Wchodzę.

Zawodnicy w ringu, czas na starcie o pas WWE!



Może na początek KŁ na max słów...500. Do dzieła

Ostatnio edytowany przez Spajk (2014-03-18 11:02:39)

To pierwszy raz kiedy walka o pas WWE jest openerem gali Pay-Per-View! Wygląda na to, że dzisiejszy wieczór zaczniemy z przytupem! - powiedział Good Ol' JR poprawiając czarne słuchawki. Myślałem dokładnie tak samo. Jako mistrz WWE powinienem dopilnować okazania poziomu prestiżowych walk o najważniejszy pas w tej federacji i pokazać każdemu tu zgromadzonemu, że nie zasługuję na otwieranie eventów. Jestem jedną z najbardziej szanowanych postaci do jasnej cholery! Widzowie powinni oglądać moje walki jako "dania główne".

Punk jeszcze nie zdążył wejść na ring, a ja już pchałem się do walki. Nie mogąc znieść ciśnienia jakie nade mną panowało, odrzuciłem pas do kącika technicznego. W międzyczasie kazałem sędziemu rozpocząć tę batalię. Tak też się stało. Dźwięk trzech uderzeń o metalowy gong rozszedł się po każdym zakątku areny, po czym zaatakowałem skaczącego z narożnika Brooksa zadając mu kilka punchy w twarz. W wyniku kolizji, "Chicago Made" padł na matę po to abym kontynuował ofensywę już nie w stójce, ale w parterze. Po tym co przed chwilą pokazałem chciałoby się rzec, iż wyrzuciłem z siebie całą złość lecz nic bardziej mylnego. W moim żyłach płynęła cholerna adrenalina, której ilość z puncha na punch się niebywale zwiększała. Phil jest zawodnikiem, do którego warto mieć szacunek. Jego szybkość, technika i opanowanie nie raz wyprowadzały go z tarapatów. Bywało tak, iż Punk mógł obrywać przez cały pojedynek, a na końcu wrócić na backstage z tarczą. Te założenia wziąłem pod uwagę kwitując je tym, że podniosłem rywala i owinąwszy go jego własnymi rękoma wyprowadziłem Cutthroat Neckbreaker. Vintage Ambrose!

Wydarzeniom na ringu przyglądali się Gallows i Ryan. Od rozpoczęcia pojedynku, te dwa osiłki nie mogą zdzierżyć mojej przewagi nad oponentem rzucając wszystkim co popadnie.

Zobaczcie na waszego lidera! Bezsilnego, zmęczonego lidera! To jest wasz mistrz? - wymawiałem do dwóch person sterczących poza ringiem. Na koniec złożyłem ręce w literę X, kpiąc sobie z całej społeczności straight edge. Miny na twarzach Luke'a i Masona były bezcenne. W dodatku rozśmieszał mnie fakt, że pomimo tego jak bardzo ich wkurzam, te dwa bezmózgi nie mogą sobie tu tak po prostu wejść i mnie zaatakować. Wątek śmiechu jednak szybko uznałem za zamknięty widząc podnoszącego się Punka. By nie dać mu wejść do słowa, odepchnąłem go na liny i błyskawicznie wbiłem się w niego z całych sił przy pomocy Rope Hung Front Dropkick! W skutek uderzenia Punk odszedł na kilka kroków trzymając się za klatkę piersiową, a ja szybko poprawiłem włosy, a następnie wziąłem rozbieg i wbiłem kolana w plecy oponenta wywołując na dobitkę przeraźliwy krzyk (Running Knee Strike).

Ślęcząc nad "dzieciakiem z Chicago", do głowy wpadł mi pewien pomysł na obniżenie morali mojego dzisiejszego rywala. Mając pewność, że nie jestem zagrożony, wyszedłem z ringu i zajrzałem pod jedną z plandek z logiem Royal Rumble. Wyjąłem stamtąd czarną reklamówkę. Przyglądając się jej zawartości, wrzuciłem ją do "kwadratowego pierścienia" sam później do niego wchodząc. Stojąc przy Punku, wyciągnąłem butelkę szkockiej whisky. Publiczność, na widok trunku, wydała z siebie słynne "OOOOH". Oni wiedzieli co nadchodzi. Bez problemu otworzyłem wspomnianą butelkę i wziąłem łyk delektując się smakiem tego wybornego tworu. Resztę zaś wylałem wprost na twarz CM Punka, który - jakby oblany zimną wodą - nagle wybudził się ze snu i wypłynął z ringu przy pomocy swoich towarzyszy.

500/500, 26/30.

