Proszę o dodatkowy czas, ponieważ mam na jutro rozprawke z polaka i sprawdzian półroczny. Post postaram sie skleić jeszcze dzisiaj, jednak dla asekuracji proszę o dodatkowe 24h

Teraz, gdy jestem już w tak dogodnej pozycji, łapię Takera blokowaną ręką za tors i z całej siły turlam się na bok tak, aby łopatki Deadmana dotknęły maty, więc jeśli oponent nie chce przegrać tego pojedynku musi puścić dźwignię.

NIE!!! To nie możliwe! Jak mogłem dać mu się tak łatwo uwolnić?! KU*WA! Mam pozwolić, by przez moją nieudolność wszystko, co udało mi się do tej pory osiągnąć legło w gruzach? Starałem się przechylić szalę zwycięstwa na swoją korzyść tylko po to, by ta koza jak gdyby nigdy nic mogła teraz wstać i dalej śmiać mi się prosto w twarz? Nigdy! Nie zostawię tak tego, nie po tym wszystkim. To jeszcze nie koniec. Przysięgam, to dopiero początek...Początek jego drogi do piekła. Jestem Deadman. Nikt nie będzie ze mną tak pogrywać.

"Opanuj emocje Taker. Nie daj się sprowokować. Ci wszyscy ludzie czekają tylko na Twój kolejny błąd." Demon wiedział co mówi. Setki spojrzeń, które czułem na swojej skórze wypalały dziurę w moim ciele. Każdy chciał, bym pozostał na deskach i nie narażał się na jeszcze większe upokorzenie. Nie...Nie dam im tej przyjemności. Badass walczy do końca. To ja rozdaję tu karty.

Po ostatniej, nieudanej z resztą akcji nie było już czasu na kombinacje. Musiałem wyprowadzić jeden, ale za to bardzo skuteczny cios, który zamknąłby usta tym niedowiarkom. Daniel zdołał już się podnieść. W tej chwili każda sekunda działała na jego korzyść. Co mogłem zrobić? Wiedziałem, że choćby najmniejszy błąd będzie mnie srogo kosztował. Ryzyko. Tylko to mi pozostało. Zmęczenia dawało mi się we znaki. Serce waliło jak szalone, krew w żyłach była niczym gorąca lawa, ale zrobiłem to. Zerwałem się na równe nogi i niczym pocisk armatni wystrzeliłem w stronę oponenta. Potężny Clothesline znów powalił  Bryana, a ja padłem obok niego na kolana w nadziei, że naprawdę mogę wygrać ten pojedynek.

* 258 słów
** Przepraszam, że jeszcze raz Clothesline, ale naprawdę nie mogłem wymyślić w tym momencie innego, sensownego ataku

Zaczynało brakować mi tchu, jednak wiedziałem, że zwycięstwo w tym pojedynku jest na wyciągnięcie ręki. Mimo bólu i zmęczenia, które co raz bardziej dawały o sobie znać, musiałem walczyć. Cel był jasny - zemsta. Ta mogła dokonać się tylko w jeden sposób: cierpienie. Nie mogłem czekać. Wiedziałem, iż nadszedł czas na ostateczne rozdanie.

Dlatego też bez chwili wytchnienia ponownie ustawiłem Bryana w dogodnej pozycji, wyniosłem w powietrze najwyżej jak potrafiłem i IMPACT!!! Potężne Last Ride stało się faktem! Mogłem już zakończyć ten pojedynek, ale przecież...Cierpienie, zemsta...Tego wszystkiego było mi za mało. Potrzebowałem satysfakcji. Vince też musiał odczuć ból poprzez sam widok. Jego piesek był pobijany i praktycznie nieprzytomny. Wszystko się kończyło. Demon pragnął bólu i krzyku. Nie mogłem go zawieść. Dlatego też złapałem mistrza Tag Team za rękę, którą wcześniej dość sromotnie poturbowałem i pławiąc się w jego przeraźliwych okrzykach bólu zapiąłem mordercze Triangle Choke na środku ringu. Zemsta właśnie się wypełnia...

KU*RWAAA!!! PRZECIEŻ TO JAKIŚ OBŁĘD! CO TU SIĘ DO CHOLERY WYPRAWIA?! Jakim cudem on po raz kolejny skontrował mój atak? Ten frajer znowu próbuje mnie ośmieszyć.To...To nie ma sensu. Nie mam już siły. Cokolwiek bym nie zrobił, Bryan i tak wyjdzie z tego cało. Brakuję mi siły, energii, odwagi, determinacji, wiary, wsparcia...

"TAKER OGARNIJ SIĘ! Jesteś Deadman! Jesteś Badass! Jesteś Undertaker!" Demon, który skrywa się pod moją ludzką powłoką nadal wierzy w ostateczny tryumf. Nie wiem skąd u niego tyle optymizmu, ale jednego jestem pewien: nie mogę go zawieść. Ta walka się jeszcze nie skończyła. Ja nadal jestem mistrzem. Ja nadal...mogę wygrać. Badass nigdy się nie poddaje. Dosyć upokorzenia. Dosyć tej męczarni. Czas dopełnić zemstę.

Zaciskając pięści podparłem się nimi o matę, by następnie z trudem podnieść obolałe ciało. Wszystko sprawiało mi ból, jednak musiałem wytrzymać. Daniel też się podniósł, dlatego mogłem albo czekać na jego ruch, albo zaatakować jako pierwszy. Rozwiązanie zdawało się być oczywiste. Nie było już miejsca na błędy i kalkulacje. Moja reakcja była wręcz natychmiastowa. Gdy tylko Danielson obrócił się w moją stronę, wystrzeliłem niczym z procy w jego stronę, by po chwili wykonać silny Sholder Block, który ponownie posłał rywala na deski. Chwilę potem krzycząc wniebogłosy zrzuciłem z siebie kamizelkę i prezentując swój wytatuowany tors szykowałem się na ostateczne rozdanie.

