TO JEST MÓJ CZAS!! NIKT MI GO NIE ODBIERZE! NIIIKT! W mojej głowie pewność siebie i zadowolenie z tego starcia przeplatało się z ogromną złością, która wciąż we mnie buzowała. Koniec był bliski, a ja chciałem udowodnić i sobie, i innym, kim tak naprawdę jestem. Perfekcyjnym, niesamowitym genem zwycięzcy, który ponownie zaprowadzi mnie na szczyt. Nic ani nikt nie będzie w stanie mnie zatrzymać. A tym bardziej Ambrose. To ścierwo już za chwilę odpłynie wraz ze ściekiem, do wielkiej kaźni upokorzenia, która pochłonie go na długie miesiące.

Niesiony dopingiem mojej ukochanej rozłożyłem szeroko ręce i zrobiłem rundę honorową po ringu. Fani nie darzyli mnie sympatią, ale naprawdę miałem to gdzieś. Chcąc pójść im na przekór cofnąłem się do narożnika, złapałem oburącz za liny i wyczekiwałem idealnego momentu do ataku. Kiedy Dean się podniósł i doczłapał do przeciwległego rogu nie czekałem długo. Wystrzeliłem jak z procy i wbiłem się w niego pięknym Awesome Clothesline! Rywal padł na matę opierając się na kolanie, a ja dumny z siebie i z szerokim uśmiechem na twarzy, pozowałem jeszcze przez moment uwieszony na linach. Gdy napięcie zostało odpowiednio nabudowane, zszedłem z gum, błyskawicznie doskoczyłem do przeciwnika, który jeszcze nie zdołał się podnieść i równie szybko wykonałem niesamowite Awesome DDT! Jego głowa wbiła się w matę, a ja mogłem przejść do ostatecznego rozwiązania.

Maryse i Alex zaczęli uderzać dłońmi o krawędź ringu, motywując mnie do skończenia tej jednostronnej batalii. Publiczność natomiast robiła wszystko, by mnie zdezorientować. Nie mogłem dać się rozproszyć, bo byłem już tak blisko upragnionego zwycięstwa. Dlatego też wziąłem głęboki oddech, stanąłem za rywalem i przybrałem pozycję skoczka narciarskiego, gotowego do lotu. Kiedy nadeszła odpowiednia chwila, zapiąłem uchwyt, podciąłem przeciwnika i sprawiłem, że ponownie namiętnie pocałował matę, za sprawą pięknego Skull-Crushing Finale! Przypięcie, było tylko formalnością...Baby, I'm Home. It's My Time. I...AM...AWESOME.