SHOCK THE SYSTEM

INTRODUCE TO THE RING, ADAM COLE, Kyle O'REILLY, BOBBY FISH, LIV MORGAN
„THE BEST DAMN TEAM ON THE PLANET” ... THE UNDISPUTED ERA!

Chwila, w której musisz zaprezentować się swoim fanom, jest ważna dla każdego wrestler'a. To świetna okazja również do tego, aby przekonać do siebie innych - osoby, którym ukazujesz się pierwszy raz. Forma rozrywki nazywana wrestling'iem charakteryzuje się tym, że każdy zawodnik ma pełną swobodę sposobu, w jaki zamierza wejść do ringu. To jest piękne, jedyne, niepowtarzalne! Jedni robią to bardzo spektakularnie, inni mniej. Niektórzy zaś dzięki swoim wejściom zyskują wielką popularność.



Kiedy tylko usłyszałem swoją wejściową muzykę, moje serce jak zwykle zaczęło bić znacznie szybciej. Utwór reprezentujący mą barwną osobę rozniósł się po całej arenie. Na wszystko zaczęła już reagować widownia. Wziąłem bardzo głęboki oddech, próbując skupić swoje myśli. Adrenalina niemalże rozsadzała mi całe ciało, próbując wydostać się na zewnątrz. To chwila na tyle ważna, że ciężko ją wyraźnie sprecyzować. Uwielbiałem te chwile, rejestrując je często głęboko w pamięci. Kamera przeniosła swój obraz na ring oraz znajdującego się w nim zapowiadającego. Za moment po prostu ruszyłem, uznając przy tym, że to najlepsza chwila. Powitałem wszystkich miną, którą sporo osób już wcześniej miała okazję zobaczyć. Znali ją z moich poprzednich występów. Na sobie zaś miałem strój, którego nie powstydziłby się żaden prawdziwy mężczyzna. Kurtka w ciemno-czerwonych barwach sprawiała, że czułem się niesamowicie swobodnie. Chusta zaś była dodatkowym elementem mojej garderoby, od którego nie mogłem odstąpić. Do tego wszystkiego klasyczny strój zapaśniczy o ciemnej barwie wraz ze spodniami jeanas'owymi i ciemnymi butami. Wszystko idealnie zgrane z mą piękną brodą, jak przystało na wiejskiego przystojniaka! Otworzyłem swe usta, uśmiechając się przy tym dość niezgrabnie i oficjalnie przywitałem każdego fana swym głosem, rozkładając później ręce. Ukazałem się wszystkim w klasyczny dla mnie sposób, zerkając teraz na okolice kwadratowego pierścienia. Będąc gotowym do dalszej drogi, ruszyłem w stronę fanów, którzy znajdowali się niedaleko mnie, witając się z nimi w przyjazny i zabawny sposób.



Kiedy pewien etap między pokaźną widownią został przeze mnie pewnie pokonany, zatrzymałem się, rozkładając nieco ręce na pewnej przestrzeni, aby przez krótki moment wczuć się jeszcze bardziej w atmosferę panującą w budynku. Zacząłem lekko kiwać głową. Zdecydowanie chwila ta była wzruszająca. Moi fani stopniowo robili się coraz głośniejsi i bardziej aktywni. Gdy tylko wyświetlił się interesujący podpis, przedstawiający moją postać, postarałem się jakoś mocniej wyrazić swoje emocje za pomocą krótkiego komunikatu oraz klepnięcia w pierś. Po chwili zawieszenia znów wróciłem do bardziej konkretnego działania i z pozytywnym akcentem przeszedłem między publiką, częstując niektórych jeszcze klasyczną piąteczką w swoim stylu.



