Zjawiam się w ringu.

Napiszcie kł na max 460 słów. Powodzenia

Monday Night RAW na potrzeby dzisiejszego main eventu staje się czymś więcej niż galą wrestlingową. Dzisiejsza gala na te kilkanaście minut walki wieczoru zamienia się w prawdziwą opowieść. Mogłoby się wydawać, że to walka o nic. Zwyczajny pojedynek bez znaczenia gdyż nic nie jest postawione na szali. Za tą walką stoi jednak coś więcej. Pastor kontra Książę Ciemności. Jasność kontra ciemność. William Eaver kontra Aleister Black. Dobro... kontra zło. Mogłoby się wydawać, że to oklepany motyw. Jednakże walka między tymi dwoma siłami nigdy się nie skończy. Mimo setek batalii wojna się nie skończyła. Dlatego ten pojedynek jest dla mnie szczególnie ważny. Zależy mi by choć na chwilę przechylić szalę zwycięstwa na stronę.. mroku. Jest to walka dla wszystkich ludzi takich jak ja. Odmieńców. Walka o nasze poglądy i nasze wierzenia. O słuszniejsze rację. I jestem pewny, że mój rywal tak samo poważnie podchodzi do tego pojedynku. Jego celem jest nawracać, rozsiewać dobre ziarno. Dziś przeszkodzę jego misji. Rozprawię się z jego fanatyzmem i natarczywym ograniczaniem wolności ludzkiej.

Łapię kontakt wzrokowy z moim rywalem. Widzę na jego twarzy wypisane przerażenie. Wydaje mi się, że dotarło do niego przed jak bardzo ciężkim przypadkiem stoi. Kto jednak jest gorszy? Ja, osoba, która nie boi się być sobą? Czy William, który na siłe próbuje wbić każdemu do głowy swoje wierzenia. Brzydzę się ignorancją tego typu. Dziś to ja nawracam. Na realia życia jako wolny człowiek.

Rozbrzmiewa gong, który rozpoczyna te bitwę. Spotykamy się z moim przeciwnikiem na środku ringu gdzie przechodzimy do klasycznego klinczu. Nasza gabaryty nie różnią się od siebie jakoś bardzo. Jesteśmy dosyć podobnej postury co umożliwia nam prowadzenie wyrównanego pojedynku na tym etapie. Widać jednak, że Savior czerpie dodatkowe siły z reakcji fanów. Niemalże cała arena skanduję głośno "William Eaver! William Eaver! William Eaver!". Zaczynam się uginać pod naporem rąk mojego rywala, jednakże nie na długo. Czując, że tracę kontrolę puszczam klincz i doskakuje do rywala wbijając się w jego brzuch Knee Strikiem! Jeszcze jednym.. kolejnym.. i kolejnym! Prophet pada na kolana niczym do modlitwy.. w końcu ukorzył się przed prawdziwym, sprawiedliwym panem. Przed prawdziwym ucieleśnieniem mroku! Chwytam Williama za włosy i wyprowadzam punche na jego twarz. Po trzech uderzeniach powoli podnoszę go do stójki ciągnąc go za włosy.. widownia reaguje głośnym buczeniem na to jak bez szacunku podchodzę do ich dzisiejszego faworyta. Blessed In The Wolrd podłapując to wyprowadza cios w moją szczękę! Przez moją nieuwagę tracę kontrolę.. kilkoma chwiejnymi krokami wycofuję się do tytułu.. Superkick! Nie tak prędko! Chwytam mojego przeciwnika za nogę i odpycham ją od siebie! Pastor obraca się w okół własnej osi prosto na Roundhouse Kick! The Prophet przykuca na jedno kolano. Niezwykle satysfakcjonuje mnie widok jak mój rywal się przede mną ukorzył. Tym razem jednak nie oddam tak łatwo przewagi. Umieszczam jego głowę między moimi udami i wykonuję Powerbomb! Zanikająca nadzieja na twarzach fanów napawa mnie dużą dumą. Nie mogę przegrać tego pojedynku.

478/460 (Szelton mówił, że zapas słów w przypadku przekroczenia limitu. Jak wprowadził mnie w błąd to mi wybaczcie, a jemu uwalcie kolejną walkę <3)

Czytając wasze posty jakoś tak koło dwunastej myślałem sobie że oba posty są bardzo dobre i klimatyczne. Obaj pisaliście pracę kierując się motywem walki dobra ze złem. I gdybym wtedy dał odpis pewnym zwycięzcą wyszedłby Aleister Black. Jednak ponowna analiza postów pozwala mi powiedzieć że wygrać może tylko Pasto William. Fenomenalnie dobrałeś słowa pod motyw walki, nie grałeś jakiegoś rycerzyka boga, nie chciałeś niszczyć Blacka, tylko mu pomóc. Bardzo mi się to spodobało, ponadto zacząłeś walkę wcześniej i tym samym znów masz czym bronić swój post. Pozdrawiam cieplutko, mój głos leci na Nekro, chociaż tak jak mówię koło 12:00 postawiłbym w 100% na Blacka.

