Wjechał. ( Przepraszam, za takie wejście, ale nie mam siły. Miałem rozpisać coś ciekawego, ale po prostu brak energii. Jak dam radę, to zrobię edit I jeszcze jedno. Aaron, jeżeli Ahmed dzisiaj wbije, to mam nadzieję, że pozwolisz mi napisać KŁ w środę. We wtorek jestem cały dzień na uczelni, a na tablecie nie skleję dobrego posta )

A więc w końcu nadszedł ten dzień. Za parę chwil podejmę się pierwszej próby obrony mojego mistrzostwa. Wiele poświęciłem, aby dotrzeć na szczyt WWE dzierżąc przy tym najważniejszy tytuł tej federacji. Zrobię więc wszystko, by opuścić Minneapolis w glorii chwały. W przeciągu ostatnich dwóch miesięcy wydarzyło się bardzo wiele. Zostałem wygnany z Królestwa Umarłych, straciłem swoją nieśmiertelność, nadludzkie zdolności, miłość Śmierci...Straciłem prawie wszystko. Prawie... Nie utraciłem bowiem swojej siły, przerażającego spojrzenia, ale przede wszystkim nie utraciłem resztek człowieczeństwa, które utrzymały mnie przy życiu. Demon mieszkający we mnie przez te wszystkie lata, przekształcił się w wygłodniałą, brutalną, rządną zemsty i cierpienia ludzką istotę. Ta przemiana pozwoliła mi zdobyć upragnione złoto, które do tej pory było nieosiągalne. Walka o pas kosztowała mnie sporo energii, jednak opuszczając klatkę diabła jako zwycięzca, potwierdziłem swoją dominację i udowodniłem wszystkim, że Deadman nie umarł, lecz urodził się na nowo. Po ostatnim PPV nastała nowa era - era Badass'a. Nie wszystkim jednak spodobała się moja nowa natura. Od czasu przemiany, ciągle ktoś rzuca mi kłody pod nogi: Edge, Ambrose, Punk, aż w końcu swoje dołożył ten pieprzony, pazerny i zadufany w sobie klan McMahonów. Za wszelką cenę chcą mi uprzykrzyć życie. Nie wiedzą jednak, że każde ich nieczyste zagranie wyzwala we mnie jeszcze większe pokłady złości i niepohamowanego gniewu. Dzisiaj, nadarza się idealna okazja, by po raz kolejny utrzeć im nosa. Vince wystawia przeciw mnie kolejnego pieska, jakim jest Daniel Bryan, mistrz TT i wierny sługa swojego pana. To, co zrobiłem z Kiddem na ostatnim RAW było tylko zalążkiem piekła, jakie dzisiaj zgotuję tej zarośniętej kozie.

Obaj staliśmy w kwadratowym pierścieniu gotowi rzucić się na siebie jak wściekłe psy. Każdy z nas miał coś do udowodnienia. Wiedziałem, że chcąc wygrać to starcie muszę dać z siebie wszystko. Przeważałem nad Danielem pod względem, masy, siły, wzrostu, doświadczenia. Jednak pod żadnym względem, nie mogłem go zlekceważyć. Podczas naszego pierwszego spotkania, nie wziąłem go na poważnie, co skończyło się ogromnym upokorzeniem. Dlatego też tego wieczora nie tylko udowodnię, że jestem największym sukinsynem w tym biznesie, ale też dopełni się moja osobista zemsta. Gdy już wyrównam rachunki z Bryan'em, dobiorę się do korporacji i nauczę ją okazywać należyty mi szacunek.

Napięcie w ringu rosło z każdą sekundą. Publiczność zgromadzona na arenie podgrzewała atmosferę swoimi okrzykami. Hałas był tak ogromny, że nie słyszałem własnych myśli. Przeraźliwe chanty wypełniły halę po sam jej czubek. Zdecydowana większość opowiadała się za Amerykańskim Smokiem. Głośne skandy "LET'S GO BRYAN" wywołały szeroki uśmiech na jego twarzy dodając mu nieco pewności. Mimo wszystko widziałem strach w jego oczach. Kropelki potu spływające po skroniach obnażały jego prawdziwe emocje. Daniel robił tylko dobrą minę do złej gry, jednak ja nie dałem się na to nabrać. Dodatkowo nieśmiałe "COME ON TAKER", które wyrwało się z pierwszych rzędów jeszcze bardziej zmotywowało mnie do działania. Wiedziałem, że czas uwolnić demona.

