Hala w Toronto dosłownie drżała. Rozgrzana do czerwoności publiczność niemal przez całe pay-per-view nieźle dawała o sobie znać. Kręcąc się po backstage'u nie raz dostałem ciarek słysząc tych ludzi, którzy zdzierają gardła dla swoich idoli. I tak było aż do momentu gdy Lillian Garcia wyszła na środek ringu i z uśmiechem na ustach wypowiedziała każdemu znaną formułkę:

-Przed nami main event gali Tables, Ladders & Chairs. Walka odbędzie się w stypulacji TLC, a nagrodą dla zwycięzcy będzie nic innego jak tytuł mistrzowski WWE!

I tyle zostało z ciszy. Publika nie dała dokończyć Garcii wybuchając jeszcze głośniej niż przedtem. Ricoh Coliseum jest dziś niesamowite. "Let's go Ambrose! Let's go Ambrose! Let's go Ambrose!" z każdą sekundą narastało. Ludzie dostali tego czego pragną, pierwszy theme song rozbrzmiał.

Arenę opuściło jakiekolwiek światło. Kilka sekund później pojawiły się reflektory skierowane na jeden punkt. Byłem w centrum uwagi. Przede mną wielkie wyzwanie, wielka batalia. Ponad to walka odbędzie się na podobnych zasadach co money in the bank match. Poniekąd było mi to na rękę. W tej stypulacji zdobyłem swoje pierwsze osiągnięcie w tej federacji. Plan był taki jak zawsze. Wejść, zdobyć to co moje i wyjść. Od początku spodziewałem się, że nie będzie łatwo, lecz kryłem to pokerową twarzą. Stojąc na schodach wpatrzony w powieszony nad ringiem pas, zebrałem się w sobie i krzyknąłem "Zróbmy to!" w celu dodania sobie trochę otuchy, pewności siebie. Gdy Lillian zaczęła mnie przedstawiać, poprawiłem swoją policyjną pałkę uwieszoną przy nodze, po czym precyzyjnym krokiem począłem schodzić w dół jak gdyby nigdy nic. Byłem spokojny. Wyluzowany przeskoczyłem nad barierką by potem okrążyć ring i do niego zawitać. Stanąwszy na środku rozejrzałem się dookoła. Wiele osób na mnie liczyło. Nie mogłem ich zawieść...

Obaj pretendenci stali już w ringu gotowi do walki. Nie zwracali niejako na siebie uwagi, ponieważ ich wzrok skierowany był w stronę rampy, bowiem obaj wyczekiwali swojego głównego rywala w dzisiejszym pojedynku.  Sekundy mijały, a Undertaker nadal nie pojawiał się na arenie. Czyżby coś się stało? Czyżby zrezygnował z obrony tytułu? Nie, to przecież nie jego w stylu. Fanom również coraz bardziej udzielała się atmosfera tego wyczekiwania. Chcąc w końcu ujrzeć gwiazdę dzisiejszego spektaklu, tysiące osób zaczęło zdzierać swoje gardła nawołując Badassa do pojawienia się w ringu.

UNDERTAKER!!!  UNDERTAKER!!! UNDERTAKER!!!

