Dobra. Ostateczne Kto Ładniej na max. 300 słów!

Ból przeszywający każdą mych kończyn był nie do opisania. Zmagałem się z nim niemalże od samego startu tejże bitwy a z każdą mijającą chwilą walki narastał i stawał się nie do zniesienia. Trudy tego starcia dały mi się we znaki, lecz nawet one nie zmuszą mnie do poddania się i tak po prostu rzucenia ręcznika. Nie po to tyle pracowałem by teraz postąpić jak jakiś tchórz, czas wydobyć z siebie resztki spoczywającej energii. Ociężałymi ruchami podniosłem się do stójki i mogłem z góry kontrolować poczynania mego rywala. Gdy dostrzegłem, że również i on zaczyna powoli dochodzić do siebie postanowiłem zaatakować. Zwinnymi susami przemieściłem się i stanąłem tuż obok konkurenta, którego po zaledwie dwóch sekundach chwyciłem za kudły, uniosłem całkowicie do pionu i wykonałem Snap Suplex. Nie chciałem poprzestawać tylko na tej jednej akcji, zgodnie z tym postanowieniem ponownie unieść tego grubasa do pozycji wyprostowanej by drugi raz rzędu rzucić go ponad sobą za sprawą Snap Suplex'u. Publika niemal osłupiała gdy dostrzegła, iż jeden z ich ulubieńców zbiera solidny łomot. Mnie ani troszkę zaistniała sytuacja nie dziwiła, bowiem od zawsze wiedziałem, że z najlepszymi mogę walczyć jak równy z równym. By jeszcze bardziej utwierdzić się w tym przekonaniu postanowiłem udowodnić swoją dominację akcją wysokiego ryzyka. Wskakując na szczyt jednego z narożników czułem narastającą adrenalinę, gdyż byłem pewien, że ten cios może całkowicie pogrzebać nadzieje Braya na odniesienie końcowego sukcesu w tymże pojedynku. Wzbijając się w górę czułem się jak samolot, który zaraz będzie lądował. Różnica jednak była taka, że moim pasem startowym było cielsko tego grubasa. Diving Elbow Drop sprawił, iż uśmiech nie znikał z mojej twarzy.

