Sytuacja nie układała się najlepiej. Straciłem czujność jedynie na chwilę i odbiło się to na mnie w dość bolesny sposób. Undertaker siedział na mnie i wciąż trzymał zapiętą dość nieprzyjemną dźwignię. Nadszedł czas, aby przerwać jego chwilową dominację i pokazać mu, kto tak naprawdę rozdaje karty w tym starciu. W jednej chwili zorientowałem się co trzeba zrobić, aby wydostać się z jego pułapki. Ugiąłem ręce w łokciach, dzięki czemu objąłem jego nogi swoimi rękami. Następnie przestawiłem prawe kolano do przodu, a zaraz po nim lewe, aby uzyskać lepszą pozycję. Dalej nie miałem już problemu. Ze wszystkich sił dźwignąłem ciało Dupka i wstałem z nim do pionu! Antagonista wciąż znajdował się na moich plecach, zapinając uchwyt rękami. Plan był bardzo prosty... rozpędziłem się i biegnąc do tyłu wbiłem przeciwnika plecami w narożnik. Nie puścił uścisku, lecz bardzo mocno go poluzował, przecież jego plecy były już w naprawdę opłakanym stanie. Natychmiast zrobiłem krok w przód, aby rzucić się na plecy całą swoją masą! Brutalnie przygniotłem Phenoma i tego już nie zniósł! Natychmiast puścił uścisk, a ja wyrwałem się do stójki, aby w końcu odesłać go do piekła!

Skoro jesteśmy poza ringiem mój plan był jeszcze boleśniejszy. Ugiąłem ręce w łokciach, dzięki czemu objąłem jego nogi swoimi rękami. Następnie przestawiłem prawe kolano do przodu, a zaraz po nim lewe, aby uzyskać lepszą pozycję. W ze wszystkich sił dźwignąłem przeciwka do góry, powstając razem z nim na plecach. Dalej wszystko było oczywiste... w jednej chwili rzuciłem się na plecy, przygniatając Umarlaka swoją własną masą. Jego plecy były już w opłakanym stanie, dlatego też takie uderzenie natychmiast rozluźniło uchwyt na tyle, aby szybko wyrwać się z niego i powstać. Właśnie nastał kres dominacji Undertakera!

P.S może chociaż napiszesz czy dałem radę wstać czy też nie, z łaski swojej, bo skąd mam wiedzieć od którego momentu pisać dalsze wyjście?

Byłem bliski poddania znienawidzonego mesjasza. Od upragnionego zwycięstwa dzieliły mnie ułamki sekundy. Oczami wyobraźni widziałem jego dłoń klepiącą w moje umięśnione udo, skazując się przeto na wiekuiste potępienie. Niestety, ale bezpodstawna upartość przeciwnika odwlekła w czasie z góry już przesądzony rezultat tej epickiej rzezi. Bray Wyatt miał wybór. Mógł zakończyć swe cierpienie. Wystarczyło się poddać, lecz ten wolał trwać w kłamstwie i usilnie walczyć o lepszy świat. Powstał, a nawet zdołał boleśnie przyprzeć mnie do twardego podłoża, w skutek czego zostałem przymuszony do puszczenia wyczerpującego dla nas obydwu uścisku. Chęć uduszenia adwersarza wyssała ze mnie resztki energii. Nawet nie miałem siły trzymać w swych dłoniach zakrwawionego łańcucha. Brzęk puszczonego przedmiotu jasno dał do zrozumienia sympatykom mordobicia, w jak trudnym fragmencie walki się znaleźliśmy. Gdyby zobaczyli to moi kumple, natychmiastowo zostałbym wyrzucony z gangu harleyowców, zakazaliby mi wstępu do baru, a nawet do rodzinnego Teksasu. Nazwaliby mnie głupią i nic niewartą pindą, która nie potrafi dokopać owłosionemu grubasowi. Już na samą tą myśl oblała mnie fala gniewu. W obliczu niepohamowanej złości, paraliżujący ból tracił na swej intensywności. Zacząłem się stopniowo podnosić. Nie byłem zbyt szybki, jednakże i moja ofiara nie narzuciła zbyt wymagającego tempa. W akompaniamencie głośnych oklasków udało mi się wyrobić przed bratem Abigail, który zwrócony był do mnie plecami. Tak oto niepostrzeżenie pochwyciłem za przepocone kudły, po czym znieważająco je pociągnąłem. To wymusiło jego pochylenie i przy okazji obrócenie się. Bez zbędnej zwłoki wyprowadziłem mocne kolano w jego pustą głowę (Knee Lift). Zaatakowany rywal bezwładnie opadł na słupek, tworzący tak zwany narożnik. Gdyby nie owy przedmiot z pewnością padłby w objęcia chłodnego podłoża. Ja zaś musiałem wykonać dwa kroki wprzód, by całkowicie zniwelować dzielący nas dystans. Dysząc, ponownie pochwyciłem w swe dłonie poprzednio zaatakowaną część ciała. Tym razem lekko odchyliłem łepetynę kreatora rzeczywistości, by z należytym impetem przyszpilić ją do słupka. Bray upadł, a na jego czole pojawiło się jeszcze większe rozcięcie. Bez obaw o nagły zryw żywiciela szalonej rodziny mogłem spokojnym ruchem odchylić nasuniętą płachtę i wyciągnąć spod ringu średniej długości drabinę. Ogrodniczy przedmiot odnóżami spoczął na barykadzie, zaś górna część swobodnie wsparła się o krawędź kwadratowego pierścienia. Następnie powróciłem do powoli powstającego nemezisa, jednakże nie zamierzałem mu pomóc. W zamian tego przyjąłem swoją charakterystyczną postawę. Prawą dłoń uniosłem na wysokość głowy, zaś tułów delikatnie przechyliłem do przodu. Gdy Wyatt powstał i instynktownie się obrócił,  złapałem go za gardło i cisnąłem nim o drabinę (Chokeslam). Trzask niszczonej broni przyprawił publikę o gęsią skórkę. Nie było jednak mowy o rozczulaniu się, gdyż w międzyczasie zdołałem wyciągnąć i wsunąć do ringu stół. Później wrzuciłem ponad górną liną kanister z benzyną oraz nabitą gazem zapalarkę. Następnie podniosłem truchło wroga, które z trudem wepchnąłem pod dolną liną. Sam, pospiesznie wturlałem się do środka i rozłożyłem biurowy przedmiot. Drewniany blat polałem benzyną, który ku uciesze morderczych zmysłów podpaliłem. Jak się domyślacie podniosłem nieprzytomnego Braya, uniosłem go i wykonałem na nim Last Ride + przypięcie.

