Rozmowy oraz krzyki publiczności zostały zagłuszone przez utwór autorstwa Marilyn Manson'a. Widownia z zaciekawieniem czekała na osobę, która pojawiała się na arenie przy tym theme song'u. Reflektory ściemniły się, a mgła pojawiła się na stage, która przysłoniła sylwetka wychodzącego z zaplecza wrestlera. Osoba ta była ubrana w czarną szatę, która dosięgała aż do kolan. Twarz wrestlera była zasłonięta przez biało-czarną maskę, a w prawej dłoni trzymał parasolkę, którą zwinnie rozwinął. Kiedy istota zaczęła zataczać się w stronę kwadratowego pierścienia, parasolka przysłaniała jego ciało przed kamerą. Momentalnie kijek na którym trzymała się górna część, która zasłaniała przed deszczem, została oparta o kość obojczykową. Willow, który wyprostowany ruszył w stronę miejsca walki, obracał parasolkę, mając cały czas przymknięte powieki. Kiedy przystanął przed ring'iem, otworzył szeroko oczy, które były białe, jednak źrenicy wyróżniały się czernią. Jeffrey złożył momentalnie parasolkę, wsunął ją pod powierzchnię czterokątnego kwadratu i biegiem zaczął krążyć na około tego miejsca. Czasami opierał się o barierki, a kiedy to się zdarzało, publiczność poklepywała istotę po plecach i barkach, życząc mu szczęścia. Oni nie wiedzieli, że wszystko zależało od wytrzymałości i odporności na ból, szczęście nic nie miało do tego, kto wygra. Gwałtownie po drugim okrążeniu wokół ring'u, Jeff przystanął przy schodkach na które powoli wszedł. Na apron'ie rozejrzał się po hali, która była wypełniana po brzegi, Hardy nie dostrzegł wolnych miejsc. Wszyscy wyczekiwali na ten moment, kiedy Alter-Ego Nero pojawi się przed ich oczyma. Jeff prawie niezauważalnie prześlizgnął się pod trzecią liną, a jego stopy wylądowały na śnieżnobiałej macie. Ile ta rzecz czuła krwi, bólu, cierpienia, łez, radości. Jeffrey podszedł do miejsca, gdzie leżało urządzenie, które zwiększało natężenie głosu. Mikrofon, który znalazł się przed ustami Jeff'a został włączony, a słychać było tylko jego oddech, który był ciężki, jednak z lekką nutką smutku oraz rozbawienia. Reflektory zgasły, a tymczasem Wierzba odpaliła zapałkę, którą trzymał w dwóch palcach, mając siarkę ku górze. Mistyczna istota przemówiła. Barwa głosu była przerażająca, która mroziła krew w żyłach...

- We will love... We will hate... We will die... Forever late... in Willow's Way... Forest is calling you!



Śmiech Willow'a rozległ się po arenie przez który większość osób przechodziły ciarki. Kto jest takim głupcem, żeby chcieć stawać na przeciwko Wierzby? Jeffrey zgasił zapałkę, uprzednio oblizując palce i gasząc nimi promyk ognia. Jeff rzucił mikrofon za kwadratowy pierścień i płynnie rozpiął zamek od swojej szaty, która również przerzucił nad najwyższą liną wprost w ręce technicznego. Oczy widowni skierowały się na attire Wierzby w którym dzisiejszej nocy będzie się pojedynkował. Zamaskowany zawodnik cofnął się w stronę narożnika, przykucnął i przymknął oczy, próbując oczyścić umysł, jednocześnie rozmawiając z Charyzmatyczną Enigmy pod nosem. Słowa, które wydobywały się z ust Wierzby były ciężko do odszyfrowania, ponieważ mówili tak cicho i szybko, że żadna osoba nie mogła tego zrozumieć.

No i Normal Match na PPV czas zacząć! [jako pierwsi zaczynamy walkę na tym PPV! ]

Willow versus Luke Harper i zaczniemy od Opisu Sytuacji na max 220 słów
Zaskoczcie mnie swoim pomysłem na taki początek walki

W drugiej walce tejże gali będzie uczestniczył Willow oraz Luke Harper, którzy łakną świeżej krwi. Jeffrey słysząc dźwięk metalicznego urządzenia, który rozpoczyna widowisko, momentalnie oprzytomniał i oparł się o corner. Jeff ostatnim razem na PPV, a dokładnie na Wrestlemanii przegrał z Undertaker'em, jednak nie chciał dołować się tym faktem. To były stare czasy, a teraz oni są lepsi. Wierzba zjednoczyła się ze swoim "pojemnikiem" i wiedzieli, że to połączenie wyjdzie tylko obu na dobre.
- Jeff jeśli tylko chcesz wygrywać, musisz zaakceptować moją siłę oraz obecność...
Słowa te usłyszał nawet Luke, który stał na przeciwko zamaskowanego wrestler'a. Nie wiedząc dlaczego, wydawał się w innym wymiarze. Miał puste oczy, nie czuł żadnej emocji, niczego. Willow domyślał się, że nie będzie łatwo, ale nie mógł sobie pozwolić na kolejną porażkę. Las musiał dostać swoje pożywienie inaczej jego gatunek będzie powoli ginął. Kiedy Nero rozluźniał każdy mięsień w swoim ciele, wiedział, że atak frontalny czyli klasyczny klincz nie ma żadnego sensu, ponieważ Harper przerastał go posturą. Przyzwyczaił się do takich batalii, musiał wykorzystywać swoją zwinność oraz spryt, żeby przejąć inicjatywę na początku każdej walki. Błędny ognik bardzo długo odzyskiwał siłę po krążeniu w eterze, jednak doczekał się tego momentu. Znów stali się jednością, a Willow odzyskiwała wiarę w swój "pojemnik", jak i w swoją istotę. Najpierw odesłać duszę Lunatyka do swojego domu, a następnie starać się zdobyć pas wagi ciężkiej.
- Spokojnie bracia. Niedługo zadanie zostanie wykonane... Dajcie mi tylko jeszcze trochę czasu.

