Sprytnie i udane. Teraz to inicjatywa wędruje ponownie do Wyatta.

Bray zaraz wykona swoją kończącą akcje, jednak jakby wybudzony ze snu Undertaker może jeszcze zareagować! Kontra przed Sister Abigail! Wyatt podtrzymuje Cię już obiema rękoma i zaraz grzmotnie Tobą o matę!

Ostatnio edytowany przez Stif (2016-03-05 13:37:07)

Kontra udana! Jednak za sprawą wycieńczenia spowodowanego zainkasowaniem dużej ilości ciosów przez Amercian Bad Assa, ten po wykonaniu Belly to Back Suplex upada na dłużej wraz Brayem na deski. Mamy więc OS na max. 200 słów. Oboje walcząc ze zmęczeniem zbieracie się do stójki. Chcę przed wszystkim wiedzieć żądze zwycięstwa tego pojedynku.

+ 24 h.
Muszę skorzystać z dodatkowego przedłużenia, bowiem chcąc rywalizować z Mistrzem Remikiem postanowiłem zmienić narrację, a to nie jest takie proste

Sponiewierany niczym podłogowa szmata bezwładnie upadłem na sprężystą powierzchnię. Ból, przeszywający na wskroś moje śmiertelne ciało przyprawiał mnie o tak zwane mroczki. Trudy toczonego pojedynku wydawały się być ponad me siły. Wycieńczony ledwo patrzyłem na oczy. Krajobraz wirował, a dotąd żywe kolory stały się wyblakłe. Byłem o krok od utraty przytomności, lecz tląca się w mym sercu żądza zemsty nie pozwoliła mi się poddać. Ów pragnienie zemsty może rozpalić człowieka na bardzo długo, zwłaszcza jeśli podsyca ją każde wystąpienie znienawidzonej persony. Warto również w tym miejscu zapamiętać na przyszłość, że osobę naruszającą przestrzeń Texasu należy bezwzględnie zniszczyć, by już nigdy więcej nie mogła wtargnąć swymi buciorami w nasze życie. Najwyraźniej przytoczoną maksymę także popierali sympatycy mordobicia, bowiem już na samym początku rzezi odwrócili się od samozwańczego mesjasza. Najwidoczniej bardziej przemawiały do nich surowe zasady egzekwowane przy pomocy pięści, aniżeli wyidealizowane wizje bez jakiegokolwiek pokrycia. W akompaniamencie głośnych oklasków podjąłem próby udźwignięcia poranionego tułowia. Musiałem powstać, choćby wiązało się to z jeszcze większym cierpieniem. Czułem, jak każde drgnięcie wywoływało but stawów i mięśni. Symboliczną walkę z własnym ciałem okupiłem zaciśniętymi na dolnej wardze zębami. Zacisk był na tyle mocny, że powoli poczęła toczyć się krew. "Nie poddam się. Dorwę go za wszelką cenę. Rozszarpię i wdeptam w ziemię jak robaka! Jest mój i tylko mój!" - powtarzałem sobie w myślach.

