Trójka zawodników w osłupieniu patrzyła na Reignsa opatrywanego przez medyków, którzy z uwagą oglądali ramię Romana. Najwyraźniej karma wraca ze zdwojoną siłą. Nie mogłem jednak zwracać zbytniej uwagi na nie biorącego już udziału w walce zawodnika, dlatego czym prędzej wycofałem się do kornera i potoczyłem wzrokiem po pozostałych w ringu oponentach. Każdy z nich zebrał już solidną porcję batów, więc wydawałem się przy nich w miarę świeży, choć i tak ociekałem potem. Temperatura w hali w Miami sięgała zenitu, i ta w przenośni i ta realna, dlatego wprawnym ruchem zdjąłem gumkę z włosów pozwalając by burza kruczoczarnych opadła mi na ramiona. Z pewnym siebie uśmieszkiem utrzymującym się na mojej twarzy przez całą walkę machnąłem ręką w kierunku przeciwników.
- Bring it on, bitches!

Ociekające jadem słowa z mojej strony mocno rozsierdziły Chrisa, wciąż odczuwającego skutki moich poprzednich ataków, więc z determinacją radzieckiego czołgu ruszył w moim kierunku. Nie przewidział jednak, że zachowałem dużo sił, dlatego krótki rozbieg i wybicie się z jednej nogi pozwoliło mi na zaaplikowanie Corona Kick prosto na jego twarzy! Publiczność sapnęła z podziwu dla tej efektownej akcji i oświetliła arenę tysiącami fleszy. Nie traciłem czasu i szybko poderwałem się z desek ringowych rosząc matę kroplami potu, ale za mną znajdował się już Prince Devitt z resztką rozmazanego makijażu na twarzy. Od razu objął mnie rękoma w pasie próbując wykonać jakiś rzut, ale zablokowałem jego starania nogą i włożyłem palec w oko sprawiając tym samym, że puścił waist lock. Z tej pozycji pozostało mi tylko jedno do zrobienia, więc wybiłem się z miejsca i w przepiękny sposób zaserwowałem Fergalowi Spinning Enzuigiri. Kopniak ściął z nóg mojego oponenta, który jak worek ziemniaków runął na ziemię. Ja niesiony jednak energią siedemdziesięciu tysięcy fanów wiedziałem już co robić, dlatego podniosłem niedawno powalonego Sabina do pozycji siedzącej i dwukrotnie odbiłem się od lin by... Ponownie powalić go na plecy ciosem genitaliami! Nawet w ringu słyszałem Jerry'ego głośno krzyczącego, że moje zachowanie przekracza wszelkie granice. Nie panie Lawler, to dopiero początek.

Słowa: 329/300
Margines: 29/30

Edit: literówka

Ostatnio edytowany przez Sydal (2014-09-21 00:43:49)

