Oddychałem ciężko, wpatrując się w dach areny znajdujący się wysoko nade mną. Ból paraliżował moje ciało, powoli opadałem z sił. Czyżby właśnie tak miała skończyć się moja historia? Pokonany przez Undertakera... Upokorzony przez Ambrose'a... Nie tak to sobie wyobrażałem, miało być zupełnie inaczej. Co stało się z moimi planami, moimi marzeniami? Czy nie było już dla nich żadnego ratunku? Zamknąłem oczy, powoli się poddając. Wiedziałem, że już za chwilę nadejdzie moja zguba - Phenom. Drabina nie była w stanie go powstrzymać na długo... Jak przez mgłę słyszałem jego wściekły, szybki oddech. Nie zamierzał się ze mną szczególnie patyczkować - wolał od razu zabrać się do akcji.

W tym momencie, podczas gdy straciłem już dosłownie całą nadzieję, usłyszałem głos... Głos dziecka! Jakiś chłopak z pierwszego rzędu płakał i wykrzykiwał cały czas moje imię. Do samego końca wierzył we mnie... Wierzył w CM Punka! Ale czy miałem jakiekolwiek szanse w starciu z Grabarzem? Do samotnego głosu dziecka dołączył się kolejny, a do niego jeszcze następny. Wszystko to zadziałało jak bomba z opóźnionym zapłonem. Minęło kilka niemiłosiernie długich sekund, a cała sala skandowała głośno moje imię. Czy to naprawdę możliwe? Ja straciłem już wszelką nadzieję, ale moi fani cały czas we mnie wierzyli.

W tym momencie przypomniałem sobie jeszcze o kimś. Chris Jericho - mój przyjaciel i były Tag-Team partner. Nie miałem co do tego najmniejszych wątpliwości - stał teraz na Backstage'u i oglądał moją walkę. Obiecałem mu, że nie przegram, nie dzisiaj! Obiecałem wszystkim! Dojmujący ból zszedł na drugi plan, otworzyłem oczy. Musiałem pokazać, że nie wypowiedziałem jeszcze ostatniego słowa w tym pojedynku. Otworzyłem oczy i przeszedłem do pozycji siedzącej. Mój oddech był przyspieszony, a krew w żyłach płynęła z niesamowitą prędkością. Adrenalina wypełniała moje ciało i musiałem korzystać z tego daru. Kaszlnąłem głośno, wypluwając na betonową posadzkę trochę krwi. Nie byłem w najlepszym stanie. Starałem się podnieść na równe nogi, ale dolne kończyny odmawiały mi posłuszeństwa. Wtedy stało się to, czego się obawiałem. Poczułem na szyi śmiercionośny uchwyt. Undertaker nie zamierzał pozostawić mi najmniejszych złudzeń. Podniosłem wzrok i spojrzałem w jego oczy. Dostrzegłem w nich to, czego obawiałem się najbardziej. Widziałem w nich płomień zemsty, widziałem nieśmiertelnego Demona, który chce pożreć mnie tu i teraz... Strach sparaliżował mnie po raz kolejny, a po czole spłynęła strużka potu. Wiedziałem jednak, że jeśli nie zadziałam teraz - nie zadziałam już nigdy. Wymacałem ręką leżący obok mnie tłumik od motoru, po czym zamachnąłem się z całej siły, uderzając Phenoma prosto w potylicę. Uścisk został rozluźniony, a ja odczołgałem się od oponenta, łapczywie chwytając powietrze. Byłem o krok od porażki...

Liczba słów:
425/400

Limit:
25/30

Szybki zryw i znowu podróż donikąd. Czołowe zderzenie z CM Punkiem zwaliło mnie z nóg. Przez to, mój plan ataku spalił na panewce. Ból był nieznośny, ale miałem wsparcie tysięcy ludzi, które wznosiło mnie na wyżyny własnej wytrzymałości. Nie mogłem odpuścić.

Wykorzystując ponownie barierki wstałem z maty i lekko utykając szykowałem się do zadania ciosu. Gdy obaj byliśmy już na nogach, zrobiłem w jego kierunku kilka kroków, by zatrzymać się tuż przed jego twarzą. Strach, który widziałem w jego oczach całkowicie go sparaliżował. Wiedziałem, że to ten moment. Nie czekając dłużej wypowiedziałem w jego stronę słynne "SPOCZYWAJ W POKOJU", by następnie silnie przystemplować mu z czaszki Headbuttem. Zamroczony Brooks był teraz pod mim władaniem. Nie myśląc, objąłem go w pół i wykonałem Spinebuster na leżącą obok drabinę. Faktycznie, zemsta bywa słodka.

100/100
30/30

* Rafi, zabije Cię za ten limit -_-

I teraz jest bardzo dobrze, przeczytałem oba posty i śmiało mogę powiedzieć iż jest 2-1 (OS + KŁ) dla CM Punka! Jak na tak mały limit pokazałeś na co na prawdę Cię strać!

Amborose wchodzi do akcji za: 1 post

Jest już trzecia strona mamy 35 postów, a wy ani razu nie próbowaliście ściągnąć pasa, nawet drabiny nie ustawiliście brudasy jedne... Ale podoba mi się ze nie lecicie jak Hardyz tylko po pas, najpierw rozwałka potem ostra walka o zdobycie pasa...

Welcome to Chicago, Motherfucker!!! Stół komentatorski łamie się niczym zapałki, obaj mocno poobijani, a do ringu po przerwie wchodzi szalony Dean Ambrose!!! Co robisz Dean?

