Arenę spowiła grobowa ciemność, a wszystkie żywe istoty zgromadzone w budynku wstrzymały oddech. Charakterystyczny dźwięk dzwonów rozległ się z głośników, wywołując dreszcze i przyspieszone bicie serca wśród tysięcy, niewinnych istnień przybyłych na cotygodniowe łowy. Wielka euforia i wrzawa były co jakiś czas tłumione przez głośne szepty, które były oznaką przerażenia. Świadomość potęgi, która wkraczała na arenę przytłaczała zwykłych śmiertelników. Kiedy wreszcie mistyczna melodia zaczęła zalewać wszystkich swoimi hipnotyzującymi nutami, barwa ciemnego błękitu zdominowała wnętrze hali, ustępując co raz błyskom fleszy a gęsta otoczka białego dymu spowiła całą rampę i okolice kwadratowego pierścienia.

Wtem, po dłuższej chwili zza wielkiej ściany kłębiastego puchu wyłonił się on. Umarlak, Żniwiarz, Demon ...The Undertaker. Ubrany w długi, czarny płaszcz i w kapelusz przykrywający równie rozległe kruczoczarne włosy pewnym, acz spokojnym krokiem kroczył po alei sławy wiedziony zapachem strachu i pojękiwaniem niepokornych dusz, które błądziły wokół ringu czekając na swojego Pana.

Justin Roberts: And his opponent. From Death Valley...Weighting 299 lb....THEEEEEEEEEEEEE UNDEEEEEEEERTAAAAKEEEEEEEER!!!

Niewzruszony na głośne okrzyki i chanty z jego imieniem, Rycerz Śmierci dalej dumnie zmierzał ku celowi znajdującemu się w obrębie miejsca, gdzie historia była świadkiem upadku wielu setek ludzkich stworzeń. Widma przerażenia i rozpaczy unosiły się nad oparami duszącego dymu, nadając cmentarzysku wręcz sakralnej wartości. Umarlak będąc już nieopodal od kwadratowego pierścienia, przystaną na chwilę wbijając swoje spojrzenie w przyszłą ofiarę, pozwalając, by za jego plecami piekielne płomienie potwierdziły nadludzką siłę Phenoma.

Gdy w końcu Undertaker znalazł się na schodkach, uniósł swe dłonie uwalniając halę od mroku, prezentując jednocześnie wszystkim swoją masywną i przerażającą posturę. Czarna niczym jak smoła broda zakrywała niemal połowę twarzy Umarlaka czyniąc go jeszcze bardziej tajemniczym.

Wchodząc do ringu Mroczny Pan sprawił, że czas się zatrzymał. Każda sekunda wydawała się być wiecznością. Paraliż ogarną wszystko, co znajdowało się w jego okolicy. Nie czekając dłużej, zdjął z głowy kapelusz ukazując swoje puste, a jednocześnie pełne grozy spojrzenie, którym wręcz uśmiercał niegotowych na konfrontacje z wysłannikiem odmętów piekieł. Pozbywając się z siebie płaszcza dał sędziemu sygnał gotowości do zebrania kolejnego, krwawego skalpu.

Też poproszę +12

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Los potrafi być okrutny. Jeszcze wczoraj zawędrowałem do piekła, by uwolnić się od prześladowań Willowa, a dzisiejszego wieczora czekał mnie kolejny, trudny pojedynek. Wyczerpany i obolały musiałem stawić czoła wysłannikowi Inteligencji, który za cel obrał sobie moje utracone trofeum - pas mistrzowski WWE. Kolejna konfrontacja Mroku ze Światłością miała być tą ostateczną.

Wreszcie wybrzmiała melodia, która jak trąba jerychońska, skruszyć miała mur ustawiony przez Syna Mądrości. Tylko on bowiem stanowił przeszkodę w mym powrocie na tron tego świata. Szansa walki o Złote Runo była na wyciągnięcie ręki, musiałem po prostu jeszcze raz dać z siebie wszystko i zapomnieć o tym, że Ból walczył teraz po przeciwnej stronie. Zaciskając pięści i przegryzając wargę wygrałem z nim pierwsze rozdanie, zyskując dla siebie chwilę wytchnienia. Musiałem to jak najszybciej wykorzystać. Dlatego niesiony głośnym dopingiem śmiertelnych legionów, ruszyłem na Damiena powalając go mocnym Shoulder Blockiem, gdyż na tyle było mnie w tej chwili stać. Od razu poczułem w barku nieprzyjemne ukłucie, jednak mój rywal nie pozwolił na odpoczynek, gdyż błyskawicznie poderwał się na nogi. Wykorzystując sąsiedztwo lin odbiłem się od nich i znów wykonałem Shoulder Block. Ból budził się ze snu, ale wiedziałem, że jestem silniejszy. Biorąc głęboki oddech i łapiąc przeciwnika za dłoń, spróbowałem wykonać pchnięcie na liny, lecz Sandow błysną swoją inteligencją. Zaaplikował na mnie odwrócone Irish Whip, po którym błyskawicznie ustawił się do próby przerzutu mnie nad sobą. Widząc to wyhamowałem w porę, po czym wymierzyłem mu silne kopnięcie w klatkę piersiową. Aaron momentalnie się wyprostował, a ja zarzuciłem jego kończynę za głowę i jedną ręką wykonałem błyskawiczny Snap Suplex. Mistyczny ogień buchnął z pod ringu, lecz to nie odstraszyło mojego starego przyjaciela. Ból powrócił ze zdwojoną siłą. Ja jednak uderzając dłonią w matę podniosłem się na nogi. To samo chciał zrobić samozwańczy Mesjasz, lecz ugasiłem jego zapał soczystym Big Bootem wprost w zarośniętą facjatę. Afrodyta obdarzyła go widocznie niezwykłą siłą, bowiem prędko podniósł się z desek z zamiarem wyprowadzenia ataku. Robiąc jednak unik, wysłałem go na liny, a gdy już do mnie powrócił wykonałem na nim piękne Back Body Drop. Krzyk, który wyrwał się z mojej piersi, wystraszył wszystkich zgromadzonych w arenie. Niemal zemdlałem z wyczerpania, ale odnalazłem narożnik - moje prywatne sacrum. Czekała mnie cięższa przeprawa niż się spodziewałem.

369

Publika nie spodziewała się, iż ich wysłannik w szybkim czasie zostanie sprowadzony do defensywy... Uśmiechnięty, spojrzałem na leżącego rywala, którego chwilę potem zasypałem serią stompów, które z czasem zamienił się w uderzenia z łokcia, celnie trafionego w klatkę piersiową Umarlaka (Multiple Elbow Drops). Czerwony na twarzy od wysiłku włożonego w obijanie rywala, ustałem na  swe kończyny, wskazując na siebie, jako tego prawdziwego zwycięzce. W odpowiedzi, usłyszałem jeszcze większy hate, nie dziwie się im, w końcu byli co raz bliżej ich kolejnej porażki. Po tym, złapałem rękę rywala i wykręcając ją, począłem wbijać się kolanem w czerep Takera (Wrist lock Knee Drop). Na koniec kontynuacji dalszego obijania staruszka, z trudem podniosłem go do pionu, tam witając go serią kopniaków z kolanka (Single Underhook Knee Strikes). Grabarz, na jakiś czas powinien pozostać w pozycji skulonego, co daję mi szersze możliwości do ataku.   

Tap Tap Tap Andrzej odklepuje, wygrywa Damien Sandoł.