Na hali rozbłysło niebieskie światło, a główną rampę spowiła gęsta mgła. Stłumione okrzyki widowni, przerwało rozbrzmiewające z głośników "Evil Ways". Po chwili na arenie pojawił się zakapturzony zapaśnik na którego zostały skierowane wszystkie kamery. Spokojnym, powolnym krokiem przemierzał w stronę ringu, aby zatrzymać się tuż przed samym kwadratowym pierścieniem. Phenomenal One chcąc chociaż jeszcze na chwilę odciąć się od otaczającego go szumu, lekko chyląc głowę oddał się krótkiemu zamyśleniu. Nagle hala błysnęła w rozchodzących się kolorach światła , a dotąd rozbrzmiewający utwór zastąpiło "Get Ready To Fly". AJ Styles momentalnie z rozpoczęciem się drugiej części wejścia, energicznie zdjął swój kaptur i szeroko rozszerzył ręce, prezentując wszystkim zebranym swój charakterystyczny taunt. Na arenie rozległy się gromkie okrzyki fanów, chcących jak najlepiej przywitać dobrze im znanego fenomenalnego. Mr.Olympia nie śpiesząc się przeszedł liny i po kilku sekundach znalazł się w samym środku ringu. Zadowolony z panującej atmosfery rozejrzał się po otaczających go trybunach, po czym ponownie przystąpił z równie wielką spektakularnością do celebracji swojego przybycia. Na sam koniec oddał sędziemu swoją skórzaną kurtkę i ustawił się w narożniku. Na jego twarzy widać było wymalowane skupienie na dzisiejszym pojedynku i przeszywający wzrok skierowany w stronę rampy, skąd za chwilę miał wyjść dzisiejszy rywal - zagadka

No to ten tego, jakiś Opis Sytuacji c'nie? Dajcie mi coś fajnego, tak na 250 słów.

Z tygodnia na tydzień i gali na galę udowodniałem swoją wartość. Stawiałem czoła o wiele silniejszym rywalom, przewyższającym mnie o całą głowę, dzięki czemu wszedłem na szczytowy poziom swojej formy. Byłbym w stanie stanąć do walki z najsilniejszym, wybudzony nawet w środku nocy, dlatego wejście Szwajcarskiego Wojownika nie wywarło na mnie nawet najmniejszego wrażenia. Pokonałem go już raz, więc nie widziałem powodu, abym nie powtórzył tego dokonania i dziś. Miałem zamiar doprowadzić do jego upadku z głośnym hukiem - niech lepiej już zacznie żałować że zadarł ze mną, czyli Jedynym Fenomenalnym, ponieważ przeprowadzę go w tym pojedynku daleko w cień.

Stojąc w narożniku wiedziałem jednak, że przede mną zapewne najważniejsza walka w całej mojej karierze. Doskonale czułem jak energia przepełnia całe me ciało, przez co coraz trudniej było mi pozostać nieruchomo w jednym miejscu i nie rzucić się od razu z pięściami do ataku. Czułem w sobie ogromną furie, nie miałem już złudzeń co do tego, że właśnie wchodzę na drogę konfliktu z mistrzem WHC... Głośność kakofonii dźwięków kierowanych ku mej osobie sięgała swojego apogeum, a błysk wszechogarniających fleszy aparatu wydawał się mnie oślepiać. Jako Fenomenalny, w swój wszystkim znany sposób zasygnalizowałem memu nemezis, że to właśnie ja jestem najsilniejszy i to ja wyniosę go na tarczy glorii, na co hala zareagowała niekończącą się falą owacji i okrzyków na moją cześć. To dzięki nim siły w moim ciele kumulowały się do nadludzkich ilości, które pobudzały nieopisaną żądzę zwycięstwa, wywołując niesione adrenaliną zachowania, których w żaden sposób nie dało się kontrolować. Wszystkie zmysły pragnęły udowodnić słuszność mojej ostatniej wygranej z Cesaro i zapowiedzieć wszystkim zainteresowanym nowego mistrza WHC - na którego pokażę raz jeszcze, iż bezapelacyjnie zasługuję ja!

Spoiler:

250/250
26/30
edit:literówka

Ostatnio edytowany przez Stif (2016-03-01 21:04:36)

Niespodziewanie tuż po rozbrzmieniu metalicznego dźwięku uderzonego po trzykroć gongu ruszyłem przed siebie. Zależało mi bowiem na zaskoczeniu Szwajcarskiego Wojownika, tak jak on mnie przed chwilą. Ja go zaskoczę jednak o wiele mniej przyjemnie i jedyne co mogę obiecać to, że nie będę się powstrzymywać. Tego wieczoru przełamie wszelkie reguły, wychodząc poza horyzonty wyobraźni nie tylko swojej, ale i każdego z moich, zasiadających na trybunach fanów. Przed nami walka i zarówno widowisko - najważniejsze w mojej karierze, które jednocześnie przejdzie do historii WWE Universe. Wiem, że jeżeli dam szansę Cesaro to ten bez wahania skorzysta z tej dogodności. Pędziłem przed siebie, jak najszybciej potrafiłem. Schylony niczym sprinter rozpoczynający swój najważniejszy bieg po zwycięstwo - tak ja mając w głowie mistrzostwo wagi ciężkiej, z niewyobrażalną prędkością zbliżałem się do mety jaką był zaskoczony antagonista, który czy chciał czy nie, musiał się pogodzić z fenomenalnym Lariatem, po którym to został powalony na deski. Ja zaś, po stabilnym wylądowaniu tuż przed wrogiem na sprężystym podłożu wykonałem serię szybkich stompów w korpus, a dokładniej w podbrzusze rywala. Nie chciałem jednak by mistrz WH długo sobie poleżał. Doświadczenie podpowiadało mi, że i tak by się zaraz poderwał, gdyż jest po prostu zbyt świeży. Podszedłem do niego. Złapałem za głowę i po kilku szarpnięciach spowodowałem jego powstanie. Utrzymując tenże uchwyt dorzuciłem Suplex Neckbreaker. Publika wypełniała każdą sekundę tej wspaniałej bitwy jeszcze wspanialszym dopingiem, oczywiście kierowanym ku mnie, Jedynemu Fenomenalnemu. Sama myśl, iż zbierający się do stójki w żółwim tempie Cesaro, z każdym zainkasowanym ciosem zaczyna coraz bardziej żałować wejścia ze mną do kwadratowego pierścienia, przyprawiała mnie o zawrót głowy. Czułem się coraz pewniej i adrenalina nie ukrywajmy zaczynała robić swoje. Ponieważ, wiedziałem, że Szwajcar przeważa nade mną fizycznie, dlatego prowadzenie dalej walki, nie pozwalając mu na powstanie na równe nogi nie było głupim pomysłem, dlatego prędko odbiłem się od naprzeciwległych lin, aby zaraz dorzucić niesamowity Jumping Knee Drop. Hala wybuchła gromkim okrzykiem zaskoczenia jaki niesamowitego zadowolenia. Czułem się wspaniale. Nie namyślając się długo, odbiłem się ponownie od bocznych lin w celu nabrania rozpędu i wymierzenia kolejnego Jumping Knee Drop!

