Teraz wszystko w moich łapskach, nie dam sobie wygarnąć tej dominacji z rąk. Balor leży poza ringiem, będąc praktycznie niezdolnym do jakiegokolwiek ruchu. Błyskawicznie wyślizguję się pod pierwszą liną i bez precedensów szarpię Finna za włosy. Ten posłusznie podnosi swoje cielsko do góry, a ja wyprowadzam błyskawiczny Uppercut. Mój rywal zachwiał się na nogach, jednak ja nie pozwoliłem mu upaść samemu - momentalnie wsadziłem jego głowę pod moją pachę i wykonałem efektywne DDT. "6" - usłyszałem od sędziego, więc ponownie podciągnąłem tą ludzką kreaturę do pionu i wepchnąłem Finna do kwadratowego pierścienia. Nie czekając ani chwili dłużej, podążyłem za nim i w mgnieniu oka znalazłem się nad nim. Zacząłem napastować stompami mojego oponenta, aż ten w końcu począł wstawać. Wiem, że jeden mój błąd mógł zaprzepaścić wszystko, więc od razu złapałem delikwenta jedną ręką za szyję, zacisnąłem ją i wykonałem fenomenalny Chokeslam. Balor trzasnął o matę na samym środku ringu, a z trybun dało się słyszeć buczenie, jednak w żadnym wypadku nie zwracałem na to uwagi. Koniec tego pachołka jest już bliski, czuję to bardzo dokładnie.

Spazmy ekstazy ogarnęły moje ciało. Jestem już tak blisko wygranej, tak blisko ... Balor nie jest w stanie użyć już żadnej sztuczki ze swojej książeczki dla dzieci, jest skazany na moją pastwę. Piana toczy się z mojego pyska i kapie prosto na buźkę mojego rywala. Nie mogę dłużej czekać, żądza zwycięstwa jest zbyt ogromna, już czas. Podciągam za ramiona ciało Finna i wrzucam go do narożnika. Kilka punchy momentalnie znajduje się na twarzy przeciwnika, a serię tą kończy sędzia, który odciąga mnie od ludzkiej kreatury. Odchodzę jedynie na moment, a zaraz potem wbijam się w oponenta Clotheslinem, po którym Finn wypada z narożnika, chwiejnym krokiem zmierzając na sam środek ringu. Korzystając z nieuwagi przeciwnika jedną ręką łapię go za szyję, drugą za udo, finalnie wynosząc go do góry. Bez zbędnych ceregieli wykonuję Boogey Slam, umieszczając przeciwnika z impetem na macie ringowej. Balor wydał z siebie jęk, a ja nie zamierzałem w żaden sposób mu odpuszczać. Energiczne szarpnięcie ręką przeciwnika sprawia, że ten podnosi się nieznacznie. Kolejnym udaje mi się ustawić go na chwiejnych nogach, więcej mi nie potrzeba. Wyniosłem go na bark i wykonuje najpewniej ostatnią akcję w tym pojedynku - Goodnight. Z szatańskim uśmieszkiem przypinam Finna na środku kwadratowego pierścienia i oczekuję na reakcję sędziego.

Finn Balor może i został przez rywala ponownie zmuszony do defensywy, lecz tenże fakt nie powinien nikogo martwić. Dlaczego? Otóż, by móc obnosić się jako mściciel należy radzić sobie w każdej sytuacji. Atakowanie, kontrowanie, czy znoszenie bólu to przykładowe umiejętności jakie musi opanować aspirujący obrońca sprawiedliwości. Irlandczyk oprócz wyżej wymienionych zdolności, opanował również do perfekcji technikę polegająca na poduszczaniu oponenta. W końcu nie ma nic bardziej destrukcyjnego aniżeli zbytnia pewność siebie. Tak było i tym razem, gdy nocny koszmar zbytnio uwierzył w swoją szansę na sukces. Balor pozwolił się podnieść i wynieść na barki, lecz gdy tylko jego podbrzusze spoczęło na wspomnianej części ciała, ten szybko przeszedł do działania. Zdecydowanym ruchami nóg wywołał niestabilność w szeregach wroga, zaś zdecydowanym ruchem wolnej dłoni zdołał na tyle odsunąć się do tyłu by i druga ręka została wyzwolona, Później zeskoczył na nogi tuż za plecami wroga. Momentalnie wyskoczył w górę, w powietrzu przytrzymał wroga za barki i wbił mu kolana w kręgosłup (Lungblower).