Obserwowałem podnoszącego się z maty przeciwnika, samemu opierając się plecami o narożnik. Mimo ciężkiej jak do tej pory przeprawy nie zamierzałem się poddawać, a wręcz przeciwnie, czułem błogi wręcz spokój i pewność siebie. Jednym głębokim wdechem uzupełniłem braki tlenu, następnie powolnym krokiem ruszyłem w kierunku Blacka, który klęczał na jednym kolanie i zbierał siły. Ułożyłem dłoń na jego głowie i uśmiechnąłem się szczerze, czując, że Holender jest bliski wrócenia na dobrą drogę. Niestety uczucie to okazało się zgubne, gdyż już po sekundzie Aleister potraktował moje podbrzusze silnym uderzeniem, po którym nabrane powietrze błyskawicznie ze mnie uszło. Po chwili kolejne trafienie, potem jeszcze jedno. Ból sprawił, że zgiąłem się w pół i trudno było mi wrócić do właściwej pozycji. Rywal postanowił tym razem przenieść się z ciosami na twarz, jednak powstrzymałem go szybkim uderzeniem z prawicy. Niestety, w dokładnie ten sam sposób Black trafił mój podbródek. Doszło między nami do wymiany uderzeń, zupełnie jakbyśmy byli nieśmiertelni. Publika na każdy z moich ataków reagowała żywiołowym dopingiem, zaś trafienia Holendra zbywała głośnym buczeniem. W końcu udało mi się zdobyć drobną przewagę, a to otworzyło mi furtkę do czegoś mocniejszego. Wziąłem krótki rozbieg, po którym ruszyłem w stronę oponenta, a następnie jego podbródek potraktowałem mocnym uderzeniem z przedramienia (Running European Uppercut). Aleister zachwiał się na nogach, ja zaś zajmowałem pozycję w centrum ringu. Rozłożyłem szeroko ręce i uniosłem głowę, spoglądając na niemrawego przeciwnika.
- No dalej, Aleister! Nie poddam się!- wykrzyczałem, czym rozjuszyłem Blacka. Zwinny piruet nadszedł znienacka, co zaskoczyło mnie kompletnie. Nie byłem w stanie wykonać uniku i stopa rywala dotarła do mojej czaszki, poważnie ją naruszając (Roundhouse Kick). Tym razem to ja miałem trudności z zachowaniem pionu, do tego doszedł problem z wizją. Czułem, że jestem w gorszej pozycji, dlatego musiałem zareagować. Gdy tylko usłyszałem przed sobą kroki oponenta, na ślepo uderzyłem na wysokości jego brzucha. Trafienie sprawiło, że Black nieco się pochylił, co skrzętnie wykorzystałem i padłem na matę, po chwili wyprowadzając podbródkowy (Dropping Down). Niestety cios nie sprawił szkód, o jakich marzyłem i gdy tylko przyklęknąłem na macie, Aleister odpłacił się potężnym kolankiem, które zwaliło mnie z nóg (Jumping Knne Strike). Przez chwilę nie wiedziałem co się dzieje, z trudem doszedłem do siebie w momencie, gdy sędzia drugi raz uderzył w matę. Instynktownie uniosłem w górę bark, przerywając liczenie. Wściekły Holender zaczął głośno dyszeć i awanturować się z oficjelem, ja zaś leżałem na macie i próbowałem wykrzesać z siebie resztkę sił. Głębokimi wdechami raczyłem płuca, próbując przy tym wrócić do pionu. Niesiony głośnym dopingiem wiernych podparłem się na macie i byłem o krok od wstania, lecz kątem oka dostrzegłem szykującego się do ostatecznego ciosu Blacka. Studiowałem jego styl walki na tyle, by poznać jego zamiary. Zrozumiałem, iż jestem o krok od porażki i tylko cud mógłby mnie uratować. I właśnie ten cud nadszedł. W moje ciało wstąpiła nieznana siła, dzięki której szybko zdołałem wrócić do pionu. Aleister zakręcił się na pięcie, próbując trafić mnie swoją koronną akcją, na szczęście jednak zdołałem odpowiednio wymierzyć dystans i jego stopa niemalże otarła się o mój nos. Nim Black dokończył obrót, ja już odbijałem się plecami od lin, a gdy spojrzał w moim kierunku, zwaliłem go z nóg potężnym uderzeniem ramieniem (Clothesline from Heaven). Znokautowany Holender nie mógł już nic zrobić, gdy położyłem się na nim i zaciągnąłem jedną z nóg, z upragnieniem czekając na trzecie klepnięcie w matę sędziego.