Gdy wreszcie dźwięk gongu zaszumiał mi w uszach zwolniłem wszystkie hamulce i rzuciłem się na przeciwnika z wichurą potężnych punchy. Oponent próbował się bronić, jednak dwa mocne ciosy w splot słoneczny skutecznie wybiły mu z głowy ten zamiar. Grad ciosów zepchnął Danielsona pod liny, które były dla niego w tej sytuacji jedyną deską ratunku. Gdyby sędzią nie stanął między nami, marzenia Dragona o podwójnym mistrzostwie rozwiałyby się po kilkunastu sekundach. Kiedy już widmo dyskwalifikacji rozpłynęło się w powietrzu postanowiłem kontynuować natarcie. Mocny podbródkowy, a następnie Irish Whip na przeciwległe liny utorowały mi drogę do pierwszego, poważniejszego ataku.

Kiedy rozpędzony DB był o krok przede mną, ułożyłem dłonie na jego biodrach, by następnie wyrzucić jego ciało wysoko w górę. Chwila lotu, niczym upadek z drugiego piętra, salto w powietrzu i Bryan zalicza upadek na matę inkasując przy tym potężne Back Body Drop! Rywal zwija się z bólu, a ja oparty dłońmi o narożnik przygotowywałem dalszy plan działania.

618 słów

Ręka Undertakera przeleciała nade mną jak rakieta, jednakże tylko przeleciała, ponieważ mój jakże szybki unik pozwolił mi umknąć rywalowi. Jak koń wyścigowy, któremu właśnie otworzono boks, zacząłem biec w stronę narożnika, a oponent, który szybko zorientował się, że coś kombinuję popędził za mną. Niestety, było to najgorsze co mógł zrobić, ponieważ mój plan sprawdzał się w 100%. Rzucając okiem na podążającego za mną Takera na oko wyliczyłem kiedy zacząć moją ewolucję powietrzną i nie pomyliłem się nawet o centymetr. Wbiegłem na narożnik wykonałem widowiskowy Backflip into Running Clothesline, po którym zebrałem owację na stojąco. Deadman huknął o matę z impetem, a ja za nic nie chciałem przerywać mojej dominacji w kwadratowym pierścieniu. Przykładem karateków zaprosiłem rywala do walki gestem ręki, zginając palce do śródręcza. Taker lekko chwiejnym krokiem powrócił do stójki, a ja począłem upokarzać go jego własną bronią. Kilka punchów w twarz przeciwnika wystarczyło, aby spokojnie zainkasował on Rolling Elbow. Wielki Deadman stracił równowagę i zaczął bezwładnie poruszać się w stronę narożnika. Z ognikami w oczach czekałem na odpowiedni moment, aż w końcu ... Turnbuckle Dropkick dosłownie wgniótł oponenta w narożnik. Chanty "YES!" w jednej chwili rozbrzmiały na całej arenie, co znacznie podniosło mnie na duchu.

Undertaker zaraz po zainkasowanej akcji odbił się od narożnika, a ja od razu złapałem go w pas. Zamroczony rywal, jak i widownia jeszcze nie wiedzieli czego chcę dokonać, jednak nie trzymałem ich długo w niepewności. Deadman pod wpływem znakomitego Backdrop Suplexu wylądował ponownie na narożniku, lecz z jeszcze większym impetem niżeli wcześniej. Rywal leżał teraz obok narożnika, zginając się z bólu. Mocno odepchnąłem go od niego nogą tak, aby leżał plecami na macie, bliżej środka ringu. Nie zwlekając ani chwili wskoczyłem na narożnik i ... Moonsault na wpół przytomnym Deadmanie! "To zdecydowanie nie koniec" - pomyślałem i podciągnąłem Takera za włosy do góry. Swoim otępiałym spojrzeniem próbował ogarnąć rzeczywistość, jednak Roundhouse Kick (+Technics) nie pozwolił mu na to i oponent ponownie poległ na macie.

