I masz...Całe sytuacja wróciła do punktu wyjścia...Road Dogg oparł się o narożnik i uniósł lekko głowę, obserwując przeciwnika  z którym za moment dojdzie do ostatecznej batalii. Wszystko należy zacząć od początku.....Pomyślałem, wiedząc, że teraz musi dać z siebie wszystko.. Postanowiłem zachować spokój...Rozpracować rywala przemyślanymi a zarazem skutecznymi ruchami. Po twarzy Richardsa widać, że doszedł do siebie..Pora więc zaczynać. Zrobiłem dwa kroki w przód, przyjmując swoją ulubioną pozycję. Pochyliłem się do przodu, patrząc na oponenta z dołu. W jednej chwili doskoczyłem do niego i wyprowadziłem dwa szybkie kopnięcia na uda pretendenta. Prawdopodobnie Davey mocno je odczuł..Musiał, biorąc pod uwagę jego zmęczenie...No cóż, próbuję dalej. Postanowiłem wyprowadzić kolejne dwa kopnięcia w to samo miejsce co wcześniej. Tym razem przeciwnik lekko się ugiął, co oznacza, że moje ciosy były czyste i celne. To jest ta chwila...Zdenerwowany przeciwnik ruszył na mnie niczym taran. Próbując wykonać potężnego Clothesline'a, popełnił bardzo wielki błąd. Wykorzystując swoją zwinność, pochyliłem się pod ręką rywala i błyskawicznie zaszedłem go od tyłu. Tam przyjąłem odpowiednią pozycję a kiedy zdezorientowany przeciwnik zdecydował się odwrócić, zainkasował bardz błyskotliwą a zarazem skuteczną akcję, którą zwykłem nazywać - Shake, Rattle and Roll! Przeciwnik bezwarunkowo upadł na deski, a ja wiedząc, że inicjatywa ponowie leży po mojej stronie, odetchnąłem lekko.. Cofnąłem się do narożnika na który po kilku sekundach zdecydowałem się wyjść..Wykonywanie akcji wysokiego ryzyka jest bardzo ryzykowne, jednak tym razem postawiłem na skuteczność. Widząc jak Davey zaczyna się podnosić, Wyskoczyłem w górę i ponownie wwierciłem go w matę potężnym Diving Clotheslinem! Richards leży na macie pół przytomny, a ja chcąc ostatecznie rozwiązać to starcie, odbijam się od lin i dobijam go kolejną z moich koronnych akcji - Shaky Knee Drop! To już koniec...Musi się udać. - Pomyślałem, pinując oponenta. Sędzia doliczył jednak tylko do dwóch. Czemu mnie to nie dziwi....
Wstałem na równe nogi a następnie uniosłem lekko głowę i przejechałem dłonią po włosach.
Teraz już mi nie uciekniesz..-Burknąłem pod nosem i chwytając nogę mojej ofiary, przeciągnąłem ją na środek ringu. Zaraz po tym uniosłem w górę jedną z dłoni i nagrodzony głośnym popem, zapiąłem rywalowi jego własną, kończącą dźwignię - Sharpshooter!

------------------------

[Tactics - Showman]

Oponent ponownie zaskoczył mnie skomplikowaną dźwignią, choć teraz wiem, że to jego jedyna mocna strona.
Czuję okropny ból, jednak za wszelką cenę staram się zachować spokój.
Oddycham wolno.
Nie mogę pozwolić na to, by to starcie tak się skończyło. Nigdy się nie poddam, choćby miało mnie to kosztować złamanie kręgosłupa.
Eh, do rzeczy. Najważniejsze co muszę zrobić to wyswobodzić swoją głowę spod kolana przeciwnika.
Aby tego dokonać, wykorzystuję wolne ręce i kilkunastoma uderzeniami łokciem obijam kolano, ciążące na mojej głowie.
Biorąc pod uwagę fakt, że cała konstrukcja tej dźwigni jest bardzo niestabilna, powinno to choć trochę poluzować uchwyt.
Czując lekkie poluzowanie, nabrałem sił i zacząłem się miotać. W ruch poszła moja przybita do ziemi głowa oraz nogi, które osłabiony wcześniejszymi akcjami Richards ledwo utrzymuje.
Obijając kolano rywala, jego noga powinna się lekko przesuwać. W międzyczasie ja przesuwam swoją głowę w przeciwnym kierunku. Po kilkunastu sekundach udaje mi się uwolnić głowę więc nie tracąc więcej czasu, zginam ją tak by móc wykonać przewrót w przód. Kiedy już mi się to uda, z całych sił odpycham Richardsa na liny, a ten odbijając się od nich, inkasuje jeszcze efektowny Back Body Drop.

