Wchodzę przy swoim nowym theme songu w nowym ubiorze. (Brak czasu na napisanie porządnego wejścia, proszę o zrozumienie, gdyż więcej się to nie powtórzy )

YOU THINK YOU KNOW ME?

Na całej hali rozbrzmiał powyższy theme, a stojący w kwadratowym pierścieniu zawodnicy odwrócili się w kierunku wyjścia na Backstage. Po krótkiej chwili, stamtąd to właśnie wyłonił się on - Rated R Superstar. Ubrany "po sędziowsku", z lekkim uśmiechem na ustach. Copeland zatrzymał się, po czym rozejrzał po arenie, w poszukiwaniu swoich fanów.  Reakcja publiczności była mieszana - większość osób go nienawidziła, ale wciąż byli również i markowie, którzy dzielnie, bez względu na okoliczności, wspierali swojego ulubieńca.

Edge ruszył pewnie w stronę ringu, nie spuszczając wzroku z Ambrose'a który mierzył go wzrokiem oraz Takera który uśmiechał się lekko. Kanadyjczyk w końcu wślizgnął się do kwadratowego pierścienia, i poczekał aż klatka opadnie i ring zostanie zamknięty. Następnie, Rated R Superstar wziął pas od mistrza WWe i zaprezentował go Badassowi, po czym nakazał uderzyć w gong.

Kto ładniej na 500 słówek.

Proszę o dodatkowe 12 h.... Nie dam rady napisać dzisiaj KŁ. Jestem od 7 na nogach i cały dzień w trasie. Nie myślę trzeźwo, a chcę zrobić dobry post. Proszę u wyrozumiałość

Ostatnio edytowany przez Ragarot (2013-08-26 12:21:59)

To już dziś... Przede mną kolejna walka. The Rock, Tornado, Goldust - oni wszyscy polegli mogąc jedynie pomarzyć o zdobyciu złota jakim jest mistrzostwo WWE. Wreszcie nadeszła chwila na rywala większego kalibru - The Undertakera. Legendarnego grabarza, posiadacza serii dwudziestu jeden zwycięstw na największej scenie roku - Wrestlemanii. Hell in a Cell Match to ponoć ulubiona stypulacja mojego przeciwnika, więc z góry założyłem, że dzisiejsza walka będzie moją najcięższą w całej karierze, a to dobrze, bo lubię wyzwania. Stawka jest wysoka, fani założyli, że nie mam szans. Jeszcze zobaczymy... W trakcie moich przemyśleń, ustalania strategii i lekkiej rozgrzewki, klatka została w końcu sprawdzona na ziemię. Wewnątrz stalowej konstrukcji znajdowały się trzy osoby. Ja, Taker i Edge, który dzisiaj jest człowiekiem zagadką. Nikt nie wie czy Adam jest z Markiem w konspiracji czy chce ten mu wyrządzić krzywdę. Jeszcze kilka chwil przed gongiem, starałem się rozproszyć Andrzeja wymawiając do niego jakieś obraźliwe teksty o jego zmarłej żonie. Spokojny Callaway wybuch w tym momencie złością. Z ust niemal kipiała mu ślina.