Lepiej późno niż w cale xD Nie jest to realny atak, bo musiałbym być na kolanach, albo jakoś nachylony żeby mi zapiął ręce w ten sposób, więc w pozycji pochyłej opiszę kontrę:

Nie tak to miało wyglądać. Drugi raz dałem się podejść tej zarośniętej kozie, co sprawiło, że znów jestem w tarapatach. Nie przegram tej walki, nie stracę swojego mistrzostwa. Czas wrócić do gry.

Jestem w tej chwili pochylony, po kopnięciu w brzuch od DB, które ułatwiło mu zapięcie uchwytu. Jednak mimo to, nadal mam nad nim przewagę - to mój wzrost. Będąc niemal dwa razy większym od niego, po prostu wyprostowałem się na nogach, uprzednio kilka razy uderzając wolną ręką w jego łokieć, co nieco zwolniło uchwyt. Bryan nadal zwisał obok mnie, dlatego też szybkim ruchem pochyliłem się do tytułu i oboje upadliśmy na plecy. Daniel puścił uchwyt, a ja mogłem w końcu odpłacić mu się za kolejne upokorzenie.

Jeden głupi ruch i...stop. Poczułem się zbyt pewny siebie, bez wątpienia. Stałem teraz oko w oko ze zmęczonym, aczkolwiek rozwścieczonym Deadmanem. Aura gniewu tego człowieka odpychała mnie i budziła we mnie pewnego rodzaju strach, jednak ja się nie poddam! Wiem kim jestem, co osiągnąłem i czego jestem w stanie dokonać. Już raz wyszedłem zwycięską ręką ze starcia z moim dzisiejszym przeciwnikiem, więc czemu nie miałbym powtórzyć tego wyczynu?

Będąc w pewnej odległości od mojego oprawcy, uraczyłem go stanowczym, jednak pełnym skupienia spojrzeniem. W jego oczach brak było skupienia, lub jakiegokolwiek uczucia, które oznajmiałoby jego poczytalność. Deadman był teraz przepełniony rządzą zemsty i musiałem być gotowy na każdy jego ruch. Undertaker stał się nadzwyczaj niebezpieczny, jednak, ja posiadam inną siłę. Siłę, której mój rywal nigdy nie posiądzie, nie zazna jej ogromnego oddziaływania. Ta siła to hala po brzegi wypełniona moimi sympatykami, skandującymi na moją cześć i wierzącymi w moje zwycięstwo prawie w tak dużym stopniu jak ja. Krople potu spadające z mojej długiej, postrzępionej brody pokazywały, iż wkładam w ten pojedynek tyle samo serca, ile wysiłku.

Ostatnie dokładne spojrzenie na Deadmana-wiedziałem, iż nie mogę zwlekać w nieskończoność. Kolejny atak powinien przynieść korzyść mi, a nie temu szajbusowi. Moje źrenice rozpostarły się do granic możliwości, a oba ramiona poszybowały w górę przy wtórującym im okrzykiem z mojego gardła. Charakterystyczne "Yes!" rozniosło się po całej arenie, a więc pułapka rozstawiona. Ponowny okrzyk z mojej gardzieli obudził w nim zwierzę, a ostatni przyniósł oczekiwany przeze mnie efekt. Rozjuszony rywal zaczął pędzić w moją stronę i choć nie wykrzykiwałem już nic, moi fani godnie mnie zastąpili. Cała fala skandów wtórowała kolejnym krokom Takera po macie, aż w końcu niewyobrażalny cheer wzbił się w powietrze zaraz po tym, jak uniknąłem ataku oponenta. Phenom obrócił się i wbił we mnie przepełnione złością spojrzenie. Kolejny atak był nieuchronny, jednak musiałem podejść Deadmana inaczej. Rywal zbliżał się niechybnie, nie mogłem pomylić się ani o centymetr. Wreszcie nadszedł ten moment - padłem jak długi na matę i obaliłem Takera Drop Toe Holdem. "To mój szczęśliwy dzień" - pomyślałem leżąc na deskach i zbierając siły do dalszej walki.

