Chłód powoli ode mnie odpływał, a ciało poczęła rozgrzewać potężna dawka gniewu, która spłynęła na mnie wraz z pierwszym, nowym oddechem. Owszem, miałem jeszcze problem z utrzymaniem równowagi, ale moja niedyspozycja schodziła na dalszy plan. Teraz liczyła się tylko banicja dla Willowa.

Oparłem się o narożnik i dłuższą chwilę oczekiwałem, aż przeciwnik da jakikolwiek znak życia. Poruszył się. Wrócił z dalekiej podróży. Na jego nieszczęście za chwile ponownie odwiedzi zaświaty. Gdy po kilku minutach wreszcie uniósł na dłoniach swoje ciało, biorąc głęboki wdech wyprułem niczym strumień wody ze źródła i zaaplikowałem mu soczysty Running Knee Lift. Trzask pękającej czaszki był niezwykle głośny. Dostrzegłem również ułamany fragment maski. Dusza Jeffa powoli uwalniała się spod jarzma zła. Chciałem jej pomóc. Widząc jak Wierzba gramoli się po ataku, poszedłem na drugą stronę i wyjąłem z pod ringu dość długą drabinę. Publiczność bardzo szybko zareagowała na ten ruch. Pragnęli tego samego co ja - straszliwej męki mego przeciwnika. Spokojnym krokiem wróciłem w okolice wcześniejszego pobytu i jak myśliwy wyczekiwałem idealnego momentu do ataku. Ten nadarzył się, gdy Ex-Hardy znalazł się na kolanach. Niczym taran szarpnąłem swymi dłońmi, by wykonać potężny Head Shot. Publiczność zaskamlała za nieprzytomnego Willowa. Krople krwi zaczęły spływać po jego policzku, co było dla mnie sygnałem, iż jego mistyczna powłoka właśnie pękła. Najlepsze miało dopiero nadejść.

Stojąc nad rywalem, zastanawiałem się, co mogę jeszcze zrobić z tym atrybutem kominiarza. Szybko wpadłem na drastyczny pomysł. Rzuciłem owy przedmiot na podłogę, by następnie w tej pozycji unieść jego górną część. Następnie chwyciłem oponenta za włosy i z trudem przeciągnąłem go na drabinę, umieszczając jego głowę na krawędzi. Następnie spuściłem otwarte "wieko" ustawiając sobie wszystko pod kolejną akcję. Następnie złapałem się lin i przy ich pomocy wspiąłem się na apron. Tłum zaczął żywiołowo skandować moje imię, co było niczym woda na młyn. Niesiony tą melodią nabrałem rozpędu, wybiłem się i upadając na stalowy przedmiot Leg Dropem, docisnąłem na rywalu gilotynę.

Odczułem ten upadek, lecz to nie mogło mnie zatrzymać. Po chwili odpoczynku wyciągnąłem zwłoki z drabiny i szarpiąc je za włosy ustawiłem przy ścianie. Następnie przycisnąłem przeciwnika do ściany i zasypałem gradem soczystych punchy, a na koniec dorzuciłem mocny Headbutt, dla pewności. Potem przytrzymując jedną ręką przeciwnika, drugą sięgnąłem po drabinę, by nią docisnąć Wierzbę do ściany. Agresja rozrywała mi żyły. Musiałem ją z siebie wyrzucić, by nie zwariować. Odsunąłem się zatem i nie zważając na konsekwencję obróciłem się na pięcie i z pełnym impetem wbiłem się w drabinę przepotężnym Spearem torując sobie drogę na wolność. Ściana klatki puściła z zawiasów i odpadła z konstrukcji! Przeturlałem się na bok trzymając za bolący bark , jednocześnie spoglądając na nieprzytomnego rywala i wsłuchując się niesamowita reakcję publiczności, skandującą "THIS IS AWESMOE!!! THIS IS AWESOME!!!

Czas wrócić po mojego przeciwnika. Moglem z nim robić teraz wszystko, bowiem Śmierć odebrała mu wszystkie siły witalne. Spoczywał na ziemi niczym poległy wojownik. Nie był już dla mnie zagrożeniem, ale mi wciąż było mało. Musiał zapłacić mi za to, co zrobił.

Gdy do niego podszedłem, od razu zaserwowałem ku kilka potężnych w plecy. Następnie od razu szarpnąłem go za włosy, ustawiłem do pionu, a następnie z całej siły trzepnąłem nim o zewnętrzną stronę klatki. Wierzba spływał po zimnej stali niczym strumień wody ze źródła. Rozprostowałem nieco swój bark i czując lekką ulgę przeszedłem do dalszego działania.

