Wrestlemania - niesamowita noc, jedyna w swoim rodzaju. Marzenie każdego zapaśnika, rozkosz każdego fana. Tamten wieczór miał być niezapomniany, wiele emocjonujących pojedynków i zapierających dech w piersiach akcji. Po zakończeniu pierwszych, wspaniałych starć przyszedł czas na kolejną dawkę fantastycznego wrestlingu - Battle Royal, którego stawką było mistrzostwo Interkontynentalne. Na samą myśl ciarki przechodziły po skórze. Bój miał się niebawem rozpocząć, ośmiu wojowników było już gotowych, brakowało ostatniego osobnika. Wtem...











... zapadła grobowa cisza, reflektory zostały wyłączone, zapadł mrok. Na arenie wybiły przeraźliwe dzwony, które miały przygotować świat na jego przyjście. Po kilku sekundach rozbrzmiały pierwsze nuty mrocznej melodii, na telebimie ukazał się napis "The Monster is coming...". Publiczność wybuchła krzykiem przerażenia lecz rytuał ciągnął się dalej. Halę nakryła powłoka szarego dymu, uniemożliwiająca widoczność. Mijały sekundy, a melodia stawała się coraz głośniejsza aż nagle zza owej powłoki zaczęła wyłaniać się postać. Postać dużego, dobrze zbudowanego mężczyzny, który trzymał coś w prawej ręce. Gdy mgła zelżała, fanom WWE ukazała się zamaskowana twarz, stworzenie ubrane na czarno z wielką literą "A" na kostiumie. W rękach ów kreatura trzymała długi, czarny kij w powbijanymi gwoździami - Janice, najlepszą przyjaciółkę mężczyzny.


~  Please welcome, way to the ring, from Chicago, Illinois, weight  350 pounds, "The Satan Son"... ABYSS! ~



Przerażający Potwór, bowiem inaczej nie można było go nazwać, wolnym, dostojnym krokiem podszedł w pobliże miejsca, gdzie zaraz rozpocząć miał się bój o pas Interkontynentalny. Lecz nie wszedł on do ringu, ku zaskoczeniu jego rywali, Abyss podszedł do stolika, przy którym siedzieli komentatorzy po czym ucałował i odłożył swą jedyną przyjaciółkę Janice. Po chwili Potwór odwróciwszy się w stronę oktagonu, udał się w jego stronę. Drogą przez metalowe schodki, wszedł do kwadratowego pierścienia i stanął koło lin. Z pokerową miną spoglądał na rywali, którzy wciąż byli w szoku. Syn Szatana skierował palec w stronę Pana Interkontynentalnego lezącego nieopodal ringu, ukazując iż to on zostanie mistrzem. Był niezwykle pewny siebie bowiem za jego plecami stał sam Lucyfer, mogący w każdej chwili uratować swego potomka. Po cwili muzyka ucichła, a światła znów zapaliły się. Starcie mogło zostać rozpoczęte...

Ostatnio edytowany przez Macio (2014-09-05 17:55:30)

Ciszę na arenie przerwał dźwięk karabinu maszynowego, po którym zaczęła lecieć ciężka muzyka. Dźwięk ten wbijał się w uszy każdego widza niczym gwóźdź. Każdy wypatrywał pojawienia się zawodnika, do którego należała ta pieśń bojowa. Po chwili ubrany w czarną koszulkę z napisem "Machine Gun" jegomość pojawił się na rampie. Stanął on na samym jej środku, rozejrzał się po całym stadionie, po czym wzrokiem ogarnął ring. Następnie ruszył w jego kierunku.




Po drodze zawodnik uniósł obie ręce w górę i wykonał słynny gest "Too Sweet". Fani zareagowali na to wielką falą popu. Następnie Anderson podszedł do barierek przy których gnieździli się ludzie i wystawił dłonie w ich strony, by Ci mogli wykonać z nim "Too Sweet", jednak w chwili gdy próbowali to zrobić, Karl cofnął się i opuścił dłonie, i wyśmiał żałosnych fanów, przez co został wybuczany. Nic jednak sobie z tego nie zrobił i ruszył dalej przed siebie z delikatnym uśmiechem na ustach. Po chwili zawodnik doszedł do kwadratowego pierścienia i wszedł do niego pod trzecią liną.



