Czułem w sobie ogromną złość, która niepowstrzymania parła naprzód. Wiedziałem, że muszę z niej skorzystać, aby ciśnienie nie rozerwało mnie od środka. Szybko podniosłem ofiarę z maty, aby poznęcać się nad nią jeszcze trochę. Tym razem dopilnuję tego, aby ten śmieszny Szwajcar nie oderwał barku od maty, gdy spróbuję zakończyć ten pojedynek. Brutalnie wcisnąłem kolano w brzuch adwersarza, a ten zgiął się w pół. Gdy odbiłem się od naprzeciwległych lin, aby nabrać rozpędu, wszyscy wiedzieli co zaraz nastąpi. Momentalnie, w coraz to większej ilości zakątków hali, było słychać kierowane ku mnie gwizdy. Idioci myśleli, że coś tym zdziałają, ratując swojego ulubieńca od zbliżającej się to coraz większymi krokami przegranej. Jego postać została przeze mnie oddalona daleko w cień i dopilnuję tym razem, że już z niego nie wyjdzie! Gdy zbliżyłem się do Szwajcara dostatecznie, z zimną krwią wykonałem widowiskową Huricanrane. Adwersarz był już potwornie zmęczony i obolały. Nie chcąc tracić już więcej cierpliwości, która i tak powoli zaczynała się kończyć, błyskawicznie podniosłem rywala do stójki i zaaplikowałem Discus Clothesline, po którym to mistrz wbił się z powrotem w matę. Oddychałem ciężko, patrząc na półprzytomne ciało Szwajcara. Tłumiona we mnie złość wydawała się eksplodować i przeć mnie naprzód. Doping fanów, choć jeszcze przed momentem wydający się miodem dla mej duszy, teraz kaleczył me uszy. Jednym pełnym wściekłości szarpnięciem ustawiłem do pionu swojego adwersarza. Po chwili znajdując czas, aby jeszcze wy grozić palcem sędziemu, zaaplikowałem fenomenalny German Suplex! Chora żądza zwycięstwa zaczynała przejmować moje ciało. Szybko przegarnąłem opadające na czoło włosy, po czym odbiłem się od naprzeciwległych lin w celu nabrania wystarczającego rozpędu, aby po chwili Jumping Knee Drop stał się faktem.

Spoiler:

edit: zjedzone litery-poprawione

Ostatnio edytowany przez Stif (2016-03-08 23:18:57)

Furia wewnątrz mnie powoli przejmowała nad moim ciałem i umysłem kontrolę, odsuwając wszelkie trzeźwe myśli na dalszy plan, a zamiast nich podsuwając coraz to gorsze pomysły. Klęcząc po udanej akcji zacząłem rozmyślać nad kolejnymi krokami. Rywal po przyjętych ciosach leżał przy linach, rozciągając twarz w grymasie bólu. Nie zamierzałem jednak dać mu ani sekundy na odpoczynek! Korzystając z faktu, iż Szwajcar chwilowo nawet nie zaczął zbierać się do stójki, momentalnie wskoczyłem na narożnik, aby po chwili Diving Legdrop stał się faktem! Czas mistrza WH wielkimi krokami dobiegał końca, a jego zejście z pola bitwy na tarczy wydawało się być już niemal pewne. Zapewne pogodził się już z tym faktem sam Cesaro, jednak nie trybuny. To były te same grupy "fanów", które jeszcze niespełna tydzień temu w jakże chwalebnych okrzykach celebrowali moje zwycięstwo. Dziś natomiast, wspierali tego szwajcarskiego idiotę, którego szanse na zwycięstwo w błyskawicznym tempie malały do zera. Z jednej strony wywoływało u mnie to jeszcze większą agresje i obrzydzenie do tych chorągiewek zasiadających na arenie. Z drugiej strony jednak bawiła mnie ta ich wiara w wygraną swojego nowego "ulubieńca", który nie mógł wstać na równe nogi, a co dopiero w jakiś sposób mi zagrozić... Z pełnym pogardy wyrazem twarzy podszedłem do adwersarza, aby po chwili z niesamowitą zaciekłością, wymierzyć serię błyskawicznych stopów w tors Szwajcara. Fala gwizdów zaczynała być nie do zniesienia. Nie byłem przyzwyczajony w najmniejszym stopniu do takich reakcji publiki, co za skutkowało tylko tym, że zacząłem obwiniać samego rywala o powód odwrócenia się ode mnie coraz większej części widowni. Pełen wściekłości, pozbawiony wszelkich środków samokontroli, chwyciłem za głowę oponenta, aby rzucić go na sam środek ringu, gdzie bez chwili namysłu zapiąłem fenomenalny Calf Killer! To twój koniec Cesaro!

