Wojownicy światła mają w oczach osobliwy blask. Żyją i stanowią część życia innych ludzi. Rozpoczęli swoją ziemską podróż bez tobołków i bez sandałów. Często bywają tchórzliwi i nie zawsze postępują tak jak trzeba. Cierpią z powodu błahych spraw, bywają małoduszni, czasami uważają, że nigdy nie uda im się dorosnąć, albo sądzą, że nie są godni błogosławieństwa czy cudu. Nie zawsze wiedzą, co właściwie robią na świecie i często spędzają bezsenne noce, myśląc, że ich życie nie ma sensu. Dlatego właśnie są wojownikami światła. Ponieważ się mylą. Ponieważ zadają sobie pytania. Ponieważ poszukują sensu i – z całą pewnością – kiedyś go odnajdą.

By uwie­rzyć w słuszność włas­nej dro­gi, wo­jow­nik światła nie mu­si udo­wad­niać że cudza jest błędna.

Kiedy do­rośniesz od­kry­jesz, że sta­wałeś w ob­ro­nie kłam­stwa, oszu­kiwałeś sam siebie i cier­piałeś z po­wodu błahos­tek. Jeśli sta­niesz się dob­rym wo­jow­ni­kiem, nie będziesz siebie o to ob­wi­niał, ale nie poz­wo­lisz również, by się to powtórzyło.

Dla wojownika nie ma miłości niemożliwej do spełnienia. Ani milczenie, ani obojętność, ani odrzucenie nie są w stanie go onieśmielić. Wie, że pod lodowatym pancerzem, za którym czasem kryją się ludzie, bije gorące serce. Dlatego wojownik podejmuje większe niż inni ryzyko. Bez wytchnienia szuka miłości, nawet za cenę wielu „nie”, licznych powrotów na tarczy i dojmującego poczucia odrzucenia duszy i ciała. Wojownik nie daje się łatwo zastraszyć, kiedy poszukuje tego, co mu niezbędne do życia. Wie, że bez miłości jest niczym.

Taki własnie jest prawdziwy wojownik.... Drew McIntyre!

Każdy na arenie już tego wyczekiwał. Publiczność z niecierpliwością wpatrywała się stronu apronu z którego to tajemniczy lektor posiadający niebywale epicki i podniosły głos mówił o istocie bycia prawdziwym wojownikiem. Słowa te idealnie opisywały człowieka jakim obecnie był Drew McIntyre. Światła zgasły, publiczność zaczęła wrzeszczeć z podekscytowania. I wtedy rozbrzmiał klimatyczny utwór, który idealnie podkreślał tą niezwykłą atmosferę oczekiwania.  Po chwili rzucono pierwszy słup światła, który padł prosto na rampę. Ku zaskoczeniu wszystkich na niej stała dość pokaźna grupa. Grupa... Raczej Armia szkockich wojowników. Ubrani w kity dumnie prężyli się trzymając włócznie i tarczę. Ich twarze pomalowano było na biało-niebiesko. Stali tak w blasku świateł ukazując cały swój majestat.

Gdy tylko utwór skończył się światła po raz kolejny zgasły. Publiczność była już naprawdę mocno nakręcona. Wszystko wyglądało po prostu świetnie. Teraz nadszedł czas, aby pojawiła się główna gwiazda dzisiejszego wieczoru. Kilka chwil ciszy i titantron zaświecił się złoto-brązowym blaskiem. Rampa zaświeciła się, teraz już nikogo na niej było. Teraz nadszedł już czas by pojawił się on - wybraniec.



