"Synu, już czas..."

Demony piekielne powstały, zbłąkane dusze wstrzymały swą wędrówkę bowiem zagłada świata ludzkości miała nadejść niebawem. Szatan wysławszy swego syna, naznaczył go przeznaczeniem, którym było poprowadzenie wojsk jego ku zwycięstwu. Misja zamaskowanego zabójcy miała początek właśnie tamtej nocy, w Miami. Śmiertelnicy siedzący na trybunach oglądali niezapomniane widowisko, nie wiedząc iż nadciąga piekielny kataklizm. Pierwszym, który zadał cios był potomek Lucyfera. Abyss bowiem takie było jego imię, stanął naprzeciw siódemce wojowników, których loss wybrał przypadkiem. Straszliwą wojnę rozpoczął jeden, naiwny ruch. Pierwszą ofiarą bezwzględnego Potwora stał się człowiek o imieniu Chad Allegra. To właśnie On wymierzył pogardliwy cios w policzek wybrańca. W oczach bestii wyłoniła się otchłań, wyrok zostanie wykonany. Syn Szatana złapawszy swą ofiarę, wyprowadził atak prosto w żebra nieprzyjaciela. Jęk bezbronnego mężczyzny słyszalny był w każdym zakątku świata, ból jakiego doznał był początkiem jego oczyszczenia. Pragnieniem Abyssa było zadawanie niewyobrażalnego cierpienia, Demon nie marnotrawił ani sekundy, momentalnie zadał drugi cios. Swą stalową maską zmiażdżył kość czołową swego antagonisty. [ Headbutt ] Potwór mający rywala u swych stóp, ukazał mu jego przyszłość. Przeznaczony był mu loch, w zakątku piekielnych czeluści. Diabeł niezwykle uradowany z czynów swego Syna, podarował mu piekielną moc, w której posiadaniu, Abyss był nie do pokonania. Siła nieczysta pozwalała na wiele więcej. The Monster spojrzawszy w stronę Andersona, widział strach lecz i ogromne cierpienie. Nieprzyjaciel doprowadzony do skraju możliwości miał dość, lecz był to dopiero początek masakry jaka miała dokonać się na niebieskiej planecie. Karl był jedynie małym robaczkiem, którego wystarczyło zgnieść, nieliczącą się postacią w tejże ogromnej apokalipsie. Z biegiem czasu, nadeszła kolejna nawałnica. Abyss wychwycił swego rywala by ten już po chwili tkwił w niezwykle bolesnym uścisku. Czaszka jego uwięziona była pomiędzy udami Potwora, który szykował *uwolnienie. Potężny cios został wykonany, a chwilę później Chad Allegra spoczywał w pokoju... [ Sit-Out Powerbomb ] Szyderczy śmiech Syna Szatana był ostatnim odgłosem, który słyszała jego ofiara. Pierwszy etap zagłady demonicznej wyglądał imponująco, siła ognistego wymiaru była niewyobrażalna.

EDIT: * - śmierć

Głuchy huk jaki rozniósł się po arenie, gdy moja otwarta dłoń wylądowała na policzku Swaggera wzbudził głośne "ouch" wśród publiczności. Z zadowoleniem wynikającym z dobrze wykonanego obowiązku zwróciłem się w stronę reszty antagonistów. Chris Sabin, Abyss i Roman Reigns stosunkowo gładko poradzili sobie ze swoimi rywalami i teraz badawczo lustrowali pozostałych na nogach zawodników. Oczywistym jest fakt, że przeprawa z żadnym z tych przeciwników nie będzie prosta, ale jeśli chcesz zostać mistrzem - musisz podjąć każde wyzwanie.