W momencie wylania whisky na twarz Punka, na hali rozszedł się heat, którego nigdy wcześniej nie doświadczyłem. W końcu osiągnąłem swój cel. Na ring poleciały kubki z piciem. Widząc tych wszystkich ludzi, którym ślina niemal kipiała z ust, uśmiech na mojej twarzy pojawił się błyskawicznie. Chcąc kontynuować ofensywę i tym samym jeszcze bardziej zdenerwować ludzi zebranych wokół ringu, podniosłem Punka i z szerokim uśmiechem na twarzy wykonałem Hook and Ladder.

Na pewno jego chcecie widzieć jako mistrza zamiast mnie?! - pytałem wskazując palcem na obolałego przeciwnika. Nagle na hali rozeszły się chanty "YES! YES! YES!". Przyjąłem godną mistrza postawę i zignorowałem chantującą publiczność. Chwilę później podniosłem Brooksa i wysłałem go do narożnika. Tam wyprowadziłem Big Boot, po którym Punk spłynął po narożniku. Wykorzystując dogodne ustawienie oponenta, zadałem mu burzę stompów atakując gdziekolwiek trafię (Mudhole Stomping).

12h jak nie zdążę.

Edit:
Po tym jak skończyłem ofensywę na Punku, postanowiłem dać o sobie znać reszcie Straight Edge Society. W tym celu wziąłem rozbieg i wyleciałem w górę nad linami powalajac tym samym Gallowsa oraz Ryana (Suicide dive ). Skoro tych dwóch osiłków miałem z głowy, to wróciłem do kwadratowego pierścienia, by przeciągnąć Brooksa na środek ringu i zapiąć na nim Fujiwara Armbar (w/ Iron Grip).

Sorry za taki krótki post ale padam na ryj.

https://www.youtube.com/watch?v=YuhkL43cMPo -  filmik, na którym będę wzorował swoje wyjście (1:15)

Klasyczne już rozpoczęcie pojedynku CM Punka z Deanem Ambrosem. Nie wiedzieć czemu, ale młodzieniec zawsze przejmował inicjatywę w początkowej fazie walki, co potem dawało mu profit. Tym razem jednak, mistrz WWE zapiał na Punku jedną ze swoich dźwigni, najwyraźniej licząc na to, że Brooks da mu szybkie i łątwe zwycięstwo, klepiąc trzykrotnie w matę. Straight Edge Savior był jednak wściekły i poddanie się byłoby ostatnią rzeczą, jaką w tym momencie chciałby zrobić. Uchwyt był bolący, więc należało działać szybko. Jak powszechnie wiadomo - im dłużej w dźwigni, tym trudniej z niej uciec. W myśl tej dewizy, Best In The World przeszedł do błyskawicznego wyjścia. Nie mógł liczyć na pomoc Straight Edge Society, bo Ambrose chwilę wcześniej wykluczył ich z gry. Chicago's Own krzyknął głośno, dodając sobie otuchy, po czym skupił swoje siły i podniósł się na wolnej ręce (prawej, silniejszej zresztą). Teraz CM Punk był w o wiele lepszej sytuacji. Podniesiony na jednej ręce, trzymany za drugą. Wyjście nie stanowiło już teraz większego problemu - Philip momentalnie wykonał przewrót w przód, w wyniku czego dźwignia nie sprawiała już bólu. Następnie, aby ostatecznie wydostać się z uchwytu, Chicago'S Own wykonał silne kopnięcie w głowę rywala, które powaliło go na matę.

Punk wstał na równe nogi, dysząc przy tym ciężko. Włosy opadały mu na twarz i przysłaniały wzrok, ale Straight Edge Savior zupełnie ignorował ten fakt. Odgarnął do tyłu nieznośną grzywę, po czym obrzucił nienawistnym spojrzeniem leżącego i trzymającego się za głowę mistrza WWE. Za ringiem, Mason Ryan oraz Gallows powoli podnosili się do pozycji stojącej. Na razie jednak, Brooks musiał działać sam. Cofnął się o dwa kroki, po czym wyprowadził precyzyjny Superkick wprost w głowę siedzącego championa! To musiało boleć! Ambrose zarył w matę po raz kolejny, a Chicago's Own przeszedł na apron, po czym zaserwował na Deanie Slingshot Somersault Senton! Publiczność wybuchła cheerem, a Punk uśmiechnął się lekko. To jeszcze nie koniec... Pod wpływem silnego uderzenia w okolice żołądka, WWE Champion przeszedł do pozycji siedzącej, co było dla Straight Edge Saviora zaproszeniem do kolejnej akcji. Philip odbił się od lin za plecami, po czym zaaplikował Shining Wizard na swoim rywalu!