Następnie ustawił się na środku ringu i uniósł ręce ku górze, jakby trzymał w nich karabin. Wszyscy fani oczekiwali na to, co za chwilę się stanie.

Ring Announcer: Please welcome! From Pipestone, Minnesota! Weighing at 241 pounds! He is the "Machine Gun"...

W tej chwili Anderson przeładował niewidzialny karabin maszynowy, po czym na arenie rozbrzmiała seria "wystrzelona" przez niego.

Ring Announcer: ...Karl Anderson!!!

Anderson odrzucił karabin i uniósł w górę obie ręcę, co zostało skwitowane wielką falą buczeń. Z uśmiechem na ustach Karl zajął pozycję w narożniku i czekał na rozpoczęcie walki.

Światła na całej hali przygasły, a publiczność błyskawicznie ucichła. Na titantronie zaczęły pojawiać się losowe litery, które po kilkunastu minutach ułożyły się w konkretny wyraz - "SABIN". Fani wybuchnęli gromkim cheerem, a w głośnikach na całej arenie rozległ się powyższy theme. Oto na rampie pojawił się ten który, pomimo niezbyt długiego stażu w federacji, zdążył zmącić już niejedną wodę. Chris zmierzał do ringu pewnym krokiem, podnosząc przy tym ręce do góry i namawiając publiczność do głośnego skandowania jego imienia.



Sabin ubrany był w czarno-białą kamizelkę, na którą opadały dość długie włosy. Na twarzy mężczyzny gościł lekki uśmieszek skierowany w stronę dzisiejszego oponenta. Chris nie zamierzał tanio sprzedać swojej skóry - stawką pojedynku nie było przecież tylko zwycięstwo, ale również i honor - czyli to, co dla każdego mężczyzny najcenniejsze. Po kilkunastu sekundach spaceru, Sabin dotarł do kwadratowego pierścienia i przekroczył jego liny, cały czas nie spuszczając wzroku z oponenta.



Chris, słysząc gorący doping ze strony publiczności, postanowił pobudzić ją jeszcze bardziej. Mężczyzna wspiął się na jeden z narożników, po czym spojrzał centralnie w kamerę i podniósł prawą rękę do góry.



Cheer był dosłownie niewyobrażalny, a Sabin po krótkiej chwili zeskoczył z narożnika i ustawił się, czekając na rozpoczęcie pojedynku.

Rozpoczynamy starcie o zwakatowany pas interkontynentalny. Jako, że w walce bierze udział aż 8 osób będziecie dzieleni na mniejsze grupy w których będzie pisać swoje kto ładniej.


W pierwszym kł dzielę was nas pary w których to rywalizujecie między sobą, będą was mieszał i układał w różne grupy by nie było zbyt nudno.

A więc mamy gong. Rozglądacie się po ringu i w końcu dopadacie do pierwszego lepszego rywala. Oczywiście pary są wylosowane. Żeby nie było nudno wylosowałem wam też długość waszych kł, aby nie było tak samo.

Grupa I: Karl Anderson vs Abyss (400 słów)
Grupa II: Roman Reigns vs Kenta  (250 słów)
Grupa III: Jack Swagger vs Adam Cole  (300 słów)
Grupa IV: Chris Sabin vs Prince Devitt (350 słów)


Powodzenia!

Jestem na uniwerku w Gdańsku, będę wieczorem więc wtedy odpiszę, +12.