Rzuciłem wzrokiem na pozującego na narożniku Styles'a i coś się we mnie zgotowało, coś, co mówiło mi, żebym w końcu wziął sprawy w swoje ręce i poprowadzić walkę po swojej myśli. Bardzo mocno odczuwałem skutki rywalizacji, lecz niezbyt się tym przejmowałem. Chciałem zrobić to, co potrafię najlepiej - skopać mu dupę! Aj skutecznie wykonywał swoje akcje, lecz do pewnego momentu, kiedy to ja zareagowałem. Gdy Styles prezentował się na narożniku nie patrząc na mnie, to postanowiłem wykorzystać ten moment. Wstałem, a zdezorientowany konkurent zareagował, lecz za późno, gdyż będąc tuż koło niego zrzuciłem go, a on jajkami spadł w sidła narożnika, przygniatając je swoim ciężarem ciała. Na reakcje już szczerze mówiąc było za późno i to o kilka sekund, dlatego Styles teraz wył z bólu - należało mu się!

Aj opadł z narożnika i padł blisko moich stóp, trzymając się za swoje orzeszki, by złagodzić ból, który niesamowicie wdawał się we znaki. Spojrzałem z nienawiścią na swojego przeciwnika i szybko wymyśliłem kolejny cios, który doprowadzi do jego destrukcji. Schyliłem się i mocno przechwyciłem w pasie, by móc delikatnie unieść jego ciało. Gdy stanął stopami na deskach maty ringowej, to bez dłuższego namysłu z impetem wyrwałem jego korzenie i przerzuciłem nad swoją głową, a Aj uderzył plecami o wcześniej wspomniane podłoże - Bridging German Suplex. Uśmiechnąłem się pod nosem, a publiczność zareagowała ciepłym jak dla mnie dopingiem, który lekko rozgrzał mnie i zachęcił do dalszej części walki!

Nie mogłem już dłużej znieść stawianego oporu przez tego śmiesznego Szwajcarskiego "Wojownika". Publiczność wraz z moim uderzeniem w narożnik i co za tym idzie powrotem inicjatywy do rąk adwersarza, wybuchła donośnym dopingiem. Jednak nie doprowadzało mnie to do takiej furii jak jeszcze niespełna kilka minut temu. Musiałem przyznać przed samym sobą, że arena coraz większymi krokami zaczynała być mi obojętna. Stawałem się samotnym wilkiem, pragnącym jedynie rozszarpać swą ofiarę, aby finalnie zejść z pola bitwy zwycięsko. Żądza wygranej przejmowała me ciało od samych stóp do czubka głowy, tworząc wewnątrz mnie mieszankę. Mieszankę, która nieprzerwanie parła mnie naprzód i zmuszała mnie do przejęcia inicjatywy, nawet choćby zaraz! Cesaro objął mnie w pasie, po raz kolejny w tym pojedynku ustawiając się za moimi plecami, przez co jego głowa znalazła się w idealnej odległości od mojego łokcia, dzięki czemu niezwłocznie wymierzyłem nim serie ciosów. Szwajcar zmuszony puścić uchwyt oddalił się pół kroku do tyłu, a ja płynnie i zarazem błyskawicznie, korzystając z faktu, iż byłem nadal plecami do rywala, wykonałem fenomenalny Discus Clothesline*!