Na twarzach  oponentów malowała się coraz większa irytacja oraz zaniepokojenia. Obaj bowiem byli gotowi rozpocząć te starcie, jednak Mark nadal nie pojawiał się w arenie. Kiedy Brooks rzucił sędziemu, by poszedł do szatni i sprawdził, co dzieje się z Deadmanem, w jednej chwili wszystkie światła na arenie z gasły. W tym samym momencie publika wybuchła niewyobrażalnym cheerem, bowiem egipskie ciemności były zwiastunem nadejścia Umarlaka. Wszyscy oczekiwali charakterystycznej muzyki, jednak takowa jeszcze nie wybrzmiała. Zamiast niej, na titantronie pojawiło się coś dziwnego.
Kamera przeniosła wszystkich na duży parking, który znajdował się na otwartym terenie. Słychać było tylko ryk silników, a także różne głosy.  Po pewnym czasie, ukazał się obraz z nieco innej perspektywy. Tłum motocyklistów, który ubrany był w skórzane kurtki, a na ich plecach widniało olbrzymie, czerwone logo demona, wyraźnie na kogoś czekał. Wszyscy byli już gotowi do odjazdu. Na środku placu można było dostrzec jeden, największy i najpiękniejszy motocykl s pośród wszystkich zgromadzonych w tamtym miejscu. Jednak nie było przy nim żadnego „jeźdźca”. Ludzie zgromadzeni w arenie spodziewali się tego, co za chwilę nastąpi, jednak zarówno Punk jak i Ambrose, byli całkowicie poirytowani tym, co widzą. Zamiast walczyć, musieli oglądać jakiś dziwny tłum. Kiedy obaj zaczęli w końcu domagać się dyskwalifikacji, publiczność zaczęła bardzo żywiołowo krzyczeć. Robili to dlatego, iż na telebimie kamera znów pokazała im obraz z innego miejsca. Tym razem obiektyw szedł za wysoką postacią, u której można było tylko dostrzec masywne, ciemne buty, jak również długi, czarny płaszcz. Kiedy kamera odjechała do tylu, na titantronie ukazała się cala postać. Idąc w stronę zaparkowanego Harleya, witała się ze wszystkimi  napotkanymi osobami z gangu, a było ich kilkanaście. Wreszcie, gdy owa postać znalazła się obok najpiękniejszej maszyny stojącej na parkingu, kamera całkowicie się wycofała, ukazując nam ją w pełnej okazałości. Był to oczywiście Undertaker, który pod płaszczem skrywał skórzaną kamizelkę, modne, jeansowe spodnie, a na głowie miał błękitną bandanę i czarne okulary. Wyraźnie było widać, iż to on jest przywódcą motocyklowego stada. Kiedy wszyscy wreszcie wsiedli na swoje maszyny, Taker wyjechał z parkingu jako pierwszy, a zanim cały tłum.  Gdy zniknęli w oddali, titantron zgasł, jednak na arenie nadal było ciemno. Przebijały się tylko światła z telefonów publiczności. Wreszcie po jakimś czasie telebim znowu się uaktywnił. Tym razem kamera pokazała nam parking w piwnicach budynku, na którym stali ochroniarze. Dosłownie w jednej chwili, przejechał przez niego cały gang, z Takerem na czele. Zatrzymało się na nim ośmiu facetów, blokując dalsze wejście do areny. Czterech jeźdźców, łącznie z Badassem odjechało dalej kierując się w stronę wyższych pięter. Po tym obrazie titantron ponownie zgasł. Atmosfera była już niezwykle gorąca. Pretendenci, którzy nerwowo zaciskali dłonie stali jak na szpilkach, oczekując nadejścia mistrza. Po minucie, wszystkie osoby usłyszały charakterystyczny dźwięk…

”DEADMAN WALKING…”Po tych charakterystycznych słowach, całą rampę i stage okryły białe światła. Wraz z rozkręcającą się muzyką, pojawiali się na niej owi czterej motocykliści, którzy odłączyli się od grupy. Trzej zatrzymali się na stage’u, a ich lider przejechał całą rampę mijając po drodze drabiny i krzesła, okrążył ring dwa razy i zaparkował swoją maszynę tuż przy stalowych schodkach.

-And their opponent. From Houston Texas, weightin 299 pounds, he is the WWE champion, THEEEEEEEEEEE UNDEEEEEEEEEEEERTAAAAAAAKEEEEEEEEEERR!

Kiedy staną przed ringiem w taki sposób, że za plecami miał swoich kompanów, uniósł obie ręce do góry, a z narożników kwadratowego pierścienia buchnęły płomienie, a w rampę cała salwa piorunów. Kiedy kłęby dymu opadły, ludzi Takera już nie było. On sam zdjął swój płaszcz, odłożył go na motocykl i pewnym, aczkolwiek spokojnym krokiem wszedł po schodkach do ringu i wyczekiwał rozpoczęcia morderczej batalii.