Po raz kolejny znalazłem sobie nieco wolnej przestrzeni do dyspozycji. Rozejrzałem się więc na boki dość energicznie w stylu znajomym dla moich fanów i wyczaiłem mój ulubiony trunek alkoholowy w puszce, który pozwoliłem sobie na moment pożyczyć. Dokładnie tak, jak to miałem w zwyczaju. Upiłem łyk jasnego piwa, którego puszka za momencik zawędrowała z powrotem do właściciela. Jak zwykle pyszne! Delektując się przepysznym alkoholem, ruszyłem dalej zadowolony, a wtedy już prezentacją mojej osoby zajął się człowiek w ringu.

Ring announcer: Making his way to the ring, Mance Warner!

Będąc naprzeciw garstki fanów, postanowiłem ich trochę zabawić i zatrzymałem się przy przyjaznej ekipie, poświęcając im nieco więcej uwagi. Następnie znów ruszyłem dalej.



Kiedy zawitałem niedaleko ringu, a dzieliło mnie od niego naprawdę niewiele, znów nastał czas na drobną rozrywkę z publicznością, która krzyczała i wymachiwała rękoma, niezwykle ciesząc się moją obecnością. Pobudziłem ich jeszcze nieco, motywując do większej zabawy, a następnie już chwytając się lin, postawiłem pierwsze kroki na krawędziach ringu, pokonując pewną odległość. Moje nogi za moment zawitały na linach, a ja wyjrzałem do publiki, nachylając się w trochę niewygodny sposób. Kolejna puszka jasnego piwa wpadła później w moje łapska. Musiałem napić się przynajmniej małego łyka. Reszta znów powróciła do dobroczyńcy, który pozwolił na skosztowanie. Później zaś jeszcze drobne pozdrowienie i powędrowałem na środek, łapiąc się górnej liny. Interesująca poza i mała chwilka dla fotografów, którzy zapewne nie mieli zamiaru odpuścić w takim momencie.



Wkroczyłem dość stanowczo i pewnie do kwadratowego pierścienia w niecodzienny sposób witając się z mężczyzną, który wcześniej miał okazję mnie zapowiadać. Z charakterystycznym wyrazem twarzy oraz pozdrowieniami zacząłem pewniej kroczyć po ringu, następnie zrzucając z siebie zbędne części garderoby.

Pary zostały wygenerowane w sposób losowy:

Para nr 1: Yankess vs. Bydlak

Początek starcia. Stoicie mniej więcej na środku ringu. Wasi partnerzy stoją w narożnikach. Opiszcie początek walki. KŁ na max 320 słów

Para nr 2: Arin vs. Curix

Warner jest od pewnego czasu na ringu. UE okopuje go w narożniku, co chwila się zmieniając ze sobą. W końcu O'Reilly podnosi ledwo stojącego na nogach rywala. Curix opisz swój powrót, a ty Arin dalszy rozpierdziel. KŁ na max 320 słów.

Emocjonująca batalia z zeszłego tygodnia zakończyła się dla mnie wielkim sukcesem. Udowodniłem każdemu, jak wiele znaczę dla federacji. Dzisiejszego dnia pisałem jednak zupełnie nowy rozdział w swojej karierze.

Od dłuższego czasu w ringu dominowała jedna ekipa - THE UNDISPUTED ERA. Dwójka pyszałków świetnie bawiła się, częstując mnie kopniakami... Naprawdę aż tak nie lubią zwykłych wieśniaków? Pokarali mnie niczym najlepszej jakości samogon, gdy tylko przestaje działać... Masa kibiców wspierała mnie coraz mocniej w tej ciężkiej chwili. Słyszałem ich momentami naprawdę słabo, czując, jakby uciekały ze mnie resztki sił. O'Reilly podniósł mnie do góry, jakbym był zwykłą kukłą...

