Wchodzę, ale odpisać bd mógł dopiero we wtorek.

No ale GONG już wam dam. KŁ na max 600 słów...

Zaraz, zaraz... powiedziałem, że napiszę we wtorek, a wtorek się jeszcze nie skończył...

***

Dwójka zawodników umiejscowiła już swe ciała w osobnych, przeciwległych narożnikach, oczekując nerwowo rozpoczęcia batalii. Ich spojrzenia co chwile spotykały się w wyznaczonym punkcie, jednak żaden z nich nie zaprzestawał, wciąż błądząc po zapełnionych po brzegi trybunach. Przebywając bez ruchu kilka długich minut, zagłębiali się w świat rozmyśleń. Gold Standard - Shelton Benjamin, czyli połówka mistrzów Tag Team'owych. Od swojego przybycia tu, wciąż zaskakuje umiejętnościami. Jego determinacja pozwala mu na pewne kroczenie po ringowej macie. Dziś jednak stoi przed nim nie lada wyzwanie. Jego adwersarzem okazał się być Pan z Doliny Śmierci - Undertaker... Jego pozycja w ów federacji wzbudza niewiarygodny, ale jakże zasłużony szacunek, tym samym powodując, że to właśnie ta persona jest prawowitym kandydatem do odejścia z tejże walki ze zwycięstwem.



Członek zespołu "Golden Players" z zaciśniętymi dłońmi w pięść, dreptał w swym narożniku, cały czas bacznie obserwując petenta. Dążył do tego, by odnaleźć jego słabsze punkty, które w dowolnym momencie mógłby wykorzystać. Po chwili Gold Standard zatrzymał się, odwrócił w jego stronę i głęboko spojrzał mu w oczy. Na chwilę obecną wydawał się być bardzo spokojny, co potwierdził złowieszczym uśmieszkiem skierowanym w stronę Undertaker'a.



Przez głośne wykrzykiwania podjudzonych fanów, wydobył się odgłos hartowanej stali, który spowodował, że serce zaczęło bić ze zdwojoną siłą. Pojedynek rozpoczął się i rywale pewnym krokiem wyszli ze swoich kątów, kierując się ku sobie. Posuwisty krok Sheltona, po chwili przemienił się w coraz to szybszy trucht. Było to na pewno wielkie zaskoczenie dla Calaway'a, który nie zdołał na czas sparować szarży przeciwnika, tym samym została ona zwieńczona krwiożerczym kopnięciem w prawą nogę. <Low Dropkick> O wiele wyższy zawodnik padł na kolano, podpierając się przy tym górnymi kończynami. Zaistniała sytuacja spowodowała, że Benjamin wzbił się szybko na równe nogi i bez żadnego zawahania skierował swe ataki na antagonistę, wymierzając mu trzy mocne uderzenie z pięści, które znalazły swą lokalizację na czaszce. Ostatni oddany cios sprawił, iż tułów Mark'a odchylił się nieznacznie do tyłu. Gold Player znalazł w tym swoją szansę, dlatego też nie chcąc jej zmarnować, wyprowadził mocarne kopnięcie wprost na skroń oponenta. <Roundhouse Kick> Deadman przytknął swe ciało do chłodnej maty, natomiast zawodnik w złotych spodenkach, ze spokojem na twarzy oddalił się od przeciwnika na trzy kroki, znajdując swe ukojenie w jednym z czterech narożników. W momencie, gdy Benjamin łapał świeże powietrze do płuc, tym samym starając się uregulować oddech, pewna kobieta, która przybyła z nim na salę, zaczęła rytmicznie klaskać, by zagrzać swojego chłopca do dalszej bitwy... Phenom zaczął unosić swoje ciało na drżących rękach i był na bardzo dobrej drodze, do dźwignięcia się na równe nogi. Nie pozwolił mu na to jednak czujny Shelton, który widząc to, wybiegł z narożnika. Gdy znalazł się od Umarlaka na krok, wzbił się w powietrze, inicjując kopnięcie z obunóż. <Low Dropkick>

Tym razem wszystko przebiegało po mojej myśli. Udało mi się uzyskać znaczącą przewagę już na samym początku, co będzie miało ogromne znaczenie w przebiegu całego pojedynku. Zapomniałem już o błędach z zeszłego tygodnia i dzisiaj pewnym krokiem zmierzałem po zwycięstwo. Jeśli wyjdę z areny na tarczy, będzie to dobry prognostyk przed Hell in a Cell. Ambrose, który ogląda te starcie na zapleczu, na pewno ma nie tęgą minę. Czas pokazać mu, co go spotka w niedzielę na PPV….

