People's Spinebuster Otunga kontem oka widzi ze Rock zaraz to wykona masz szansę na szybką kontrę!!

Sorry, że się wtrącam, ale twój post został napisany po wklejeniu Nowego Systemu Walk. Więc nie możesz wykonać ciosu w kontrze. Myślę, że powinniśmy mieć SM ze strony The Great One. Poczekajmy na sędziego.

Ostatnio edytowany przez Majkel (2012-06-29 12:38:08)

"Co do samych kontr, chcielibyśmy, by były to kontry. Nie ataki, lecz kontry. W bardziej prosty sposób, wyjaśnię to chyba tak: W kontrze, powinien znajdować się tylko sposób na uniknięcie akcji przeciwnika. Jeśli jest nią jakiś cios, który możesz wykonać - proszę bardzo. Jednak wprowadzilibyśmy zakaz atakowania po uwolnieniu się z opresji." No, tak tylko przypominam Ci Majkelu ; p


Nadszedł czas, by się odgryźć na Rocku, gdyż dostawałem po kościach od niego przez całą walkę, prawie nie mając szans na odpowiedź. Wiem, że teraz nadchodzi ten moment by zaistnieć w tym starciu, żeby pokazać, że nie na darmo raz już go pokonałem i że to nie było przypadkowe zwycięstwo. Mój rywal leży. Widząc to, ja podchodzę do niego, i zaczynam go stompować po jego kończynach, aż w końcu po klatce piersiowej. Potem chwytam go za rękę i nogę z tej samej jego strony, lekko unoszę, po czym upuszczam go na wystawione przeze mnie ówcześnie kolanko, wykonując w ten sposób Falling Gutbuster. Cieszy mnie widok Dwayne'a, który dostaje za swoje, nie powinien tak daleko zagalopowywać się w tym pojedynku ze mną, powinien wiedzieć, że to ja stanowię tu wyższy obecnie poziom. Potem znów zmierzan ku Rockowi. Stompując jego dolne kończyny motywuję go do tego, by nieco się uniósł. Dodatkowo, ja pomagam mu jeszcze wstać, co kumulując się kończy się niezbyt trudnym uniesieniem Johnsona do pionu. Następnie wysyłam go zwrotnym Irish Whip'em w stronę przeciwległych lin. Jeżeli tylko wracając będzie na tyle blisko, bym miał czas i miejsce na reakcje, przechwytuję go, wynoszę, robię kilka kroków i ciskam nim o ziemię, wykonując tym samym tyle samo co Sidewalk Slam. Po tej akcji pinuję, gdyż jak to zwykle bywa po Sidewalk Slam'ie, znajdujemy się w okolicach środka ringu, z dala od lin.

Nadszedł już czas na ostateczne zakończenie tego pojedynku, choć sam ja wciąż jeszcze nie wierzę, że The Rock zdołał przerwać pin i unieść ku górze swój bark. Widać, że mimo swojego wieku, nigdy nie brakowało mu waleczności do końca. Lecz tym razem Dwayne będzie musiał już kolejny raz uznać moją wyższość w drugim już naszym starciu w historii. Nie wyobrażam sobie, by istniał chociaż cień szansy, by zdołał wyjść z opresji, które za kilka chwil nastąpią. Bowiem, mój opponent już powoli się podnosi, a ja jestem zszokowany tym, co właśnie nastąpiło. Jednak próbuję o wszystkim zapomnieć, gdyż jeśli będę się zadręczał drobnym nie powodzeniem, mogę już stracić kontrolę nad walką i to w takim momencie ... Zatem, zmierzam ustabilizowanym krokiem w stronę The Rock'a. Obecnie gdzieś przykuca na jednym kolanie, dlatego wymierzam mu dwa wymierzone punche w głowę. Znowu został zamroczony. To dobrze - pomyślałem.

