No to co?
Startujemy i na początek KŁ na 350 słów.

Stałem przy swoim narożniku i myślałem czym może mnie zaskoczyć przeciwnik. Pomyślałem sobie wtedy że to jego debiut w ringu. Spodziewałem się także po nim partyzanckiej walki. Kiedy spiker przedstawiał mnie przywitałem się z widzami wykonując swój tradycyjny taunt. Wtedy rozbrzmiał gong.

Przeciwnik próbował jakiejś dziwnej zagrywki. Zaczął patrzeć na mnie dziwnym wzrokiem i zachowywał się podobnie jak kot. Jednak to jeszcze po prawiło moją pewność siebie i pomyślałem wtedy ,że nie walczę ze zdrowym człowiekiem. Krzyknąłem wtedy do niego:
-Who is Phenomenal
Publika zaczęła krzyczeć „AJ Styles”. Zawsze mogłem na nich liczyć. Wtedy zaśmiałem się do rywala. Widziałem u niego taką zazdrość. Jednak to mi nie przeszkadzało ,a wręcz byłem wtedy szczęśliwy. Jak na razie mój plan na zdenerwowanie, świetnie się spisywał. Miałem świadomość ,że mój przeciwnik jest zdecydowanie mniej doświadczony. Gdy wymyślałem ten plan byłem pewny że jestem fenomenalny. Mój przeciwnik znów spróbował swojej zagrywki. Tak samo jak poprzednio nie wystraszyłem się. Co on może mieć za pojęcie o walce w kwadratowym pierścieniu. On jedynie potrafi zabijać nie winnych ludzi na ulicach. Jednak on cały czas próbował mnie zaczarować. Zdawało mi się że on nie jest do końca normalny. Publika cały czas kibicowała mi. Przez chwilę czekałem co zrobi rywal. Jednak w końcu skończyła się moja cierpliwość i zaprosiłem go do walki. Co on zrobił ,cały czas próbował bawić się ze mną. Postanowiłem ,że pokaże mu co to jest prawdziwy spryt. Nie wytrzymałem i zaatakowałem go szybkim, niespodziewanym i fenomenalnym Clotheslinem. Zaśmiałem mu się prosto w twarz. Mój przeciwnik był zdenerwowany. Jego plan runął w gruzach. Przeszedłem do ofensywy i czekałem ,aż rywal się podniesie. Odbijam się o liny i Running Swinging Neckbraker. Rywal leży na macie  ,a ja się nie zatrzymuję. Wychodzę poza kwadratowy pierścień. Spoglądam co jest pod ringiem. Jeden przedmiot mnie zainspirował. Zobaczyłem krzesełko ,na ustach pojawił mi się uśmiech. Walnąłem krzesełkiem o swoje kolano ,żeby sprawdzić czy jest dobre. Wszedłem do ringu w tym czasie oponent podnosił się. Poczekałem ,aż się podniesie i wtedy mój przeciwnik dostał Cher Shota w głowę. Widownia się zdecydowanie podniosła. Ja postanowiłem się odwdzięczyć i wykonałem swój charakterystyczny taunt.

Stoję nad rywalem, co mam dalej robić? Odwracam się za siebie i w mojej głowie rodzi się plan, ale nie jakiś tam zwykły plan, jest to plan, który da mi zwycięstwo w tej walce. Patrzę na Styles'a, ale ewidentnie nie mam on zamiaru jeszcze wracać na nogi i bardzo dobrze. Ale wracając do planu, wychodzę poza ring, chwytam jednego z komentatorów i zrzucam go z krzesła, następnie ów krzesło podnoszę i wchodzę z nim z powrotem do kwadratowego pierścienia. Rozglądam się po hali i widzę zdziwiony wzrok publiki, czy oni nie rozumieją, co ja chcę zrobić? Przecież to jest oczywiste, podnoszę AJ za włosy i usadzam go na fotel, odwracam siedzisko o 180 stopni i pcham z całej siły w stronę narożnika, a mój przeciwnik ląduje ryjem na jednej z osłonek łącznika lin. Odsuwam stołek, z którego spadł właśnie mój żałosny oponent i opieram je o liny tak, aby oparcie wystawało poza obręb lin, a kółka były zwrócone w kierunku centrum naszego małego teatru. Podnoszę teraz obolałego Styles'a, ciągnę go w stronę wcześniej przygotowanej pułapki i wykonuję End of Days, żeby AJ pocałował się ze stalową konstrukcją krzesła. Po tym akcie agresji publika, aż zamarła, jeszcze nikt nie wykonał przy nich czegoś tak brutalnego, ale mnie to nie przejmowało, podczas nocnych łowów używałem jeszcze bardziej drastycznych metod, nie liczył się sposób, tylko efekt. Teraz dopiero zrozumiałem, że ta stypulacja jest stworzona właśnie dla kogoś takiego jak ja, człowieka, który nie cofnie się przed niczym, a to jest dopiero początek naszej długiej wędrówki. Czas na jeszcze większy hardcore, ponownie wychodzę z ringu i zaglądam pod ring, wyciągam z niego 6 stalowych krzesełek, czas przygotować coś specjalnego dla mojego biednego rywala. Wchodzę do kwadratowego pierścienia i rozkładam siedziska na środku maty, w 2 rzędach, po 2 krzesełka ustawione naprzeciw siebie, tak aby tworzyły spójną całość. Powracam teraz do mojego adwersarza i zmuszam go do wrócenia na równe nogi, tylko po to, bym cisnął go na wcześniej ułożoną konstrukcję (Fallaway Slam). Fani AJ, aż usiedli z wrażenia, nie mogą uwierzyć w to, co stało się ich faworytowi, bo oto ten debiutujący, według nich pajac, dewastuje go na ich oczach. Rozglądam się wokół z niemałą satysfakcją, a Ci marni ludzie, za których kiedyś walczyłem poza granicami naszego kraju, teraz zaczynają na mnie buczeć, więc pokazuje im środkowe palce, bo tylko to mi teraz pozostało, oczywiście oprócz rozjebania tej marnej podróbki zapaśnika, która leżała w stercie krzesełek.

