"THIS IS AWESOME! THIS IS AWESOME!"

Fani wciąż byli zafascynowani tym, co działo się w ringu. Ich wsparcie było dla mnie ciągłym natchnieniem. Wiedziałem, że choć nie zawsze mogę teraz wygrywać, nie wróciłem po to, by ponieść klęskę już w pierwszym starciu. Te wszystkie czynniki wpływały na moje poszukiwania. Szukałem w sobie tej dawnej potęgi, która czyniła mnie niezwyciężonym i przerażającym zarazem. Wiedziałem, że gdzieś wewnątrz tli się ta iskra ciemności. I musiałem ją rozpalić.

Chcąc tego dokonać, musiałem wciąż iść w tym kierunku. Z Demonem czy bez, mogłem wygrać. I choć nie udało mi się jeszcze przypiąć rywala - nic straconego. Dało mi to możliwość do kolejnego ataku. Wstałem na nogi, po czym od razu chwyciłem Curta za włosy i przeciągnąłem jego trzewia na krawęź kwadratowego pierścienia. By upewnić się, że nigdzie nie odskoczy, poczęstowałem go kilkoma mocnymi stompami w korpus. Następnie ułożyłem jego bolącą rękę wzdłuż lin, po czym sam wspiąłem się na drugą linę. Odczekałem chwilę, po czym wybiłem się w górę, zgiąłem w powietrzu nogi w klanach i z całym impetem naskoczyłem na ową kończynę bardzo mocnym Knee Dropem! Hawkins znów zaskomlał, a Chimery zaniosły się swoim przerażającym śmiechem. To było to, czego potrzebowałem.

Mimo bólu i upokorzenia, przeciwnik wciąż spoczywał na krawędzi ringu, dlatego sam błyskawicznie przeszedłem na apron, stając w okolicach narożniku. Gdy publiczność głośno zaczęła skandować "LET'S DO IT TAKER!", zacząłem biec, po czym wybiłem się w odpowiedniej chwili i spadłem na głowę długowłosego solidnym Guillotine Leg Drop! Po udanej akcji oparłem się o metalowy słupek, a przeciwnik niczym ryba wyjęta z wody przeturlał się w okolice środka ringu. Po chwili oddech wskoczyłem ponownie do wnętrza tej konstrukcji. Chwilę przyjrzałem się Hawkinsowi, po czym pomyślałem sobie "Już czas". Nie zastanawiając się dłużej, chwyciłem jego rękę, którą wcześniej tak skutecznie maltretowałem, po czym położyłem się na macie i zapiąłem bardzo mocny Triangle Choke!(sub) Czy to miałby być koniec?

Podążając za własnymi marzeniami, często zapominamy o tym, co wyznacza tor wszystkim naszym ścieżkom. Każdy ruch, gest, dotyk, zdarzenie nie dzieje się przez przypadek. Wszystko co przeżywamy, ma na celu uświadomić nam to kim jesteśmy. I choć różnie plotą się te ścieżki, dwie są ze sobą nierozłączne. Los i Czas. Bliźnięta stworzone, by zapanować nad ludzkim ego, bardzo często dają o sobie znać w nieodpowiednim momencie. Tak właśnie było tym razem. Gdy wydawało mi się, że fortuna wreszcie toczyła swe koło w moją stronę dzieci samego Boga uderzyły mnie w twarz ze zdwojoną siłą. "Zapomniałeś czym się stałeś? Zapomniałeś Marku KIM się stałeś? Nie jesteś już niewrażliwy...Nie jesteś już odporny...Nie jesteś już sobą, śmiertelniku."

