Na arenie gasną wszystkie światła, a na titantronie wyświetla się charakterystyczny filmik dla Braya Wyatta, oraz rozbrzmiewa "Live in fear". Publika pragnąc dostrzec co dzieje się w centrum uwagi wyciąga telefony i nimi świeci na rampę. Już po chwili właśnie w tym miejscu pojawia się nie kto inny, jak dobry Pasterz. W ręku trzyma zapaloną lampę, na jego głowie znajduje się kapelusz, a tors okrywa czarna koszulka z napisem "follow the buzzards". Zawodnik spokojnie, powoli zmierza w kierunku kwadratowego pierścienia. Brodacz wszedł do ringu po schodach, a potem pomiędzy drugą, a trzecią liną. Następnie stanął na środku ringu, uniósł obie ręce do góry i wbił swe spojrzenie w sufit. Dopiero po kilku sekundach odszedł do narożnika, gdzie z grobową powagą na twarzy oczekiwał rozpoczęcia starcia.

GONG i zaczynamy klasycznie KŁ na max. 300 słów!

Prawdziwa ewolucja następuje wtedy, gdy w najgłębszym zakątku swego serca odczujemy potrzebę wkroczenia na wyższy, dotąd nieosiągalny poziom. Stajemy się wówczas zupełnie inną osobą, która dopiero wyruszyła w kierunku swojego prawdziwego przeznaczenia. Opisany przed chwilą proces przeszedł pamiętnej nocy Calaway, kiedy po bolesnej porażce z samozwańczym mesjaszem porzucił mroczne odzienie. Ukazawszy światu skrupulatnie skrywaną pod kamienną płytą ludzką naturę przyznał się niejako do swej porażki, lecz sympatycy pro wrestlingu na wychudłej twarzy Marka mogli po raz pierwszy dostrzec dawno nieokazywaną iskrę, jakby spoza maski wywyższonego ponad wszelakie reguły rządzące życiem i śmiercią bytu wyjrzała osoba równie silna i niebezpieczna. The American Bad Ass był gotowy na dokonanie swoistego odwetu na swoim oprawcy, dlatego zaraz po wybrzmieniu metalicznego sygnału ruszył dziarskim krokiem na spotkanie ze swym przeznaczeniem. Skórzana kamizelka pozbawiona rękawów ciasno opinała muskularne barki patrioty, wizualne powiększając przeto sylwetkę naszego twardziela. Jego spojrzenie, chłodne niczym lód filowało pewnego siebie Wyatta. Głowa dziwacznej rodziny opierając się o narożnik raczyła Undertakera ironicznym uśmieszkiem. Ku zaskoczeniu licznie zgromadzonej publiczności Mark zatrzymał się w bezpiecznej odległości. Będąc w okolicach centrum pola walki odzianymi w czarne rękawice dłońmi zdjął wspomnianą kamizelkę. Zwinięty w kulkę przedmiot po upływie kilku sekund poleciał prosto w twarz znienawidzonego obłudnika. Ten, bezbronny niczym młoda owieczka kompletnie stracił z pola widzenia swego adwersarza. Dupek, niesiony dopingiem widzów w oka mgnieniu dopadł do niego. W odpowiednim momencie biegu uniósł prawą rękę, racząc ofiarę dewastującym Corner Clotheslinem. To jednak nie był koniec ofensywy, albowiem Calaway przez pryzmat szybkich prostych dobijał lekko zamroczonego nemezisa. Mordobicie w dziewiczej postaci oprócz swoistego wyładowania ciążących na sercu emocji miało odpowiednio ustawić ciało brata niejakiej Abigail. Gdy plan został osiągnięty, The Undertaker odsunął się do tyłu i z niewielkiego rozbiegu wykonał Corner Splash. Tym razem mniejszy mężczyzna padł prosto w objęcia sprężystej nawierzchni. Tenże widok wywołał czystą w swej naturze euforię fanów bijatyki. W akompaniamencie przyjemnych dla ucha oklasków czy przyśpiewek patriota splunął na wroga publicznego. "Skopię Ci dupsko Wyatt" - krzyknął chrapliwym głosem.