Gold Standard nie mógł podnieść się z ringu o własnych siłach, dlatego postanowiłem mu w tym pomóc.  Złapałem go za rękę, pociągnąłem do góry i ustawiłem do pionu. Był całkowicie zamroczony, bowiem przyjął silne uderzenie w głowę. Mogłem więc zrobić z nim dosłownie wszystko. Wybrałem akcję wysokiego ryzyka. Zanim jednak ją wykonałem, upewniłem się, że mistrz na pewno mi w niej nie przeszkodzi.

Stojąc twarzą w twarz, nadal trzymałem mojego oponenta za dłoń, co postanowiłem wykorzystać posyłając go silnym Irish Whip w narożnik. Złoty osunął się rękoma na trzecią linę, czym wystawił się na łatwy atak. Wzniosłem swoją prawą kończynę do góry, po czym spojrzałem na rozjuszoną publiczność. Oni wiedzieli już co się szykuję. Wyciągnąłem ją w bok, po czym nabierając większego rozpędu, ruszyłem w kierunku Benjamina. Nim zdążył jakkolwiek zareagować, odczuł na sobie silny Corner Clothesline. Tą akcją zapewniłem sobie bezpieczeństwo przy kolejnym ruchu. Golden Player nadal był zamroczony, więc nie miałem problemu z usadzeniem go na górnej linie. Dla pewności jednak, zaserwowałem mu serię dziesięciu punchy w głowę. Kiedy fani odliczali kolejne uderzenia, sędzia dawał mi znak, że za chwilę ten mecz zakończy się dyskwalifikacją. Nie mogłem sobie pozwolić na tak głupi błąd, dlatego między dziewiątym, a ostatnim strzałem zrobiłem sobie krótką przerwę, udając zdezorientowanego. Gość w pasiastej piżamie dał mi ostrzeżenie i nakazał sprowadzić Sheltona „na ziemię”. Musiałem się go słuchać, dlatego też przygotowałem się do realizacji mojego pomysłu. Trzymając cały czas mojego oponenta, wdrapałem się na trzecią linę, zarzuciłem jego rękę za głowę, głośno wykrzyczałem „I AM DEADMAN!” i wybiłem się do tyłu najdalej jak potrafiłem. Przez to obaj znaleźliśmy się w jednej linii, po czym gruchnęliśmy z dużym impetem na mate. Superplex! Choć i ja odczułem ten upadek, były mistrz IC znajdował się w dużo gorszym położeniu. Hala rozpłynęła się w okrzykach „THIS IS AWESOME!”, a mimo to docierały do mnie jęki złotego. Wiedziałem, że musze iść za ciosem, jeśli chcę odnieść szybkie zwycięstwo.

Przybrałem swoją charakterystyczną pozycję, czym wzbudziłem jeszcze większy aplauz. Spojrzałem wymownie na swojego przeciwnika, by następnie poderwać się na równe nogi. Złapałem bezwładne ciało Playera, zaciągnąłem na krawędź kwadratowego pierścienia, sam wyskoczyłem na apron, by po kilku krokach zaaplikować Guillotine Leg Drop. Koniec zbliżał się wielkimi krokami.

Shelton odczuwał już zmęczenie i spory ból. Wiedziałem, że to idealna okazja na podjęcie pierwszej próby zakończenia tego pojedynku. Fani byli bardzo zniecierpliwieni. Cały czas okrzykami "LET'S GO TAKER" domagali się wręcz, abym niemal natychmiast ruszył a kolejnym natarciem. Jako Badass uwielbiam sprawiać innym cierpienie, tym razem również miałem ochotę to zrobić, a jednocześnie przesłać Dean'owi wiadomość. Ruszyłem więc z szybką akcją.

