Było tak blisko! Tak blisko sięgnięcia upragnionego zwycięstwa. Zebrałem swoje manatki i przygotowałem do kolejnej akcji. Rzuciłem ostatnie spojrzenie w kierunku czempiona, by wyrwać w powietrze ukazując wszystkim Standing Moonsault. Publiczność czuła dominację swojego ulubieńca, toteż nagrodzili to odpowiednim cheerem. Złapałem Drew'a za fraki, po czym Irish Whipem posłałem w kierunku lin. Mój rywal odbił się od Nich by ze zwiększonym pędem kierować się w moją stronę. Powaliłem go na matę widowiskowym, stylowym i zawsze skutecznym Dropkickiem. Szkot był kompletnie zdezorientowany. Nie wiedział co się dzieje...pora przygotować się do miejmy nadzieję ostatecznego uderzenia.

Postanowiłem spróbować ponownie. Postawić wszystko na szali i podjąć drugą już dzisiaj próbę zneutralizowania McIntyre'a na stałe. Złapałem go za włosy i przeciągnąłem w okolicach lin, po czym położyłem go na środkowej z nich. Odbiłem się w żwawym biegu od naprzeciwległych lin, by w dość szybkim biegu zmierzać w jego stronę. Publiczność eksplodowała! Już za chwilę będzie koniec, już tylko momenty dzielą Nas od zakończenia tego Elimination Chamber Matchu. Najpierw wykręciłem numer kierunkowy do San Diego, by za chwilę dopełnić zupełnie niedawno wykonanej kombinacji ponownie! (619 + Springboard Splash)

Nie był to jednak koniec mojego popisu. Złapałem się za brzuch, gdyż miałem prawo już znacznie niedomagać. W porównaniu do czempiona jednak byłem w świetnej formie. Uniosłem dłoń i wskazałem palcem na szczyt komory. Widownia wstała z miejsc, gdy ja ruszyłem w stronę wierzchołka góry lodowej. Gdy byłem na szczycie, Drew wydawał się tak mały i bezbronny...przez moment wręcz szkoda było go wykańczać. Satysfakcja, która stała za wykończeniem mistrza była jednak dużo większa niż współczucie. Wziąłem zamach i wybiłem się w powietrze, by z wysokości metalowej konstrukcji, po raz kolejny wprawić wszystkich fanów w osłupienie. Pomyślnie padłem na Szkocie, performując Frog Splash! W przekazie telewizyjnym, widzowie ujrzeli powtórkę tego ruchu rodem z ECW. Przeszedłem do pinu. Sędzia padł na matę...to musi być koniec. Zamknąłem oczy, wszyscy odliczaliśmy razem - ja, sędzia oraz tysiące gardeł zebranych dzisiaj na arenie.

Po raz kolejny wylądowałem na linach. Wszystko wskazywało na to, że za chwilę po raz kolejny już w tej walce oberwę 619. Poprzednim razem byłem tak zaskoczony, że nawet nie zdołałem zareagować. Drugi raz nie mogłem się jednak na to nabrać. Czułem lekkie kroki Mysteria, słyszałem krzyk fanów - dokładnie wiedziałem kiedy ten biegnie w moją stroną i po prosty gdy tylko złapał się linek, ja przerzuciłem ręce na moją stronę po czym z resztą ciała zsunąłem się z linek upadając na matę. Mysterio wykonał  obrót na linach nie trafiając we mnie. W ten sposób udało mi się uratować przed zabójczą kombinacją luchadora. Teraz musiałem się jednak wziąć w garść.