A więc nadszedł w końcu długo wyczekiwany moment. Najtrudniejsze starcie w mojej dotychczasowej karierze miało za chwilę się rozpocząć. Tygodnie z grą psychologiczną w tle doprowadziły naszą trójkę do spotkania w jednym ringu. Nie byłem faworytem. Przerażała mnie myśl, iż mój czas się kończył. Obaj pretendenci mieli wszystko, by zawładnąć całym WWE na długie lata. Obaj byli dużo młodsi, sprawniejsi i szybsi ode mnie. Zastanawiałem się, czy nie czas zakończyć karierę i odejść, póki jeszcze coś znaczę. Choć byłem mistrzem, brakowało mi wiary w samego siebie. Ten wieczór miał wykazać, czy jestem jeszcze zdolny do walki na najwyższym poziomie. Zamykając oczy, zajrzałem w głąb siebie i liczyłem na spotkanie ze swoim mentorem.

”PORADZISZ SOBIE. JESTEM Z TOBĄ”

Nie zawiodłem się. Mój wierny kompan dał mi wyraźny sygnał, iż nie będę musiał sam przechodzić przez trudy tego starcia. Demon, pomimo mojego zwątpienia, po raz kolejny potwierdził swoją lojalność. Co prawda wszystko przemawiało przeciw mnie, ale poza wiernością i opieką Rogacza miałem coś, o czym tamci dwaj mogli tylko pomarzyć – wsparcie tysięcy ludzi będące w tej sytuacji cenniejsze niż złoto, o które walczyliśmy. Ich obecność nie tylko koiła moją wewnętrzną niepewność, ale przede wszystkim budziła ze snu pierwotną naturę potwora i niszczyciela. Łowca dusz, choć tym razem w ludzkiej postaci, powrócił i obrał sobie za cel dwóch cwaniaków, którzy już od dłuższego czasu próbowali zrzucić mnie z tronu. Poprzysiągłem sobie, że choćbym nawet miał nie wyjść z tego ringu o własnych siłach, to dam tym chłystkom nauczkę i pokażę im czemu nazywają mnie największym skurwielem w tym biznesie.

Oczekując na gong, który miał rozpocząć konfrontację zupełnie różnych od siebie stylów walki, stałem w narożniku i wsłuchiwałem się w setki chantów. Miałem za sobą rzeszę osób zakochanych w wrestlingu. Pojawiające się naprzemiennie okrzyki „LET’S GO TAKER!!!” i „YOU ARE PHENOM!!!” wyzwalały w przeciwnikach niesamowitą wściekłość. Spoglądając im w oczy nie widziałem strachu, lecz niespotykaną jak na śmiertelników wolę walki. Silny napływ emocji sprawił, że stali się dla mnie godnymi rywalami. Zaciskając pięści dałem im sygnał, że jestem gotowy.

Kiedy w końcu dźwięk hartowanej stali rozbrzmiał w naszych uszach, rozpoczęła się bitwa. Niestety, nie spodziewałem się, że rywale zagrają nie fair. Nim zdążyłem zareagować, zostałem zasypany gradem silnych ciosów. Wielka niechęć do mojej osoby pozwalała im współpracować. Raz po raz przyjmowałem mocne uderzenie, to na twarz, to na klatkę piersiową. Byłem w pułapce. Czułem się niczym mysz zapędzona przez kota w ślepy zaułek. Nie mogłem nic zrobić. Atak z zaskoczenia to fantastyczna umiejętność, którą przeciwnicy opanowali do perfekcji. Będąc już lekko obitym, osunąłem się na matę i w pozycji siedzącej obserwowałem to, co działo się przede mną. Agresorzy bowiem, przypomnieli sobie w końcu, iż nie walczą w drużynie i obaj dążą do zdobycia mistrzostwa. Gdy zaczęli się przepychać, zrozumiałem, że ich współpraca się skończyła. Zwietrzyłem swoją okazję, ale nie mogłem się na nich rzucić. Dlatego też gdy CM Punk po krótkiej sprzeczce podszedł do mnie, odzyskawszy nieco sił, poczęstowałem go silnym punchem w twarz. Akcję powtórzyłem kilka razy. Gdy udało mi się stanąć na nogi, obie ręce były już aktywne. Ambrose zorientowawszy co się dzieję, ruszył w naszą stronę. Byłem na to gotowy. Zacząłem naprzemiennie okładać moich rywali potężnymi punchami. Publiczność znowu zaczęła reagować żywiołowo. Niesiony ich dopingiem, powaliłem Deana mocnym ciosem na deski, a następnie złapałem Brooksa za rękę i wykonałem mocny Irish Whip. Kiedy znalazł się z powrotem obok mnie, przechwyciłem jego ciało i wyrzucając je w górę zaaplikowałem mocny Back Body Drop. Następnie skupiłem się ponownie na młodziaku, bowiem dochodził już do siebie. Nie czekając na nic wykonałem mu z rozbiegu mocnego Big Boota, po którym upadł na matę i wyturlał się z ringu. To jeszcze nie był koniec. Philip stał już przy linach, dlatego wykorzystując okazję podbiegłem do niego i silnym Clotheslinem wyrzuciłem go z kwadratowego pierścienia. Teren był oczyszczony.

