Wszystko potoczyło się zupełnie odwrotnie, niż tego się spodziewałem. Od początku moja dominacja umacniała się z każdą kolejną akcją, aż do momentu, w którym straciłem koncentrację na jedna drobną sekundę i ta inicjatywa został bezpowrotnie utracona. Aż do tego momentu, kontra na jaką zapracowałem został zaliczona i już teraz ja i on ostateczne starcie, które może zakończyć ten pojedynek, a być może będzie to właśnie stumilowy krok w stronę najjaśniejszej gwiazdy tego pojedynku. Publiczność nie może opanować się od oklasków i okrzyków, które falami spływają po całej hali, robiąc wielki harmider i zamieszanie, ciężko jest nawet usłyszeć własne myśli. Kropla potu spłynęła po moim czole rozmazując kolejną warstwę złotego makijażu, z której pozostało już nie wiele, teraz moja łysa czupryna odbija światło i oślepia kibiców, to oznaka zmęczenia, które nie chybnie mi się przytrafiło, ale to już dłuższa historia.[5] Pora wziąć się za konkrety. Z krzykiem na ustach ruszyłem na niego, rozpędziłem się do granic możliwości i staranowałem go soczystym Clothesline. Wszyscy w tym sam Curt był zaszokowany takim obrotem zdarzeń i dość szybko zdołał się podnieść, ale to był błąd przechwyciłem jego głowę i biegnąc usiadłem na macie, zaś unieruchomiona czaszka zaryła w mój złoty bark, zadając tym niesamowitą dawkę bólu, która sparaliżowała go na najbliższe chwile.[Running Stunner] [8]



Zaciągnąłem powietrze w swoim jakże przepięknym stylu, publiczność dalej szalał i już większość sali oglądała to starcie w pozycji stojącej. Ile szczęścia może przynieś taka błahostka, taka walka i właśnie ta siła pchnie mnie do dalszego wykonywania zawodu , który chyba nigdy mi się nie znudzi.[10] W tym czasie oponent podniósł swoje ciężkie dupsko i już stał, a bardziej się wgłębiając chwiał na nogach. Szybkim susem podbiegłem do niego zaplotłem dłonie na szyi i zaciągnąłem na matę.[The Oscar] Bezradność to jedyne co panowało nad nim, nie miał szans skontrować, zaczaiłem się jak myszka i zaatakowałem, to są skutki wiecznych, nie kończących się treningów.[12] Tym razem nie popełnię tego samego błędu i skoncentruje się na tym pojedynku, choćby mieli zrzucić na mnie bombę atomowa. Kiedy oponent wylegiwał się na macie, ja postanowiłem się przygotować do kolejno ciosu, przeskoczyłem na apron i krok po kroku wspinałem się na sam szczyt, po chwili zwłoki już pewnie stałem na górnych linach i wyczekiwałem. Hawkins zaczynał się podnosić, zgiąłem lekko kolana i wyskoczyłem rozpoczynając przecudowny lot, zakończony starowaniem Curta i przygwożdżeniem go do podłoża.[Diving Clothesline] Akcja za akcją rzuca się ze strony GoldMena, ale nie myślcie, że spocznę na laurach, zawsze mam asa w rękawie i pora go wykorzystać.[15]

Dalej

Walka jest zbyt wyrównana abym mógł zaliczyć finishera.

Dlatego gdy jesteś podnoszony, a Goldust bez większego zastanowienia wkłada Cię pod pachę by wynieść w górę masz szansę na szybką kontrę inaczej Final Cut zostanie zaliczony. Co więcej kontra musi być nie dłuższa niż 6-7 zdań, jesteś już ustawiony! GO!

Wszystko pękło jak bańka mydlana, rozpłynęło się w powietrzu i zniknęło. Szansa na wystarczająco szybkie zakończanie zakończona fiaskiem. Ponownie popełniłem ten błąd i co mnie najbardziej kuje w sercu, że ten sam. Nie wiem co począć. Walczyć czy się poddać. Czuję się rozdarty na kawałki niczym nie ułożone puzzle. Z jednej strony pragnę wygrać i potwierdzić swoją wielkość, zaś z drugiej nie mam już sił i najchętniej uciekł bym z ringu jak mała dziewczynka. Ojciec powiądł: "Nigdy się nie poddawaj, choć, wiesz, że nie ma już cienia szansy, walcz i przegraj z honorem" I właśnie te słowa dały mi ogromnej otuchy do dalszej walki. Uderzyłem rękoma o matę i wstałem. Lekko zdezorientowany rozejrzałem się po ringu. Były w nim trzy osoby, ja, on i sędzia, który nakłaniał nas do pojedynku. Spojrzałem prosto w jego oczy. Wiele można było z nich wyczytać, lecz jedna cecha i wydzierała się ponad wszystkie - zmęczenie. Go też opanował ten nie okiełznany ból. Światło świeciło mi w oczy i zapewne odbiło się od mojej łysej czupryny. Cały makijaż spłynął z mojej twarzy wraz z potem, w pewnym sensie bez niego czuję się nagi, ale nawet w takim stanie trzeba walczyć. Podskoczyłem i gdy tylko moje nogi ponownie wróciły na matę , z wściekłości i zaangażowaniem ruszyły w jego stronę. Otworzyłem szeroko buzię i krzyknąłem. Przeciwnik nie wiedział co, robić. Uciekać, stać, spróbować uniknąć ciosu. Nie miał zbyt wiele czasu, gdyż po chwili wpadłem na niego z Clothesline, który powalił go na matę. Poczułem jak krew buzuje mi w żyłach i jak adrenalina przechodzi przez moje ciało od stóp po samą głowę. To uczucie należny do jednych z najlepszych w moim życiu i mógłbym nim się rozkoszować godzinami. Ale nie mogę marnować czasy. Złapałem jego głowę i wsadziłem miedzy moje kolana, które zacisnął, kiedy czaszka już się tam znajdowała. Chwyciłem jego bezwładne ręce i złapałem w zgięciu łokciowym. Wyskoczyłem do góry wraz z nim i ukląkłem. Twarz Curta spotkała się z twardym podłożem, wykonując tym samym jedną z moich koronnych akcji zwanych *SM*BlackOut.



Publiczność wstaje z miejsc, podziw jaki do mnie kierują aż bucha. Przeciągnąłem  powietrze gestykulując jednocześnie rękoma, co jeszcze mocniej wzburzyło fanów, zaś hala cała się trzęsła od okrzyków na moją cześć. Hawkins już zaczął się podnosić. Teraz, albo nigdy - pomyślałem i momentalnie zapiąłem klamrę na jego twarzy, a rękę nałożyłem na bark. Teraz musi się udać. Nie ma szans na jakąkolwiek kontrę. Ta pewność czasami mnie przeraża, ale bardzo często się przydaje. Napiłem wszystkie mięśnie. Wyniosłem go w powietrze i nagle obrót o 180 stopni i oboje upadamy z wielkim hukiem.[ *F*Final Cut ]



Czyżby nasze katusze dobiegły końca. Czy ta akcja będzie ostatnią akcją tej batalii. Mam nadzieje, bo na prawdę mój stan jest krytyczny. Podczołgałem się do nieruszającego się oponenta i złapałem za nogę lekko zaciągając. W moich uszach dudnią odbicia. Pierwsze..Drugie... Czy to magiczne trzecie klepniecie okaże się najszczęśliwszym momentem w tej federacji?