***

Widzący całą sytuację Edge wydał polecenie uderzenia w gong i wraz z nim, Mark ruszył w moją stronę biegiem by wgnieść mnie w narożnik Clotheslinem i dać porządną nauczkę. Zachowując chłodny umysł, czekałem na odpowiednią chwilę. Gdy Undertaker znalazł się przy mnie i podniósł prawą rękę by zadać mi wcześniej wspomniany cios, schyliłem się sprytnie przechodząc za swojego rywala i zacząłem swoją ofensywę. Na początek jeden punch, drugi, trzeci. Taker w końcu upadł, dlatego całe dzieło dokończyłem falą stompów, która na dobre przetrzymała Badassa na macie. Odwróciłem się w stronę Edge'a. Obadałem go swoimi przerażającymi ślepiami, po czym podszedłem do niego i zapytałem: W co ty grasz, hę? Jeżeli chcesz odebrać mi pas, to nie uda ci się. Nawet podstępem. <uśmiech>. Copeland przyjął moje słowa z powagą. BA! Nawet przyznał mi rację, co do wcześniej wypowiedzianych słów i nie zważając na to czy była to ironia ponownie wziąłem się za obijanie Undertakera. Aplikując na nim zaledwie pięć stompów, podniosłem swoją zdobycz i wysłałem ją na liny za pomocą Irish Whip. Czekałem na środku ringu, Callaway w tym czasie odbił się od lin i popędził w moją stronę. Nie narażając się na niebezpieczeństwo, jak najszybciej wykonałem Lariat. Pojedynek zaczął się na dobre, a ja dalej ubrany byłem w kamizelkę. Mając chwilę na odetchnięcie, zdjąłem ją i rzuciłem w kąt klatki. Mark powoli wstawał, w tej chwili był na kolanach. Jeżeli Taker dojdzie do siebie to będę miał spore problemy, dlatego znowu go dopadłem- tym raz maczugą -, ale nawet to nie obaliło tego potwora. Chwilę później sięgnąłem do swojego move-setu i zaaplikowałem z niego następny atak, chwytając głowę mojego rywala i wbijając ją boleśnie w matę. Snap DDT!

***

Widzicie?! Nawet wasz wielki The Undertaker nie daje mi rady. Kogo jeszcze wyślecie po mój pas, co? Rozniosę każdego, gwarantuję! - krzyknąłem do publiczności po czym ukłoniłem się nad swoją ofiarą prezentując każdemu zgromadzonemu na hali w Phoenix swoje dzieło.

Po udanym Snap DDT podniosłem Takera i ustawiłem go na linach, aby potem wziąć rozpęd i wbić się w niego Clotheslinem, który spowodował, że Undertaker wypadł za ring uderzając później głową o klatkę. Bez zbędnego namyślania, zszedłem z ringu i od razu przeszedłem do ataku. Przejąwszy głowę mojego rywala, po raz kolejny wykonałem Snap DDT. Widząc jak Taker "całuje" matę poza ringiem, zerknąłem pod ring i wyjąłem stamtąd krzesło. Zwykłe, stalowe krzesło. Dokładnie obleciałem je wzrokiem, a następnie uderzyłem nim swojego rywala ponad dziesięć razy. Po ataku krzesłem, podniosłem Marka, wrzuciłem go do ringu, a krzesełko odstawiłem na swoje miejsce. Po kilku chwilach wskoczyłem na apron, a z niego na narożnik. Odczekałem chwilę i wziąłem głęboki oddech. Potem wstałem, podniosłem dwa palce do góry - na cześć zmarłego Macho Mana -  i wyskoczyłem w górę aplikując potężny Diving Elbow Drop.

Zbyt łatwo dałem się zdominować. Nie mogę pozwolić, by ten żółtodziób pozbawił mnie szansy na zdobycie tytułu. Musiałem reagować tak szybko, jak to tylko możliwe.

Mimo bólu, jak przyczepił się do mnie po ataku krzesłem, nadal myślałem trzeźwo i bylem w pełni świadomy tego, co się dzieje w ringu. Gdy kątem oka dostrzegłem jak mistrz wspina się na narożnik, postanowiłem działać natychmiast.

Gdy Ambrose szykował się do wejścia już na trzecią linę, momentalnie poderwałem się z maty, podbiegłem do narożnika i z impetem zepchnąłem rywala poza ring. Dean nie kontrolując swego ciała, zaliczył solidny upadek na cienką powłokę wyłożoną poza kwadratowym pierścieniem, a przy okazji wyrżnął głową o konstrukcje klatki, co wywołało wielką wrzawę wśród publiczności. Deadman wrócił do gry...

Udało się. Wreszcie mogę złapać chwilę oddechu i wrócić na właściwe tory. Za łatwo dałem się podejść, jednak teraz to ja kontroluję sytuację. Ambrose zaliczył solidny upadek z wysokości, dlatego muszę skorzystać z tego, że jest zamroczony.

