Znienawidzona przez wszystkich fanów muzyka rozbrzmiała na arenie. Dorośli buczeli, a małolaty wyrywały się do przodu z pięściami. Próbowano również rzucać butelkami, puszkami i jedzeniem w stronę rampy, lecz ochrona natychmiast wychwytywała agresorów i nic z tego nie wychodziło. Krótko mówiąc- publiczność nic nie mogła poradzić. Po kilku sekundach ich anty-bohater pojawił się przez co rozgrzał fanów do czerwoności. Dolph jako pierwszy pojawił się na stageu, a za nim pojawiła się Maria oraz ich prywatny ochroniarz, potężny Ezekiel Jackson. Jackson założył rękę na rękę, a jego mina nie wyrażała dosłownie żadnych emocji. Skamieniała twarz kumulowała w nim pewność siebie, której tak długo nie mógł nabyć. Blondyn odwrócił się do ringu plecami, włożył ręce w swe cudowne włosy i wytrzepał z nich pot na boki- jego charakterystyczna poza została wykonana. Po owym wydarzeniu piękna Maria podeszła do swego chłopaka i czule go pocałowała. Wówczas Ezekiel wyprostował normalnie swe ręce i cała trójka zaczęła powoli, lecz z pewnością siebie kroczyć do ringu gdzie pana perfekcyjnego czekała kolejna walka. Ziggy myślał tylko o jednym. Po powrocie stał się jedną z największych gwiazd największej federacji na świecie. Uroda, talent i charyzma wyróżniały go spośród innych, zwykłych zawodników. Ironiczny uśmieszek dawał znać o prawdziwych emocjach jakie targały tym stosunkowo młodym zawodnikiem. Miał w dupie słabe obelgi, które z ust hipokrytów leciały od początku w jego stronę. Sam zainteresowany mówił niedawno, że najlepiej polegać na samym sobie- wówczas przecież zdobył najważniejszy tytuł niebieskiego brandu. Teraz ma nie być inaczej. Ziggler powrócił po największe sukcesy, a jego droga dopiero się rozpoczęła. "Ziggler sucks", "Dolph is champ? Nice joke." to tylko przykłady plakatów, którymi fani wymachiwali mu przed nosem. Blondyn zupełnie je olał. Miał przecież wszystko czego chciał- piękną dziewczynę, nieustępliwego ochroniarza, urodę, charyzmę i największy talent w federacji, a zwieńczeniem tego wszystkiego ma być zdobycie pasa wagi ciężkiej, który niesłusznie stracił. Cudowna trójka dotarła do celu. Perfekcyjny wskoczył na apron gdzie usiadł między na drugiej linie i wykonał swój charakterystyczny tanut utwierdzając się w przekonaniu, że jest tutaj najlepszy. Maria biła brawo, a Ezekiel stał obok niej niewzruszony, publiczność natomiast buczała jak zwykle na widok owego jegomościa. Blondyn po wykonanej pozie przełożył swą lewą nogę nad liną wchodząc w ten sposób do ringu zajął miejsce w jednym z czterech narożników naprzeciwlegle do swego dzisiejszego rywala. Wówczas piękna Lilian Garcia wzięła mikrofon i zapowiedziała pana perfekcyjnego.

Lilian Garcia: And his oponent, from Hollywood, Florida. Weight'n 218 lb, Mr. Perfection- Dolph Ziggler!

Krótkie zdanie zakończyło wejście Dolpha do ringu. Maria oraz Ezekiel stali tuż obok ringu, a przeciwnik blondyna w przeciwległym narożniku. Walka za chwilę miała się zacząć. Ziggler jest gotowy, aby wykonać kolejny krok w kierunku mistrzostwa. Czy tym razem znów mu się powiedzie?

"Człowiek jest wielki, nie przez to, co ma, lecz przez to kim jest." Pewien mądry człowiek wypowiedział do mnie owe zdanie. Byłem wówczas zbyt młody żeby zrozumieć jego sens. Będąc poniżany na każdym kroku tryumf oddalał się co dnia od należytego mu perfekcyjnego właściciela. Potrzebna była mi niesamowita wiara w siebie, aby przeskoczyć mury przede mną stawiane. Teraz jestem na szczycie. To ja- jeden z piątki wspaniałych walczyć będę o najważniejsze tytuły owej federacji. Grupa jednego z najbardziej wpływowych ludzi w tym biznesie- pana Williama Regala to najlepsi zawodnicy globu, a mi jest dane dołożyć jedną cegiełkę do naszego wspólnego przyszłego sukcesu. Od razu stawiam sobie najwyższą poprzeczkę. Nie tylko pokażę pełnie swoich umiejętności ale od razu stanę się najsilniejszym ogniwem drużyny prowadzonej po najwyższe laury... Ponieważ perfekcji pokonać się nie da.
Tego magicznego wieczora, w którym moja cała kariera może zmienić się na lepsze obok mnie ramię w ramię stał jeden z moich braci- Cesaro. To z nim zdobędę dzisiaj kolejne zwycięstwo. Szwajcar dopingował mnie jeszcze przed gongiem tak jak moja dziewczyna Maria oraz ochroniarz Jackson. Nie mogę ich zawieść.. Nie mogę zawieść sam siebie.. Gong rozbrzmiał, a więc czas pokazać kim jest Dolph Ziggler.