A o to i on - Drew McIntyre! Ze zmienionym theme songiem prezentuje się jeszce bardziej okazale niż zazwyczaj. Jego długie włosy powiewają rozpuszczone i rozczochrane. Ponadto posiada jeszcze dość pokaźny, czarny zarost, który dodaje mu jeszcze groźniejszego wyglądu. Kolejną nową rzeczą w wyglądzie McIntyre'a są długie, czarne, skórzane spodnie. McIntyre wygląda w tym stroju jak typowy metal. Nabrał bardziej drapieżnego wyrazu. Ponadto na plecy ma zarzuconą flagę Szkocji. Drew podnosi ją do góry, rozpościerając ją za swoimi plecami, stoi tak kilka chwil po czym odkłada flagę na bok i pewnie zmierza w kierunku ringu. Czas odzyskać to co do niego należy.


Czas by wojownik po raz kolejny stał się królem...


Rozpoczynamy starcie o drugi najważniejszy pas w federacji (Jeśli nie najważniejszy, bo obecnie WWE ssie pałę). W prawym narożniku, pretendent pochodzący z Szkocji......DREW MCINTYRE! Jego przeciwnikiem jest tegoroczny zwycięzca i trzykrotnie koronowany na mistrza, chodź ani razu to się nie udało...Seth Rollins!!!

No panowie jako ze to jest Wrestlemania i Main Event to macie 600 słówek, w kto ładniej!

no to ja też se bierę 12 h : D

Data 31.03.2013 r. na zawsze zostanie zapamiętana przez miliony fanów jako dzień wielkiego triumfu Regal Corporation. To tutaj w Miami raz na zawsze uciszony miał zostać Drew McIntyre. Ten sam, który trzy razy stawał na mojej drodze i niweczył plan zdobycia głównego wyróżnienia brandu SmackDown! Długa droga jaką przebyłem by tutaj się znaleźć nie mogła zostać zaprzepaszczona. Sensacyjne zwycięstwo w Royal Rumble Matchu, wygrana na Elimination Chamber oraz dołączenie do Williama Regala miały być dopiero początkiem ery SETHA ROLLINSA!

Tłumy fanów dopingujących tego wyrzutka sprawiały, że na mej twarzy gościł szyderczy uśmiech. Jak można było dopingować kogoś kto odniesie już dzisiaj sromotną klęskę? Jak człowiek, który zawiódł Williama Regala zasługuje na takie powitanie? Szczególnie gdy ja wraz z moim bodyguardem oraz siedzącym przy stoliku komentatorskim Williamem zostaliśmy wygwizdani? Musiałem jednak odsunąć od siebie te pytanie, by skupić się na moim rywalu. Uniosłem jeszcze zaciśniętą pięść ku górze w geście zwycięstwa, gwizdy się wzmogły. To wszystko miało jeden cel wejść do głowy tego parszywego Szkota. Wreszcie...

*GONG*

Dźwięk ten był najbardziej wyczekiwanym momentem w tym roku. Nadszedł w końcu czas rozpoczęcia najważniejszej walki w całym świecie wrestlingu - walki wieczoru Największej Ze Scen... Wrestlemanii! Moim celem był wyrównanie rachunków z Drew, dźwięk gongu był więc dla mnie jak płachta na byka. Rzuciłem się momentalnie na oponenta z którym wszedłem w klincz. Trwał on dość długo ze względu na podobne gabaryty. Wreszcie jednak zdobyłem małą przewagę, przepchnąłem przeciwnika do narożnika i tam poczęstowałem go Headbuttem! Sędzia nie mógł nic zrobić, bo był to przecież Falls Count Anywhere Match! Ryback zaczął poza ringiem bić się w klatkę piersiową. Przy stoliku zaś William rzekł:

-Spójrzcie teraz na ring i powiedzcie kto jest teraz twarzą Smackdown!? Właśnie dlatego go wybrałem!

