~ Ain't no stopping me, now.

You can't rob the man, no stopping.
You can't rob the man, no stopping.
You can't rob the man, good dropping.
Ain't no stopping me, now.

[...] Going for it all, just trying to be the best.
Soon I'll be breaking out nothing more, nothing less.
Wanna be known, want their respect.
Throw me anything, I'll pass that test.

Believe in yourself man, changes everything.
Yeah I want it all, I'm taking the brass ring.
Call me underdog, you can call me anything.
I got a lot of blessings, that's what faith brings.[...]

Całą halę wypełnia znana wszystkim muzyka, która wznosi publikę do euforii. Głośne eksklamacje fanów po chwili zagłuszają melodie, przy której wchodzi dobrze zapamiętany zawodnik z Południowej Caroliny.. Były Tag Team champion, Gold Standard, niepowstrzymany Shelton Benjamin! Przez kilka sekund rampa pozostawała wciąż pusta, wszyscy oczekiwali jego przybycia.. I nagle, spokojnym, posuwistym krokiem, zza telebimu wychodzi właśnie on. Na twarzy charakterystyczny uśmiech, włosy pokryte złotą farbą, co również było charakterystyczne dla jego osoby. Zatrzymał się na krótką chwilę, na środku metalowej estakady, by zaprezentować się wszystkim widzom. Spokojnie szedł w stronę kwadratowego pierścienia, obserwując cały czas fanów będących przy barierkach, uśmiechając się przy tym.. Pewnie stąpał po schodkach, po czym wspiął się w na sam szczyt jednego z narożników. Tam uniósł ręce ku górze, by pokazać swoją obecność w ringu. Jednym susem następnie zeskoczył z lin, odwracając się w stronę sędziego, czekając na rozpoczęcie batalii...

Ostatnio edytowany przez Banan (2014-01-11 16:03:59)

Po wielkim oczekiwaniu, odliczaniu dni do powrotu, treningu dzień w dzień by wrócić tam gdzie jego miejsce The Great One ponownie trafia na galę PPV. Peoples Champion nigdy nie wątpił w swoje umiejętności, gdy byłem The Rockiem, Dwaynem Johnsonem a nawet Królem Skorpionem zawsze dawałem z siebie wszystko. Nie ważne czy było to na planie filmowym czy w ringu, zawsze kopał tyłki swoim rywalom. Urodziłem się bowiem do tego, mój dziadek, mój ojciec, moi stryjowie oraz kuzyni, każdy kiedyś był w tym biznesie. Dzisiaj ma miejsce powrót na szczyt Rocka, nie ważne że to tylko Axxes i na trybunach jest nie wiele osób. The Rock, Peoples Champion nawet dla tej garstki ludzi zrobi show którego dzieci które jedzą na arenie frytki, oraz ich matki które patrzą na Rocka i marzą o nim, nigdy nie zapomną. Sędzia w końcu podszedł do mnie i spytał się czy jestem gotów ? Chyba nie wiedział że Brahma Bull zawsze jest gotowy, więc sekundę później na całej arenie zabrzmiał dźwięk gongu.

GonG

Zaczęło się, ja oraz Shelton stanęliśmy naprzeciwko Adama Cola oraz Sheamusa. Widziałem w ich oczach strach, ten sam strach który dawniej odczuwali przede mną takie osoby jak Steve Austin czy Mick Foley. Lecz czasy się zmieniły, teraz w tym ringu stoję ja oraz trzech młodych wilków którzy chcą zajść na szczyt. W końcu doszło do starć, ja ruszyłem na Sheamusa a Shelton zajął się Adamem. Wszedłem z Irlandczykiem w potężny klincz, doszło do starcia dwóch wielkich zawodników, przez moment jakby mój rywal zaczął nade mną dominować. Zrobiłem nawet kilka kroków w stronę swojego narożnika, jednak przypomniałem sobie jak niszczyłem takich ludzi jak Big Show. Natychmiast dostałem nowych sił, wykonałem Celtowi potężne uderzenie kolanem w brzuch i do tego cisnąłem go do narożnika Irish Whipem. Obróciłem się jeszcze w stronę Benjamina, gdy upewniłem się że wszystko z nim w porządku kontynuowałem swoje ataki na Sheamusa. Podszedłem do niego i przy chantach „Woo” wykonałem rywalowi serię chopów. Po tej akcji Sheamus aż odszedł od narożnika więc ja wykonałem mu potężny Back Body Drop. Cała arena skandowała tak ja za starych lat „The Rock”, za to chyba Sheamus zrozumiał co The Rock gotuje

.

