Genialnie! Trzepnąłem Stylesem o deski maty ringowej, a publiczność ucieszyła się. O dziwo brawami nagrodzili mnie również i amerykańscy sympatycy wrestlingu. Byłem zaskoczony tą reakcją, ale podobało mi się ona, ponieważ przez ostatni czas naprawdę nabrałem szacunku to tych ludzi. Tuż po wykonanym Ricola Bomb, natychmiastowo powstałem do stójki i odbiłem się od lin, aby powrócić ze zdwojoną siłą, trafiając podeszwą obuwia w czaszkę wstającego rywala - Bicycle Kick.

Aj padł raz jeszcze, lecz tym razem zdołał odbić się od lin, które znajdowały się za jego plecami. Nie podobało mi się to, że nadal większość publiczności jest za Stylesem. Nie widzą oni bowiem jego wad, które dziś pokażę i ukażę jego prawdziwe oblicze. Gdy Fenomenalny rozpędzony zmierzał w moim kierunku, natychmiastowo wzbiłem się w górę i znokautowałem go potężnym wbiciem barka w szczękę - Running Swiss Uppercut!

Styles raz jeszcze zrównany został z deskami maty ringowej, a mnie okrywał coraz to większy doping dochodzący z różnych stron hali. Oznaczało to, że nie tylko Szwajcarzy, ale i również Amerykanie dostrzeli, że ponownie staję się tym "dobrym". Cieszyło mnie to, ponieważ tak faktycznie było. Nie chciałem być już czarnym charakterem, na którego każdy jedynie bluzga... chciałem mieć za sobą wszystkich! Podszedłem do swojego konkurenta i złapałem go w swoje sidła, wykonując efektowny i efektywny przerzut - Release German Suplex!

Moja sytuacja z sekundy na sekundę stawała się coraz gorsza. Wiedziałem, że jeśli inicjatywa zaraz nie wróci w moje ręce, to udany początek może zostać jedynym momentem w którym tego wieczoru miałem przewagę. Z każdym inkasowanym ciosem furia, wręcz mnie od wewnątrz rozsadzała. Płynąca ciasno w żyłach krew zaczynała buzować, a adrenalina sięgała swojego apogeum. Chwycony w pasie przez Szwajcara, bez namysłu wymierzyłem serię uderzeń z łokcia wprost na jego głowę, uwalniając się tym samym z jego sideł.

Szykowałem się do wykonania akcji większego kalibru, jednak moje plany pokrzyżowały uderzenia wymierzone z łokcia, które odczułem. Dzięki temu poluźniłem uchwyt, co wykorzystał narwany przeciwnik, a sam został o dziwo wygwizdany. Była to jak dla mnie najdziwniejsza reakcja, ponieważ przecież to on jest ulubieńcem publiczności. Długo jednak o tym nie myślałem i przygotowany byłem do szybkiej kontry, ponieważ Aj się obrócił, a ja natychmiastowo wymierzyłem w jego szczękę swój bark, który wbił się idealnie. [Uppercut] Coś chrupnęło, coś zgrzytnęło. Publiczność nagrodziła mnie brawami.

Uśmiechnąłem się słysząc reakcję publiczności, która niosła mnie ku zwycięstwa. To właśnie dzięki nim, coś we mnie się obudziło i chciało, abym wrócić do starej, bardzo dobrej formy. Głośne okrzyki moich stałych, jak i zarówno tych nowych powodowały, że na moim ciele pojawiały się ciarki. Jest to niesamowite uczucie, kiedy cała arena krzyczy pod niebiosy: "Go Cesaro". Aj stał przede mną i zbytnio nie wiedział co się z nim dzieje, dlatego jak na prawdziwego mistrza przystało, doskoczyłem do niego i począłem wymierzać w jego głowę serię punch'y, a publika odliczała je nagłos - dzięki temu nie straciłem rachuby. Sędzia kazał zaprzestać, a mdlejący konkurent miał dość. Padł on bowiem bezwładnie na liny i samowolnie dobił się od nich, powracając w moje sidła, gdzie już na niego czekałem. Wyskoczyłem i całym ciężarem ciała spadłem na swojego konkurenta, dociskając go do desek maty ringowej - Diving Crossbody. Raz jeszcze się uśmiechnąłem, a publiczność była pod wrażeniem mojej destrukcji. Lali oni dosłownie miód na moje serce, dlatego nie mogłem zrobić czegoś, co doprowadziłoby do ich smutku. Musiałem działać rozsądnie, dlatego od razu odbiłem się od najbliższych lin, po czym powróciłem do Styles'a i raz jeszcze wyskoczyłem, spadając stopami na jego klatkę piersiową - Double Foot Stomp. Podniosłem go i irish wship'em posłałem go do narożnika, momentalnie za nim ruszając. Gdy wskoczyłem i odbiłem się od liny, to właśnie akurat do narożnika wpadł mój rywal, dlatego wbrew jego oczekiwaniom wymierzyłem mu potężne kopnięcie - Top Rope Enzugiri.

