Dzięki Ax.

Ból był już zbyt duży! Musiałem jak najszybciej to przerwać, inaczej poległbym. Znajdując się w niewygodnej pozycji, starałem się przekręcać na różne strony. Z trudem ustawiłem swoje ciało w pozycji bocznej, obchodziłem się z tym bardzo ostrożnie, gdyż nie chciałem skręcić kolana. Jednak udało się, choć ból był większy, to mogłem chociaż coś zrobić. Moja noga prawa noga, znajdowała się na lewej nodze, na której jest zapięty ów uchwyt. Omega był wystarczająco blisko! Wymierzyłem kilka uderzeń z podeszwy obuwia, raz w klatkę, raz w twarz, raz gdzie indziej. Jednak po serii ciosów, Kenny postanowił odpuścić, gdyż został ogłuszony. Sumbission został zerwany!

Mówiłem, że On(Aion) jest mi do niczego potrzebny! Sam potrafię się sobą zająć i nie potrzebuje niczyjej pomocy. Trochę się nacierpiałem, ale jednak udało mi się przerwać submission! Dlatego teraz stoję otworem do zdobycia najcenniejszej rzeczy w moim życiu. Nie mogę pozwolić sobie już na żaden błąd, gdyż mogę już nigdy nie ujrzeć tego, co chcę widzieć już jutro na swoich biodrach. Trud tego pojedynku, wdawał się w znaki, ponieważ już ledwo zipałem. Albo może spowodowano to było tym, że dość długo męczyłem się z dźwignią? Po tym gdy wstałem już na równe nogi, lekko kuśtykałem. Nie mogłem wyprowadzić żadnej konkretnej akcji, gdyż mój staw skokowy na to nie pozwalał. Miałem chęć, aby rzucić się na tego pięknisia i zmieść go z ringu. Jednak musiałem pamiętać o bólu, który teraz ogarnął całe moje ciało. Teraz już nie czułem go tylko w nodze, ale też w sercu. Myślałem, że adrenalina zebrana w mych żyłach pomoże powstrzymać mi, uporczywy ból jednak byłem w wielkim błędzie. Kenny również pozbierał się z maty i wystrzelił w moją stronę, licząc na powrót swej dominacji. Szybko obmyśliłem plan i postanowiłem zaatakować oponenta, potężnym Clothesline, który wbił go w matę. Omega natychmiast powstał i nadal próbował mnie zaskoczyć, jednakże ponownie przywitał się z soczystym Clothesline. Oponent ponownie wstał, ale chyba odnalazł problem! Przy mej trzeciej próbie zaaplikowania uderzenia z wyprostowanej ręki, schylił się przechodząc pod nią. Momentalnie odwróciłem się na pięcie, jednakże spotkałem się z nie miłym kopniakiem w podbrzusze. Rywal objął mą głowę, przyszykowując się do wymierzenia DDT, lecz odepchnąłem go! Tym samym uchwyt, który umocował na mej szyi znikł. Przeciwnik podbiegł do mnie, jednak wyciągnąłem swą dłoń, po czym złapałem za jego krtań. Ścisnąłem ją najsilniej jak potrafiłem, po czym uniosłem jego ciało w górę, kilka centymetrów nad matą. Z impetem rzuciłem jego ciało w matę, wykonując tym samym przepięknego, jak dla mnie Chokeslam'a. Spojrzałem na swą ofiarę, która już turlała się po całej długości ringu, próbując złapać choć trochę tlenu. Jego krtań została chyba zmiażdżona na drobny mak, jednak ciężko było w tej chwili mi to określić. Widziałem, jak adwersarz dławi się i kaszle, to doprowadzało mnie do coraz większego szału! Ujrzałem w jego oczach łzy, które zaistniały tam ze względu na ogromny ból. Ponownie chwyciłem rywala za szyję i ponownie zacisnąłem ją w swoich łapskach, unosząc go do pion. Wrzask, który temu towarzyszył był jedynie iskrą. Rozpaliła ona całe moje wnętrze! Teraz miałem większą ochotę na to, aby zniszczyć go! Zarzuciłem go niczym worek ziemniaków na plecy, po czym jednym zręcznym ruchem wymierzyłem niesamowite TKO. Omega już nie był taki mądry, jak przed pojedynkiem. Teraz przekonał się na czym polega prawdziwy ból, miałem zamiar doprowadzić go do takiego stanu, w jakim sam się znajdowałem. Spojrzałem na jego nogę, co skusiło mnie do niecnego planu. Gdy w moich dłoniach pojawiła się stopa aroganta, szybko przeszedłem do rzeczy. Przekręciłem jego ciało na brzuch, po czym zacisnąłem nogę w swych objęciach! Usiadłem mu na plecy, aby zwiększyć ból! Single Leg Boston Crab zostało zapięte na samym środku kwadratowego pierścienia! Klep, powiedziałem klep!