To oznacza, że znowu mój rywal nie ma nic do powiedzenia w tym pojedynku. Końcowy moment, gdy któryś z nas wygra ten pojedynek zbliża się nie ubłagalnie. Dlatego też przechwyciłem przeciwnika w headlock i zaciągnąłem go do narożnika. Przy cornerze zacząłem punchować go po korpusie i zadałem dwa gut kicki. Następnie oddaliłem się na kilka kroków i z krótkiego rozbiegu, wykonałem na nim Shoulder Thrust. Dodatkowo potem wykonałem Low Dropkick, by go jeszcze bardziej osłabić. Johnson upadł, a ja po raz kolejny triumfowałem. Byłem dość usatysfakcjonowany faktem, iż na matę ringu upadła znów, ta wielka legenda federacji WWE, The Rock ... Wiem, że to jest kolejna moja szansa, abym się wzniósł na wyżyny swych możliwości i wybił się nieco wyżej w rankingach. To moja szansa, żeby zaistnieć tutaj i przekonać wszystkich, że stać mnie na dużo i zasługuję na wiele. Poczułem przypływ siły i adrenaliny, który niezwłocznie wykorzystuję. Chwytam Rocky'ego za rękę i wysyłam go zwrotnym Irish Whip'em w stronę lin. Gdy tylko wróci, obejmuję go wokół pasa i przerzucam za siebie, wykonując w tenże sposób Belly-to-belly Suplex.

Po mej sygnaturze próbuję go przypiąć. Mam małą nadzieję, że teraz mi się to uda, lecz mimo wszystko, mam ją. Cóż ... mój przeciwnik znów zdołał odbić. Jednak całkowicie nie przejąłem się tym, gdyż wiem, że "do trzech razy sztuka", więc wiem, że jeśli tylko spróbuję jeszcze zadać mu jeden cios zdołam go już ostatecznie pokonać. Dwayne już ledwo co kontaktuje, dlatego spróbuję jeszcze kilka ataków teraz na nim wykonać. Rocky leży, toteż ja zaciągam go za nogi w stronę lin. Umieszczam go dokładnie szyją pod najniżej położoną liną i wtedy, cały czas trzymając go za nogi, wykonuję na nim katapultę. Johnson trzyma się za gardło, a ja pomagam mu potem wstać. Trzymam go dokładnie, blokując i kontrolując jego głowę. Znów zmierzam z nim w stronę lin, a następnie podduszam go wykonując Rope Choke. Trzymam troszkę ten uchwyt, aby zabrakło mu jak najwięcej tlenu, a potem kończę całą serię, Hotshot'em. Teraz już czuję, że nadszedł moment, by już mój rywal przestał cierpieć już dłużej, dlatego też odbijam się od lin, i zadaję mu jeden gut kick gdy tylko wrócę. Potem obejmuję go jedną ręką w okolice biodra, drugą w okolicach przeciwległego barku i bezzwłocznie wykonuję na nim The Verdict, po którym to przypinam na środku ringu, gdzie patrzę na sędziego w oczekiwaniu do odliczenia trzech klepnięć z jego strony w matę ...

Rozpoczął się czas, na ostateczną ofensywę. Obaj chcieliśmy sobie udowodnić swoją wyższość. Udało mi się zerwać podpięcie. Coraz bardziej uwidaczniał się fakt iż jestem znacznie lepszy i bardziej doświadczony. Obu nam zakończenie tej walki przysparzało trudność. Był jeszcze młody i głupi, nie zdążył jeszcze zabawić w tej federacji tak długo jak ja - miałem to ciągle w głowie. Musiałem jakimś sposobem przerwać passę rywala. Szanowałem go jako przeciwnika, ale wiedziałem że to ja powinienem zwyciężyć. Otrzymałem również sporo uderzeń lecz nie mogłem dopuścić do ostatecznej kolizji. Przygotowałem dla Amerykanina niezwykłą niespodziankę którą ukarzę mu już nie długo. Dokładałem wszelkich starań, by samo myślenie o zajęciu się moim oponentem jak najszybciej przeistoczyło się w czyn. Oboje staliśmy przy przeciwnych cornerach gotowi do ataku. Spojrzałem w oczy Otundze ujrzałem w nich strach i przerażenie. Wygrana z nim nie była moją życiową szansą, ponieważ niszczyłem już wielu lepszych i bardziej doświadczonych zawodników tej federacji, ale chciałem i bardzo potrzebowałem tego zwycięstwa. Dla niego wręcz przeciwnie, gdyby zwyciężył tę pełną męczarni walkę z jednym z najbardziej fachowych wrestlerów, stanął by przed wielką szansą, a nawet może walką o pas. Wstając obmyślałem słabe punkty Otugni, w tym momencie. Zapewne jest bardzo pewny siebie myśląc, że zadał mi kilka ciosów które mnie rozprują. Nie mogłem myśleć tylko o wygranej, miałem jeszcze przed tym zadaniem, niezbyt dobrego lecz sprytnego konkurenta.