Poczułem wielką dezaprobatę po uniknięciu przez McIntyre'a mojej akcji kończącej. Gniew, o którym mówiłem wcześniej, narastał. Apetyt na lśniący złotem w blasku fleszy, drogocenny pas mistrza świata wagi ciężkiej rósł w miarę jedzenia. Pęd, który wytworzyłem, spowodował, iż znalazłem się w samym środku kwadratowego pierścienia. Zawiedziona publiczność jedynie głośno westchnęła, jej większość liczyła na mój końcowy sukces. Arenę przeszyły głośne chanty: "Six One Nine! Six One Nine!" Byłem zły, bardzo zły...na wielkie wymagania fanów, na swojego, dzisiejszego wieczoru  upartego do granic możliwości rywala, ale przede wszystkim - na samego siebie. Spojrzałem w stronę Szkota, który oniemiałym, wręcz sparaliżowanym wzrokiem obserwował mą górującą jak dotąd postać. Drew zrozumiał, jak wielka siła może kierować małym ciałkiem Meksykanina. Urodziłem się, aby być dzikim, aby niczym łowca ścigać swoją zwierzynę w każdym pojedynku. Nagle ruszyłem. Każdy krok czempion odczuwał niczym stąpnięcie olbrzyma. Tak się właśnie czułem, jak prawdziwe dziecko natury, władca wszystkich ziemskich żywiołów. Wyciągnąłem rękę w stronę przeciwnika, złapałem jego bujne włosy i mocno szarpnąłem w swoją stronę. Dziś on należał do mnie. Pomimo braku jakiejkolwiek broni, w oczach mego rywala miałem przed sobą całą artylerię. Lewą ręką cały czas trzymając go za włosy, odchyliłem jego głowę do tyłu. "Dziś nie zawiodę!" - głośno krzyknąłem prosto w twarz mistrza, by tuż po tym  przy pomocy prawej ręki wyprowadzić dwa mocne uderzenia w głowę. McIntyre zachwiał się niesamowicie mocno, jego nogi znacznie zadygotały, odmawiając wszelkiego posłuszeństwa. Najwyraźniej nie chciały utrzymywać tak skalanej reszty ciała. Z wielką agresją rzuciłem go na środkową linę. Tym razem nie uniosłem ręki do góry, tym razem nie rzuciłem miłego spojrzenia w kierunku moich fanów. Mocno zacisnąłem pięści, czując, jak fala gorąca, poczynając od stóp a kończąc na głowie, napada na me ciało niczym najznamienitszy morderca. Ostatnie spojrzenie w kierunku osłabionego oponenta. Otarcie przygryzionej wcześniej wargi, z której wypłynął strumień krwi. Ruszyłem... Urodzony, aby być dzikim. Zrodzony, by, wykorzystując swe alter ego, sięgać tam, gdzie nawet sokoli wzrok nie sięga. Odbiłem się od przeciwległych lin. Rozpędzony, z zadziwiającym zdecydowaniem zaaplikowałem adwersarzowi 619! Ułożyłem swe stopy poza obrębem kwadratowego pierścienia, widząc, jak ciało Drew pada niczym kłoda na matę. Zbliżyłem się w stronę narożnika, złapałem się metalowej konstrukcji, by stopień po stopniu znaleźć się na jej szczycie. Widownia wpadła w stan ekstazy. Wielkie momenty, które niewątpliwie miały miejsce dzisiejszego wieczoru, były zupełnie nijakie w stosunku do obecnej sytuacji. Insygnia przynależności do mojej społeczności popleczników maski ruszyły ku górze. Wyrwałem się w powietrze, ugiąłem kolana, by zarazić swą dziką naturą wszystkich świadków tego pojedynku. Ułożyłem się odpowiednio w powietrzu, obierając ściśle określoną parabolę lotu. Wszystko było dopracowane z wręcz mistrzowską precyzją. Koronna akcja zachwyciła wszystkich - jest i on - Frog Splash! Upadłem na torsie McIntyre'a, mocno szarpnąłem jego nogę. Przeszedłem do pinu. Sędzia padł na matę...to musi być koniec. Każde jego uderzenie w podłoże było zbawcze, celem były jedynie trzy! Zamknąłem oczy, wszyscy odliczaliśmy razem - ja, sędzia oraz tysiące gardeł zebranych dzisiaj na arenie.

Edit: malutka literówka

Ostatnio edytowany przez Lechu (2014-06-19 22:36:40)

No nieźle...Widać, że obaj jesteście w formie i że obaj tak naprawdę zasługujecie na wygraną. Jednakże zwyciężyć może tylko jeden...

Sith: bardzo dobry post, wczułeś się w postać, oddałeś idealnie więź z publicznością. Napisałeś wszystko co potrzeba i w taki sposób jak trzeba

Ax: post godny mistrza, mało błędów, ogólnie większość spoko, ale zabrakło mi czegoś co znalazłem w poście Sitha + nie odpisałeś gdy miałeś pierwszą kontrę co także miało swoją role przy werdykcie i dlatego


Mamy 619 od Reya! Po chwili dokłada również Frog Splash i przypina mistrza. Jeden! Dwa! Trzy!

Zwycięzcą i nowym mistrzem świata wagi ciężkiej zostaje Rey Mysterio!