Bez zastanowienia zaciągnąłem rywala do wnętrza piekła i błyskawicznie wrzuciłem go do ringu. Wiedząc, że nie czeka mnie żadne zagrożenie z jego strony, wszedłem do kwadratowego pierścienia i biorąc cztery krzesła, ustawiłem je w narożnikach, między drugą a trzecią liną. Zabawa się rozkręcała. Gdy pole było już przygotowane, odsunąłem trochę na bok drabinę i młot. Potem chwyciłem Ex-Jeffa za kudły przyciągnąłem do siebie, wyszeptałem mu do ucha "TERAZ JA ZBAWIĘ CIEBIE i potężnym Irish Whip posłałem go na spotkanie z krzesłem! Willow aż zaklinował się między szczebelkami krzesła, ale to nie był koniec. Ową czynność powtórzyłem jeszcze trzy razy, inkasując mu spotkanie z każdym narożnikiem. Krzesła były złamane, a mój rywal...Nie wiedziałem jak można określić jego stan. Jego po prostu nie było już w tym świecie. Tym lepiej dla mnie. Dlatego, gdy jego głowa spoczywała w jednym z krzeseł w narożniku, doskoczyłem do niego, zarzuciłem dłoń za głowę i wykonałem perfekcyjny Olimpic Slam.(*UM)

Mogłem przypinać...ale po co? Trzeba się jeszcze było z nim zabawić, tym bardziej, że Demon nie śpieszył się z przygotowaniem mu miejsca w swoim królestwie. Zostawiając więc na chwilę przeciwnika, poszedłem po worek z pinezkami, które następnie rozsypałem na środku ringu. Publiczność wiedziała już, co się szykuje. Nie wahając się ani przez chwilę, chwyciłem leżącego przeciwnika za gardło i podniosłem na nogi. Nie przerywając uchwytu spojrzałem mu głęboko w oczy, a następnie wyniosłem ile sił w powietrze, by finalnie rzucić go w te pinezki, wykonując morderczy Chokeslam. Fani zawyli z przerażenia, a ja nie czekając na nic obróciłem Willowa na brzuch, by potem zapiąć na nim mcny Camel Clutch. To był jego koniec.

Kilka sekund na podjęcie działania. Otóż taką "hojną" granicą obdarzył mnie wszechobecny los. Wystarczy moment nieuwagi i szansa, jaką ponownie otrzymałem zostanie zaprzepaszczona. Nie mam czasu na ewentualne rozmyślanie i kombinowanie, co by zrobić aby. W tymże przypadku muszę zawierzyć swój byt swoistej intuicji, która od zarania dziejów pełni ważną funkcję w ludzkich życiach. Oby mnie w tejże dobie testu nie zawiódł śmiertelny kontener. W końcu kiedy nie daj boże zostanę pokonany to razem ze mną w objęcia mroku popłynie Jeff Hardy. Takie oto ryzyko niesie ze sobą bycie zbiornikiem dla mej duszy. Czas przystąpić do działania. Instynktownie po oślepieniu rywala poderwałem się do stójki. Zajęło mi to trochę dłużej niż zwykle, ale nie ma co się dziwić. Przecież  pineski w plecach to nic przyjemnego. Mój rywal trzymając się za twarz lekko zachybotał. Na to czekałem. Zacisnąłem żeby i ruszyłem przed siebie w lekkim sprincie. Resztką sił wbiłem swe ciało w powietrze i powaliłem The Undertakera Front Dropkick.