Stałem już na nogach obmyślając jak zrujnować część kariery rywala - Ośmieszę go. Pomyślałem. Wygram z nim z łatwością, zapewnię mu wielką ilość bólu. Który zakończy ten pojedynek. Żebym wprowadził cały plan w życie najpierw musiałem zadać jakieś obrażenia. Które osłabią przeciwnika, i przygotują na bolesną końcówkę walki. Pewnym i ustabilizowanym krokiem zmierzałem w stronę David'a. Wyciągnąłem ręce sygnalizując klincz i wbiłem stopy w podłoże. Ruszyłem przed siebie, tym samym przepychając rywala. Przygotowałem dla niego niespodziankę, już prawie wszedł w narożnik. Tymczasem zadałem mu dwa punche w skroń, owijając się po tym wokół amerykanina przechodząc do Headlocku. Podniosłem kilka razy nogę w górę, uderzając z impetem kolanem w brzuch oponenta. Zgiął się w pół i padł na maty. Podniosłem go w taki sposób, by siedział na swoich czterech literach. Kopnąłem go kilka razy w plecy, po czym przeszedłem do Chinlock'u. Znów inicjatywa była po mojej stronie, to nieźle - pomyślałem. Oczekiwałem aż przeciwnik odklepie trzy razy w matę. Usłyszałem jeszcze głośniejszych niż poprzednio świadków tego pojedynku. Ich skandowanie, dało mi do myślenia, że nie chcą bym zakończył tą walkę w taki sposób, lecz metodą naturalną. Posłuchałem publiki, i widząć ogromny ból David'a puściłem uchwyt. Łapiąc się za plecy z powodu licznego bólu padł na maty. Nie zamierzałem odpuszczać delikwentowi. Stanąłem rozkrokiem nad nim, i obsypałem go solidną serią ciosów, wymierzonych wprost na twarz. Próbował bronić się przed nimi, ale jego garda była wręcz śmieszna jak i po prostu słaba, dlatego też moje ciosy trafiały do celu. Czułem w żyłach jakieś płynięcie, nagle poczułem przepływ sił i adrenaliny. Koniec walki zbliżał się, był już nie daleko, publiczność jak i my wiedzieliśmy o tym. Postawiłem wszystko na jedną kartę, atak. Wznosiłem się na wyżyny swoich umiejętności. Byłem coraz bliżej wykończenia przeciwnika, który cierpiał z bólu. Ledwie się zorientowałem, a mój oponent podnosił się, dopomogłem mu. Śląc go potem irish whip'em na liny. Odbił się od nich, zaliczając People's Spinebuster.

Widzowie już oczekiwali na podpięcie z mojej strony. Nie chciałem kończyć takiej udanej walki, poprzez tylko akcję która ukazuje przyjście finisher move'a. Pomyślałem, że sam tego nie dokonam. Wykonałem taunt, tym samym pozdrawiając publikę, która jakby ożywiła się. Miałem nadzieję, że uda mi się wprowadzić cały plan w życie. Byłem jakby naelektryzowany, czekałem od dawna na ten moment, kiedy wrócę do świata WWE, i zwyciężę w pierwszej walce. Udany powrót już stał przedemną z otwartymi drzwiami. Wystarczyłoby tylko wejść przez nie, czyli wykonać jedną niepowtarzalną akcję i podpiąć rywala. Publiczność, była już niemal pewna mojej wygranej. Nie mogłem tego zaprzeczyć ponieważ myślałem podobnie. Już nie mogłem, i nie chciałem stracić inicjatywy, ponieważ byłoby to równoznaczne z przegraną. Stanąłem przy głowie rywala, przepychając nogami jego ręce w stronę brzucha. Publiczność podskoczyła z miejsc. Zdjąłem opaskę z ręki, rzucając ją w stronę publiczności. Machnąłem kilka razy rękami, po czym pobiegłem w stronę lin, odbiłem się od nich przeskakując nad Otungą, odbiłem się od przeciwnych lin, i ruszyłem w stronę David'a, zatrzymałem się przed nim i upadłem łokciem, wykonując tym samym People's Elbow. Przeciwnik po tej wspaniałej akcji, leżał nie opodal środka czworokątnego pierścienia. Rzuciłem się na niego, z uśmiechem na ustach. Pozostała tylko formalność, czekałem już tylko na to co zrobi sędzia, czyli wyklepanie trzy razy w matę.