Ilość Słów: 219

Kiedy udało mi się powstać dostrzegłem, że i moja dzisiejsza ofiara poczęła podnosić swe grube cielsko. Bray Wyatt znajdujący się nieopodal lin musiał zaraz po zainkasowaniu przemyślanej kontry od turlać się ode mnie. Bardzo mądrze postąpił ten samozwańczy mesjasz, ponieważ wystarczyło że położyłbym na nim swoją rękę i sędzia zmuszony by został do odliczania. Tak przynajmniej uniknął kłopotu, lecz jego wygórowane mniemanie o swej unikalności zapędziło go w ślepy zaułek. Otóż obecna lokalizacja adwersarza stwarzała dla niego nowy kłopot, zaś dla mnie szansę na owocne zainicjowanie bijatyki. Dlatego, zaraz po wyprostowaniu swych obolałych pleców ruszyłem jak najszybciej potrafiłem w kierunku niczego nieświadomego rywala. Niestety drgania sprężystego podłoża wzbudziły podejrzenia brata Abigail. Przezwyciężając odczuwalny dyskomfort wrzuciłem tak zwany wyższy bieg. W odpowiednim momencie uniosłem prawą nogę, w konsekwencji czego odwracający się Wyatt przyjął na twarz dewastujący Running Big Boot. Podeszwa ciężkiego obuwia na ułamek sekundy zespoliła się z zarośnięta twarzą oponenta. Wygenerowany w ten sposób impet przyczynił się do wypadnięcia wroga publicznego z kwadratowego pierścienia. Bez zbędnych gestów, niczym jego personalny cień podążyłem za nim. W tle przez cały czas panował istny harmider. Sympatycy pro wrestlingu domagali się rozlewu krwi. Czy mogłem im to sprezentować? Ależ oczywiście, że tak. Wpierw jednak musiałem jeszcze bardziej zamroczyć ofiarę wiekopomnej rzezi. Warto w tym miejscu zaznaczyć, iż znajdowaliśmy się nieopodal loży komentatorskiej. Podpierający się o długi stolik Bray starał się podnieść, lecz na jego nieszczęście nie pozwoliłem mu na to. Zdecydowanym ruchem swych dłoni obróciłem go tak, by plecami wspierał się o wspomniany przedmiot. Jego spojrzenie było niewyraźne. Zachowywał się tak, jakby jego dusza opuszczała grzeszne ciało. Momentalnie wymierzyłem mu potężne uderzenie z główki (Headbutt), po którym kreator rzeczywistości rozłożył się jak długi na stoliku. Czujni komentatorzy natychmiastowo odsunęli się na swych krzesłach. Ja zaś skierowałem się do ringu, by wyciągnąć po upływie kilku sekund metalowy łańcuch. To niekonwencjonalne narzędzie zostało przeze mnie nawinięte na odziana w czarną rękawicę prawą dłoń. Jak się domyślacie po powrocie wykonałem około czterech solidnych uderzeń ową częścią ciała (4x Punche). Każdy raz spadał boleśnie na czoło Wyatta. Po chwili poczęła się wylewać z rozcięcia krew. Ten widok musiał zadowolić mych fanów, bowiem przez jakiś czas zapanowała absolutna cisza. W jej akompaniamencie zsunąłem na swe stopy nieprzytomnego wroga. Błyskawicznie postanowiłem oczyścić stół komentatorski. Zrzuciłem narzutę oraz wyjąłem z otworów monitory. Następnie podniosłem grubego i zarazem zapatrzonego w siebie jegomościa, po czym w charakterystyczny dla siebie sposób złapałem wolną dłonią za szyję rywala. Bez zbędnego przedłużania uniosłem go i z należytej wysokości opuściłem na owy przedmiot (Chokeslam na stół!).