150/150
8/30

Po pewnym czasie ostrej nawałnicy zaprzestałem szaleńczego ataku. Dostrzegłem, iż mój rywal stracił tymczasowo przytomność. Grzechem byłoby niewykorzystanie tego stanu faktycznego. Zadowolony powstałem na równe, czy też właściwiej by powiedzieć proste nogi. Z ogromnym uśmiechem na twarzy rozejrzałem się dookoła. W ringu znajduje się drabina oraz młotek, lecz ten ostatni przedmiot jest już mi niepotrzebny, toteż odrzuciłem go poza ring. Pewnym korkiem podążyłem w kierunku drabiny. Kiedy dotarłem na miejsce złapałem ją za dolne krawędzie podnóżek i przeciągnąłem w okolice leżącego przeciwnika. Następnie uniosłem jedną cześć przedmiotu i zablokowałem tak, aby sama się nie złożyła. Kolejnym etapem planu było wsadzenie pomiędzy odnóża The Undertakera. W tymże celu ze wszystkich dostępnych mi sił pochwyciłem za jego prawą rękę, po czym z kilkoma przystankami, choć droga nie była jakaś spora przeciągnąłem go do środka drabiny. Na miejscu odblokowałem zatrzask. Ze wszystkich sił pociągnąłem trzymaną prawą część przedmiotu w dół. Żniwiarz przyjął na swe odsłonięte plecy potężne uderzenie. Tenże manewr powtórzyłem kilkukrotnie. Ostatecznie pozostawiłem mego rywala zatrzaśniętego w objęciach drabiny. Sam przytrzymując się za krwawiące plecy ruszyłem w kierunku narożnika, na który jak tylko najszybciej potrafiłem wspiąłem się. Na mej twarzy tym razem wyrysował się agresywny uśmieszek. Rozłożyłem ręce na bok i wzbiłem się w lot. Z impetem uderzyłem tułowiem o przedmiot (*Diving Body Splash!) Otaczające nas duszyczki jęknęły z bólu, a co dopiero uczyniłby zwykły śmiertelnik, który wykonał tenże niebezpieczny manewr. Starałem się, jak tylko potrafiłem wchłonąć niekorzystne, wręcz rozrywające od środka narządy uczucie. Obrazował tenże fakt charakterystyczny tupot stóp o sprężyste podłoże. Duszyczki, które w końcu uspokoiły paniczne okrzyki, ze wszystkich sił poczęły skandować - Holly Shit, Holly Shit!! Nie wiem ile czasu zajęło mi dojście do siebie. Ostatecznie poderwałem się do stójki, lecz tym razem mocno chwiałem się na boki. W porę przechwyciłem nogi zamroczonego rywala, który twarzą leży do ziemi. Zapiąłem odpowiednie chwyty i Sharpshooter stał się faktem.

* Um High Flyer

Jak to do cholery możliwe, że ta kreatura jest jeszcze w stanie w ogóle oddychać? Jeff miał najwidoczniej silniejszy organizm niż myślałem. Nie to było jednak teraz ważne. Znowu pozwoliłem sprowadzić się do defensywy. Wierzba rozwinął swe pędy i całkowicie mnie nimi oplótł. Czułem jak ciśnienie wewnątrz czaszki, po prostu ją rozsadza, lecz jeszcze coś utrzymywało mnie przy życiu. To moja nieśmiertelna dusza i miłość Czarnej Pani. Z taką pomocą wiedziałem, że zdołam się uwolnić z uchwytu.

Musiałem działać szybko, ale jednocześnie precyzyjnie, by plan wypalił, a ludzka cząstka nie powiedziała "Dość". Nogi miałem zablokowane, a odcinek lędźwiowy był mocno nadwyrężony. Trzeba było jednak zaryzykować. Na początku, przy pomocy swych dłoni, próbowałem podnieść się do góry. Zmęczone palce odmawiały posłuszeństwa, ale przypomniałem sobie zasadę, że w grupie siła, dlatego złączyłem swe członki w pięść i podpierając się właśnie na nich, odciążyłem nieco swoje plecy. Pierwsza faza planu wykonana.

Do lin było daleko, więc porzuciłem pomysł skradania się, bo nawet ich obecność nie przerwałaby dźwigni. Dlatego postanowiłem uruchomić nogi. Opierając się wciąż na pięściach zacząłem bujać nogami na bok, by nieco wybić z rytmu rywala. Podziałało. Poczułem, że moje dolne kończyny doznały luzu, dlatego znów wykorzystując ściśnięte dłonie począłem poruszać się na boki, tym razem całym ciałem. To musiało się powieść, bowiem mimo wszystko miałem zdecydowanie więcej sił niż Ex-Hardy. Nie myliłem się.

Gdy udało mi się poluźnić uchwyt, wróciłem do parteru i tym razem przenosząc cały ciężar na nogi, zacząłem przechylać się w prawą stronę. Willow musiał odstawić na bok swoją nogę, bowiem mój ciężar w dolnej części ciała spowodowałby jego upadek, dlatego popełnił kolejny błąd. Nie mógł poprawić uchwytu, gdyż wciąż machałem nogami, toteż nadal trzymając me golenie, obrócił się twarzą w moim kierunku, a ja mogłem całkowicie położyć się na plecach. ( Mniej więcej tak KLIK) Mając wolne dłonie postanowiłem sobie pomóc. Skoro poszedł ze mną na wojnę, to pozna smak gry taktycznej.