Mistrz po przyjętym ciosie, wturlał się z powrotem do kwadratowego pierścienia wierzgając niczym węgorz. Leżał twarzą w dół, bo nie miał siły już nawet się przekręcić. Musiałem to wykorzystać. Błyskawicznie wślizgnąłem się do ringu, chwyciłem Benjamina za rękę i napierając swoim ciałem na jego plecy, zapiął na środku maty Fujiwara Armbar! Czułem, że to ostateczna akcja.

Keep Rollin!

3 szanse - 45 sekund fabularnych

Taker chciałby już skończyć no ale cóż, tak trzeba

Jake Roberts: Here is your winner. THE AMERICAN BADASS ! THEEEE UNDEEEEERTAKEEEERR.

Na arenie ponownie rozbrzmiał mój theme, a sędzia gestem ręki wskazał na mnie, jako zwycięzcę tego jakże jednostronnego pojedynku.  Chwilę później sam wzniosłem do góry zaciśnięte pięści, czym wzbudziłem ogromny aplauz wśród publiczności. Poprosiłem technicznego o mikrofon, a następnie prosząc o ściszenie muzyki,  zbliżyłem go do ust i przemówiłem niskim, zachrypniętym wręcz głosem.

- W tę niedzielę na Hell in a Cell, Dean Ambrose pozna czym jest prawdziwe piekło. Pozna czym jest zemsta człowieka, który nie uznaje żadnych zasad. Sprawię mu taki ból, którego nie mógł sobie nawet wyobrazić. < Fani zaczęli głośno skandować „SENT HIM TO HELL!”. Na mojej twarzy pojawił się szeroki uśmiech. Gry chanty wreszcie ucichły, wbiłem swój wzrok prosto w obiektyw kamery > -  Atakując mnie tydzień temu popełniłeś większy błąd niż Twoja matka, kiedy zdecydowała się wpuścić do środka tego frajera, który Cię wydmuchał < ogromny cheer> - Na PPV sprawię, że stracisz wszystko to, co dla Ciebie najcenniejsze.  W tym momencie mistrzostwo WWE odsuwa się na drugi plan, choć zrobię wszystko, by je zdobyć.  Jednak ważniejsze będzie oklepanie Ci tej parszywej gęby i wbicie Twojego tyłka w najmniejszy otwór w klatce < pop> - Decydując się na zamknięcie razem ze mną w tej diabelskiej konstrukcji, sam siebie skazałeś na ogromne cierpienie.  Jeszcze nikt, kto wszedł ze mną do domu diabła, nie wyszedł z niego o własnych siłach. Możesz być pewien, że postaram się o to, abyś nie był w stanie nawet samodzielnie oddychać. Wyniosą Cię z areny tak jak tą męską  dzi*ke< w tym momencie fani wybuchli przepotężnym cheerem, gdyż wiedzieli, że mam na myśli Edge'a> Nic nie uchroni Cię przed zemstą Badassa. <LET’S GO TAKER”! > -  Jestem Deadman, a klatka to mój żywioł. Tam nie ma reguł. Nie będziesz miał dokąd uciec.  Korzystaj z tych kilku dni swobody, bo w niedzielę spotkamy się piekle , a wtedy powiem Ci <Fani następne słowa wypowiedzieli razem ze mną> : WELCOME IN MY WORLD! WORLD OF BADASS!

Odrzuciłem mikrofon i wznosząc obie ręce w geście tryumfu obszedłem wszystkie narożniki żegnając się z publicznością, która w niedziele będzie niosła mnie do zwycięstwa w kolejnym Main Evencie. Kamera jeszcze raz ukazuje moją twarz, na której pojawia się szyderczy uśmiech, po czym u dołu ekranu pojawia się informacja o prawach WWE i poniedziałkowa tygodniówka schodzi z anteny…

Ostatnio edytowany przez Ragarot (2013-08-23 14:46:44)