450/450
30/30

Dobra. Oba posty przeczytałem kilka razy i nie ukrywam nadal miałem spory problem z wydaniem werdyktu. Widać, że obaj się staraliście jak mogliście, wyczerpaliście limit do ostatniego słowa i zawarliście ten hardkor, którego oczekiwałem, dzięki czemu wyszły znakomite końcowe KŁ. Pozwolę sobie teraz porównać oba posty pod następującymi kategoriami:

Gimmick:
Nie ukrywam u Radzia bardzo spodobał mi się moment w którym to Undertaker, stwierdzając, że nie postępuje godnie, jak na prawdziwego harlejowca przystało, zbiera siły, aby jeszcze dokończyć ten pojedynek. Był to najlepszy moment postu, ale i niestety jedyny w którym tego Bad Assa było tak dobrze widać, dlatego tutaj leci punkt dla Remika, u którego było widać gimmick przez cały post.

Michael 0-1 Remik

Językowo:
U Remika tego bogatego słownictwa było więcej, a nawet miejscami za dużo, jednak pasuje to do gimmicku Wyatta, tak samo jak mniejsza liczba tych wyszukanych słów w gimmicku Bad Assa, dlatego tutaj mamy remis.

Michael 1-2 Remik

Reakcja z publicznością:
Pod tym względem nie będę się rozpisywać, było jej tyle samo w obu postach, dlatego remis.

Michael 2-3 Remik

Uczucia i chęć wygranej:
U Radzia spodobało mi się to że wspomniał o tym co się stało przed momentem, co w opisie jest ważne i odrobinę lepiej było widać tą chęć/żądze wygranej, dlatego pod tym względem przyznałbym punkt właśnie Poradkowi, głównie dlatego, że ten początkowy opis czytało się z nieco większą ciekawością.

Michael 3-3 Remik

Opis walki i hardkor:
W poście Poradka było więcej właśnie samego opisu, a u Remika więcej walki (atak zaczyna się już praktycznie na samym początku postu), dlatego tą kategorię wygrywa Remik. W jego poście jest więcej ciosów uniwersalnych, sama walka jest odrobinę lepiej opisana i na sam koniec poleciał z naprawdę widowiskowym atakiem, który na plus - jest mniej pospolity od tego już dobrze kojarzonego podpalenia stołu.

Michael 3-4 Remik

Końcowy wynik wychodzi nam 4-3 dla Remika, dlatego to Wyatt zostaje zwycięzcą pojedynku! Jak pisałem, ciężko, jest połączyć lepszy opis uczuć z lepszym opisem walki gdy ma się określony limit słów, dlatego w jednej z tych kategorii wygrał Michael, a w jednej Remik. Punkt, który pozwolił Remikowi na wygraną to był gimmick, który u Poradka nie był jednak utrzymywany od pierwszej do ostatniej linijki, a wystąpił niestety jedynie w kilku miejscach.