Spoglądając na publiczność jak przez mgłę, wiedziałem w duchu, że to jedyna szansa na jakikolwiek powrót. Nabrałem sporo powietrza w swe płuca, koncentrując się na przeprowadzeniu jakiejkolwiek kontry. Przed sobą zobaczyłem złowrogi uśmiech przeciwnika, który świetnie się bawił, obserwując moje wycieńczenie. Nagle spojrzał w lewą stronę dla niepoznaki, za moment próbując zaskoczyć mnie ciosem z zaciśniętej pięści. Zatrzymałem jego rękę bardzo zdecydowanie, ściskając ją resztkami sił, które zatrzymałem właśnie na taki moment. Moje gałki oczne powiększyły się niezwykle mocno, a poziom adrenaliny wzrósł wraz z tempem bicia mego serca. Ręka przeciwnika przestała mieć dla mnie jakiekolwiek znacznie, gdy tylko wymierzyłem mu potężny cios z główki (Headbutt).

- Bania, bania, bania! Tym właśnie trzeba myśleć! - krzyknąłem zdecydowanie, śmiejąc się sam do siebie.

Następnie jakbym znalazł gdzieś pokłady sił, odbiłem się od lin i wymierzyłem lekko przygaszonemu gnojkowi uderzenie z kolana przy pełnym rozbiegu (Running Knee Strike). Na twarzy mojego konkurenta zawitał grymas, a wszystko sprawiło, że poczułem się niesamowicie napędzony. Zdecydowanie można było to nazwać momentem zwrotnym. Czułem, że wszystko teraz może wyglądać zupełnie inaczej...

- Stary, dobry Mancer tu jest, skurwysyny! Stary, dobry Mancer może doprowadzić swoją pijacką drużynę do wygranej! - krzyknąłem, znajdując się mniej więcej na środku ringu, podkręcając przy tym lekko publiczność.

Spojrzałem na mojego partnera w zbrodni, Adama. Puściłem mu znaczący uśmiech, gestykulując, że niedługo czeka nas małe świętowanie. Wszystkie wieśniaki trzymają się razem i piją za dwóch albo nawet i trzech! Nie tracąc czasu, podszedłem do nieco nieświadomego oponenta, wyniosłem jego ciało w górę, uderzając jego plecami o matę - Powerbomb!

Gdy dotarło do mnie z kim będę się mierzył, niemalże zastygłem w miejscu. Zobaczyłem ducha. Część mojej przeszłości. Człowieka, z którym ramię w ramię podbijałem świat.
- Adam Cole?- gdy tylko wybełkotałem jego imię, cała hala dodała od siebie "Bay Bay". Nerwowo rozejrzałem się po trybunach, lecz szybko przeniosłem wzrok na byłego przyjaciela. Spoglądałem na niego z niepewnością, może nawet trwogą. On jednak nie okazywał po sobie nic podobnego. Szelmowski uśmiech niemalże zdradzał jego myśli. Głośno przełknąłem ślinę i chwiejnym krokiem cofnąłem się nieco, prowadząc wewnętrzną walkę z samym sobą. Cole był jedną z niewielu osób, których obecności w moim życiu wcale nie żałowałem. I właśnie to sprawiło, że czułem wewnętrzną blokadę przed doprowadzeniem do przemocy. Opuściłem wzrok, lecz wtedy dostrzegłem jego buty. Adam zbliżył się i wystawił w moją stronę dłoń. Delikatny uśmiech pojawił się na moich ustach, postanowiłem zareagować na ten przejaw szacunku, lecz była to tylko podstępna gra. Nie tylko cofnął on rękę, ale dodatkowo napluł mi prosto w twarz. Po tym wszystkim, co nas łączyło. Przetarłem facjatę i strzepnąłem to, co się na niej znalazło. A chwilę później spojrzałem na rywala. I tym razem w moich oczach było tylko jedno- złość. Ze zwierzęcą agresją rzuciłem się na niego, okładając go po całym ciele. Fani wznieśli głośny doping, gdy Cole zgiął się w pół i próbował unikać ciosów na twarz. Bezskutecznie. Chwyciłem go za głowę i zmusiłem do wyprostowania, następnie uderzyłem prosto w jego tors, zostawiając czerwony ślad (Knife Edge Chop). Okrzyk bólu oponenta przebił się przez głos publiki, lecz to był dopiero początek. Nie zwlekałem z kontynuacją ofensywy, dołożyłem trafienie w niemalże to samo miejsce, co chwilę wcześniej (Open Handed Chop). Adam krzywił się, niemalże płakał, niestety dla niego byłem niewzruszony. Czas na litość się skończył. Podszedłem na chwilę do Mancera i odebrałem od niego kubek, z którego pociągnąłem kilka łyków. W tym czasie mój rywal cofnął się do narożnika, próbując przy okazji rozmasować obolałą klatkę. Bez ceregieli zerwałem się z miejsca i wbiłem Adama w korner (Corner Lariat).
- I'm here to do cowboy shit! And that's UNDISPUTED!- rzuciłem w eter, ku uciesze gawiedzi.