Ilość słów: 329 (300/300 i 26/30)

Aby sprawnie kontynuować przeprowadzanie Dupka na drugą stronę poderwałem go do pionu. Nie zamierzałem jednak puszczać uchwytu, który zapiąłem na jego przedramieniu. Postanowiłem to wykorzystać i ze wszystkich sił wcisnąłem oponenta w narożnik! (Irish Whip) Undertaker wpadł w niego z ogromnym impetem i oparł się o niego plecami. Widziałem w jego oczach dokładnie to samo, co podczas ostatniej walki! Strach, zmęczenie i bezsilność! Lecz przewodził im ból! Nie tylko fizyczny, ale również duchowy. Czuł, że znowu zawodzi swoich fanów! Jakie to było piękne... kiedy mogłem niszczyć go jednocześnie na dwóch płaszczyznach. Nie mógł trafić gorzej. Nie chciałem pozwolić mu odpocząć od tego cierpienia cielesnego, dlatego też rozpędziłem się i wbiłem w niego cały ciężar swojego ciała, co nawet taki zimnokrwisty typek musiał poczuć! (Body Avalanche) Staruszek osunął się na matę, siedział opierając się placami o poduszki corneru. Publika natychmiast zareagowała. Buczeli coraz głośniej, lecz dla mnie były to tylko jęki przerażenia. Były potwornie głośnie, choć ciężki oddech Umarlaka powoli zaczynał je zagłuszać. W jego płucach powoli brakowało tlenu, zbyt duże cielsko, w połączeniu z wiekiem i akcjami ukierunkowanymi na destrukcję układu oddechowego musiały dać efekt. Dzieło zniszczenia nie miało przede mną tajemnic, szczerze pragnąłem je kontynuować. W tym celu cofnąłem siebie, aby ponownie nabrać rozpędu. Sprytnie natarłem dwoma stopami bezpośrednio w jego klatę! (Dropkick) To aż zaparło dech w piersiach staruszka, a publika na chwilę ucichła. Nie mieli już sił trząść się ze strachu!

Naprawdę nie chciałem, aby Abigail czekała dłużej, nie miałem ochoty patrzeć jak niecierpliwi się na ukaranie nieposłusznej owieczki. Dlatego też podniosłem przeciwnika, aby przygotować go do wykonania kolejnego ciosu. Wsłuchałem się w nienawiść trybun, która ponownie wybuchnęła, koncentrując się na mojej personie. Oplotłem go rękoma w pasie i potężnym Inverted Suplexem przerzuciłem cielsko Dupka ponad linami! Jego masa ponownie zadziałała na jego niekorzyść! Kiedy upadł wszyscy na arenie zamilkli. Huk spowodowany trzepnięciem o twardą posadzkę był słyszalny nawet poza areną. Umarlak nie miał już sił, żeby się podnieść, dlatego też miałem idealną okazję do pokazania mu choćby skrawka piekła, do którego zabiorę jego zdewastowaną duszę po tym pojedynku! Rechocząc w niebogłosy przeszedłem pomiędzy drugą, a trzecią liną i dopadłem do ofiary. Nie mogłem jednak przyjść do niego z pustymi rękami! Przecież jestem dobrym Pasterzem. Pochwyciłem lampę, z którą zwykle pojawiam się w ringu i jednym, szybkim ruchem rozbiłem ją na twarzy Ponurego Grabarza! Niestety, ku mojemu zdziwieniu jeszcze nie polała się z niej krew... naprawdę mnie to zaskoczyło. Phenom po tak potężnym ciosie ostatnimi podrygami doczołgał się do barierek oddzielających ring od fanów, które pomogły mu się podnieść. Był to jednak jego największy błąd, gdyż ja tylko na to czekałem! Złapałem za jego głowę jeszcze raz i w jednej chwili wbiłem ją w twardą posadzkę pozaringową! (DDT) Publika buczała tak głośno, jak tylko potrafiła, a dla mnie było to piękną muzyką. Nawet nie wstawałem, oddałem się pięknej chwili... mogłem już celebrować sukces razem z moją Siostrą!