Ze wsparciem Demona, gdy chciał ponowić uchwyt, z całych sił zacząłem uderzać pięścią w kolano nogi Wierzby, która jeszcze krzyżowała moje. Seria potężnych uderzeń sprawiła ból przeciwnikowi, a to sprawiło, że postanowił zabrać obijaną kończynę z pola rażenia. Dzięki temu byłem już na ostatniej prostej. Dłonie przeciwnika przytrzymywały za ścięgna Achillesa moje szczudła, więc zagrożenie było praktycznie zerowe. Nie wahając się dłużej, przyciągnąłem nogi do siebie, co sprawiło, że rywal niemal wylądował na mojej klatce piersiowej. Niemal, albowiem zdołałem przechwycić jego rękę, by następnie wolnymi już nogami opleść jego szyję i zacisnąć na nim własną dźwignię, potężne Triangle Choke! Bracie, kto mieczem wojuje, od miecza ginie...

Justin Roberts:: HERE IS YOUR WINNER!.....THEEEEEEE UNDEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEERTAAAAAAAAAAAAAAAAKEEEEEEEEEEEERRRR!!!

Melodia Umarłego ponownie rozbrzmiała z głośników, obwieszczając ostateczne zwycięstwo Śmierci. Undertaker zwolnił uchwyt, dzięki czemu pozbył się balastu, jakim był poległy Willow. Wierzbie nie starczyło jednak sił na odwrócenie losów tego starcia. Nieśmiertelny zafundował mu istną Apokalipsę. Nikt by tego nie przetrwał, oczywiście poza samym Żniwiarzem. Długo jednak zajęło, nim Mark doszedł do siebie. Przez pewien czas leżał na plecach z rozłożonymi rękoma łapiąc powietrze do ust. Był wyczerpany. Jednak chóralne śpiewy piekielnych zastępów od razu przywróciły go do życia. Choć z trudem, zdołał się podnieść i ustać na jednym kolanie, przyjmując swoją charakterystyczną pozycję. Demon zwyciężył.

Gdy muzyka wreszcie ucichła, publiczność mogła dać upust swoim emocjom. Hordy śmiertelników zaczęły skandować imię zwycięzcy tego morderczego starcia. Taker trzymając się za głowę, wreszcie podniósł się na nogi. Chciał opuścić już pobojowisko, które stworzyło się na ringu, bowiem klatka została już wciągnięta na rusztowanie. Kątem oka jednak zauważył martwego przeciwnika. Dusza Willowa została wchłonięta przez znajdującą się najbliżej funkcjonującą istotę, jaką był Deadman, lecz jego ludzka powłoka spoczywała na macie u stóp Niepokonanego. Undertaker spełnił już życzenie Śmierci, ale pozostało mu jeszcze dotrzymać własnego słowa. Obiecał przecież, zę uwolni Willowa, ale także i Jeffa. Dlatego też po krótkiej chwili, chwiejnym krokiem zbliżył się do rywala. Kiedy stał tuż nad nim, upadł na kolana i wziął ciało Wierzby w swe dłonie. Następnie delikatnym ruchem...zdjął maskę z jego twarzy i położył ją obok siebie. Kamera niestety nie ukazała nam oblicza, jakie skrywał Willow pod swoim przykryciem. Również lico Undertakera nic nie zdradzało, bowiem ten cały czas zachowywał kamienną minę. Gdy zakończył poprzednią czynność, ring powoli zaczęła ogarniać ciemno- niebieska łuna światła, całkowicie w stylu Phenoma. Po chwili cały kwadratowy pierścień zatonął w ogromnej i gęstej chmurze dymu, która zakryła obie postacie. Kiedy nic już nie było widać, arenę spowiła całkowita ciemność. Trwało to przez dobrych, kilkanaście sekund. Kiedy światła wreszcie się zapaliły, na i wokół ringu nie było już nikogo. Rozrzucone były tylko szczątki stołów, krzeseł, pinezek i wszystkich przedmiotów użytych w walce, a pośrodku oktagonu, spoczywała osamotniona maska Wierzby. Oba duchy odeszły. Jeff został zbawiony, a Undertaker wrócił do Doliny Śmierci, by odebrać należytą nagrodę. Cały widok, został zwieńczony spokojnym najazdem, na ułamaną w rogu maskę Willowa.