Ich ponury szept był paraliżujący. W jednej chwili straciłem władzę nad swoim ciałem, odczuwając skutki tak prymitywnego błędu. Mój własny atak stał się moim katem. Cały dorobek, cała nadzieja runęła niczym domek z kart poddawszy się podmuchowi wiatru, wytworzonemu przez skrzydła owada. Tak właśnie umierał ostatni Nieśmiertelny, mogąc tylko patrzeć jak jego rywal podnosi się z kolan. I gdy wydawało mi się, że ratunek nie jest dla mnie, tysiące zgromadzonych wokół mnie istot, zaczęło skandować moje splamione imię. Oni wciąż wierzyli. Oni wciąż ufali, że w Demonie tkwi jeszcze potęga. Czy to możliwe?

"WSTAŃ KRÓLU UPADŁYCH. RAZEM, NA WIEKI"

On wciąż tam był. Jego głos rozbudził rządzę i zerwał kajdany wstydu. Gdy stopniowo podnosiłem się z maty, tłum nakręcał się coraz bardziej. To dla nich warto spróbować. Warto oddać swe życie.

Hawkins, Śmierć idzie po Ciebie...

Idealnie 250 według http://ile.liter.pl/slow.html

Powstałem. Mimo bólu w kościach, wykrzesałem jeszcze z siebie te resztki sił, by spróbować zwycięsko wyjść z tego starcia. Wiedziałem, że mogłem to zrobić, musiałem tyko po prostu uwierzyć. Uwierzyć w siebie i uwierzyć w mojego przyjaciela, który wciąż czekał we mnie, aż pozwolę mu ruszyć na łowy. Mimo, iż pomógł mi wstać, to jeszcze nie był ten moment. Szykowałem go na chwilę, w której nie miałbym już odwrotu. Teraz, mogłem podjąć samodzielną próbę dokończenia tej partii. Teraz to ja i piekło rozdawaliśmy karty.

Wchodząc do ringu, po moich plecach przebiegł dreszcz, sugerujący, że to dopiero początek. Ból i strach nie chcieli ustąpić, ale miałem w sobie siłę, by znów przeciągnąć ich na swoją stronę. I wraz z chóralnym śpiewem poległym, ponownie postawiłem stopę na deskach przelanych krwią poległych, czując, że mój moment jeszcze nadejdzie. Widziałem, że Curt dochodzi do siebie. Nie chciałem zmarnować okazji, dlatego gdy tylko odwrócił się w moją stronę, zasypałem go gradem potężnych ciosów. ( Fists of Fury ). Zapędziłem go pod liny czując, jak rozpływa mi się pod palcami. Byłem na dobrej drodze. Nie moglem tego zmarnować. Chwyciłem go za dłoń i posłałem w przeciwną stronę mocnym Irish Whip. Gdy wrócił do mnie, powaliłem go na matę potężnym Big Bootem. Nadszedł czas, by spróbować zakończyć ten pojedynek...

Byłem o krok od upragnionego zwycięstwa. Przypływ adrenaliny obudził moje pragnienie zemsty, czyniąc mnie teraz niebezpiecznym. Wrota piekieł znów stały otworem przed moim autorytetem. W tej chwili nic nie mogło mi przeszkodzić.

Wsłuchując się wciąż w nadbiegające odgłosy, napełniałem się nim niczym kielich skraplaną krwią. Hordy oddanych mi śmiertelników pozwoliły wierzyć, że wciąż mogę dokonać wielkich rzeczy. Kierowany tą myślą, postanowiłem dać im to, na co czekali. Nabierając powietrza do płuc, szybkim gestem zdjąłem z siebie szelki, prezentując wszystkim umięsniony tors, choć naznaczony wieloma latami bitew i porażek. Ich doping nie słabł, a gdy przyjąłem charakterystyczna pozycję z dłonią wyciągniętą do tyłu, tłum oszalał. Lawina motywujących okrzyków spadła na mnie niczym lawina z największego szczytu. Nie pogrzebało mnie to, tylko dało siłę.