Po tym jak moja lampa rozbiła się na jego głowie, a później zaaplikowałem jeszcze DDT, Dupek po prostu odpłynął. Rozłożył się na podłodze zupełnie bez życia i nawet rozpaczliwe okrzyki fanów zachęcających go do boju nie były w stanie pozwolić mu się pozbierać. Czas uciekał i z każdą sekundą przybliżał ulubieńca trybun do ponownego przekroczenia bram piekielnych. Wpadł mi do głowy iście szalony plan... ciekawe ile bólu może znieść zwykły śmiertelnik, torturowany wyłącznie jednym krzesełkiem? I ile szatańskich metod można wymyślić? Roześmiałem się głośno, na samą myśl o swych knowaniach! Pochwyciłem krzesło spod ringu, po czym podszedłem z nim do praktycznie nieprzytomnej ofiary. W jednej chwili wbiłem mu je w przeponę, później drugi raz i trzeci... Starcie bez dyskwalifikacji było prawdziwym pogrzebem Umarlaka! Moim następnym posunięciem było przyłożenie wciąż złożonego przedmiotu oparciem do szyi adwersarza i podduszenie go przez krótką chwilę... po której pozwoliłem mu zaczerpnąć tchu, lecz tylko po to, by ponownie wydusić z niego całe powietrze! Phenom sapał coraz głośniej, jego układ oddechowy zbierał kolejne razy i działał coraz słabiej. W końcu przeszedłem krok dalej! Przytuliłem do siebie trzymane narzędzie i po krótkim rozbiegu wskoczyłem razem z nim na "zwłoki". (Running Splash) Czułem się tak, jakby sama Abigail pomogła mi w znęcaniu się nad niepokorną duszyczką. Uczucie było wprost fenomenalne, co dodatkowo podkreślała reakcja publiczności. Ich nienawiść rosła wprost proporcjonalnie do mego zadowolenia. Ja jednak szybko spoważniałem. Nie okazywałem żadnych emocji, gdyż oddaliłem się duchem na pastwisko, gdzie już czekali bracia i siostry. Oni również byli zawiedzeni postawą Undertakera... przecież już raz otworzyłem mu oczy... widocznie za słabo i tym razem muszę użyć znacznie ciekawszych metod. Dlatego pomogłem wstać przeciwnikowi i wraz z krzesełkiem przytargałem go do metalowych schodków... chyba każdy już wiedział co zamierzam. Audytorium protestowało, lecz dla mnie była to tylko woda na młyn! Przyłożyłem złożone krzesło do szyi rywala, a następnie z impetem wbiłem krzesło w schody! BadAss zakrztusił się i upadłby na podłogę, gdybym go nie przytrzymał. Oparłem go o swoje ramię tuląc i szepcząc do ucha, że już niedługo dostrzeże prawdę. W międzyczasie rozstawiłem krzesło na podłodze, ustawiając je dokładnie za plecami przeciwnika. Jego samego postawiłem do pionu i ponownie biorąc rozpęd wykonałem Running Crossbody dewastując używany przeze mnie przedmiot cielskiem Umarlaka! To byłoby na tyle, jeżeli chodzi o jedno krzesełko. Ciekawe co znajdę dalej pod ringiem?! Miałem tylko nadzieję, że jego śmiertelne ciało wytrzyma na tyle długo, aby poczuć ból każdej zmyślnej tortury, którą przyjdzie mi wcielić w życie!

Po raz kolejny samozwańczy mesjasz rozpracował odmieniona The Undertakera. Zgromadzona publiczność nie mogła uwierzyć w bezradność swego ulubieńca. Pomimo tegoż szoku starali się zachęcać go do działania. Ich głośny doping miał pokrzepić jego dotąd chyba uśpioną wolę walki. Sympatycy pragnęli rzezi, a niewątpliwym jest to że American Bad Ass potrafi praktykować tą brutalną sztukę. W końcu ich doping przyniósł efekt. Patriota wydawał się dochodzić do siebie, bowiem jego postawa była co raz stabilniejsza a ruchy pewniejsze. Dodatkowo głowa szalonej rodziny znowu uległa presji swej chorej ambicji. Może i krzesło było dobrym pomysłem, lecz zostało w nienajlepszym momencie wykorzystane. Również zbyt pochopnie wycofał się do wzmocnienia swej ofensywy. Dlatego, kiedy ten począł odbijać się od lin The Undertaker wszedł w jego pęd, czyli w oka mgnieniu wykonał kilka kroków w przód oraz nieznacznie pochylił górną część tułowia. W ten sposób Wyatt wpadł na jego braki, a gdy grube cielsko dotknęło wspomnianej części ciała twardziel wyprostował się. To przyczyniło się do bolesnego upadku na krzesło dominanta (Back Body Drop).