600/600
28/30

Wszyscy trzej zawodnicy stali w kwadratowym pierścieniu i z niecierpliwością czekali na początek tej batalii. Co do jednego nie było żadnych wątpliwości - taka, a nie inna obsada gwarantowała, że walka zostanie zapamiętana na wiele, wiele lat. W końcu wszyscy trzej wrestlerzy byli z tak zwanej "najwyższej półki" i żaden z nich nie zamierzał tanio sprzedać swojej skóry. Stawką było w końcu mistrzostwo WWE i trzeba było dać z siebie wszystko. Punk oddychał ciężko i rozgrzewał nadgarstki. To będzie ostateczna próba... Ostateczna rozgrywka... Jedyna szansa na ocalenie tej federacji... Straight Edge Savior rzucił okiem po raz ostatni na leżący na specjalnym podniesieniu pas WWE. Musiał dać z siebie wszystko! I nagle rozbrzmiał metaliczny dźwięk gongu. Publiczność wybuchła gromkim cheerem, a main event gali TLC oficjalnie się rozpoczął.

Brooks westchnął lekko, po czym spoglądał ze stoickim spokojem, raz na Undertakera, raz na Ambrose'a. Tak w ogóle, to co ten chłystek robił w tej walce? No tak, Vince i jego polityka. Nigdy nie dotrzymywał danych komuś obietnic, czemu teraz miałoby być inaczej? Dean był jedynie kolejną przeszkodą... Przeszkodą, której trzeba było się pozbyć jak najszybciej. Każde działanie musiało być dokładnie zaplanowane, a zarazem błyskawiczne - każdy moment zwłoki mógł przesądzić o porażce Philipa. Nie można było liczyć na pomoc żadnego oponenta - jak powszechnie wiadomo, sojusze krótkotrwałe nie były najlepszym rozwiązaniem. Straight Edge Savior spojrzał w oczy Deadmana, ale szybko odwrócił wzrok. Tam czaił się Demon...

Best in the World przypomniał sobie obietnicę daną swojemu przyjacielowi, Chrisowi Jericho. Przysiągł, że albo opuści galę TLC z pasem, albo opuści ją w ambulansie. Oba wyjścia były zjawiskowe, ale to pierwsze o wiele bardziej mu odpowiadało. Na razie CM Punk nie mógł sprostać potędze Umarlaka, więc błyskawicznie doskoczył do Ex-Moxleya i uderzył go kolanem w okolice żołądka! Ambrose zgiął się w pół, a Chicago Made wykonywał kolejne uderzenia ręką w kręgosłup przeciwnika. Undertaker obserwował to wszystko z lekkim uśmieszkiem na ustach. Dla niego wyglądało to po prostu śmiesznie. Dwóch młodzików bijących się o to, aby zdobyć JEGO złoto! Phenom nie wiedział jednak, jak bardzo zdeterminowany jest jego długowłosy przeciwnik. Brooks nagle przestał okładać rękoma Deana i uchwycił go za rękę, a następnie posłał rywala silnym Irish Whip'em wprost na Deadmana! Grabarz nie spodziewał się nadchodzącego ataku, więc Ex-Moxley wbił się w niego z głuchym łoskotem. Straight Edge Savior uśmiechnął się ledwie widocznie, po czym wyturlał się z kwadratowego pierścienia. Ambrose był teraz na łasce Demona, a Brooks mógł pomyśleć nad dalszym planem. Punk usłyszał pierwszy krzyk Deana, chyba nie było z nim za ciekawie.