To w końcu ten moment, chwila na której skupiłem się od paru ładnych tygodni. Największa gala roku oraz wyzwanie jakie otworzyło mi przed sobą swoje bramy powoduje, że serce potrafi w niektórych momentach szybciej zabić. Ośmiu zawodników którym bardzo zależy na tym, aby opuścić Wrestlemanię z pasem mistrzowskim. To moja pierwsza tak wielka impreza, więc nie bez powodu natłok ogromu tego wydarzenia zatrzepotał moimi nogami. Fani w doskonały sposób pokazali, że są ze mną nawet tu. Ludzie z całego świata w jednej chwili skandowali "Roman Reigns!" - te słowa potwierdziły mi, że muszę dziś zgarnąć to złoto.

Uderzenie w metalowy przedmiot oznaczało jedno - początek. Dźwięk który rozszedł się po całej arenie wyciągnął mnie z zadumy. Rozglądając się dookoła dostrzegłem, że przeciwnicy już rzucili się na siebie. Przede mną stał tylko jeden człowiek, który tak samo jak ja nie wszedł do rywalizacji - Kenta. Od razu rzuciłem się na niego z serią punchy przez co zyskałem szacunek fanów w postaci ogromnego popu. Silnymi atakami na głowę zepchnąłem go prosto w narożnik, a w tej części ringu moje ataki są najbardziej skuteczne. Wziąłem kilka kroków w tył, a następnie przy pomocy licznego rozbiegu wbiłem w Kentę swój Corner Clothesline. Siła uderzenia w jego klatkę piersiową była tak ogromna, że zbiła go z nóg do pozycji siedzącej. Nie dałem mu ani chwili na odpoczynek i zaatakowałem jego ciało serią kopniaków. W pewnym czasie postanowiłem że pomogę mu wstać. Chwyciłem więc Kentę za jego rękę po to, aby ustawić go w pionie. To wszystko tylko po to, aby chwilę później znów go powalić przy pomocy Belly To Belly Suplex. Na wszelki wypadek rozejrzałem się dookoła upewniając, czy nikt nie chce zajść mnie od tyłu.

250/250
30/30

Ostatnio edytowany przez Yankess (2014-09-05 21:23:33)

Co tutaj tak tłoczno? Wszyscy stoją i czekają na coś, zupełnie jakby był to zwakowany pas... Aaaa, faktycznie. To już dzisiaj. Wrestlemania i walka, która wyłoni nowego mistrza, to jest mnie. W końcu wystarczy spojrzeć na tę bandę degeneratów. Psychol uważający się za syna szatana, nazbyt patriotyczny bufon, a także Japońska kukiełka. Szczególny uśmiech na mej twarzy wywołał wygląd dawnego kumpla, Devitta.
- Za dużo telewizji, stary!- krzyknąłem z ogromnym uśmiechem na ustach, jednak po chwili spoważniałem. Myśl, która przyszła mi do głowy była zbyt poważna. Już nie czułem się tak pewnie. Złapałem się za głowę, stojąc przy jednym z narożników.
- Czy ja wyłączyłem żelazko?- zapytałem sam z siebie z udawaną paniką, po czym po raz kolejny wybuchnąłem śmiechem, znów wodząc wzrokiem po zgromadzonych w kwadratowym pierścieniu. Spojrzałem na największego z obecnych- potwora Abyssa. Chyba już znalazłem pierwszy cel. Karabin wycelowany i gotowy do użycia. Wystarczy tylko pociągnąć za spust.

Czekałem już tylko na formalności. Jak na złość sędzia dalej przemawiał, opóźniając tym samym start pojedynku.
- Tak, tak, tak... Nikt cię nie słucha! Przestań pieprzyć i pozwól nam walczyć!- wrzasnąłem zdenerwowany w stronę oficjela, a ten przerażony natychmiastowo odwrócił się i dał znak, po którym na arenie rozbrzmiał dźwięk gongu. A więc kolacja rozpoczęta. Bon appétit!