"Dopadnij go mój ulubiony mścicielu. Wykrzesaj z siebie jeszcze trochę. Dasz radę mój uczniu. Pomyśl o twoich podopiecznych. To oni dadzą ci siłę do dalszej walki" - usłyszał w swej głowie oto taką jakże potrzepującą wypowiedź. Nadawcą tej treści najprawdopodobniej był dumny założyciel klanu mścicieli. Jego opanowany ton głosu wydawał się mieć zbawienny wpływ na Balora, gdyż obrońca słabszych i bezbronnych zaczął się spokojnie podnosić do stójki. Oczywiście, że głos w jego głowie mógłby być efektem zmęczenia, lecz nie ma sensu nad tym się rozwodzić. Ważne, że Finn wziął się w garść i zdołał ponownie zaatakować rywala. Zmęczony, lecz nadal ambitny Irlandczyk wpadł w objęcia najbliższego narożnika. Tam, wykonał swój charakterystyczny gest. Mężczyzna uniósł swe ręce na wysokość barków, po czym je rozłożył na boki. Dodatkowo odchylił się lekko do tyłu, dzięki czemu jego głowa, a co za tym idzie również i oczy skierowały się w niebo. W międzyczasie adwersarz zaczął się podnosić do stójki. Wówczas demoniczny człowiek ruszył przed siebie. Początkowy trucht płynnie przeszedł w szaleńczy sprint. Rozpędzony do granic możliwości bojownik w odpowiednim momencie odbił się od sprężystego podłoża. W czasie nabierania wysokości przyjął odpowiednią pozycję, dzięki której był wstanie wykonać akcję o nazwie Running Corner Dropkick. Boogeyman z impetem poleciał do tyłu, lecz na podróż nie trwała zbyt długo ponieważ tuż za nim widniał narożnik. Stwór uderzył swoimi osłabionymi plecami o wspomniany przedmiot składający się na ring wrestlingowy. Zderzenie było na tyle mocne, iż ten natychmiastowo po kontakcie upadł na brzuch i twarz. Ofiara mściciela prawą ręką trzymała się za kręgosłup, co tylko świadczyło o jego nie najlepszym stanie. Poprzez ten jakże ludzki odruch ukazał otoczeniu swoją dolegliwość. Balor jak gdyby natchniony owocnym przejęciem pałeczki przodownictwa dołożył dewastujące na stąpniecie na ową cześć ciała Boogeymana (Standing Double Foot Stomp). Irlandczyk niespodziewanie zaczął klaskać. Najwidoczniej potrzebował w tej chwili wsparcia ze strony publiczności. Ich doping potrafił być na jego wrogów bardziej boleśniejszy, aniżeli ciosy z pięści czy nóg. Chciał tą owacją podciąć mu przysłowiowe skrzydła. Ulubieniec licznie zgromadzonej widowni wykonał szybką serię stompów w odsłonięte plecy. Przy każdym ciosie delikatnie podskakiwał. Dlaczego? Dzięki temu zabiegowi mógł w znaczący sposób wzmocnić powtarzaną akcję. Następnie obniżył swoją sylwetkę poprzez ugięcie nóg w stawach kolanowych. Konsekwencją tegoż manewru był sprawny wyskok. Warto wspomnieć, że mściciel nie nabrał jakieś piorunującej wysokości. W końcu był już zmęczony. W czasie opadania wysunął on swój łokieć, którym trafił w atakowaną część ciała (Jumping Elbow Drop). Balor w miarę odruchowo powstał. Nie zatrzymywał się choćby na ułamek sekundy. Musiał pokonać zmeczenie, trzymać w ryzach bolące części ciała. Był bliski celu. Zmobilizował się do przeciągnięcia wroga na sam środek kwadratowego pierścienia, a gdy znaleźli się we wspomnianym miejscu zapiął na osłabione licznymi atakami plecy dźwignię *Camel Clutch With Knee To Back.

* Um Iron Grip.

Dlaczego on nie chce zasnąć?! Każdy kiedyś musi pogrążyć się w śnie, a odwlekanie tego na dłuższą metę nie ma sensu. Zwycięstwo jest na wyciągnięcie ręki, jednak trzeba jeszcze chwilę pomęczyć się z tym pajacem. Oparłem moje łapsko o matę ringową, a kątem mojego ślepia obserwowałem poczynania przeciwnika. Balor wzniósł ręce ku górze, po czym zaczął pędzić w moim kierunku. Wyczekałem jeszcze chwilę moją ofiarę, po czym mój wewnętrzny instynkt zawołał "Teraz!". Momentalnie złapałem pion i odskoczyłem w bok, a rozpędzony rywal wbił się w narożnik, jak nóż w masło. Nędzna kreatura pokonana własną bronią, czas kończyć tę parodię.

Potencjalne + 24 h

Sakramentalne 3 padło i to nocny potwór kwalifikuje się do walki o pas IC.