Uwagę Philipa przykuł stojący obok stalowych schodków motor, ten należący do Grabarza. Tak, to był konkretny pomysł, więc należało jak najszybciej przystąpić do jego realizacji. Chicago Made szybko podbiegł do pojazdu, po czym chwycił za tłumik i pociągnął go z całej siły. Trzymał się mocno, ale po kilku próbach w końcu puścił. Wyglądało na to, że Harleya Takera czeka w najbliższej przyszłości kolejna naprawa. Teraz jednak, było to bez znaczenia. CM Punk uniósł do góry swoją nową broń tak, jakby było to jakieś nadzwyczajne trofeum, po czym wślizgnął się z powrotem do kwadratowego pierścienia. Undertaker stał odwrócony do niego plecami i chyba właśnie przymierzał się do wykonania kolejnego ataku na Ex-Moxleyu. Taka okazja mogła się już nie powtórzyć, więc Brooks zamachnął się z całej siły i uderzył stalową rurką w bok głowy Grabarza. Publiczność westchnęła głośno, a Taker odwrócił się, cały czerwony na twarzy. Był wściekły... Zamachnął się z całej siły ręką, ale Chicago Made uniknął ciosu, a następnie chwycił oponenta na barki i wykonał Steamroller Slam, posyłając Phenoma wprost na drugiego rywala. Punk uśmiechnął się lekko, opierając się o liny. Publiczność skanowała głośno imię Undertakera, ale to mu nie pomoże... Dzisiejszego wieczora bowiem, w tym ringu był tylko jeden Bóg - CM PUNK! Demon Grabarza będzie musiał ulec innej, potężniejszej sile.

Liczba słów: 630/600
Limit wykorzystany: 30/30

Posty pretendentów niszczą post mistrza! Bardzo pomysłowe posty (Mav & SKil) Maverixx zabawia się z rurką, Skill podstępnie zabawił się palką... Podobał mi się poziom agresji jaki stawiacie tuż na samym początku, Lirycznie cóż mogę powiedzieć nawet Rag co ma ostatnio pecha dał radę... Ale jak powiedziałem oceniam pomysłowość gdyż jest to walka TLC! Psychopata czyli doskonały gmmick dla Deana Ambrosea ten poziom nienawiści do przeciwników i jakość posta, pokazuje ze jak (Skill) chce to potrafi napisać doskonały post! CM Punk jako Bóg, czyli walka dobra ze złem (Undertaker) w sumie doskonałe zestawienie, oraz łatwo sobie to wyobrazić. Mamy tez tego naszego nieszczęsnego Raga - porównania masz fajne, ale brakuje tu pomysłów na wykorzystanie przedmiotów, nie rób z tego walki jaką serwowało nam WWE! Twój post to klasyczny kawałek z normal matchu, co bardzo mnie zasmuciło gdyż pisałem ze oceniam pomysłowość ;_;. Jeśli mam wybrać post dobry minimalnie ale dalej jedzie Dean Ambrose! Faktem, który przesądził iż to właśnie on będzie kontynuował jest właśnie ta agresja (i dodatkowe 24h, które pozwoliło przeanalizować posty rywali)! Akcja wykonana, stół połamany, Cm Punkiem zajmuję się pomoc medyczna. Piszesz dalej ale nie atakujesz właśnie CM Punka...

Oczywiście dalej...

Undertaker na deskach! Co jeszcze pokaże nam był mistrz?

Przy pomocy lekarzy Cm Punk powoli się podnosi...

Atakujesz dalej, jednak nadal tylko Undertakera...