Wszystko powoli wracało do normy. Daniel zaczynał odczuwać skutki tego starcia nie mniej niż ja, dlatego też starcie zmierzało w dobrym kierunku. Wiedziałem jednak, że tak łatwo nie zgarnę zwycięstwa i nie opuszczę tej areny nadal jako mistrz. Moja zemsta wchodziła dopiero w początkową fazę.

Daniel zwijał się z bólu trzymając za prawą rękę. Od razu zorientowałem się, że będzie to jego słaby punkt. Wykorzystam to w późniejszej fazie pojedynku. Teraz postanowiłem nieco go "ukrócić". Po zaaplikowaniu kilku stompów, które przytwierdziły oponenta ponownie do maty, zaciągnąłem jego bezwładne ciało na krawędź ringu, jednocześnie samemu przechodząc na apron. Widząc tysiące przerażonych twarzy na moich ustach pojawił się szyderczy uśmiech. Rozglądając się po hali krzyczałem " I CO? TO JEST WASZ MISTRZ?". Po tych słowach wziąłem rozbieg i zaaplikowałem zarośniętej kozie Guillotine Leg Drop! Przeciwnik wierzgając wturlał się do ringu, a ja stojąc twarzą w twarz z żołnierzami z pierwszych rzędów, wzniosłem zaciśnięte pięści w geście tryumfu. Mała sprzeczka słowna, która się między nami wywiązała dodała mi jeszcze więcej pewności siebie. Po tej jakże przemiłej konwersacji, odwróciłem się, chwyciłem górnej liny i z powrotem znalazłem się w kwadratowym pierścieniu. DB zdołał doczołgać się do narożnika, próbując tam odzyskać siły. Gdy zbliżyłem się do niego, zagapiłem się na chwilę, co przeciwnik skrupulatnie wykorzystał aplikując mi mocne kopnięcie w nogę. Upadłem na kolano otwierając mu drogę do szybkiego kontrataku. On nie wiedział jednak, że był to element mojego planu.

Węsząc okazję, Danielson poderwał się na nogi i pędem ruszył w moją stronę. Gdy zbliżył się na dogodną odległość, ponownie chwyciłem go w pół, poderwałem się na proste nogi, obróciłem o 180 stopni i zaaplikowałem mu znienacka błyskawiczny Spinebuster. Fani złapali się za głowy. Bryan był tak blisko, by ponownie rozdawać karty, jednak tym razem moje doświadczenie wzięło górę. Po raz kolejny na mojej twarzy zagościł szeroki uśmiech. Wszystko szło idealnie. Teraz nadszedł czas na akcję podwyższonego ryzyka.

Mistrz był pod moją kontrolą, więc mogłem zrobić z nim wszystko. Oszołomionego zaprowadziłem do narożnika i nasadziłem na najwyższą linę. Dla pewność zaserwowałem mu trzy mocne punche w twarz, by nie przyszło mu do głowy jakkolwiek zareagować. Kiedy już miałem pewność, że jestem bezpieczny, sam wspiąłem się na drugą linę. Podniosłem oponenta z pozycji siedzącej, zarzuciłem jego rękę na za głowę, a następnie wdrapałem się na najwyższą linę. Wszyscy zaparli dech w piersiach, bowiem wiedzieli co nadchodzi.

Wziąłem głęboki oddech, poderwałem przeciwnika do góry i runąłem z nim na śnieżnobiałą matę wykonując widowiskowy Superplex, po którym Bryan zaliczył dwa odbicia i bezwładnie padł krzyżem na deski. Ja leżałem obok niego odczuwając dość znaczący ból, lecz był on niczym w porównaniu z katorgą mojego przeciwnika. Deadman walking....