Gdy arbiter wykrzyczał szóstkę, zrozumiałem, że trzeba wydostać się i powrócić do gry, niszcząc Kapitana Charyzmę. Na początek, uniosłem swe ciało do góry, aby móc wykonać pierwszy krok w kierunku wolności. Chwilę potem, jedną z rąk, podniosłem tyłek rywala, nieco w górę, co dało mi szansę wyjścia z dzwigni. Teraz trzeba, wykonać ostatni krok, który pokieruję mnie do całkowitego uwolnienia... Mianowicie, gdy tyłek oponenta był nieco uniesiony w górę, zwinnie prześlizgnąłem się pod nim, takim oto dość nietypowym sposobem, znalazłem się tuż przed nim. Wykorzystując okazję, iż prześlizgnąłem się pod nim, wolną ręka, kilka razy, o dużej sile uderzenia, wymierzyłem ciosy w krocze konkurenta... Submission został przerwany, ból w jądrach Chrisa był nie do wytrzymania, toteż musiałem wykorzystać sytuację Charyzmy.

Wystarczyło tylko myślenie, aby z powrotem powrócić do gry i zawalczyć o najważniejsze złoto w biznesie. Podenerwowany stałem nad zwłokami cierpiącego Christiana, pospiesznie kierując się do wyjścia z ringu. Najpierw złapałem się za parę krzesełek, które wrzuciłem do wnętrza ringu, jak najdalej od Kapitana Charyzmy, potem chwyciłem się za górną część stalowych schodków oraz kij kendo, także wrzuciłem je do ringu. Wślizgnąłem się do wnętrza kwadratowego pierścienia, na powitanie obijając rywala serią stompów, które z czasem zamieniły się w uderzenia z łokcia, celowane wprost w jego tors (Multiple Elbow Drops). Zwinnie stanąłem na swych kończynach, szeroko rozkładając swe ręce, wskazałem siebie jako najmądrzejszego człowieka, osobę, która potrafi odpowiedzieć na każde pytanie tych tępaków z widowni! W międzyczasie, gdy tak prezentował swą osobę, szybko wróciłem do potyczki, ponownie wbijając się serią stompów w ciało oponenta... Zaraz potem, siłą sprowadziłem rywala do pionu, aby móc po raz pierwszy użyć przedmiotów... Od początku, zacierałem na nie rączki, bowiem to nimi, ukierunkowuję siebie do zwiększenia szans na wygraną. W ruch poszły stalowe schodki, które rzuciłem w personę rywala! Chris padł nieprzytomny na deski, sędzia chciał zacząć odliczanie, lecz moim celem było całkowite wyżycie się na wysłanniku ciemnych mas. Ustawiłem sobie schodki, z trudem podnosząc mego rywala na nogi. Wszystko było gotowe, na koniec odwróciłem się za Williama, aby wbić go w owy przedmiot, potężnym Sitout Rear Mat Slam! Akcja ta wywołała, wielkie współczucie w widzach, dla mnie huk rozniósłszy się po rzucie w schodki, był śliczna melodią dla moich uszów... Jednak... Czułem niedosyt, byłem głodny zemsty, toteż na koniec pierwszej fazy brutalnych ataków, wstałem i cofnąłem się w tył. Pełen agresji, wyruszyłem ze swego miejsca, wyprowadzając Leaping Knee Drop. Ów akcja, nieco zmarszczyła jeszcze cierpiącego Christiana...   

A co tam szkodzi, wyprowadzę coś na czerep rywala, prawda? Pomyślałem, mocno łapiąc rękę rywala, którą wykręciłem, kolanem trafiając w czerep oponenta (Wrist lock Knee Drop). Jedno, potężne uderzenie w zupełności wystarczy, aby bardziej zamroczyć rywala. Stanąłem nad leżącym Christianem, kładąc na niego jedną ze swoich stóp, jeszcze raz rozłożyłem ręce, na biodrach pokazując gest, informujący, że pas WWE będzie mój. Pełen brutalności, podniosłem rywala do pionu, inkasując na jego podbrzuszu silny kopniak. Tym oto sposobem, szybkim ruchem przerzuciłem go nad sobą, wyprowadzając taki oto Snap Suplex. Usłyszałem ryk ze strony oponenta, odwróciłem się i ujrzałem leżącego Chrisa na stalowym krzesełku, które wcześnie tam rzuciłem... Mimo, że byłem w lepszej sytuacji, wyraz twarzy był taki sam... Skupienie ogarnęło me ciało, liczyło się tylko zdobycie mistrzostwa WWE! Nie ma teraz czasu, na uśmiechy i popisywanie się przed ciemny masami, albowiem nie miałem ochoty się z nimi użerać... Al my wróćmy do starcia! Charyzma dalej leży na macie, wykorzystajmy tą okazję i pokażmy mu, że nie jest w stanie dorównać mi mądrościom i umiejętnościami w ringu. Siłą podniosłem rywala na nogi, raz po raz zdzielając go podbródkowymi, które zakończyły się szybkim i zdecydowany Dropkickiem z mojej strony. Zapamiętaj sobie Chris! Ty i twoi zwolennicy szybko, ale to szybko polegniecie! You're Welcome! 

