...jednak Stone Cold nie zamierzał pozostawić tak tej sytuacji. Ku zdziwieniu Punka, Austin zagrodził mu drogę i spojrzał głęboko w oczy. Brooks instynktownie cofnął się o dwa kroki, gdyż w oczach Managera ujrzał coś, co przekonało go, iż za chwilę może stać się coś złego. Na ten widok publiczność zareagowała głośnym cheerem, widząc jak ich dwaj ulubieńcy skaczą sobie do gardeł. Obaj zastygli w tej pozie, aż wreszcie na twarzy Steve'a pojawił się szyderczy uśmieszek. Punk próbował robić dobrą minę, ale miał świadomość tego, że za chwilę może pożałować słych słów. Po dłuższym okresie milczenia, Stone Cold w końcu przemówił.

- Posłuchaj mnie pizdeczko. Po pierwsze, to im Ty do cholery jesteś, by włazić do mojego biura jak do chlewa? Zamknij się. To było pytanie retoryczne, jeżeli w ogóle wiesz, co to jest " panie abstynent" <chher> Po drugie, nigdy więcej nie dotykaj moich rzeczy, a tym bardziej nie waż się marnować mojego piwa. Powinienem Ci teraz przycisnąć mordę do podłogi i kazać wszystko zlizywać, tak jak robiła to Twoja matka, gdy tatuś na Twoich oczach zabawiał się z sąsiadką, a ona mogła tylko sączyć resztki alkoholu z dywanu. Sam miałeś niezłą rozlewnie w chałupie, prawda? Co, wspomnienia bolą? Oj jak mi przykro.

Publiczność zareagowała bardzo mieszaną reakcją. Z jednej strony, poruszanie takich spraw było nie godne tak wysoko postawionego człowieka, ale z drugiej strony była to niesamowicie skuteczna riposta. Punk błyskawicznie się zagotował. Jego dłonie zacisnęły się w pięści, a nogi automatycznie wykonały krok do przodu. Teraz obaj niemal stykali się nosami. Atmosfera była niesamowicie napięta.

- Czego Ty kurwa dziecko chciałeś? Radzę Ci trzymać rączki przy sobie, bo prędko sobie nie uprzyjemnisz samotnych chwil w toalecie. <cheer> Z tej paplaniny, którą raczyłeś mnie poczęstować, zrozumiałem tyle, że masz jakiś problem. Bardzo ciekawe...Wiesz, nazywasz mnie starym, a wydaje mi się, że mam więcej odwagi niż całe Twoje nędzne pokolenie. Za moich czasów, gdy ktoś miał z kimś problem, to po prostu umawiał się z nim na polanie, i jedne drugiemu spuszczał wpierdol, o jakim nigdy nie zapomniał. Bo tak mój drogi, swoje sprawy załatwiają prawdziwi faceci. A takie...miękkie faje jak Ty, obrażają się na cały świat, wchodzą pod spódnicę mamusi i żądają, by ktoś im zmienił pieluszkę, bo gówno aż przelewa im się przez nogawki. <cheer> O mnie nie musisz się martwić. Ja poradzę sobie ze wszystkim. Czego niestety nie można powiedzieć o Tobie. Myślisz, że gdy będziesz promował piękne hasła i zdrowy tryb życia, to uciekniesz od przeszłości? Mylisz się mój drogi. To znamię będzie Ci towarzyszyło do końca Twojego pierdolonego życia.

Punk milczał wciąż nie odrywając wzroku od swojego szefa. Jego słowa wyraźnie przypomniały o przykrych chwilach, jednak Brooks za żadne skarby nie chciał dać Austinowi satysfakcji. Gdy wydawało się , że to już koniec, Stone Cold wziął ostatnią puszkę do ręki, otworzył ją na oczach Philipa wypił łyk i znów podjął rozmowę.

-Ahh....Pychota. Na pewno nie skosztujesz? Nie? Twoja strata. A, bym zapomniał. Skoro jesteś taki mocny w gębie, za tydzień będziesz miał okazję pokazać, co tak naprawdę potrafisz w ringu, bo dzisiaj, hmm....jakoś nie specjalnie Ci się udało, co? Tak bywa. Zatem teraz łaskawie zabierz mi sprzed oczu swój parszywy ryj, idź gdzieś w kąt, wypłacz się, staw się za tydzień na RAW i pokaż mi, że miękką fajkę masz tylko w spodniach. Jazda stąd.

Austin dopił resztę swojego ukochanego trunku, odrzucił puszkę w kąt i z uśmiechem na twarzy przyglądał się, jak zmieszany Punk opuszcza jego gabinet. Stone Cold nadal w formie.