Z wrodzoną pewnością siebie ruszyłem na środek ringu w celu podjęcia kontaktu z którymś z wymienionej wyżej trójki, ale wybór najwyraźniej dokonał się sam, kiedy drogę zagrodził mi ponad dwumetrowy gigant z maską na twarzy. Odruchowo cofnąłem się o dwa kroki tracąc cały rezon. Abyss ma nade mną gigantyczną przewagę fizyczną, więc bezpośrednie starcie wydawało się samobójstwem. No chyba, że uda mi się go zaskoczyć... Błyskawicznie podjęta decyzja sprawiła, że kompletnie nie spodziewający nagłej szarży przeciwnik odruchowo cofnął się przede mną niczym przed małym, upierdliwym yorkiem. Serię chaotycznych uderzeń skwitowałem ładnym Dropkickiem posyłającym "potwora" w narożnik. Pomimo tego ataku oponent nadal dzielnie trzymał się na nogach opierając się o narożnik, więc odbiłem się lekko od drugiej gumy i włożyłem całą swoją siłę w potężne Enzuigiri, po którym dwumetrowiec runął na matę jak kłoda. Podkreślając swoją dominację kopnąłem rywala czubkiem buta i napiąłem mięśnie brzucha wzbudzając piski kobiet na widowni.
- There is only one Cole, and you fuckin' know that, boys! - rzuciłem do przeciwników szamoczących się po ringu. Ta chwila dekoncentracji pozwoliła by Abyss gramolił się z kolan próbując odzyskać równowagę i kontrolę nad tym starciem. Wyjście w tej sytuacji mogło być tylko jedno, więc z szarmanckim uśmieszkiem wziąłem krótki rozbieg i z całej siły kopnąłem rywala w krocze (low blow), sprawiając, że ten w spazmach zaczął rzucać się po ringu. Sędziowie wydawali się być zdegustowani, ale puściłem im oczko i uśmiechnąłem się w typowy dla siebie sposób. Dominacja Adama Cole'a w tej walce zaznaczała się coraz wyraźniej.

Słowa: 326/300
Margines: 26/30

Ostatnio edytowany przez Sydal (2014-09-07 15:47:40)

+12h

Nic nie poszło po mojej myśli. Plan nie wypalił, a ja zaś zebrałem drobne lanie od potwora. Niezbyt mi się to podobało, ale nic nie mogłem zrobić. Teraz jedynym wyjściem było wzięcie się w garść i przystąpienie do planu "B". Spojrzałem na pozostałe ofiary. Poza mną, na macie wylądowali jeszcze Kenta, Swagger i Devitt. Szybko doszedłem do wniosku, że spośród naszej czwórki, to ja byłem tym najlepszym. Musiałem tylko w jakiś sposób udowodnić to pozostałym i wrócić do gry. Łatwo można było zauważyć, że to Japończyk był najsłabszym ogniwem naszego kwartetu, więc to na nim powinienem się skupić. Potrzebny był już tylko plan działania. Podniosłem się z maty i oparłem o liny, myśląc intensywnie nad kolejnymi zagraniami. Potrzebowałem czegoś mocnego, po czym Kenta nie będzie miał siły walczyć. Niestety wódka nie wchodziła tutaj w grę. Trudno było znaleźć coś, co  mogłoby wyeliminować Japończyka, jednak w momencie, gdy miałem się poddać, zostałem oświecony. A to mogło znaczyć tylko jedno- ta walka już za chwilę będzie moja. I nikt tego nie zmieni.

Ostatnio edytowany przez Nekro (2014-09-07 23:40:15)

24h

----

Totalne upokorzenie dla mnie. Idealnej szansy nie mogłem zabłysnąć na początku walki. Mogłem wprowadzić Romanowi w błąd, a następnie zabrać minimalną przewagę nad nim. A tak naprawdę, to nie wykorzystałem dobrej okazji do wstępu bitwy. Musiałem polegnąć na białej macie, ale nie ma czasu do stracenia. Nie bez powodu występuję na Wrestlemanię, na takim występie, w którym marzy każdy zapaśnik w wrestlingowym świecie. Cieszę się, że mam niewielką grupę wiernych fanów, którzy mnie wspierają na podnoszeniu duchu. Muszę wygrać, a jeśli nie mogę, to wyeliminować chociaż jednego! Nieważne, kto to, a ważne, że ten "ktoś" będzie wypadł z ringu. Otarłem poty moim przedramieniem, a następnie wstałem. Zauważyłem moich rywali, którzy też tak postąpili przed chwilą, a właściwie miałem trzech kolesi na oku - Swagger, Anderson i Devitt. Analizując wszystko pod względem gabarytów i sposób walczenia w ringu - wybrałem Karla, gdyż doświadczyłem jego dominacji w zeszłym SmackDown. Zrobiłem dwa kroki do tyłu - nie po to, aby się stchórzyć, lecz aby zrobić rozbieg! Gdy się rozpędziłem, przygotowałem swoją broń, uniesioną w razie awaryjnej sytuacji i wymachnąłem moją ręką(clothesline) w szyję grubasowi z wymyślonymi pistoletami. Sprzedawanie efektywnej akcji jest nagły upadek na białej macie. Na swoje bezpieczeństwo skierowałem się wzrokiem we wszystkich stron, gdyby ktoś mnie nie zaatakował z zaskoczenia.