Pisze: Skilled

Cm Punk - Leży
Undertaker - leży i umiera

CM Punk mocowany do krzyża i teraz zagramy na emocjach...

Czy Andrzej pomoże Punkowi i obaj wykończą Ambrose'a?

Czy może będzie tylko patrzy na to jak Dean wykańcza Punka, dla którego zawiśnięcie byłoby zakończeniem pojedynku...

Wszystko w rękach Raga...

(Jeśli nie chcesz pomóc Punkowi, wystarczy napisać iż patrzysz się i śmiejesz z poczynań Ambrose'a)

Ostatnio edytowany przez Rafincognito (2014-01-22 23:42:47)

Michael Cole: Dean Ambrose szaleje! Co to ma znaczyć? Dziś zobaczymy powtórkę z rozrywki? Ukrzyżowanie v2v5?
Jim Rose: Tak to oznacza chyba definitywny koniec walki dla jednego z uczestników! Ale poczekajcie, Undertaker się podnosi i chyba tylko on może pomóc Punkowi w wydostaniu się!
Jerry Lowler: Nie! Undertaker opuszcza ręce i bezczynnie patrzy na to co wyprawia Ambrose!



Dean każe technicznym natychmiast podnieść krzyż uderzając swą pałką ostatni raz Punka w głowę ten mdleje! Czy to definitywny koniec udziału Punka w walce ? Undertaker powoli doszedł do siebie i patrzy na to co wyprawia Dean! Ten widząc wyraz twarzy przeciwnika od razu szaleńczo odpowiada ze tak samo skończy Taker!

I macie opis sytuacji na maksymalnie 250 słów!

Gniew, złość, strach...Sam nie byłem pewien, jakie emocje targały moim sercem. Patrząc na to, co wyprawiał Ambrose miałem wielki żal do siebie, że nie potrafiłem wymyślić czegoś równie widowiskowego, a jednocześnie niebezpiecznego. Złość wypełniająca moje ciało działała w obie strony. Myślałem tylko o tym, by wgnieść parszywą gębę przeciwnika w jakiekolwiek krzesło, by raz na zawsze zetrzeć z jego twarzy ten pewny siebie, szyderczy uśmieszek. Jednak z drugiej strony byłem zły na Demona, który chyba definitywnie mnie opuścił. Ani razu podczas tej walki nie potwierdził swojej obecności i nadprzyrodzonej siły. Moja ludzka natura nie była w stanie znieść w pojedynkę trudów tej brutalnej rywalizacji. Wizje najczarniejszych scenariuszy cały czas materializowały mi się przed oczami. W żadnym z nich nie było szczęśliwego zakończenia. Za każdym razem kończyłem tak samo - obity i upokorzony. Z tym właśnie wiązał się mój strach, który paraliżował moje kończyny niczym jad Czarnej Mamby. Byłem świadomy swojego położenia, lecz nie byłem w stanie nic zrobić. Opuszczony przez własnego Opiekuna i zdając sobie swoje fatalne położenie niemal postradałem zmysły. Byłem gotów się wycofać, paść na rampę i oddać się we władanie Dean'a, byleby tylko ukrócił moje cierpienia. Jeden okrzyk zmienił wszystko...

"TAKER BŁAGAM WSTAŃ!!! JESTEŚMY Z TOBĄ!!!

Nie byłem pewny czy to rzeczywisty doping, czy tylko wymysł mojej wyobraźni, ale podziałał na mnie niczym potężny cios z liścia. Dochodząc do siebie stwierdziłem, że poza złotem nie mam już nic do stracenia. Zacisnąłem więc obie pięści, wbiłem swój przerażający wzrok w oczy oponenta i niczym taran ruszyłem w jego stronę, by za chwilę powalić go potężnym Clotheslinem. Pomyślałem sobie wtedy: "Albo teraz, albo nigdy".


Według home elka, 278

Emocje sięgały zenitu. Byłem coraz bliżej. Undertaker leżał na deskach. Czas iść po złoto...

Zajrzałem pod ring. Ujrzałem tam drabinę...inną niż pozostałe. Próbowałem ją wyciągnąć spod "kwadratowego pierścienia" lecz ta nie zamierzała się ruszyć. Do głowy wpadł mi pewien pomysł. Po raz kolejny chwyciłem pałkę, którą dziś sporo namieszałem i podchodząc do kącika technicznego wszystkim mężczyznom tam zebranym kazałem wyjść i postawić drabinę centralnie na środku ringu. Na widok wściekłego Ambrose'a i na myśl, że grozi im atak z mojej strony, wszyscy technicy wyszli ze swoich kanciap, po czym używając całych swoich sił dokonali tego co im kazałem. Drabina stała dosłownie na środeczku. W międzyczasie ciągle atakowałem Marka krzesłem, by być pewnym, że nikt i nic nie przeszkodzi mi w tym do czego dążyłem przez długi czas.

Przyszła pora na ten moment. Calaway nie raczył się nawet ruszyć. Wturlałem się więc na ring i obleciałem wzrokiem drabinę jak błyszczący pas zawieszony tuż nad nią. Odczuwając ten cholerny ból po lądowaniu na metalowych schodach z kwaśną miną wchodziłem szczebel po szczeblu. Po dłuższej chwili znalazłem się w końcu na szczycie. Pozostało mi tylko odpiąć pas i unieść go w geście zwycięstwa. Tak się stało!

Jim Ross: Dean Ambrose jest dwukrotnym mistrzem WWE! Co! Za! Walka!

Drabina:
http://1.bp.blogspot.com/-r_fidzJ3gaQ/U … ladder.jpg