Przybrałem standardową pozycję do walki i spojrzałem w oczy "diabła". Nie ma nic zabawniejszego, niż podeszły mężczyzna uważający się za pomiot szatana. I pewnie tę informację może potwierdzić jego przyjaciel ze szpitala- Jezus Chrystus. W końcu jego źródła są wiarygodne, skoro jest synem Najwyższego. Pokiwałem głową na boki z szyderczym uśmiechem na ustach. Czas wybić mu z głowy te bzdury. Zauważyłem, że już każdy w ringu znalazł sobie partnera, więc nie musiałem martwić się żadnym atakiem z zaskoczenia. Znów spojrzałem na rywala. Cóż, nie będę się przecież patyczkował. Ruszyłem biegiem w jego kierunku, po czym przymierzyłem się do wykonania Running Shoulder Blocku. Jednak zamiast przeciwnika na macie, to ja zachwiałem się na nogach. Tsa, trzeba znaleźć inny sposób na to wielkie bydle. Zobaczyłem szyderczy uśmiech na jego ustach. Trzeba mu go zedrzeć. Popędziłem szybko w stronę lin, od których się odbiłem i ruszyłem ponownie w jego kierunku. Zauważyłem, że postanowił on przerwać mój atak, więc szybko przebiegłem pod jego ręką, i zatrzymałem się za jego plecami. Mam cię! Szybko wyskoczyłem w górę i chwyciłem jego głowę, a następnie pociągnąłem za sobą na matę. Przepiękny Jumping Neckbreaker! Just Too Sweet!

Wrestlemania... Największa gala roku, Showcase of The Immortals... To właśnie tutaj rodziły się legendy, tu wydarzały się najważniejsze rzeczy w całej historii federacji. Jeszcze nie tak dawno temu, Sabin mógł tylko pomarzyć o uczestniczeniu w walce na tak prestiżowym PPV, teraz zaś, jego marzenie się spełniło i oto stał tu - w kwadratowym pierścieniu, walcząc o pas Interkontynentalny przeciwko siedmiu innym gwiazdom. Chris przełknął ślinę i stał w swoim narożniku w oczekiwaniu na początek tego starcia, które miało być jego prawdziwą próbą. Do tej pory zawsze wychodził z potyczek obronną ręką. Czy tym razem będzie podobnie? Z tych wszystkich rozmyślań wyrwał Amerykanina dźwięk gongu.

***

Na ringu momentalnie zapanował chaos - wszyscy uczestnicy walki zbili się w bezkształtną masę, ale Sabin nie zamierzał podążać za tłumem. Oparł się o liny i uśmiechnął lekko, widząc oponentów, którzy już od samego początku nie oszczędzali swoich sił. W takich walkach może wygrać tylko sprytna osoba - i  był to właśnie Chris. Mężczyzna zmrużył oczy i dostrzegł tego, który zaintrygował go najbardziej - DeVitte'a. Rywal ten wzbudzał niepokój już od pierwszego wejrzenia - jego ubiór oraz makijaż nie nastrajały pozytywnie i, zapewne, miały służyć do zastraszenia rywala. Długowłosy był jednak ulepiony z zupełnie innej gliny niż większość rosteru. Uśmiechnął się szeroko, po czym wykonał gest ręką w kierunku oponenta, zachęcając go do walki.

Na reakcję nie trzeba było czekać długo - obaj wrestlerzy złączyli się w tradycyjnym klinczu i zaczęli testować swoje siły. Sabin wiedział, że musi działać szybko i tak też zrobił - wykręcił ręce rywala, po czym uderzył go w twarz Headbuttem. Prince cofnął się o kilka kroków, ale Chris nie zamierzał poprzestać na czymś tak błahym. Amerykanin wykonał precyzyjny Middle Kick w okolice żołądka przeciwnika. DeVitt zgiął się w pół i wydał z siebie głuchy okrzyk. To musiało boleć, a był to zaledwie zalążek tego, co zostało przygotowane dla uczestników tej walki przez Sabina. Długowłosy, nie zwlekając długo, błyskawicznie odbił się od lin po swojej prawej stronie, a następnie dołożył oponentowi silny Bicycle Kick wprost w czaszkę! Chris spojrzał na leżącego rywala, po czym rzucił krótko:

- Nie udawaj kogoś, kim nie jesteś...