349

Cole vs Page

Yankess - post dużo lepszy niż ten poprzedni. Trzeba koniecznie doceniać progres, bo jest jeszcze sporo miejsca, aby się rozwinąć. Ten początek bardzo fajnie wyszedł, potem już zszedłeś z poziomu. Co jednak ważne, naprawdę czułem tutaj Twoją postać, chyba po raz pierwszy. Wciąż jest co poprawiać, ale mimo wszystko siadło. A tak jak początek jest super, tak końcówka to jest strasznie słaba. Co to miało być za ucałowanie w czoło? Posłanie ironicznego buziaka z dłoni jeszcze bym zrozumiał, ale to nie jest Wyatt przez Sister Abigail. Co bardzo słaby zabieg... no i wytłumacz mi jak wbijasz jego czoło w matę, skoro wykonujesz Snap Suplex? Snap Suplex to dynamiczny Suplex, czyli zawodnik, który przyjmuje cios ląduje na plecach i to je mógłbyś wbić w matę.

Bydlak - wspaniały post. Wciąż jestem pod wrażeniem Twojej lekkości pióra. Te różne wstawki, które są świetnymi smaczkami, a które tak umiejętnie wplatasz, że wydaje się, że one tam po prostu muszą być, a to po prostu smaczki. Bardzo płynnie i lekko napisany ten post. Od początku do końca z pomysłem, bardzo dobry zabieg na początku i nawiązanie do wspólnej przeszłości. Bardzo dobrze czuć postać i naprawdę dobrze się bawiłem czytając ten post.

Mój głos leci zdecydowanie na Bydlaka.

O'Reilly vs Warner

Arin - Post napisany całkiem fajnym językiem, ale tutaj myślę, że problem postaci będzie Cię prześladował. Bo naprawdę ładnie piszesz, bardzo fajnie się to czyta, ale grając bezpłciowym, bezgimmickowym O'Reilly'm nigdy nie przeskoczysz pewnego poziomu, bo po prostu nie będziesz miał jak oddać gimmicku. Poza tym braku gimmicku chyba nie mam się do czego przyczepić, chyba, że to strzepnięcie potu w Warnera, jakoś bardzo mało to Kyle'owe. Ale to najwyżej mały minusik.

Curix - Tutaj też nie wyłapałem żadnych błędów. Co prawda język posta nie powala, nie jest to opisane w tak przyjemny sposób jak u Arina, ale z drugiej strony tutaj jest bardzo mocno gimmickowy post. Ładne wtrącenia robiące klimat, całość utrzymana w jednym klimacie. Wszystko trzymało się kupy i spokojnie można było przejść od początku do końca.

No i mam z wami ogromny problem. Wasze posty są totalnie inne, mają swoje wady i zalety, a mimo to muszę wybrać jeden. Tym większy mam problem, że gimmick i jakość językowa to dla mnie dwa najważniejsze czynniki. Mimo wszystko mój wybór to Curix - jego prosty język pasuje do postaci, więc jeśli to było zamierzone to po prostu nie bardzo mogę się tego czepiać. Za to ten mały minusik u Arina daje mi wskazówkę, że mam podstawy do takiej decyzji. Arin, naprawdę polecam zmienić postać na kogoś z bardziej wyrazistym gimmickiem, a będziesz totalnym kozakiem, to Cię bardzo mocno ogranicza.