Publika oszalała z zachwytu. Poczułem się wspaniale i usłyszałem, iż coraz większa część z nich skanduje "Go Styles"! Padłem do Szwajcara i z zimną krwią wymierzyłem mu serię stompów na prawą nogę. Siła i brutalność ciosów była tak ogromna, że arbiter tym razem zmuszony był do interwencji. Nie zamierzałem jednak tego przegrać, więc gdy z jego ust padło "4" uwolniłem "Szwajcarskiego Wojownika" z opresji. Jednak absolutnie nie oznaczało to, że mam zamiar, przed wcześnie rywala oszczędzić. Niesiony jednocześnie adrenaliną i agresją, jednym mocnym szarpnięciem ustawiłem adwersarza do pionu, po czym bez namyślenia wymierzyłem fenomenalny Vertical Suplex! Cesaro po raz kolejny i nie ostatni został przygwożdżony do ringowych desek, a ja zyskałem jakże cenny czas na wykonanie kolejnej akcji. Szybkim podskokiem usadowiłem się na jednym z narożniku na którym to odczekałem wystarczającą ilość czasu, aby po chwili Diving Leg Drop stał się faktem! Wszyscy czekali na więcej i więcej musieli dostać! Sprawnym szarpnięciem podniosłem oponenta i przy pomocy szybkiego Irish Whip'a posłałem na liny. Dalsza część akcji była już tylko formalnością, ponieważ dostałem wystarczającą ilość czasu na ustawienie się i wykonanie jakże widowiskowej Hurricanrany. Niech wszyscy widzą do kogo powinien należeć pas WH! - krzyknąłem z uśmiechem na twarzy w kierunku publiki, na co ona zareagowała jeszcze wspanialszym dopingiem. To ona mnie napędzała i dawał sens temu co robię, dlatego nie chcąc pozostać dłużny, odbiłem się raz jeszcze od naprzeciwległych lin i dobiłem Cesaro, fenomenalnym Jumping Knee Drop!

Zawieruszyłem się - muszę to przyznać. Już od dawna opornie przychodzi mi rywalizacja z osobami na moim poziomie, a może i nawet troszkę wyższych ode mnie? Nie potrafię dać z siebie już wystarczającej ilości procent, aby wygrać jakąkolwiek walkę. Pasa porażek wlecze się za mną odkąd zdobyłem tytuł mistrzowski. Może właśnie zdobycie czempionatu sprawiło, że zrobiłem krok w tył? Zresztą... nieważne. Bezwładnie padłem na liny, od których odbiłem się i podążyłem w kierunku Aj'a, który wyskoczył i zawinął swe nogi na mej głowie. Niestety, ale był to właśnie mój moment, mój czas, aby pokazać ile tak naprawdę jestem wart! Płynnie przeszedłem do kontry nie pozwalając swojemu rywalowi skierować swej głowy ku deską maty ringowej. Rękoma schwytałem go gdzieś w okolicach łokci i podtrzymałem, aby z przepotężną siłą wbić go w podłoże, na którym staliśmy - Ricola Bomb.

Niesiony adrenaliną i wspaniałymi skandami publiki czułem, że praktycznie latam po kwadratowym pierścieniu, nie dotykając nawet na chwilę nogami podłoża. Mistrz WH jednak nie byłby sobą, gdyby nawet w tej wydającej się nie możliwą akcji, nie spróbował zdobyć inicjatywy, dlatego w momencie gdy już owinąłem nogami głowę Szwajcara, aby wymierzyć fenomenalną Hurricanrane, zostałem zniesiony na ziemię, ponieważ w żadnym wypadku nie spodziewałbym się, iż antagonista zdoła w tej chwili mnie zatrzymać. Musiałem jednak zachować trzeźwość umysłu, a zdecydowanie najmądrzejszym wyjściem było uniemożliwienie za wszelką cenę, skontrowania akcji przez czempiona, ponieważ każdy dobrze wiedział jak bardzo niebezpieczny potrafi być w ataku. Gdy ten zablokował moje ręce, zapewne z celu wykonania Ricola Bomb, wymierzyłem wolnymi nogami, a właściwie piętami solidne uderzenie w plecy Cesaro, który momentalnie puścił uchwyt i załapał się za plecy, a ja bezpiecznie wylądowałem na deski.