Słowa te sprawiły, że ponownie uniosłem dłoń z szyderczym uśmiechem. Nie trwało to jednak zbyt długo, gdyż musiałem dalej niszczyć mojego oponenta. Szybko podniosłem Drew, złapałem za głowę i wykorzystując miejsce w którym się znajdowaliśmy wykonałem Reverse STO into the turnbuckle! To jednak nie koniec. Momentalnie jego bezwładnie zwisające w narożniku ciało zostało potężnie skopane za pomocą Stompów. Po chwili powolnym krokiem z wciąż uśmiechniętą twarzą ruszyłem do przeciwległego narożnika, tam przystanąłem i palcem wskazującym ukazałem postać próbującego wstać McIntyre'a. Gdy już mu to się udało momentalnie ruszyłem na niego i zaaplikowałem Corner Forearm Smash! Ponownie upadł. Pochwyciłem więc jego włosy i przeciągnąłem na środek ringu, ja tymczasem wyskoczyłem ponad linami, ruszyłem w kierunku technicznego pochwyciłem flagę Szkocji, który przywlókł tu ze sobą mój rywal. Od Rybacka wziąłem zapalniczkę. Następnie wskoczyłem do kwadratowego pierścienia i tam... podpaliłem ją i krzyknąłem do Drew:

-Spójrz! Ta flaga symbolizuje twoje szanse w tym pojedynku!

Po wypowiedzeniu tychże słów rzuciłem płonącą flagę poza ring. A, że byłem blisko lin to momentalnie wziąłem rozbieg i dołożyłem na wciąż leżącym Szkocie Running Shooting Star Press! Ta piękna akcja została jednak przywitana dezaprobatą. Miałem to jednak gdzieś dzisiaj liczyła się jednak zemsta. Wszystkie przerwane koronacje przeleciały mi teraz przed oczyma, a to spowodowało wzrost gniewu we mnie. Rzuciłem więc się na rywala i zasypałem jego głowę gradem punchy. Jako, że był wywołane złością nie każde trafiały, ale gdy już trafiały powodowały ogromny cierpienie. Widać to było po pojawiającym się grymasie bólu na jego twarzy. Niech odczuje moją zemstę... zemstę za wszystkie wyrządzone mi krzywdy! Taki jest mój dzisiejszy cel. Mój rywal nie ma nawet drogi ucieczki. Wszystko to musi się skończyć właśnie na tej arenie, tego dnia, w tym Falls Count Anywhere Matchu!

- Wynoś się stąd! Odejdź!

Krzyknąłem w kierunku czającego się obok ringu niczym szakal Rybacka. Jego obecność mnie denerwowała. Sprawiała, że nie mogłem należycie skupić się na walce. Obejrzałem się do tyłu. Setha zaczął powoli podnosić się z ringu. Czym prędzej odwróciłem się w jego stronę po czym pobiegłem na niego i powaliłem go Dropkickiem. Rywal zaliczył kolejne spotkanie z matą i łapiąc się za nos zaczął wić się po macie.

- Leż i nie wstawaj!

Krzyknąłem po czym ześliznąłem się z ringu i zajrzałem pod niego. Międzyczasie zbliżył się do mnie Ryback szybko jednak odstraszyłem go krzesełkiem, które właśnie wyciągnąłem spod ringu. Ryback niepewnie cofnął się do tyłu i wtemz  ringu zszedł Rollins, który zdradziecko (jakże to w jego stylu) zaatakował mnie od tyłu. Nie udało mu się jednak długo utrzymać inicjatywę bowiem po chwili uderzyłem go górnym kantem krzesła w brzuch. Rollins zgiął się i wtedy wykonałem Chair Shota w plecy. Rzuciłem krzesełko na ziemię i wykonałem DDT prosto na nie.

- Ty będziesz następny.

Powiedziałem odwracając się do siedzącego przy stoliku komentatorskim Williama Regala. Spokojnie wyczekałem aż Architect podniesie się i wtedy wykonałem Snap Suplex na twardą podłogę poza ringiem.