Dźwięk niszczonego stołu przyprawił licznie zgromadzoną publiczność o gęsią skórkę, zaś sam widok nieprzytomnego i zarazem zakrwawionego mesjasza zapierał dech w piersiach. Byłem co raz pewniejszy swej dominacji. Czułem, że pomimo braku ciemnych mocy nadal jestem groźnym dupkiem. Rewanżowa walka oprócz swoistego dokonania zemsty może otworzyć mi wiele dotychczas zamkniętych furtek. Bezpardonowe akcje zagwarantują mi przychylność fanów czystego w swej prostocie mordobicia. Niech każdy zafajdany gwiazdor wrestlingowego biznesu ma się na baczności, bowiem po rozprawieniu się z Wyattem każdy może stać się potencjalną ofiarą. Jak się domyślacie po rzuceniu adwersarzem o już nieistniejący stół komentatorski delikatnie przyklęknąłem na prawe kolano. Tam zaczerpnąłem powietrza oraz lepiej oszacowałem stan oponenta. W mojej głowie zrodziło się kilka planów, lecz po wstępnej selekcji warty realizacji ostał się ostatni. Aby móc urzeczywistnić nowo obraną strategię musiałem wpierw powstać i poczęstować mocno krwawiącą głowę brata Abigail szaleńczą serią kilku stompów. Każdy cios wzmacniany był delikatnym podskokiem. Im większa wysokość, tym solidniejszy impet. Kiedy upewniłem się o całkowitym zamroczeniu rywala podszedłem jak najszybciej potrafiłem do pobliskiego i przy okazji odsłoniętego rewiru kwadratowego pierścienia. Błyskawicznie dostrzegłem przedmiot, który w tej chwili był mi potrzebny. Zdecydowanym ruchem wydobyłem stół. na widok rozkładanego przedmiotu fani rzezi zareagowali głośnymi okrzykami "Table! Table!". Przez cały czas kątem oka nadzorowałem stan kreatora rzeczywistości. Gdy stół został rozłożony ponownie zbliżyłem się do głowy szalonej rodziny, po czym łapiąc go za kudły wymusiłem jego powstanie. Gdy jego nogi w miarę wyprostowały się w stawach kolanowych wyniosłem go na swój bark. Z trudem utrzymałem się na swych dolnych kończynach. Musiałem się spieszyć, dlatego bez jakiegokolwiek gestu ruszyłem do przodu, by w odpowiednim momencie zrzucić nemezisa. Bray zainkasował tak zwany Snake Eyes na barykadę oddzielająca nas od sympatyków pro wrestlingu. Chciałbym zaznaczyć, iż po opisanej akcji nie odszedłem tylko pozostałem na miejscu zrzutu. Delikatnie przechyliłem górną część tułowia oraz przygotowałem swe dłonie do przechwycenie powracającej mimowolnie do mych rąk ofiary (po uderzeniu szczęką nie upadł, lecz jak to zawodnicy mają w zwyczaju po tej akcji poczęli się chwiejącym krokiem cofać). Dostosowując się pod jego tempo w porę złapałem go za rękę i nogę, dzięki czemu usadowienie go na mych barkach było jak na aktualną porę pojedynku do zaakceptowania. Błyskawicznie zrobiłem krok do tyłu i runąłem do tyłu. W ten oto sposób Wyatt zainkasował dewastujący Olimpic Slam na rozłożony stół!

Siedząc obok nieprzytomnego rywala wsłuchałem się w okrzyki szalejących fanów mordobicia. Pomimo różnych sloganów, treść wygłaszana nakazywała mi walczyć. Pragnęli bym rozwalił Wyatta, abym wgniótł jego obolałe i zarazem poranione ciało w twardą posadzkę. Nie musieli mnie zachęcać, albowiem pragnienie zemsty wystarczająco mnie podsycało. Zanim przystąpiłem do akcji spostrzegłem leżący nieopodal nas zakrwawiony łańcuch, przy pomocy którego rozciąłem skórę na czole samozwańczego mesjasza. Wtedy to mordercze zmysły podsunęły mi na tacy odpowiednie rozwiązanie. Bez słowa powstałem, po czym poczęstowałem adwersarza brutalnym kopnięciem w odsłonięte żebra. Tenże manewr kilkukrotnie powtórzyłem, gdyż chciałem aby brat wyimaginowanej Abigail obrócił się na brzuch. Oczywiście byliśmy z dala od ringu i jego arsenału (około 2 metrów). Momentalnie ruszyłem w kierunku wspomnianego przedmioty, by w konsekwencji swej decyzji podnieść go i powrócić do Braya. Tam usiadłem na dolnym odcinku kręgosłupa wroga. Końce łańcucha trzymałem w swych dłoniach. Środek stalowego przedmiotu oparłem na zarośniętej twarzy. Później musiałem się jedynie pochylić do tyłu (Camel Clutch wzmocniony łańcuchem).