*** 218 słów

Taker po stompie szybko podniósł się z maty jeszcze bardziej wściekły. Deadman począł ruszać w moją stronę, jednak spotkał się ze mną w połowie drogi inkasując Running Leg Lariat. Ta akcja dała się we znaki oponentowi, ponieważ zginał się z bólu na macie. Taker trzepał nerwowo o deski kwadratowego pierścienia pięściami, motając się jak ryba w sieci. Nie czekając zbyt długo na to, aż rywal wróci do żywych, wskoczyłem na narożkik i wykonałem szybki Moonsalut, wprowadzając Deadmana do mojego świata. Chcąc go mieć tak oszołomionego, podniosłem go za włosy, po czym silnym Uppercutem ustawiłem go do pionu. Deadman zachwiał się, a ja od razu rzuciłem się na niego z Guillotine Choke. Przeciwnik od razu zmienił swój wyraz twarzy z powodu braku dostępu do tlenu i choć chciał mnie jak najszybciej zrzucić, to nie mogłem do tego dopuścić. Taker słabł z każdą sekundą, aż wreszcie upadł na kolana. Potrzymałem go w uścisku jeszcze chwilę, aż zaczął schodzić głową w dół, po czym błyskawicznie przeszedłem do No!Lock (+Tactics) na samym środku ringu. Czy to już koniec panowania Undertakera?!

Uwolniłem się, lecz co z tego? To rywal miał przewagę. Zyskałem jednak szansę. Daniel był na kolanach, nie zwracając uwagi na konsekwencje zerwałem się błyskawicznie i poczęstowałem go silnym Big Bootem.

Wiedziałem, że mogę wygrać ten pojedynek, ale brakowało mi już sił. Najmniejszy ruch wyrywał ze mnie ogromną cząstkę energii. Słaniałem się już na nogach, a przecież to jeszcze nie był koniec... Jakimś cudem Daniel nadal był w stanie walczyć. Robiłem wszystko co w mojej mocy, a on dalej podrywał się do walki. Nie potrafił utrzymać równowagi, zataczał się niczym pijany menel, jednak ciągle wykazywał ogromnego ducha walki. Widząc jego bladą twarz chciałem definitywnie zakończyć ten pojedynek. Zemsta nadal była na pierwszym miejscu choć, dziwiąc się samemu sobie, poczułem respekt do rywala. Będąc na skraju wyczerpania pragnąłem momentu, w którym Bryan znów stanie ze mną twarzą w twarz. W oczekiwaniu na tę chwilę poczułem, jak jakaś tajemnicza siła przejmuję kontrolę nad moim prawie bezwładnym ciałem. To był Demon. On chciał wreszcie zakończyć tę walkę. Będąc świadomy jego potęgi, wziąłem się w garść i wyciągając rękę do tyłu wprawiłem całą arenę w osłupienie. Każdy łapał się za głowę widząc jak szykuje się do swojej klasycznej akcji. Stałem w takiej pozycji przez kilka sekund, aż w końcu Danielson niestabilnym krokiem zbliżył się do mnie na dogodną odległość. Reszta zadziała się bardzo szybko. W jednej sekundzie moja dłoń wylądowała w morderczym uścisku na szyi oponenta, a swoje zimne spojrzenie wbiłem w jego przerażone źrenice. Oczy rywala błagały o litość, ale na mnie nie robiło to żadnego wrażenia. Słysząc jego szybkie, sygnalizujące ogromny strach bicie serca, wyniosłem go w powietrze, by następnie z impetem trzasnąć nim o matę aplikując potężny Chokeslam! Wydawało mi się, że wreszcie dopiąłem swego. Wystarczyło tylko przypiąć rywala i znów opuściłbym ring nadal jako mistrz. Pewny siebie wzniosłem ręce w geście tryumfu, zwiastując upadek członka Beard Generation. Gdy już miałem zwieńczyć całą walkę szybkim pinem, wydarzyło się coś nieprawdopodobnego.

Miałem wrażenie, iż coś wspina się po moich nogach. Czułem gorący, a jednocześnie mrożący krew w żyłach dotyk. Gdy spuściłem głowę, wszystko się wyjaśniło. To Bryan desperacko próbował się podnieść. Nie był w stanie zrobić tego o własnych siłach, dlatego pełzał po mnie niczym parszywy wąż. Żenujący widok."Tak ma wyglądać twój mistrz Vince? Obaj jesteście tak samo żenujący." W głowie kłębiły mi się szydercze myśli. Nie mogłem pozwolić, by ktoś taki zhańbił mój pas. Ledwo łapałem oddech, ale musiałem z nim skończyć.

Kiedy Daniel podniósł wzrok do góry i zrozumiał, że nie ma już szans, jedną ręką trzymając mnie za spodnie wykonał mój dawny taunt, przeciągając palcem po szyi. Publiczność widząc zachowanie Danielsona zareagowała ogromnym cheerem. Ja z kolei, takiej złości nie czułem w sobie jeszcze nigdy. Ta parszywa koza w jednej chwili straciła szansę na łagodny koniec. Gniew, który wypełnił moje ciało dał mi siłę do jeszcze jednego, kończącego ataku.
 
Momentalnie schyliłem się po oponenta i ustawiłem go pod firmową akcję. Sygnalizując zaciśniętą pięścią swoją victorię, resztkami sił zarzuciłem rywala na barki, z ogromnym trudem wyniosłem go nad głowę i z demoniczną siłą cisnąłem nim o matę wykonując Last Ride. Sekundę po tym, padłem wycieńczony na nieprzytomnego rywala oczekując na ostateczne odliczanie.