W swoim stylu przeturlałem się przez liny i znalazłem się poza ringiem. Mistrz siedział oparty o klatkę trzymając się jednocześnie za głowę. Widząc go w takiej pozycji, przez głowę przeszła mi niezwykle brutalna myśl. Mając w pamięci to, jak przed chwilą potraktował mnie krzesłem, zamierzałem mu się zrewanżować. Nim wyciągnąłem owy przedmiot z pod ringu, poczęstowałem Dean’a kilkoma mocnymi stompami. Obijając jego kończyny i brzuch, uniemożliwiłem mu gwałtowne poderwanie się na nogi, co otwierało mi drogę do realizacji bolesnego zamiaru. Nachyliłem się, po czym podniosłem to samo krzesło, którym zostałem obity kilka minut temu. Pomyślałem sobie wtedy, że zemsta to piękna rzecz. Widząc przerażoną twarz oponenta napełniłem się jeszcze większą satysfakcją. Jednak największą radość odczułem moment później.

Chwyciłem w dłonie ten spory kawałek stali, po czym zrobiłem kilka zamachów i z całej siły przyłożyłem krzesłem Jonowi w głowę, w taki sposób, że znalazła się ona między ścianą klatki, a przedmiotem w moich rękach. Przy pierwszym uderzeniu Moxley zdołał zasłonić twarz dłońmi, co lekko zminimalizowało obrażenia. Były one jednak na tyle duże, że mój rywal ponownie osunął się bezwładnie na matę, nadal opierając się głową o część klatki. Czując bezwzględność, która mną zawładnęła wymierzyłem jeszcze kilka takich uderzeń w czaszkę Ambrose’a, przy czym w ostatni włożyłem najwięcej energii. Huk za każdym razem był ogromny. Komentatorzy wręcz zamarli, a fani byli nieco przerażeni, bowiem mistrz był w naprawdę fatalnej sytuacji. Widząc tak obitego przeciwnika, uśmiechnąłem się szeroko i ruszyłem z dalszym natarciem.

Odrzuciłem krzesło, a następnie podniosłem mistrza, który niczym kukiełka, był całkowicie zależny ode mnie. Włożyłem więc jego głowę pod pachę, klepnąłem go w plecy i wykonałem błyskawiczne DDT na leżące obok stalowe krzesełko! Błyskawicznie przyjąłem charakterystyczną pozycję i ponownie zajrzałem pod ring. Dostrzegłem kij do kendo, który w moich dłoniach zmienia się w narzędzie tortur. Stanąłem nad rywalem, który niemrawo próbował się podnieść i zacząłem z wściekłością  okładać go po kręgosłupie. Good mógł tylko krzyczeć z bólu, bo jego płacz nie robił na mnie żadnego wrażenia. Kijek w końcu pękł, więc w niczym mi już nie był przydatny. Dlatego chwyciłem mistrza za włosy i postawiłem do pionu. Następnie szybko złapałem go za rękę i mocnym Irish Whipem posłałem go w sąsiednią stronę, wbijając jednocześnie w ogromną konstrukcję, która nas otaczała. Jonathan jeszcze raz upadł bezwładnie na matę, a fani coraz głośniej zaczęli mnie dopingować. Kątem oka dostrzegłem Edge’a, który stał oparty o narożnik i szeroko się uśmiechał. Musiałem być czujny. Ta szelma na pewno coś kombinuje. Zachowując ostrożność wrzuciłem mojego głównego oponenta do kwadratowego pierścienia, wysuwając go jednak na krawędź. Potem sam wyskoczyłem na apron i spoglądając na oportunistę wykonałem Guillotine Leg Drop. Na Kanadyjczyku nie zrobiło to żadnego wrażenia, jednak zdobywca czerwonej walizki był w zupełnie innym nastroju. Stękał z bólu jak dziadek z reumatyzmem. Nie mógł się pozbierać, dlatego nadal miałem nad nim pełną kontrolę.

Wskoczyłem do ringu i oczekiwałem, aż Dean obróci się w moją stronę. Kiedy wreszcie po mozolnych próbach udało mu się ustać na nogi, zrobił kilka chwiejnych kroków w moim kierunku. Na to właśnie czekałem. Wystrzeliłem jak z armaty i powaliłem go ponownie na deski potężnym Spearem. Po udanej akcji skierowałem swój wzrok na sędziego tego starcia. Był wyraźnie niezadowolony z manewru, jaki przeprowadziłem.