Spóźnie się 15 minut

Wydaję się, że w końcu szczęście opuściło mojego rywala, teraz musi on zdać się na swoje umiejętności, których zdecydowanie mu brakuje. Popełniwszy tak ogromny błąd jak pozostawienie rywala samemu sobie skarciło teraz Damiena uderzając go prosto w twarz - dosłownie i w przenośni.

Sprowadziłem rywala do parteru, dałem sobie chwilę na wytchnienie i przemyślenie taktyki bowiem wchodziliśmy w etap decydujący - w ciągu najbliższych paru minut wszystko się wyjaśni. Nadszedł koniec kalkulacji, trzeba to rozstrzygnąć w równej walce twarzą w twarz....

Wykorzystując barierkę obok mnie podniosłem się na maty, rywal również nie zwlekał ze zrobieniem tego samego. Stanęliśmy twarzą w twarzą, oko w oko. Stąd nie było drogi ucieczki....Damien głośno sapał próbując zebrać tlen na ten moment, prawdą było iż przyjął on zdecydowanie więcej ciosów niż ja aczkolwiek ta statystyka zdawała się nie grać roli - w takiej sytuacji pierwsze skrzypce gra psychika zawodnika. Ten który dłużej wytrzyma, który nie pęknie i nie narazi się wygra to starcie. Zdawałem sobie sprawę z tego jak działają gierki psychologiczne rywala i jednocześnie wiedziałem jak jestem na nie podatny - wiedziałem że pęknę.

Atmosfera była idealna, setki tysięcy świadków obserwowała będzie porażkę jednego z zawodnika i victorię drugiego - Mistrza WWE. Najbardziej pożądana błyskotka trafi w ręce któregoś z nas, ale ja szczerze mówiąc nie chce się jeszcze z nią rozstawać.

W międzyczasie moje przeczucie się sprawdzało - Damien zaczął robić to co najlepiej potrafił - grać w swoje gierki. Ubierał okropne określenia w ładne słówka czyniąc je bolącymi jak nic innego. Chciałem to wytrzymać i doprowadzić go do szaleństwa....nie udało się.....Ruszyłem niczym strzała i wbiłem się w zawodnika. Upadliśmy parę kroków dalej. Będąc na górze zasypałem rywala serią punchy, następnie sytuacja zmieniła się i zmuszony zostałem przejść do defensywy, jednakże chwilę potem ponownie mogłem atakować i tej możliwości już nie oddałem. Biłem rywala bez opamiętania aż w pewnym momencie stracił on przytomność a ja zdecydowałem się na wejście do ringu, tam wszedłem na narożnik aby móc zaaplikować Frog Splash

2-2!
nie muszę chyba mówić, ze kevin pokazał klasę nie?
Spajk widocznie spadłeś z formy, przez te dziewczyny...
Post również dobry, lecz nie ma tego co miałeś wcześniej? Hmm pewność?
W poście kevina jest wszystko i pięknie opisane....

Christian pada na matę i w szczątkach stołu komentatorskiego umiera, a sędzia odlicza...
1... 2... 3... 4... 5... 6... 7... 8... 9... Ku uciesze wszystkich kapitan charyzma w ostatniej chwili wstał i trzymając się barierki ledwo stoi na nogach, jednak duma nie pozwala mu odpuścić!

Teraz obaj napiszecie opis sytuacji z tym iż:
Christian opisze swe zachowanie, doping publiczności, oraz ducha walki...
Sandow opisze, złość po tym jak po udanym ataku, Christian miał jeszcze wolę walki...
(maksymalnie 200 słówek)

Aktualna sytuacja w walce wygląda jak nieśmieszny żart. Dałem wyrwać sobie z rąk pewne zwycięstwo popełniając kuriozalne błędy - zachowanie godne amatora. A przecież jestem mistrzem federacji, jednym z najsławniejszych Kanadyjskich zawodników. To okropne uczucie, właśnie ze szczytu góry spadłem na samo dno przepaści. Nie mogę poddać się w tym momencie, po tym wszystkim co przeszedłem aby zdobyć to złoto nie oddam go pierwszemu lepszemu Amerykańcowi. Wygram tą walkę! Dla siebie, dla fanów, dla Kanady!

Miałem nogi niczym z waty, otrzymałem wiele obrażeń, jeśli nie skończę walki w ciągu najbliższych paru minut może mieć to dla mnie fatalne skutki. Moje mięśnie wciąż chcą wrócić do gry - ja także tego chcę. Odepchnąłem się od barierki aby mieć jakiś dopalacz co rozpoczęcia chodu. Trzymając się za obolałe żebra w ślimaczym tempie  parłem na przód. Po chwili dotarłem do rywala. Stał on teraz uśmiechnięty od ucha do ucha i patrzył się prosto w me oczy. Podszedłem bliżej, wtedy zetkneliśmy się głowami. Żaden z nas nie chciał odpuścić, prowadziliśmy teraz w naszych umysłach wojnę psychiczną. Ten cwaniak nie mógł tego wygrać.....

W pewnym momencie poczułem jak coś we mnie pękło. Nie wytrzymałem...złość wzięła górę i Short Arm Clotheslinem posłałem rywala na podłogę

Widok bezradnego rywala pchnął we mnie nowe siły. Wiedziałem, że już tylko chwila dzieli mnie od zwycięstwa i pierwszej udanej obrony pasa. Aczkolwiek stypulacja ta idealnie nadaje się żeby trochę zaryzykować, dać fanom trochę pięknej i ekstremalnej akcji. W tym celu dołożyłem parę kopnięć na ciało rywala aby trochę dłużej przytrzymać go na łopatkach. Następnie udałem się po pewien przedmiot. Jakże ogromne było zdziwienie wszystkich gdy spod ringu wyciągnąłem dużą, srebrną drabinę. Złapawszy ją w obie ręce rozłożyłem ją. Była wysoka, bardzo wysoka a mój rywal leżał bezradny. Trzeba było wykorzystać tą sytuację. Powolnie wspiąłem się na drabinę, lecz Damien wciąż ani drgnął. To był ten moment....
Wyskoczyłem z samego szczytu i po chwili z ogromną siłą uderzyłem w ciało Amerykanina. Tak oto Frog Splashz drabiny stał się prawdą. To było bardzo widowiskowe i równie bolesne, po takim uderzeniu czułem się jakby uderzył we mnie pociąg, lecz to rywal bardziej odczuł tą akcję. Nie mogłem się podnieść, sędzia zaczął liczyć...
Gdy z ust mężczyzny ubranego w czarno-białe paski padła liczba 7 byłem już na nogach. Mogłem wprawdzie zostawić teraz Sandowa na pewną porażkę, ale chciałem więcej. To musiała być zemsta perfekcyjna...Zebrałem truchło z podłogi i po wejściu za jego plecy złapałem za ręcę. Przekręciłem się razem z rywalem aby po chwili wykonać Killswitch. To był koniec definitywny. Damien nie mógł się już podnieść