Kolejne popełnione błędy zaprowadziły mnie do beznadziejnej sytuacji, w której to Harper zapiął mi mocną dźwignię i nie miał zamiaru puścić. Środek ringu nie było idealnym miejscem dla mnie, gdyż ciężej dostać się stąd do liny. Musiałem znaleźć inne wyjście. Na szczęście już nie raz byłem w podobnej sytuacji, więc nie powinno to sprawić aż takich problemów. Zacząłem się wiercić, przeszkadzając nieco oponentowi w kontrolowaniu sytuacji. Była to tylko część dywersji, mająca na celu odwrócić nieco jego uwagę i sprawić, by sam mi pomógł. Moja strategia zadziałała i po chwili siedzący na mnie Luke podniósł się, próbując odzyskać kontrolę. Wtedy to szybko uniosłem się na obu rękach i wykorzystując gimnastykę ciała podwinąłem się na plecy, tym samym znajdując się wręcz pod stojącym nade mną Harperem. Dołożyłem drugą nogę blisko jego klatki piersiowej i z całej siły ją wyprostowałem, tym samym odpychając przeciwnika.

Leżąc zastanawiałem się co może pomóc mi w tej sytuacji. Ból był potworny, jednakże nie mogłem się poddać. Jestem mistrzem, do cholery jasnej! Niekomfortowa pozycja nie odpowiadała mi ani trochę, ale trudno, muszę sobie jakoś poradzić. Zacząłem szamotać się, jednak szybko uspokoiłem się i postanowiłem wymyślić plan. Był on banalnie prosty i szybko wprowadziłem go w życie. Przekręciłem ciało w jedną stronę i chwyciłem ręką kostkę rywala. Następnie wykorzystując całą dostępną siłę szybko pociągnąłem go, powodując jego utratę równowagi. Nieprzygotowany na tę sytuację Harper zawahał się na moment, co wyczułem i szybko wykorzystałem, próbując wolną noga trafić jego kończyny trzymające drugą z mych nóg. Udało się to dzięki gimnastyce mego ciała i Luke puścił moją nogę, tym samym wyzwalając mnie ze swoich sideł. Szybko wyślizgnąłem się spod jego ciała i uciekłem w stronę lin, licząc na odpoczynek.

Niesamowity ból minął. Z uśmiechem ulgi opierałem się o liny, odpoczywając i łapiąc oddech. Przeciwnik dał radę napsuć mi krwi, jednak koniec z tym. Nie czas już na zbędne uprzejmości, pora pozbyć się wielkiego, prześmierdłego goryla stojącego naprzeciw mnie dzisiejszego wieczoru. Niestety trudy walki dały mi się we znaki i poczułem natarczywe, pulsujące uczucie w okolicach kolana. Lekko kulejąc podniosłem się z maty przy pomocy lin. Wciąż jednak używałem ich do podtrzymywania się. Mimo początkowej niechęci publiki do naszych osób, nasze poczynania przyciągnęły ich uwagę i teraz z ciekawością godną niemowlaka wpatrywali się oni w środek ringu, nie chcąc tracić nawet sekundy. To właśnie pokazuje jak głupimi istotami są fani. Ale pieprzyć to, skupiam się tylko na brodatym jegomościu naprzeciwko mnie. On również czuł zmęczenie i ból, na co wskazywał jego wyraz twarzy. Trzeba to jakoś wykorzystać. Czas na ostateczne starcie!

Oba posty średnie, ale jak już mam wybierać to stawiam po raz kolejny na Nekro. Lepiej czuje postać i w sumie wszystkie komentarze jakie miałem zawarłem w poprzednich postach. Mistrz po prostu na ten moment jest lepszy .


Finisher i koniec - innego rozwiązania w tym poście nie przewiduję Nekro

Czułem zbliżający się koniec. Harper nie miał szans wytrzymać tego ani sekundy dłużej i teraz przyszła pora na punkt kulminacyjny naszego spotkania. Rosło napięcie i pierwszym, który popełnił błąd okazał się być Luke. Postanowił on zaatakować mnie, co sprytnie wykorzystałem, omijając jego cios przewrotem w przód obok niego. Szybko podniosłem się i stanąłem za jego plecami. Teraz jest moja szansa! Czując przepływająca w mych żyłach adrenalinę, z trudem uniosłem Harpera nieco ponad ziemię, po czym wygiąłem się w łuk, rzucając go za siebie. Croyt's Wrath! To już koniec! Atak połączony był z przypięciem i już po chwili sędzia rzucił się, by mnie obsłużyć. Cel osiągnięty, zwycięstwo jest moje!