Na arenie zapanowała cisza oraz spokój. A już po chwili na arenie wybuchło znane każdemu kibicowi theme. "Right Here, Right Now" głośnym echem rozniosło się po arenie wywołując owacje wśród widzów. A już po chwili za kulisów wynurzył się Tyson Kidd. TJ ustawił się na rampie po czym skierował swój wzrok w kierunku publiczności. Po chwili pewnym krokiem ruszył w kierunku kwadratowego pierścienia. Gdy znalazł się przy ringu skręcił w lewo i po schodkach oraz po drugą liną wszedł do niego czekając na swojego rywala.

GONG

Kto Ładniej na 350 słów


~powodzenia!

Ostatnio edytowany przez Macio (2014-01-08 18:50:34)

Oparty o stalowy narożnik, znudzony rozglądałem się po całej hali, zbierając za sobą duże buczenie publiczności. Nie obchodziło mnie ich zdanie, chciałem tylko jak najszybciej zakończyć ten pojedynek, bowiem nie chciało mi się użerać z moim rywalem - Tysonem Kiddem. Podrapałem się po nosie i odważnie ruszyłem w stronę Kanadyjczyka. W pewnym momencie przyspieszyłem swe kroki, gdy znikąd rzuciłem się z pięściami na oponenta, w bardzo brutalny sposób sprowadzając go do narożnika. Przeczuwając reakcję tego głupiego arbitra, odsunąłem się od kąta kwadratu, zdenerwowany krążyłem po macie, pełen niecierpliwością czekając, aż przeciwnik wyjdzie z bezpiecznego miejsca. Teraz! Atakuj! gdy tak pomyślałem pełen agresji, ponownie rzuciłem się na rywala serią ciosów, finalizując te przedstawienie silnym kopnięciem w tors Tysona. Skulony, trzymał się za swój brzuch, a ja nie owijając w bawełnę, złapałem jego lewe ramię i przestrzegając zasad fizyki, wymierzyłem mu karę w postaci Single Arm DDT. Oponent zwijał się z bólu, a ja tylko usiadłem na tyłu, zarzucając do tyłu włosy, które opadły mi twarz. Podtarłem swój nos i słynnym kip-upem podniosłem się ze śnieżnobiałej maty ringowej, zwinnie ustając na kończyny. Gdy znalazłem się na nogach, z całej siły ryknąłem w stronę ludzi: Whoaaaaaaaaaaaaa! Dziki okrzyk bojowy, jeszcze bardziej mnie nakręcił do walki o swoje. Rękoma złapałem się za swój podkoszulek moro, który z całej siły rozerwałem na pół! Ludzie zareagowali bardzo mieszanie, nie ukrywam, że słychać było nawet pozytywny pop dla mojej osoby. Na twarzy widać było szeroki uśmiech, a także czerwone wypieki po nawet nie ciężkim jeszcze wysiłku. Kidd, powoli wracał do siebie, musiałem coś zrobić, bo inaczej to co stworzyłem zostanie zniszczone. Pomogłem mu powstać, po czym wykonałem kolejne silne kopnięcie w korpus konkurenta. TJ na nowo został sprowadzony do pozycji skulonego, a ja korzystając z tego, wzniosłem go ku górze. Tyson wciąż był na moich barkach, popisując się przez chwilę swoją siłą, z całej siły wbiłem go w deski kolosalnym Sit-out Powerbomb'em! Wewnątrz siebie poczułem silny napływ gorąca, pot ślamazarnie spływał po mojej skórze a włosy jeszcze bardziej opadły na moje oczy. Lekceważąco splunąłem gdzieś na bok, zupełnie jak jakiś wieśniak i pewny siebie zacząłem chodzić tempem jak na spacerku. Byłem spokojny, antagonista długo nie powstanie z maty. Może mały, ale zasłużony odpoczynek Leoś? O taaak bardzo proszę. Buhahahahaha!