Przeżuwając gumę odszedłem od narożnika, o który uprzednio się opierałem słuchając słów mego partnera. Mym przeciwnikiem okazał się być Brock Lesnar. Rosły zawodnik, którego obawiała się cała federacja. To nie siła, a technika będzie grała tutaj pierwsze skrzypce. Musiałem zaatakować stanowczo. Tylko jedna akcja mogła powalić bestię. Po rozpoczęciu starcia nie dałem mu ani chwili wytchnienia. Z miejsca pobiegłem w jego stronę i akcją zwaną Running Tornado DDT sprowadziłem "potwora" do parteru. Publiczność była cicho. Nie kibicowała żadnemu z nas. Wiedziałem, że muszę atakować dalej. Chwila nieuwagi może spowodować przechylenie się szali na moją niekorzyść. Wybiłem się więc w górę i spadając trafiłem łokciem prosto w splot słoneczny Lesnara. (Jumping Elbow Drop) Zauważyłem, że Brock się skrzywił. Bolało? Teraz będzie jeszcze gorzej. Seria dziesięciu uderzeń łokciem w żołądek bestii sprawiła, iż potwór miał już dość na samym początku starcia. (Rolling Elbow Drop Combo) Korzystając z niesubordynacji oponenta podniosłem go za rękę i szybkim Dropkick'kiem sprawiłem, iż ten upadł na liny. Sytuacja nabrała kolorowych dla mnie i Cesaro barw. Nie mogłem tego zmarnować. Jestem perfekcjonistą każdy cal planu musi być realizowany idealnie. Na ten moment tak jest i tak musi zostać do końca..

Dalej Ziggy.

Udane, mamy zmianę Cesaro może atakować przeciwnika.

Brock w pierwszej akcji nie ma szansy na kontrę bo za nogę trzyma go Dolph.

Dalej

Nie dowierzałem własnym oczom. To, co działo się w ringu wyglądało jak kiepska komedia, w której mój klient grał niestety główną rolę. Wciąż obijany i wystawiony niemalże na pośmiewisko, wyglądał jak zabłąkana owieczka, którą za chwile miały rozszarpać wilki. A ja? A ja byłem bezradny. Wstyd odebrał mi głos. Bestia stała się potulna jak baranek. A ja nie mogłem nic zrobić..."Ocknij się Paul! Kto jak nie ty potrafi obudzić w nim potwora? Zrób to!

Mój wewnętrzny głos zadziałał jak kubeł zimnej wody. Przecież jeszcze nie wszystko było stracone. Lesnar był rozdrażniony i dodatkowo zmotywowany. Lepsza okazja do ataku się nie znajdzie! Wskoczyłem więc na krawędź ringu, zbliżyłem się do mojego klienta i wydarłem się wniebogłosy: "DASZ RADE BROCK! POZWOLISZ SOBĄ TAK POMIATAĆ? TY? NISZCZYCIEL? DOMINATOR? CHŁOPIE, WSZYSCY NA CIEBIE PATRZĄ! CHCESZ SPIEPRZYĆ TO, CO RAZEM OSIĄGNĘLIŚMY?! OBUDŹ W SOBIE TĘ BESTIĘ!!!"

Niedługo musiałem czekać na jego reakcję. W oczach od razu zapłonęła mu iskierka żądzy krwi. Błyskawicznie zaparł się nogami o ring, odbierając Szwajcarowi możliwość ataku. Następnie w ruch poszły jego łokcie. Oba. Lesnar jak wściekły zaczął potężnymi Elbowami okładać korpus i głowę Cesara. Ale to nie był koniec! Kiedy łysol już powoli zaczął odpływać, Lesnar wciąż stojąc do niego plecami, objął jego głowę po czym wykonując zaskakujący ruch, mocno przechylił się do przodu upadając na brzuch, a jednocześnie czaszkę przeciwnika wbijając w matę, tym samym aplikując mu może nietypowe, ale jakże skuteczne DDT! The Beast is coming...