Publiczność oczarowana moją arogancją i pewnością siebie głośno zaczęła chantować moje imię i nazwisko. Stałem po środku ringu niczym heros ocalały z ostatecznej bity. Czułem już, że wszystko chyli się ku końcowi. Ostatecznemu triumfowi Adama Cole'a! Rozłożyłem ręce na boki delektując się każdą sekundą tej chwili. Chłonąłem każdy błysk aparatu i dźwięk ze strony publiczności. To był mój moment. Wizytówka mojej krótkiej, lecz intensywnej kariery. Ale walka jeszcze się nie zakończyła, idę po to co moje... Zdecydowanym ruchem poderwałem więc zbierającego się na klęczki Sabina i wsadziłem sobie jego głowę między uda by podnieść do góry ręce i krzyknąć głośno swój słynny już catchprase, przy czym wsparła mnie duża część publiczności.
- Adam Cole BayBay!
Po tym zwycięskim wrzasku mocno chwyciłem Sabina w okolicy bioder i podrzuciłem sobie na ramiona by nabrać krótkiego rozbiegu i bezceremonialnie cisnąć nim w narożnik (Turnbuckle Powerbomb). Zawodnik z Detroit odbił się od stalowych skrętek okrytych poduszkami i upadł na kolana. Cały czas widziałem jednak zaciętość i determinację w jego oczach. Gotów był na to by cały czas stawiać mi czoła, jednak tylko w jego mniemaniu, gdyż będąc na skraju wyczerpania fizycznego wziąłem ostatni obrót w okół własnej osi i włożyłem całą swoją siłę i rozpęd w potężny Discous Clothsline wyrzucający oponenta za krawędź ringu. Chris fiknął koziołka i odbiwszy się od apronu ostatecznie poległ lądując na wykładanej matą posadzce, gdzie od razu podbiegli do niego sędziowie i medycy by pomóc mu w podniesieniu się i odejściu na backstage po tej wyczerpującej batalii. Zostało już tylko dwóch... Mój wzrok błyskawicznie zwrócił się w kierunku będącego już niemal na nogach Prince'a Devitta. Irlandczyk nie wyglądał już niemal w połowie tak przerażająco jak na początku makijażem rozmazanym do tego stopnia, że wyglądał jakby wycieniował sobie oczy. Nie czyniło to jednak z niego braku zagrożenia. Fergal zaskarbił sobie mój szacunek jako świetnie techniczny wrestler i człowiek, który przetrwał w tym starciu dłużej, niż tacy faworyci jak Roman Reigns czy Chris Sabin. Nie rzuciłem się więc na niego pochopnie niczym ułan z szabelką, gdyż w jego oczach widziałem równie wielki szacunek i determinację. Trzydzieści sekund minęło, a my nadal krążyliśmy mierząc się wzrokiem jako dwa pozostałe drapieżniki. W końcu zdobyłem się na gest, którego nikt się po mnie nie spodziewał, chyba nawet ja sam. Z pokorą i szacunkiem w oczach wyciągnąłem rękę w kierunku rywala wzbudzając tym samym wielki apelauz wśród publiczności. Prince po krótki zastanowieniu i spojrzeniu na moją rękę podał mi również swoją prawicę łącząc tym samym nasze dłonie w spoconym uścisku pełnym wzajemnego szacunku. Po tej słodkiej niczym lukier scence gwałtownie puściłem uścisk zaskakując tym samym Devitta i zrobiłem lekki wykrok do tyłu aplikując na jego szczęce perfekcyjny Superkick! Głośny huk uderzenia buta w podbródek rozniósł się po całej arenie wywołując głośne "ouch!" wśród fanów. Kompletnie ogłuszony i nieświadomy gdzie się znajduje Senshiro zatoczył się w tył i oparł o gumy instynktownie ratując się przed upadkiem. Jednak jego chwilowe zbawienie miało stać się w jednej chwili najgorszą decyzją w życiu, kiedy ostatkiem sił podszedłem do niego i zdecydowanym ruchem łapiąc za nogi wyrzuciłem za ring do ostatniej sekundy kontrolując czy aby na pewno stopy rywala dotknęły maty poza ringowej. Gdy tylko tak się stało wycieńczony padłem na matę i leżałem tak przez kilkanaście sekund wydających się wiecznością, jednak gdy w końcu zabrzmiał mój theme ogłuszając arenę pięknymi dźwiękami utworu "Panama" od Van Halen, a ring announcer zaczął energicznie ogłaszać mnie nowy mistrzem Interkontynentalnym dotarło do mnie czego właśnie dokonałem. Powracając po dwumiesięcznej absencji starłem w proch trzech głównym faworytów i po raz kolejny wprawiłem w osłupienie każdego mojego krytyka i niedowierzających moim umiejętnościom fanom. Co za piękny występ i historia! Odkrywając te wieści obróciłem się na plecy i zacząłem robić aniołki, gdy w końcu podszedł do mnie sędzia pomagając mi wstać i wręczając to, o co tak walczyłem - upragniony pas Interkontynentalny!!! Dając upust napełniającej mnie euforii triumfalnie oparłem się o liny i wzniosłem ku górze upragnione srebro. Ta Wrestlemania nie mogła się dla mnie zakończyć lepiej!