygranej Boogeymana walka będzie trwała dalej. Boogeyman po zaatakowaniu Jeffa wraca do ringu gdzie konfrontuję się twarzą w twarz z Christianem.

W waszych OS chcę ujrzeć:
- gimmick
- interakcja z publicznością
- nawiązanie do przebiegu walki (głównie do waszej konfrontacji na początku starcia)
- chęć ściągnięcia tytułu
- obowiązkowo dwie akcje z move setu.
OS na 300słów.

Christian z pewnością usłyszał mój ciężki oddech, gdyż będąc w połowie drogi do pasa momentalnie zwrócił spojrzenie w stronę apronu. Wróciłem, karykatura której z pewnością nikt już nie miał ochoty oglądać w kwadratowym pierścieniu, a zwłaszcza Kapitan Charyzma. Stojąc na kancie kwadratowego pierścienia oparłem się o trzecią linę, łapskiem przecierając rozciętą wargę. W moje nozdrza uderzył jakże znajomy zapach ... to lęk! Mój rywal wiedział, iż jestem w stanie przeważyć szalę zwycięstwa na moją stronę, ponieważ na jednym z Supershow przyszło mi to z dziecinną łatwością. Christian niczym poparzony począł porywczo wspinać się po szczeblach drabiny, w czym wtórowała mu niewdzięczna publiczność. Czyżby już nie pamiętali, że to ja jestem kreatorem tego show, a wszyscy inni uczestnicy tego starcia to jedynie stworzone przeze mnie marionetki? Nie mogłem pozwolić na takie rozbestwienie się moich tworów, więc błyskawicznie pojawiłem się w ringu, stanowczo zmierzając w stronę drabiny. Kapitana Charyzmę dzieliły jedynie centymetry od tytułu mistrzowskiego, lecz mój uścisk zatrzymał jego poczynania. Moje ramiona oplotły się wokół jego brzucha i choć ten próbował wyrwać się z potwornych sideł z całych sił, nie był w stanie się mi sprzeciwić. German Suplex posłał nas obu na śnieżnobiałą matę ringową, gdzie teraz miała rozegrać się najcięższa z dotychczasowych walk - starcie ze swoim bólem. Moje niedoskonałe ciało, w którym musiałem zdobywać panowanie nad zebranym tu robactwem jedynie przeszkadzało mi w wykonaniu mojego przeznaczenia. Nie mogłem jednak pozwolić, aby taki mankament uniemożliwił mi objęcie tronu tej nocy. Spojrzałem pogardliwie na rywala, który leżał obok mnie - tak słaba istota nie może przewyższyć syna mroku. Moje ociężałe ciało, które podniosłem we wsparciu o liny ułożyło się do pionu. Nie miałem najmniejszej ochoty, aby ten robak ponownie oddalił mnie od należnej mi glorii, toteż zdecydowałem się na neutralizację tego szkodnika. Ostatkami mej zaciekłości i rządzy zwycięstwa wybiłem się z lin, wykonując na przeciwniku jakże efektowne Springboard Elbow Drop. Po niezwykle udanej akcji zacząłem czołgać się w stronę drabiny, szepcząc z szaleńczym uśmieszkiem "Dopadnę Cię błyskotko, dopadnę!".

Ostatni szczebel został minięty, Christian wyciągnął ręce i odpiął pas ze zwisającego łańcucha. Sędziowie zabili w gong, a na hali rozległ się theme Kapitana Charyzmy. Wycieńczony, lecz zadowolony nowy mistrz spędził jeszcze kilka chwil przewieszony przez drabinę. Po paru minutach zszedł on jednak na ziemię i wśród jęczących rywali celebrował zwycięstwo.



Po nie długim czasie zszedł on jednak z kwadrtowego pierścienia i wśród oklasków tłumu przybijając piątki z fanami udał się na zasłużony odpoczynek.