Ostatnio edytowany przez Meteos (2014-09-07 22:47:59)

"Początki zawsze bywają trudne" - ów słowa przeszyły mą głowę, co było dla mnie dość nieoczekiwanym wydarzeniem. Dopiero co powracający Adam Cole miał być dla mnie jedynie przystawką przed daniem głównym którym w tym przypadku byłaby decydująca walka o trofeum Interkontynentalne. Porażka na rozpoczęciu z byłym mistrzem przysporzyła mnie o delikatny ból głowy, który kilka chwil się we mnie utrzymywał lecz z biegiem czasu zniknął, dzięki czemu mogłem wrócić do trzeźwego myślenia. Dookoła słyszałem jedynie głosy wiwatujących fanów, być może wrzawa ta była dla mnie gdyż postanowiłem wrócić do walki. Mając nadal we łbie nieudany start, oparłem się o jeden z najbliższych cornerów i spokojnie mogłem w nim odpoczywać. Natomiast w drugim kącie pierścienia toczyła się batalia przodujących w tym starciu osiłków. Jednakże mój wzrok nie zawisł na nich zbyt długo, bowiem musiałem się aktualnie zając swymi problemami a było ich aż 3. Prince Devitt, Kenta oraz Karl Anderson, trójca która tak samo jak i ja poległa na starcie. Naszą potyczkę można by nazwać starciem o pietruszkę jednakże dobrze wiemy, iż najlepszy z tej "bitwy" może dalej starać się o najwyższe laury, nie ukrywam, że właśnie to jest mym celem numer 1, a z pomocą kochających mnie fanów mam nadzieję że uda mi się spełnić ów oczekiwania.

Wszystko układało się tak, jak sobie to ułożyłem w głowię. Prosty schemat, ale skuteczny. Moje karabiny były przeładowane amunicją która za chwile przerodzi się w krew poległych. Wszystko działo się tak szybko, że nie do końca ogarniałem przestrzeń przed sobą. Kątem oka zauważyłem chwiejącego się na nogach Swaggera. Postanowiłem wówczas że to on będzie moją kolejną ofiarą. Nie chciałem się z nim patyczkować i przy pomocy solidnego rozbiegu, wbiłem w niego swój Running Big Boot. Ta akcja nie powaliła mojego przeciwnika na matę, a posłała go na liny od których momentalnie się odbił. Chciałem to wszystko wykorzystać w stu procentach, więc od razu chwyciłem całą konstrukcję jego ciała wykonując Belly To Belly Suplex. Jack wylądował w okolicach środka ringu, przez co miałem pełny panel możliwości, co mogę zrobić. Postanowiłem zbytnio nie komplikować tej sytuacji. Wybiłem się ku górze tak mocno, jak było to tylko możliwe, a następnie zainklasowałem Jumping Knee Drop w leżącego oponenta.
- Ten pas należy do mnie! - wskazałem placem w kierunku pasa, który leżał na specjalnej podstawce obok stołu komentatorskiego. Wiedziałem że muszę zrobić wszystko, aby wyjść z nim na ramieniu dzisiejszej nocy.

Roman Reigns atakuje Jacka Swaggera.

Kenta zostaje wyeliminowany przez Prince'a Devitt'a


Prince Devitt opiera się o linki.

Adam Cole najpierw atakuje Andersona, a następnie Sabina.

Abyss podnosi się z maty.

Piszą: Roman Reigns, Adam Cole i Abyss