Mocno trzymałem się lin i nie pozwalałem, aby cokolwiek mi się teraz stało. Byłem podduszany, a wcześniej wykonany finisher zadziałał na mnie bardzo silnie. Chciałem w końcu zejść na ziemię i przestać marzyć o zwycięstwie, tylko wziąć sprawy w swoje ręce i doprowadzić do tego, czego tak naprawdę pragnę - zwycięstwa! Aj pochylił się, aby schwytać moja nogę i próbował mnie przeciągnąć. Zaparłem się jednak bardzo mocno, dlatego nie doszło to do skutku. Aj puścił mnie, a będąc nadal schylony  otrzymał szybciej wyprowadzonego kopniaka w nos sprawił, że ów chęć Styles'a nie doszła do skutku, a ja mogłem teraz coś zrobić, by doprowadzić do tego momentu, w którym stać będę na narożniku, ciesząc się ze swojego zwycięstwa!

Uśmiechnąłem się jeszcze leżąc na deskach maty ringowej, a czując doping swoich fanów, dokonałem nagłego zrywu i korzystając z nieuwagi mojego konkurenta podbiegłem do niego i zaatakowałem go z wyprostowanej ręki, po czym mój konkurent legł na liny, opierając się o nie - Lariat. "Go Cesaro!" - poczęła krzyczeć publiczność, gdyż wiedzą, że Styles zaczyna powoli zmieniać się w człowieka, który przestał szanować swoje zasady, a wiadomo jak to się zawsze kończy - tragicznie. Złapałem za rękę swojego konkurenta i posłałem go do przeciwnego narożnika, tylko po to, aby ruszyć tuż za nim i wbić się w niego silnym kopniakiem wymierzonym z podeszwy obuwia - Bicycle Kick. Publiczność oszalała widząc mękę swojego byłego ulubieńca i utwierdzali się w przekonaniu, że staję się lepszym człowiekiem, takim, jakim byłem bardzo dawno temu, a to cieszyło i również mnie. Aj odkleił się od narożnika i podążył ku mnie, lecz nie przywitałem go zbyt przyjemnie, gdyż wbiłem się w niego, przez co wykonał fikołka w powietrzu, spadając na deski maty ringowej - Midsection Knee Strike.

Publika była zgodna - cieszyli się oni na widok twarzy Stylesa, na której znajdował się grymas bólu. Momentalnie złapałem rękę tego niechluja i uniosłem go do pionu, by natychmiastowo wbić się w jego szczękę swoim barkiem - Uppercut. Uśmiechnąłem się, a Aj padł na liny i odbił się od nich, powracając do mnie, lecz bardzo szybko potwierdziłem, że jego miejsce jest na samym dnie. Przechwyciłem jego ciało i wykonując obrót o 180 stopni sprowadziłem go na deski maty ringowej - Scoop Powerslam. Przeciwnik powoli wstawał na swoje nogi, lecz ja natychmiastowo zareagowałem odbijając się od lin, aby nabrać rozpędu i powrócić do przeciwnika i poczęstować go uderzeniem podeszwami obuwia - Dropkick. Uśmiechnąłem się raz jeszcze i szybko wstając na nogi udało mi się utrzymać Styles'a na nogach, dlatego przechwyciłem jego ciało i objąłem go w pasie, by móc z impetem wyrwać go z desek maty ringowej i przygwoździć jego plecy właśnie do niej! - Bridging German Suplex.

Jakim cudem? Czy byłem nadal tym samym Fenomenalnym, który jeszcze niedawno mierzył się w finale turnieju o Króla Ringu z Triple H? Zaczynało mnie dręczyć coraz więcej zadawanych sobie w głowie pytań, bowiem nie w żadnym wypadku nie spodziewałbym się, że Cesaro zdoła przejąć jeszcze w tym pojedynku inicjatywę i dodatkowo zaaplikować kilka ciosów. Jednak nie tylko ja nie wierzyłem w to co się właśnie działo. Donośna fala okrzyków walczyła z tak samo głośną falą gwizdów. Musiałem po raz kolejny w tym pojedynku wyjść z opresji, a idealną do tego okazją wydał się moment w którym Szwajcar ustawił się za moimi plecami w zamiarze wykonania następnego ciosu.  Jego głowa znalazła się w idealnej odległości od mojego łokcia, dlatego niezwłocznie wymierzyłem nim serie ciosów. Cesaro zmuszony puścić uchwyt oddalił się pół kroku do tyłu, a ja płynnie i zarazem błyskawicznie, korzystając z faktu, iż byłem nadal plecami do rywala, wykonałem fenomenalny Discus Clothesline! Nie miałem już jednak sił, aby dalej błyskawicznie przejść do wściekłego ataku, dlatego oparłem się w narożniku, chcąc zebrać siły na końcową fazę tej bitwy.

Stanąłem jak wryty. Konkurent oddalił się ode mnie, lecz wiedziałem, że ten prowokator coś dla mnie szykuje. Byłem skupiony w stu procentach i wiedziałem, że zaraz zdarzy się ten kluczowy moment, w którym będę musiał szybko zareagować. Widziałem jak Aj zaczyna się rozpędzać, dlatego nie dopuściłem do tego, aby się odwrócił. Momentalnie wyskoczyłem i podeszwami obuwia trafiłem w bok odwracającego się Styles'a, by ten nie trafił mnie swoim ciosem - Dropkick!