Po wykonaniu suplexa nie czekałem nawet chwili. Bez zwłoki po raz kolejny podniosłem Setha Rollinsa po czym wyniosłem go nad głowę i z tym oto balastem powędrowałem w kierunku metalowych schodków, a następnie wymierzyłem potężny Running Powerbomb na nie. Akcja była naprawdę imponująca i publiczność poderwała się z miejsc na ten widok - to naprawdę zabolało Rollinsa. Przeszedłem za jego głowę, chwyciłem ją. Przeciwnik leżał plecami na schodkach, był kompletnie odsłonięty. Zacząłem dziko uderzać go przedramieniem w tors. Rollins zwijał się z bólu i próbował uwolnić. Dopiero po dłuższej chwili zdołał się wyrwać. Uciekł kilka metrów, odwrócił się i... nadział się na Big Boot. Ryback widząc to wykonał krok w moją stronę, ale czym prędzej stanąłem na jego drodze.

- Nawet nie próbuj się zbliżać.

Powiedziałem grożąc mu. Ryback popatrzył chwilę na mnie, uśmiechnął się po czym odwrócił. Moment ten wykorzystał Rollins, który zaatakował mnie od tyłu. Uderzył mnie kilka razy, ale bardzo szybko go od siebie odepchnąłem po czym powaliłem Running forearm Smash'em. Seth zaliczył kolejne bolesne spotkanie z podłogą. Szybko się jednak podniósł. Bez chwili zwłoki chwyciłem go i posłałem Irish Whipp'em w bandy. Rollins uderzył w nie z hukiem i teraz stał oparty o nie. Szybko przeskoczyłem na ich drugą stronę. Chwyciłem przeciwnika za kark i wykonałem jakże bolesny Neckbreaker na bandy. Rollins leżał zwijając się z bólu.

um. tactics.

Od samego początku tego starcia zbierałem tylko lanie. Nie tak miał wyglądać ten pojedynek, nie tak! To starcie miało być całkowitą dewastacją Drew McIntyre'a. Tyle razy zachodził mi za skórę, tyle razy mi przerywał w tak ważnych momentach, a ja nie potrafiłem dotychczas mu się odpłacić. Dlaczego? To pytanie najczęściej przewijało mi się przez głowę zbierając kolejne ciosy. Nie mogłem jednak teraz zwątpić w możliwość zwycięstwa. Musiałem to wygrać, musiałem pokazać, że to ja jestem prawowitym właścicielem głównego złota rosteru SmackDown! Nie bez powodu zostałem przecież namaszczony nową twarzą SmackDown! przez mojego obecnego mentora Williama Regala! Running Powerbomb zadziałał na mnie niczym kubeł zimnej wody. Ból po tej akcji sprawił, że wyrwałem się z tych rozmyślań i szukałem jakiejś szansy. Jedynego potknięcia mojego rywala, które mogło być momentem przełomowym. Momentem, który odmieni moją obecną sytuację w tej walce. W końcu zauważyłem cień szansy na horyzoncie! Udało mi się wyrwać z wściekłej serii uderzeń, którą Drew serwował mi na schodkach. Zrobiłem kilka kroków do przodu, w kierunku barierek odgradzających otoczenie ringu od publiczności. Tam na moment oparłem się i złapałem za poobijaną klatkę piersiową. Po kilku głębszych oddechach dających mi możliwość powrotu do walki ujrzałem przez bark gotującego się do dalszej ofensywy Drew. Wiedziałem co się szykuje, musiałem to wykorzystać. Udawałem ślamazarny odwrót, Drew dał się nabrać. Ruszył na mnie. Wpadł w moje wnyki. Był teraz mój! Ślamazarny obrót był tylko picem na wodę, gdyż momentalnie odskoczyłem na bok, a Drew sam wbił się w barierki. Jego prawa noga została ponad zaś cały ból przyjęło na siebie jego... krocze! W końcu ześliznął się po barierce niczym ciecz po ściance butelki. Złapałem się za krocze i zwijał z bólu. Ja tymczasem usiadłem oparty o tę samą barierkę. Pogładziłem włosy tak by przeszkadzającą grzywkę umieścić za uszami. Splunąłem gęstą ślina i zacząłem się głośno śmiać. Wreszcie krzyknąłem w kierunku Szkota:

-I co Drew? Jak to jest ginąć od własnej broni co?!