Styles powoli wstaje, nie do końca wie, gdzie się znajduje, ale mnie to nie obchodzi, interesuje mnie jedynie wygrana w tym pojedynku. Krzyczę do niego: "Jesteś mój śmieciu!" A on odwraca się w moją stronę i próbuje wstać z kolan, niestety tym razem mu się to nie uda, ponieważ gaszę jego chęć walki brutalnym Shining Wizard. Publika na chwilę zamiera, aby po chwili wybuchnąć głośnym buczeniem i obelgami zwróconymi w moją stronę. Czy oni nadal nie rozumieją, że oni mnie nie obchodzą? Czy to jest, aż tak trudno zrozumieć? No cóż, nie każdy grzeszy intelektem, a na pewno nie ta czarna masa, która ogląda walki wrestlerów, niczym starożytni Rzymianie boje gladiatorów, zmieniły się tylko zasady, nie możemy zabić się nawzajem, szkoda... Chwilę pobawiłem się moim rywalem, ale teraz muszę walczyć zgodnie z moją taktyką, szybkim krokiem podchodzę do leżącego na ziemi adwersarza i wykonuję 7 potężnych stompów na jego prawą rękę, AJ nie ma gdzie uciec, więc podnoszę go za włosy i ciskam Irish Whip'em w narożnik. Biegiem podążam jego śladem i gdy mój oponent odbił się od kantu kwadratowego pierścienia, sprzedaję mu efektowne Bo Dog. Przeciągam w pół przytomnego Styles'a na środek ringu i zapinam tam Triangle Choke.

Mój przeciwnik założył brutalną dźwignię na głowę. Jednak musiałem w końcu pokazać że nie jestem jakimś tam wrestlerem tylko musiałem udowodnić ,że jestem naprawdę fenomenalny. Spiąłem dupę i nie przypuszczałem takiej opcje ,że mogę przegrać.  Próbowałem się jak najszybciej obrócić na plecy. jednak dźwignia była tak mocno zapięta że nie widziałem innego wyjścia niż złapania się lin. Tym razem udało mi się przeturlać na plecy. Już byłem blisko lin ,można powiedzieć że już je czułem. Zacząłem się odbijać od maty w stronę lin. W końcu poczułem ulgę ,złapałem się lin. Rywal próbował jeszcze mnie osłabić. Na szczęście sędzia szybko zareagował ,odsuwając od mnie od Deadpoola.

Ostatnio edytowany przez koza50 (2017-03-11 18:17:45)

Mój przeciwnik założył brutalną dźwignię na głowę. Jednak musiałem w końcu pokazać że nie jestem jakimś tam wrestlerem tylko musiałem udowodnić ,że jestem naprawdę fenomenalny. Spiąłem dupę i nie przypuszczałem takiej opcji ,że mogę przegrać. Deadpool zaczął czuć się coraz pewniej. Jednak miał do tego prawo ,ponieważ ja już byłem blisko odklepania. Ostatnią deską ratunku było podniesienie rywala. Zamknąłem oczy ,ostatni wdech i próbowałem się jakkolwiek podnieść. Udało mi się podnieść na kolana.  Już byłem bardzo blisko wyjścia. Podniosłem się z rywalem i rzuciłem nim o matę. Upadłem wtedy na ziemię jak nieżywy.