Kontra możliwa, wielokrotnie uznawana.
Przykład? LUqi vs skiLLED RAW #25. 
Do tego dochodzi jeszcze fakt, że Richards jest o wiele bardziej osłabiony ode mnie.

Być może tego nie zauważyłeś, ale wykonałem jeszcze Back Body Drop.
Nie napisałeś, że nieudany czy coś więc dla pewności piszę tego posta.
Proszę o wyjaśnienie.

Arin napisał:

Sprzeciw!!!!

http://www.youtube.com/watch?v=MBQjeK-zibU już wyjaśniam na podstawie tego filmiku stwierdzam iż Road Dogg nie dałby rady sięgnąć do mojej głowy żadną z rąk a po drugie uderzenia łokciami w kolana powodują mrowienie w ręku i ograniczenie swobody ruchu...

A gdzie napisałem, że dotykam Twojej głowy?

Znowu to uczucie....Uczucie wyższości. Poczułem się jak prawdziwy wojownik, gladiator, walczący o dobre imię. Przymknąłem lekkie powieki, wyobraziłem sobie olbrzymią, otwartą arenę. Miliony obserwatorów, żądnych krwi, potu i łez. Wyobraziłem sobie to wszystko. Oni tylko chcą by jeden z nas upadł i nie miał siły wstać. Chcą byśmy cierpieli. Chcą byśmy robili rzeczy na które sami nigdy w życiu by się nie odważyli. Czuję to. Oni śmieją się z każdego naszego błędu, z każdego potknięcia. Nie zdają sobie sprawy, że walkę w takich warunkach można nazwać syzyfową. Wszystkie siły poświęcasz na to, by znaleźć się na szczycie, by po chwili znów upaść na sam dół...Oni tego nie widzą. Siedzą na trybunach, zajadając popcorn, tłuste chipsy i inne świństwa na które my, gladiatorzy nie możemy sobie pozwolić. My pijemy czystą wodę, odżywiamy się na tyle, na ile pozwala nam dieta. Trenujemy godzinami, tygodniami, miesiącami i latami. Czujemy się spełnieni bowiem robimy to co kochamy. A oni tylko patrzą i z uśmiechem na twarzy ośmielają się komentować nasze czyny. Poczułem się tak, jakby wszyscy byli nastawieni przeciwko mnie. Jakby wszyscy patrzyli na mnie, wskazując kciukiem w dół. Oznacza to, że pragną mojej porażki, zmuszając tym samym wroga do podjęcia odpowiednich działań. Ja jednak jestem wojownikiem, nie cofnę się przed niczym. Oni plują mi prosto twarz, jednak ja to ignoruję i z podniesioną gardą podążam przed siebie. Jestem mistrzem, zasługuję na szacunek. Podniosłem się z kolan i obarczyłem wzrokiem przeciwnika. Czuję, że wstępują we mnie nowe siły. Wiem, że los tego starcia leży w moich rękach. Nie dam się zastraszyć. Udowodnię wszystkim, że to ja jestem tutaj tym lepszym. Tym na którego warto stawiać.
Zmęczenie powoli zanika. Czuję jakby ta walka dopiero się rozpoczęła. Jakbym dopiero co usłyszał gong. Czuję się jak drapieżnik, gotowy na to, by rozszarpać swoją ofiarę na strzępy.

Ponownie trudny wybór. Post Arina był nieco chaotyczny a także wkradło się kilka błędów. Natomiast post Neraya zawierał wszystko to co powinien zawierać OS. Błędów też się nie doszukałem. Podsumuwujac dalej Road Dogg

1...2...3! Road Dogg po raz pierwszy broni swojego pasa!