słów: 237

Lunatyk znajdował się już koło swojej ofiary, naśmiewanie się z Aiona to największe upokorzenie jakie można wywołać u Harper'a. Zdenerwowany zapaśnik rzucił się obydwoma dłońmi na szyję opponenta, Willow odwzorował sytuację wchodząc z lepszym od siebie Luke w starcie siłowe zwane potocznie klinczem. Zwycięsko z tego starcia wychodzi oczywiście świr, szybkim i zwinnym ruchem przeszedł do klasycznej dźwigni na głowę zwaną headlock'iem. Psychopata przesunął swojego rywala niczym szmacianą lalkę prosto w narożnik i puścił uchwyt. Zaś gdy jego dzisiejszy antagonista się wyprostował wymierzył mu potężny cios z zaciśniętej pięści w sam środek twarzy, po czym dołożył silnego kopniaka w brzuch. Willow odskoczył od narożnika wprost w łapska zwariowanego Harper'a, który wynagrodził adwersarza pięknym DDT w okolicach środa ringu!

Walka zaczęła się powoli układać, wszystko szło jak podczas snu! Harper pamiętał niektóre moment, widział iż jego rywal próbuję się podnieść. Lunatyk ułatwił mu to zadanie łapiąc go i wykonując na nim potężnego Vertical Suplex'a. "Dobrze, bardzo dobrze! Pamiętasz co dalej?"- spytał Aion zapracowanego Luke. Świr po raz kolejny podniósł swoją dzisiejszą ofiarę i wiedział, że każda pomyłka może gorzko go kosztować! Znajdujący się w pionie Willow został podniesiony i ponownie rzucony w matę tym razem przepięknym Body Slam'em. Psychopata podszedł do adwersarza i chwycił go za głowę podnosząc w pion, po czym objął go aplikując mu kolejną akcje tym razem był to   Overhead Belly to Belly Suplex, który idealnie siadł na plecach strażnika lasu!

Ostatnio edytowany przez Grand (2015-01-15 16:57:32)

Akcje były coraz odważniejsze a ryzyko popełnienia błędu wzrastało! Lecz kto by na po patrzył, nakręcony niczym zabawkowy resorak Harper nie powstrzyma się od niczego i na pewno nie po tym. Słowa usłyszane na początku walki tkwiły w głowie Lunatyka! Leżący na plecach król lasu nie miał nic do powiedzenia od samego początku batalii, gdyż karty w ringu rozkładał świr. Wariat podszedł do swojego adwersarza i chwycił go za głowę podnosząc do pionu, w ten czas się schylił zarzucając na plecy ciało Willow'a i rzucił nim w matę po Argentyńskiej akcji zwanej Argentine Neckbreaker. Środek ringu, przeciwnik leżący na brzuchu, czego by tu pragnąć więcej? Bez chwili dłuższego namysłu, świr podniósł nogę antagonisty, po czym ułożył wszystko idealnie zapinając mocne Single Leg Boston Crab. "Klep, mówię klep! To jest kara za Twoje słowa.. Chyba nie muszę Ci ich przypominać..."

Ostatnio edytowany przez Grand (2015-01-15 20:29:06)

Pojedynek nie układam się po myśli Wierzby. Ból, który obecnie wyrządzała dźwignia Harper'a był nie do zniesienia, jednak Jeff po namowie Wierzby zaczął walczyć. Submission opierał się na tym, żeby jak najmocniej osłabić kręgosłup Jeffrey'a, dlatego musiał działać błyskawicznie, ale ze szwajcarską dokładnością. Momentalnie zaczął obijać kostki przeciwnika za pomocą pięści, a przy okazji próbował trafić wolną nogą w którąkolwiek część ciała Lunatyka. Następnie chwycił mocno za nogi przeciwnika, ponieważ kiedy unikał ciosów ze stopy, jego dolne kończyny zbliżyły się bliżej do głowy Hardasa. Mocno pociągniecie oraz próby wyrywania się z chwytu, powinny pomóc, a Luke po wykorzystaniu większej dawki siły na tą dźwignię, powinien ją po prostu puścić. Luke zderzył się twarzą o matę, a Nero powoli leżącego próbował dojść do lin, które pomogą mu się podnieść, nawet z tym palącym bólem, który zaserwował mu Luke, ale to miało właśnie się zmienić. Droga Willowa staje się faktem... Las was wzywa, ale Ciebie Luke tylko pochłonie i pożrę...