Wszystko zaczęło układać się po mojej myśli, początek starcia nie należał do najlepszych w mojej karierze lecz z biegiem czasu wszystko diametralnie się zmieniło. Desperackie bronienie się przed zmasowanymi atakami Braya w końcu nadeszły końca przez co w końcu mogłem pokazać swoje prawdziwe oblicze. Czułem się coraz pewniej, łapiąc głębokie wdechy powietrza starałem się zregenerować siły przed decydującą fazą walki, która właśnie nadeszła. Obserwując z góry poczynania mego konkurenta czułem, iż starcie to lada moment dobiegnie końca. A w ostatecznym rozrachunku to ja będę miał powodu do zadowolenia jako triumfator tejże bitwy. Widząc powoli wracającego do świata żywych Wyatta wiedziałem, że czym prędzej muszę coś zrobić by nie pozwolić mu na całkowite zregenerowanie sił. Plan miałem już gotowy, teraz pozostało tylko zamienić go w czyny. Windham z niewielką pomocą naprężonych sznurów w końcu stanął na prostych nogach, jednakże nie wiedział, iż za jego plecami czekam już by ponownie ułożyć go do snu na śnieżnobiałej macie. Rotunda powoli odwracając się w mym kierunku zamierzał wziąć srogi rewanż za cierpienia jakich doznał. Nic z tego, nie zamierzam mu na to pozwolić. Ruszając powoli w jego stronę wykonałem obrót dokoła własnej osi po czym potężnym wymachem z prawej ręki trafiłem idealnie w jego szyję zsyłając go na deski ringowe. Discus Clothesline wielokrotnie ratował mi skórę, tym razem jednak nie miał za zadanie uratowanie mnie a po prostu osłabienie i przygotowanie rywala do zakończenia tej konfrontacji. Czując ulatniającą się frustrację z mego ciała chciałem jak najszybciej kontynuować ofensywę, a jednocześnie i poczułem ochotę zadania jak największej dawki bólu temu gnojkowi. Tak też właśnie zamierzam zrobić... Podchodząc pewnym krokiem do truchła rywala chwyciłem za jego spocone kudły i zacząłem za nie targać zmuszając go do uniesienia swych czterech liter do góry. Gdy tak już się stało nie chciałem go ani troszkę oszczędzić. Zacząłem wykonywać potężne uderzenia zamkniętą dłonią w jego czaszkę, zaprzestałem dopiero gdy sędzia mnie do tego zmusił poprzez odliczanie. Odsuwając się na pewną odległość od adwersarza pozwalałem mu na zebranie odpowiedniej ilości tlenu by mógł kontynuować to starcie. Jednakże i ta sielanka przeciwnika nie mogła trwać zbyt długo. Ponownie wracając do oponenta dołożyłem kolejne uderzenia w jego czaszkę a gdy ten zachowawczo mnie pchnął postanowiłem momentalnie wyprowadzić kopnięcie w chwilę wcześniej obijany czerep. Roundhouse Kick sprawił, iż Bray nie upadł na matę lecz osunął się do tyłu wpadając w objęcia cornera. Pozycja w jakiej znajdował się obecnie Windham otworzyła mi kolejną możliwość ataku. Biorąc kilka kroków rozbiegu zatrzymałem się w przeciwnym do położenia mego rywala narożniku, a po chwili zacząłem szaleńczo biec w jego stronę. Będąc niedaleko Rotundy wyskoczyłem ku górze w efekcie czego całym ciężarem ciała przygwoździłem przeciwnika ponownie do narożnika, a to za sprawą Stinger Splash'u. Rywal osunął się po narożniku dosłownie w nim siadając. Nie była to odpowiednia pozycja do następnej przygotowanej przeze mnie akcji a więc musiałem poprawić jego umiejscowienie. Chwytając za jego nogi odciągnąłem go kawałek od obrzeża pierścienia i ustawiłem w idealnym miejscu by móc zaatakować z narożnika. Pobudzony do działania wskoczyłem na najbliżej znajdujący się szczyt obrzeża kwadratowego pierścienia z, którego po kilku krótkich chwilach wykonałem efektowny ale jakże ryzykowny Frog Splash. " To już twój koniec Bray... Po raz kolejny pokazałem, że ten wasz cholerny naród jest niczym w porównaniu z Kanadą!"

Pewien swego zacząłem zataczać koła wokół ringu kumulując w głowie wszystkie myśli związane z walką, a właściwie z jej skutecznym zakończeniem. W końcu wpadłem na pomysł, który musiałem jak najszybciej przełożyć na działania, więc pora wziąć się do pracy. Podchodząc do niemalże nieprzytomnego konkurenta z nie lada problemami uniosłem go do stójki po czym wepchnąłem w jeden z czterech narożników. Wykorzystując wszystkie swe siły uniosłem go do góry i posadziłem na samym szczycie narożnika przesuwając go w tył aby znalazło się jeszcze miejsce dla mej osoby. Uczyniłem to w mgnieniu oka, Bray nadal nie doszedł do siebie więc me zadanie jest bardzo ułatwione. Chwytając prawą rękę Windhama wciągnąłem go na swe barki. Ciężar był ogromny więc nie chciałem trzymać Braya w takiej pozycji zbyt długo. Stając na drugim stopniu narożnika czułem narastający ciężar mego przeciwnika, zatem musiałem jak najszybciej wykonać uszykowany plan. Momentalnie przechyliłem się do przodu spadając z narożnika jednocześnie Braya rzucając ponad sobą. W takim oto stylu Rolling Stampede* został perfekcyjnie wykonany. Pozostało już tylko postawić ostatni krok, do którego właśnie się zabieram. Szybko podniosłem przeciwnika po raz kolejny do pionu i wykonałem kopnięcie w jego brzuch tak by ten się zgiął w pół. Gdy już to uczynił objąłem jedną z jego nóg a głowę śmiałka trzymałem pod swą pachę. Rolling Fisherman Neckbreaker idealnie ukazał przebieg całego starcia i mą dominację. Natychmiastowo położyłem się na rywalu i jedną z nóg zaciągnąłem pod jego klatkę piersiową. W tym momencie sędzia rozpoczął liczenie.

* - This Is Awesome