Przenikliwy ból, który przeszył moje ciało w momencie w którym oberwałem w moje klejnoty królewskie siłą rzeczy posłał mnie na kolana i zmusił do gwałtownego powstrzymania odruchu wymiotnego. Pomimo niechęci do mojej osoby właśnie wtedy niemalże poczułem współczucie męskiej części publiczności. Pozwoliłem by długie włosy opadły mi na twarz i powoli zacząłem podnosić się z klęczek, w mniej więcej takim samym tempie jak Shelton. Fakt, iż nie udało mi się zapiąć dźwigni był co najmniej rozczarowujący, ale pojedynek toczył się dalej i musiałem działać szybko.

Rywal spostrzegł mnie w momencie, w którym również i ja spojrzałem w jego stronę. Stanęliśmy naprzeciwko siebie prawie tak jak rewolwerowcy na Dzikim Zachodzie. Cały dramatyzm sytuacji potęgowały flesze błyskające dookoła i pot spływający z naszych ciał, roszący śnieżnobiałą matę ringową. Atmosfera w powietrzu nabrzmiała tak bardzo, że wydawało się iż można ją kroić nożem, dlatego równocześnie ruszyliśmy na siebie w celu pokazania który z nas jest lepszym atletą. Mój nemezis zbliżał się w zastraszającym tempie, ale ja zamiast biec jak oszalały w pewnym momencie stanąłem w miejscu i wzbiłem się w górę po to by wykonać przepiękną Hurricanranę. Złoty Standard wyleciał przez środkową linę i rozpaczliwie łapał powietrze niczym ryba wyrzucona z wody poza ringiem. To dało mi szansę by ze stanowczością ruskiego czołgu nabrać rozpędu, odbić się od lin i zaaplikować przeciwnikowi poza kwadratowym pierścieniem efektowne, a zarazem efektywne Suicide Dive. Czarnoskóry zawodnik odbił się plecami od barierki i bezwładnie osunął się na podłogę podczas gdy publiczność nagradzała tę akcję gromkimi oklaskami.

W tej chwili poczułem, że to moja szansa by zabłysnąć. Trzymając się za obolałe plecy poczułem dotyk fanów, poklepujących mnie po barkach, więc skrzywiłem się z obrzydzeniem i zdecydowanym ruchem wyszarpnąłem krzesło spod ringu. Czas wykorzystać fakt, że to starcie nie ma żadnych zasad. Wkładając całą swoją siłę i agresję dwukrotnie zdzieliłem Sheltona krzesłem w plecy przy towarzyszących temu głośnych westchnieniach publiki. Nadszedł moment by pokazać, że Adam Cole nie jest zwykła popierdółką, a wrestlerem z krwi i kości.

Słowa: 327
Margines: 27/30

Edit: literówka

Ostatnio edytowany przez Sydal (2014-01-18 19:34:32)

+12
_________

Z niewyobrażalnym bólem spoczywałem na przesiąkniętej potem macie. Czy tak musiało być? Ta myśl wręcz nie dawała mi spokoju.. Powodowała, że dłonie same zaciskały się w pięści. Zdawałem sobie sprawę, że zwycięstwo leży o krok ode mnie. Musiałem tylko wykonać ten jeden ruch.. Omiotłem matę wzrokiem w poszukiwaniu mojego dzisiejszego oponenta. Grubo ciosane rysy mojej twarzy ułożyły się w uśmiech, gdy ujrzałem antagonistę zwijającego się z bólu. Jego miejsce spoczynku znajdowało się niedaleko mnie, dlatego też pomagając sobie linami, dźwignąłem się na równe nogi. Zmęczenie nie pozwalało mi na natychmiastowe doskoczenie do przeciwnika. Dlatego też niczym ranny zwierz przysunąłem się w okolice miejsca, w którym Adam się znajdował. Od niechcenia oplotłem ręką szyję adwersarza, po czym dzięki mojej asekuracji w błyskawicznym tempie znalazł się w pozycji stojącej. Delikwent jednak nie okazał skruchy.. Od razu rozerwał uchwyt i poczęstował mnie mocnym sierpem. Lekko zdezorientowany całym zajściem, spojrzałem w stronę petenta. Musiałem jakoś zareagować, dlatego też również zamachnąłem się ręką, częstując rywala mocnym uderzeniem w głowę. Akcja na chwilę zamarła, a eksklamacje publiczności ucichły. Rozglądnąłem się na boki, po czym znów skierowałem wzrok na adwersarza, posyłając mu przy tym horrendalny uśmieszek, który miał za zadanie podjudzić go do jakiegokolwiek ruchu. Na rezultat nie musiałem czekać długo. Przeciwnik od razu skierował swoją personę w moją stronę, chcąc zaatakować mnie konkretniejszą akcją. Dzięki trzeźwemu umysłowi z łatwością uniknąłem tejże próby, przeobrażając ją w swoją broń. Przeniosłem swój ciężar ciała na lewą nogę, prawą zaś wymierzyłem w skroń petenta mocnego Roundhouse Kick'a. Ciało walczącego ze mną osobnika, bezwładnie osunęło się na matę.
-Wracaj skąd przyszedłeś! Wykrzyknąłem, po czym z charakterystycznym dla mnie uśmiechem powędrowałem do pobliskiego narożnika...

@EDIT: post dodany

Ostatnio edytowany przez Banan (2014-01-18 21:52:36)

Dwa uderzenia krzesłem zostały zdecydowanie odczute przez Benjamina, który bezwładnie leżał pod moimi stopami. Podniesienie go do pionu zajęło mi dłuższa, chwilę przez pot pokrywający nasze ciała, oraz fakt iż niemalże nieprzytomny przeciwnik zachowywał się jak worek kartofli. Gdy jednak udało mi się tego dokonać kontynuowałem atak aplikując rywalowi Dropkick posyłający go w metalowy narożnik. Gold Standard uderzył plecami w nieosłoniętą stal, a ja pomogłem w zbliżeniu jego głowy z metalowym słupkiem pięknym Enzuigiri. Czarnoskóry zawodnik osunął się na kolana i rozpaczliwym gestem złapał mnie za nakolanniki, ale ja bez litośnie zasypałem go masą kopnięć (Kick Flurry) po których podniosłem ręce do góry jednoznacznie sugerując, że czas kończyć to starcie. Swój wzrok skierowałem na kilka stołów rozstawionych poza ringiem...

W chwili gdy ja zajmowałem się półprzytomnym Sheltonem nagle rozbrzmiał gong informujący mnie o końcu starcia. Ze zdziwieniem odnotowałem iż Rock został posłany w stół przez mojego partnera. Udało nam się! Wygraliśmy tę walkę i odwróciliśmy losy starcia! Razem z Irlandczykiem wturlaliśmy się do ringu by tam celebrować nasze zwycięstwo. Sędzia złapał na za przeguby i uniósł dłonie do góry, jednak ja zrobiłem coś, czego nie spodziewał się nikt na tej sali. Gwałtownie zerwałem uchwyt sędziego i z zaskoczenia poczęstowałem Irlandczyka moją firmową akcją, aplikując na jego twarzy Superkick, który posłał go poza ring przez środkową linę. Publiczność zamarła i zaczęła niemiłosiernie gwizdać na moją osobę. Ja w odpowiedzi wykonałem tylko cyniczny, głęboki ukłon i przy swojej muzyce zszedłem na zaplecze wykonując tryumfujące gesty.

Ostatnio edytowany przez Sydal (2014-01-19 20:43:41)