Nie czekając na zbawienie, wyprowadziłem krótki elbow drop w przeponę oponenta, a następnie podnoszę go na nogi, by wyprowadzić kolejne silne kopnięcie połączone z Snap Suplex'em. Zadowolony z kolejnych poczynań, nie poprzestaję na tym i z całej siły atakuję korpus rywala całą serią stompów, by móc wykonać akcję wysokiego ryzyka. Wszedłem na narożnik, chwilę na nim siedząc, wyskoczyłem w powietrze by wymierzyć Diving Splash! Z impetem wbiłem się w spoczywającego Tysona, lecz to jeszcze nie koniec. Próba pinu: 1.. 2.. KICK OUT! Niestety. To jeszcze nie koniec walki. Lekko wnerwiony, podniosłem się z torsu TJ'a, błyskawicznie ruszyłem w stronę najbliższego narożnika, na który się ponownie wdrapałem. Siedząc na nim chwilę czasu, ponownie wzbiłem się w powietrze by wymierzyć silny Diving Elbow Drop! Znów wpadłem w leżącego oponenta, lecz tym razem nie przypiąłem go, ale przeturlałem się do lin, aby obmyślić plan na dalszą walkę.

Nie czekając na zbawienie, złapałem oponenta za jego nogi, siłą sprowadziłem na środek ringu. Zaatakowałem jego klatkę piersiową silnymi stompami, by chwilę później zapiąć potężny Sharpshooter w centrum kwadratowego pierścienia.

Początek walki nie należał do mnie lecz teraz wszystko może się odwrócić. Rywal zapiął na mnie potężną i bolesną dźwignię jaką jest Sharpshooter. No cóż trzeba z nią powalczyć i jakoś się z niej wydostać. Tak więc na początku podnoszę się i kładę łokcie na macie tak że teraz jestem oparty właśnie na nich. Kolejnym korkiem w próbie uwolnienia jest właśnie czołganie się do lin. Kładę jeden łokieć do przodu a potem drugi. Powtarzam tą czynność jeszcze raz lecz tym razem szybciej gdyż zaczynam powoli odczuwać ból w plecach. W końcu gdy znalazłem się w odpowiedniej odległości od lin chwyciłem jedną z nich a mianowicie tą co była najniżej. Leo nie chciał puścić tej dźwigni a wtedy sędzia zaczął odliczać przy 4 Leo puścił więc szybko odwróciłem się o 180 stopni i szybkim ruchem odepchnąłem Krugera od siebie nogami tak, że to wylądował w najbliższym narożniku.

Stałem tam pośród zgliszczy, mając w głowie coraz gorszę myśli, fakt przemykał bokiem a plotki i wyobrażenia zastąpiły prawowite myślenie. Stałem się głupi i odporny na pomysły - czując się jak w Dolinie Klownów, wszystko stawało się przezroczyste i rozmyte. A więc działania Krugera podziałało w stu dwudziestu procentach, kulałem na nogę gdyż w większości skupił się na osłabieniu ich a w szczególności na tej jednej  - zapominał jednego walczył z najlepszym na świecie. Przyczołgując obolałe ciało do narożnika i ku jego pomocy podniosłem  się, po czym wróciłem do czynnej walki. Odwróciwszy się w stronę opponenta na mej twarzy pojawił się banan, szarmancki uśmieszek, był bardziej tajemniczy, ponieważ miał on jeden cel pięknie maskować ból, który sprawiał mi każdy zrobiony krok. "Cóż właśnie minęło twoje pięć minut" wykrzyczałem w stronę Leosia ten ruch miał na celu skupienie oczów sędziego na przeciwniku, a ja sprytnie rozbroiłem ochraniacz na narożniku. Nikt tego nie zauważył, ani sędzia ani Leo. Jedynie publiczność wybuchła gromkim buczeniem w moim kierunku. Ani troszkę to na mnie nie zadziałało, chociaż mocno mnie rozproszyło i o mały włos a nadział bym się na szarżę rywala, jedank w odpowiednim momencie usunąłem się na bok a ten dzikus wylądował w rozbrojonym narożniku. "Tyson wraca do gry dzikusie!"

Słowa: 208