Kiedy Hawkins stanął już na swych nogach, na jego krtani błyskawicznie zacisnąłem morderczy uścisk. Nie zdążył zareagować, gdyż po chwili już był w powietrzu, by za moment trzepnąć plecami o matę, przyjmując na siebie dewastujący Chokeslam! Leżał krzyżem u mych stóp, oddając się we władanie córkom Snu, ale ja chciałem jego duszy. Chciałem odebrać mu to, co czyniło go takim prymitywem. I dlatego nie bacząc na nic, złapałem go za włosy, ustawiłem do pionu, a druga ręką ponownie zacisnąłem uchwyt. Wbijając w niego swój zimny wzrok, odebrałem mu resztki nadziei, dlatego nie próbował nawet uciekać, gdy powtórzyłem sekwencję sprzed chwili i znów zaalikowałem mu morderczy Chokeslam, tym razem od razu przechodząc do pinu na środku ringu!

"Nie jest wyczynem spojrzenie w dal, gdy przed Tobą rozciąga się rajska ziemia. Wyczynem jest spojrzeć przed siebie, gdy Strach chce zajrzeć Ci w oczy" - ta maksyma, która została wykuta u bram Tartaru, najtrafniej oddawała sytuację do jakiej doprowadziłem. Zapatrzony na Eden mający być moją nagrodą za cierpienia odniesione podczas tej batalii, nie dostrzegłem zagrożenia czającego się tuż przed moim nosem. Chwytając Los we własne ręce, myślałem że nie jest już w stanie wyrządzić mi krzywdy. Z dziecięcą fantazją uwierzyłem, iż pozbawiony swoich nadludzkich zmysłów zdołam okiełznać żywioł, który nie poddał się woli samego Boga. Pokładając nadzieję w chwilowy przypływ ekstazy, odsunąłem na bok rozsądek i zagłuszyłem trzeźwe myślenie. Nie chciałem już słuchać głosów powtarzających w kółko: "Nie uda Ci się. Nie jesteś na to gotowy. To już nie Twoja Ziemia... Chciałem w końcu sam podejmować decyzję, sam zbierać żniwo swoich czynów, sam...Nie umiałem. Nie mogłem. Nie potrafiłem działać sam. Choć wszystko zależało ode mnie, dałem się podejść przeciwnikowi i pozwolić mu znów rozdawać karty. Przez ten błąd znów znalazłem się na deskach. Tym razem przybił mnie własny wstyd i pycha. Siostry Przeznaczenia spoglądały na mnie z ogrodu Elizjum z kamiennymi twarzami, wiedząc, że nie wyswobodzę się z sideł Pogardy.

"JESTEM PRZY TOBIE GRABARZU. POZWÓL SOBIE POMÓC. UWOLNIJ SWEGO DEMONA"

Cichy szept mej Pani zadziałał jak świeża, morska bryza wybudzając mnie z letargu. Ona wierzyła. Ona wciąż czuwała nad swoim błędnym rycerzem. Nie mogłem zmarnować jej wsparcia.

Przez moment nie byłem w stanie się poruszyć. Ogromny ból sparaliżował moje ciało odbierając możliwość kontrataku. Wszystko było rozmyte, a głosy niezrozumiałe. Jednak w jednej chwili całość ożyła. Serce zaczęło bić donośniej, a krew w żyłach płonąć niczym ogień piekielny. Demon żył i właśnie zbudził się na żer. Wykonując swoją słynną pobudkę, wzbudziłem w ludziach entuzjazm. Moje imię znów niosło się po całej hali, dlatego musiałem zawalczyć. Zwinnym krokiem wstałem na nogi i odczekałem chwilę. Gdy Curt stanął ze mną twarzą w twarz, wiedziałem już co zrobię. Błyskawicznie chwyciłem go za krtań, zaciskając morderczy uścisk. Jego przerażone oczy napełniły się łzami, jednak ja nie znałem litości. Bez chwili namysłu zaaplikowałem mu kolejny Chokeslam!

Oddychając ciężko starałem się nie dać po sobie poznać zmęczenia. To, co miało się za chwile wydarzyć, nie mogło zostać przyćmione mą ludzką ułomnością.

350/350
25/30 według http://ile.liter.pl/slow.html