Dziwnym trafem rywal zamiast na deski, poleciał na sprężyste liny od których się odbił i poleciał w moim kierunku. Spokojnie czekałem na rozwój sytuacji, spoglądając na Christiana. Przyszykowany na atak persony mego rywala, znienacka zwaliłem Williama z nóg, potężnym Lariatem! Obolały Christian z hukiem zawitał na ringowych deskach, z których nie powstał przez najbliższe kilkanaście lub kilkadziesiąt minut. William nie zaprzestawał jęczeć, bowiem ból z sekundy na sekundą stawał się co raz większy, przez co walka o pas stawała się dla mnie mile spęczonym czasem. Natomiast ciemne masy, chcąc pokazać swą złość na moją osobę, obrażały mnie i pokazywali mi typowe dla nich gesty. Spoglądając na nich przez chwilę, zagniewany pokiwałem głową i mamrotałem coś pod nosem, nie ściągając wzorku z rywala. Mimo to, chciałem upokorzyć Kapitana Charyzmę, pokazać mu, że jego czyny tak czy siak pójdą na marne... Chwyciłem kij kendo, wykonałem nim parę sztuczek, aby potem zaserwować mu ostre uderzenia tą bronią. Ostanie uderzenie tymże kijem zostało wykonane na karku rywala, momentalnie po tym dotrzeć można siniak i czerwoną skórę... Natomiast twarz Jasona, była lekko upaprana w krwi, prawdopodobnie spowodowana potężnym uderzeniem od stalowych schodków. krótko powiedziawszy... Jego stan jest tragiczny. Na koniec, rzuciłem na jego plecy krzesełko, na które stanąłem, jednocześnie dając znak arbitrowi, aby począł odliczać.

Całkowicie oddałem inicjatywę w tej walce. Muszę coś zrobić zanim Sandow przyzwyczai się do takiego stanu rzeczy. W związku z tym że rywal dał mi trochę miejsca na przygotowanie akcji postanowiłem przygotować swoją. Gdy Damien chciał już machnąć ręką zaskoczyłem go atakiem. Potężny Flapjack pozbawił rywala inicjatywy i dał mi chwilę oddechu

Flapjack od Christiana wisiał w powietrzu, wystarczył tylko jeden zły ruch, który z powrotem posłałby mnie do defensywy. Jest jednak szansa, aby pozostać w grze przez długi czas... Mianowicie, gdy znalazłem się tuż przed skulonym oponentem, momentalnie przechwyciłem jego czerep, aby po chwili zainkasować na Kapitanie Charyzmie silny Knee Facebreaker! Jason bezwładnie upadł na ringowe deski, a ja wciąż dzierżyłem w swych rękach inicjatywę.

Pośrodku kwadratowego pierścienia znajdował się kluczowy w tym pojedynku kendo stick, który niegdyś służył mi jako broń przeciwko ignorancji... Wiedziałem, że jeśli zdobędę ten przedmiot, to umocnię swą pozycję w tymże starciu i ułatwię sobie drogę do mistrzostwa WWE... Niestety, Christian, także miał chrapkę na niego, toteż pospiesznie obaj rzuciliśmy się na kij wspólnie, chwytając oba końce. Zaczęła się szarpanina obaj, powstaliśmy na swoje kończyny, nie puszczając się trzonku. Awantura nadal trwała, w końcu pod wpływem wściekłości, z całej siły pociągnąłem do siebie broń, wyprowadzając w jądra Christiana potężny low blow! Coś niesamowitego... Kapitan dalej się trzyma MOJEJ broni? Po takim ciosie? No nic trzeba użyć bardziej radykalnych metod. Wykorzystując słabość antagonisty, popchałem go w stalowe schodki leżące tuż za mną! Jason zaliczył nieprzyjemny upadek na schodki, wtem wiedziałem, iż stracie układa się pod moje dyktando... Huk, który w okamgnieniu rozległ się po hali, był dla moich uszów miłą melodią, polepszająca moje samopoczucie do dalszej potyczki... Ja, natomiast poczułem wewnątrz siebie nieopisaną radość, albowiem po raz kolejny Intelektualista wygrywa z hordami nieczystymi! Ucieszony obecną sytuacją, przytuliłem mocno kendo stick, z aroganckim uśmiechem na twarzy wpatrując się na zwłoki konkurenta... Pewny siebie wzniosłem ku górze swój kij, wykrzykując wniebogłosy słowo: You're Welcome! Publika wybuchła wielką nienawiścią w stosunku do mojej persony, nikt z tych ignorantów nie mógł się pogodzić z kolejną, druzgoczącą porażką!