[...]

Zdołałem przejąć inicjatywę w późnym etapie walki, zalewałem przeciwnika ciosami, spychając go do defensywy. Cole nie był w stanie się bronić, z każdym kolejnym uderzeniem tracił wiarę we własne umiejętności, opadał z sił. W końcu zauważyłem, że nie ma możliwości skontrowania moich akcji. Wtedy wyniosłem go w górę i przygotowałem do mocniejszej akcji, blokując jakąkolwiek drogę ucieczki. Następnie wbiłem jego czaszkę w matę i bez zmiany pozycji przypiąłem (Cracker Barrel). Nie czułem żadnego oporu, więc kiwałem głową w rytm uderzeń sędziego w podłoże.

1...
2...

Sielankę przerwał ból, który poczułem w okolicach potylicy. Arbiter nie opuścił ręki po raz trzeci, ja natomiast straciłem dominującą pozycję. Sprawcą całego zamieszania okazał się być O'Reilly, który wskoczył do ringu i bezpardonowo nadepnął na moją szyję, tym samym przerywając próbę liczenia. Zapewne założył, że w ten sposób nie tylko uratuje sytuację, ale także zdoła odmienić losy spotkania. Nic bardziej mylnego. Chwilę po tym, gdy jego podeszwa dotknęła na moim ciele, a ja podparłem się rękoma o matę, zadowolony Kyle oparł się o liny z ogromnym uśmiechem na ustach. W ostatniej chwili dostrzegł jednak, że w jego kierunku ruszył nabuzowany Mancer. Niestety było za późno na jakąkolwiek reakcję. Warner z całą siłą wleciał w Kanadyjczyka, przez co obaj przelecieli nad górnym sznurem i wylądowali na ziemi. Nie było jednak widać po nich oznak bólu przez ten upadek, bo obaj wrócili do pionu i zaczęli wymieniać się razami, które przerodziły się w zwykłą bójkę. Ciosy spadały wszędzie, nie tylko na twarz, ale również okolice żeber, podbrzusze, a nawet bioder. Byli pochłonięci burdą, także mogłem skupić się na Cole'u. Zawędrował on aż w okolice narożnika, więc ruszyłem za nim i w końcu chwyciłem za kłaki. Mocnym podciągnięciem zmusiłem go do wstanie, wtedy jednak wymierzył on kilka uderzeń prosto w mój brzuch. Podupadłem na kolano i walczyłem z bólem, łapczywie próbując zaczerpnąć powietrza. Adam w tym czasie wspiął się na drugą linę i uśmiechnął wrednie, sygnalizując próbę zakończenia spotkania. W końcu zeskoczył na matę, by w ten sposób nabrać rozpędu i podjął próbę wykonania Panama Sunrise. Zaparłem się jednak z całych sił i skontrowałem to wyniesieniem na barki. Członek Undisputed Era wiedział, że popełnił błąd, szarpał się niemiłosiernie, lecz na nic się to zdało. Bez czekania przyklęknąłem, wbijając jego głowę w podłoże (DeadEye). Jego bezwładne ciało spadło na bok, sam natomiast położyłem się na nim i zaciągnąłem jedną z nóg do góry. Kątem oka zauważyłem, że Kyle próbował wślizgnąć się do ringu, niestety uniemożliwił mu to mój partner. Mance wręcz desperacko chwycił jego nogę i nie miał zamiaru puszczać. O'Reilly mógł tylko patrzeć, jak sędzia uderza w matę trzykrotnie, ostatecznie dając zwycięstwo naszemu zespołowi.

Ring announcer: Here are your winners, the team of Mance Warner and the WWE Champion, Hangman Adam Page!