Sytuacja ringu zmieniała się jak w kalejdoskopie. Przy każdej mojej udanej próbie zyskania inicjatywy, doping na hali unosił się do niewyobrażalnej głośności, jednak szybko zamieniał się w salwę gwizdów kierowanych w stronę Szwajcara, ponieważ to on dalej atakował. Wiedziałem, że jeśli dam Cesaro możliwość i czas na wykonywanie coraz to kolejnych ciosów, to może się dla mnie ten pojedynek nie inaczej niż na zejściu na tarczy z pola bitwy. Nie zamierzałem jednak się poddawać, dlatego gdy tylko rywal wyskoczył z narożnika z zamiarem zaaplikowania kolejnej akcji, ku wielkiemu zaskoczeniu widowni, będąc na nogach zrobiłem krok do przodu, aby złapać na siebie lecącego adwersarza i następnie z powodu jego sporej masy, błyskawicznie rzuciłem nim o matę. (Body Slam)

Słysząc doping publiczności czułem się jak Sinatra w deszczu - endorfiny skumulowały się i wypłynęły do kanałów żylnych. Miałem doskonałe samopoczucie, ponieważ non stop zagrzewany byłem do większego wysiłku. Chciałem pokazać fanom, że nadal potrafię zwyciężać i to był mój moto napędowy. Aj - osobnik, który uprzykrzał mi życie i chciał odebrać mi coś, co było całym moim życiem. Bardzo ciężko pracowałem na sukces w federacji, a zdobycie czempionatu było potwierdzeniem moich umiejętności. Czułem do niego niechęć i nienawiść. Gdy tylko na niego spoglądałem, to miałem chęć zmienić swoje pięści w karabele i urządzić mu prawdziwy horror. Ciężko było mi opanować emocje, gdy "Fenomenalny" pojawiał się w moim obrębie. Najchętniej już teraz zakończyłbym jego karierę, ale muszę myśleć rozsądnie, ponieważ tego oczekuje ode mnie społeczność WWE. Leżąc i chłodząc swoje ciało czułem, że moje żyły wypełniane są wrzącą do granic możliwości adrenaliną, która zasiała spustoszenie. Przestałem rozsądnie myśleć, a jedyne o czym marzyłem to tylko to, aby wstać i doszczętnie zniszczyć Styles'a. Próbowałem powstrzymać brutalne myśli, lecz nie potrafiłem. Zemsta i nieokiełznana furia przejęły moje ograny, by dokonać odwetu!

150/150
29/30

Spoiler:

Edit: Z "Czuję" na "Czułem"
Z "Sintra" na "Sinatra"
edit v2. zmiana słowa.

Słowo, które najlepiej oddawało wrzawę wewnątrz mnie to zdecydowanie amok. Niepohamowana furia, podpowiadała mi, abym dopadając w swoje ręce adwersarza, wyrzucił z siebie całą rozsierdzającą mnie od środka agresje. Fenomenalna kakofonia dźwięków dopingu kierowanego ku mej osobie z każdą sekundą traciła w mym umyśle na znaczeniu. Liczyło się jedynie zwycięstwo i żądza zemsty na moim nemezis. Głód walki, który mnie przepełniał dolewał tylko oliwy do ognia, wzniecając pożar nienawiści. Wszyscy wokoło i ja sam od zawsze uważałem się za Jedynego Fenomenalnego. Dlaczego, więc gdy już wygrana była na wyciągnięcie ręki, pozwoliłem sobie na taki przebieg zdarzeń? To ja od samego początku ubiegałem się o pojedynek - otwarte wyzwanie, ponieważ w głębi duszy oczekiwałem pojawienia się tu dziś Szwajcara. Choć, może dla wszystkich wokoło sytuacja wyglądała odwrotnie, to jednak ja byłem tym, który rzucił rękawice...i teraz miałbym zejść z pola bitwy na tarczy?! Na samą myśl czułem jak tracę podparcie w swoich dolnych koniczynach, będąc powoli ciągniętym ku ziemi. Honor to było to co stawiałem na samej górze...wyżej było tylko zwycięstwo, którego pod żadnym pozorem nie dam sobie wydrzeć z rąk!

150/150
30/30

Muszę wziąć +24, choć pod inicjatywy jak dam radę pojawi się jeszcze może rano.