*Umiejętność Verdict!

Otarłem pot spływający z opadających na czoło włosów. Niemały uśmiech na mej twarzy powodował zapewne, że nie jeden wspaniały "fan" Szwajcara nie mógł usiedzieć spokojnie na miejscu. Miałem w głowie plan. Plan, którego nie powstydziłby się nawet sam Jedyny Fenomenalny. Oczywiście, byłem to ja, ale to nie zmienia faktu, że nie wstydziłem się własnego planu, a wręcz przeciwnie, byłem z siebie dumny! Mój nemezis po jakże niespodziewanym Clothesline został z powrotem przygwożdżony do desek, a zwątpienie przeżarło na wskroś większość zasiadającej publiki. Czułem w sobie ogromną siłę zasymilowaną od przez cały czas wygwizdującej mnie publiczności. W końcu byłem wolny! Od tego wieczoru nie musiałem robić nic pod kogoś. Liczyły się jedynie moje żądze, moje zachcianki i moje cele! Z czystą przyjemnością chwyciłem za głowę rywala i ustawiłem go na równe nogi, aby móc uszczęśliwić się jeszcze dodatkowo wymierzeniem serii punchów, prosto w jego tors. Fala gwizdów i niekoniecznie pochlebnych okrzyków przeszła w długość i wszerz arenę. To niebywałe z jaką szybkością coraz większa liczba widzów zaczynała trzymać stronę tego Szwajcara. Może po prostu wolą kibicować słabszym - pomyślałem. Po chwili jednak mój nieukrywany uśmiech, zamienił się w pełen zaciekłości wyraz twarzy. Cesaro nadal zamroczony, stał w tym samym miejscu... Przygryzłem z całych sił wargę, czego efektem była spływająca stróżka krwi, po czym wymierzyłem fenomenalnego Superkicka! Widownia zamarła... Nie było już żadnych szans dla mistrza WH. Nie zamierzając jednak rzucać chusteczki na wytarcie łez, wspierającej adwersarza części fanów, błyskawicznie podniosłem Szwajcarskiego Wojownika do stójki, po czym ustawiłem jego schylone ciało w charakterystyczny, wszystkim znany sposób... Szeroko rozpostarłem ręce, przesyłając wszystkim oglądającym jednoznaczną wiadomość - koniec jest bliski! Nigdy nie rzucałem słów na wiatr i nie zamierzałem zmieniać tej reguły tym bardziej dziś, dlatego po chwili fenomenalny Styles Clash stał się faktem! Błyskawicznie rzuciłem się do pinu, jednak dobrze wiedziałem, że spotkamy się z Cesaro raz jeszcze... Pokonam go po raz trzeci, ale wtedy zejdę z pola bitwy już z upragnionym pasem WH!

Ogromny przypływ furii przejął nade mną kontrolę. Nie mogłem uwierzyć w to, że ten Szwajcar zdołał jeszcze oderwać bark... Widziałem się już jako wygranego tego pojedynku, jednak musiałem czym prędzej zejść na ziemię. Traciłem wszelkie środki samokontroli nad własnym ciałem. Napędzany w tym momencie jedynie agresją i furią, chwyciłem ciężkie cielsko rywala, po czym jednym ruchem rzuciłem go na liny tak, aby reszta ciała znajdowała się w kwadratowym pierścieniu, a jedynie głowa wystawała poza jego obszar. Następnie, z nieukrywaną wściekłością podszedłem i kładąc swoją nogę na jego głowie, zacząłem podduszać Szwajcarskiego Wojownika o jedną z lin, dociskając butem, tak mocno jak tylko mogłem. Ponieważ, nie przynosiło to jednak zamierzonego efektu, postanowiłem przeciągnąć adwersarza na sam środek ringu, gdzie zapiąłem fenomenalny Calf Killer! Nie chciałeś przegrać poprzez odliczenie, to przegrasz w o wiele boleśniejszy sposób!