Zaczynałem mieć już tego pojedynku coraz bardziej dość. Uznanie widowni, inklinacja zwycięstwa, żądza zdobycia pasa...wszystko to wraz z wzrastającym wycieńczeniem stawało się bezwartościowe. Byłem zdezorientowany i wściekły, wszystko nad czym tak starannie pracowałem, teraz było zagrożone. Leżąc na macie łapałem cenne hausty życiodajnego tlenu. W głowie miałem natłok myśli i skrajnych obrazów, które zmieniały się jak w kalejdoskopie. Zaczynałem powoli tracić przed oczyma sens, tego wszystkiego co robię. Zaczynałem* żałować tej jakże przeze mnie wypraszanej walki - otwartego wyzwania na gali Bragging Rights. Reasumując było ze mną coraz gorzej... Zbawienny wpływ adrenaliny powoli się kończył, a wszystkie rany, które poniosłem podczas trwania tego pojedynku, dawały o sobie znać. Oddychałem ciężko, zastanawiając się nad tym, co uczynić dalej.

W mojej głowie toczył się bój z samym sobą. Doskonale zdawałem sobie z tego sprawę, że jestem w stanie jeszcze powstać i pokonać mistrza WH. Miałem jednak pewien lęk... Nie był on spowodowany przymusem stanięcia na równe nogi i podjęcia próby podejścia do końcowej fazy tejże potyczki, ale obawiałem się czegoś innego. Bałem się tylko i wyłącznie tego, że poniosą mnie nerwy i mistrz WH skończy na wózku inwalidzkim, a nie ukrywam nie chciałem przegrać tego pojedynku poprzez dyskwalifikacje... Raz już dałem sobie w ten sposób wyrwać z rąk pas IC i nie zamierzałem tego powtórzyć z coraz bliższym mi, czempionatem WH. Postanowiłem, więc, że zachowam tyle kontroli nad własnymi żądzami, ile zdołam, dlatego... po chwili zacisnąłem mocno pięści, po czym doskoczyłem do rywala i zacząłem bezlitośnie okładać go kolejnymi ciosami po twarzy, przysiadając na jego klatce piersiowej. Z każdym kolejnym uderzeniem czułem jak przypływa do mnie wybuchowa mieszanka, która nieprzerwanie parła mnie naprzód. Czułem jak moje oczy powoli przesłaniała mgiełka, jednak nagle niczym wybudzony z amoku, usłyszałem tuż obok mnie stanowczy okrzyk. Był to oczywiście sędzia, który grożąc dyskwalifikacją, nakazał zaprzestać ataku. Jak powiedział tak zrobiłem, jednak nie oznaczało to chwili odpoczynku dla Szwajcarskiego Wojownika. W moim sercu ciągle płonął ogień walki, a adrenalina sięgała swojego apogeum. Przez arenę przechodziła coraz większa fala nieprzychylnych okrzyków i gwizdów, dochodzących od osób niekoniecznie zadowolonych z tymczasowych poczynań w kwadratowym pierścieniu, równie jak ja. Nie zamierzałem się jednak z tego powodu zamartwiać, w chwili obecnej liczyła się dla mnie jedynie dalsza eksterminacja rywala, dlatego czym prędzej ustawiłem mojego nemezis do stójki. Wycieńczony Szwajcarski Wojownik nie mogąc jednak ustać o własnych siłach na nogach, szybko zgiął się w pół, a ja oczywiście nie mogąc nie wykorzystać tejże wprost fenomenalnej dla mnie pozycji, błyskawicznie do niego dopadłem i zaaplikowałem Styles Clash! Transparenty "AJ Styles" z namalowanym tuż obok pasem WH wcale nie był przesadzone, a coraz większymi krokami stawały się faktem! Patrząc na leżące truchło adwersarza, przypomniała mi się sytuacja, kiedy to Cesaro, jakimś cudem zdołał oderwać bark po mojej finalnej i zarazem fenomenalnej akcji, dlatego postanowiłem jeszcze tego nie kończyć... Prędko przedostałem się narożnik, a stamtąd moja droga mogła prowadzić już tylko do glorii i chwały. Światła świecące prosto na mają twarz dodawały mi animuszu, a fenomenalny doping - pewności. Otarłem spływający pot ze spadających na czoło włosów po czym wykonałem Spiral Tap! Publiczność zawyła z zachwycenia, a ja upadłem bez sił na rywala. Czekałem na trzy klepnięcia w matę, które przypieczętują moje zwycięstwo.

500/500
29/30

Spoiler:

edit:wyeliminowane powtórzenie

Ostatnio edytowany przez Stif (2016-03-11 21:18:16)

Nie chce odpisywać długo. Stif lepiej językowo, gimmickowo. Grand, Ty według mnie za bardzo bujałeś w obłokach. Za duzo pitolenia o jakichś podróżach i blokadach a za mało twojego faktycznego opisu uczuć. Ale bardzo ładna walka panowie, każdy kluczowy moment był na granicy i tylko detalami Stif wygrywał praktycznie

1...
2...
3...

AJ Styles przypina rywala, odnosząc zwycięstwo nad WH Championem!