Czy młoda, perspektywiczna gwiazda może wymarzyć sobie lepsze miejsce na debiut, niż Axxess przed jedną z najbardziej ekscytujących gal tego roku? Taka myśl przyświecała mi kiedy pewnym krokiem wyszedłem na rampę i rozejrzałem się po wypełnionej po brzegi, kilkutysięcznej arenie. Zdecydowanie różni się to od środowiska, w którym przyszło mi się pojedynkować przed przyjściem do tej federacji. Walczenie dla grupki nerdów na sali gimnastycznej różni się od możliwości, jakie daje WWE. Mam zamiar z tych możliwości skorzystać...

Gdy znalazłem się w ringu raz jeszcze spojrzałem na publikę. Była najwyraźniej zaciekawiona nowym, przystojnym zawodnikiem - szczególnie ta damska część, jednak nikt nie spodziewał się po mnie czegoś wielkiego. Jestem przecież zwykłym młodym talentem, jakich tutaj wiele. Z drugiej strony stoją jednak ludzie, których nie można nazwać młodymi talentami. The Rocka nie trzeba chyba przedstawiać nikomu, a niemalże równie doświadczony Shelton Benjamin dwukrotnie nosił na biodrach pas tag teamowy, a jakby nie patrzeć - ta walka była właśnie pojedynkiem tag teamowym. Zapowiada się naprawdę ciężka przeprawa.

Mój partner również nie był ułomkiem. Celtycki Wojownik jest zbliżony posturą do Dwayne'a, więc ich starcie wydawało się nieuniknione. Bardziej zbliżony do mnie masą Shelton był jednak czternaście lat bardziej doświadczony; osiem centymetrów wyższy i aż dziewiętnaście kilo cięższy. Tego nie da się zignorować. Gong wybrzmiał na arenie w Toronto jakby za dotknięciem różdżki ożywiając do tej pory raczej cichą publikę, która w jednym momencie ryknęła z uciechy na widok rozpoczęcia tego potężnego starcia. Swoje kroki niemal natychmiast skierowałem w stronę czarnoskórego zawodnika, kątem oka dostrzegłem jak jak Sheamus rzuca się w stronę The Rocka, natomiast ja wszedłem w klincz ze Złotym Standardem. Wzrost, waga, doświadczenie czyli wszystko o czym myślałem wcześniej przeważyło i mój dzisiejszy nemezis z łatwością zepchnął mnie do narożnika, gdzie szykował się do wykonania uderzenia. Jednak ja wykorzystując swoją szybkości zanurkowałem pod ręką oponenta i w zamian zasypałem go mieszaniną chaotycznym ciosów, od których Shelton zaczął odganiać się jak od uporczywej muchy. Gdy w końcu Benjamin zdołał mnie odepchnąć złapałem trochę powietrza i powaliłem zbliżającego się do mnie rywala efektownym Dropkickiem, który to publiczność nagrodziła głośnymi oklaskami. Jednak w odpowiedzi poczęstowałem ich jednopalcowym salutem, który w mgnieniu oka zamienił pozytywną reakcję w głośne gwizdy. Ale mi to odpowiada. Negatywna reakcja jest dla mnie jak woda na młyn.

Limit: 350/350
Margines przekroczenia limitu: 24/30

Edit: Post dodany

Ostatnio edytowany przez Sydal (2014-01-11 16:05:38)

Widzowie nie opuszczali strefy euforii. Wraz z moim dzisiejszym Tag Team partnerem - The Rockiem, zdominowaliśmy już na samym początku walki ten ring. Dzięki temu, że ruszyłem na Adama z impetem, sfinalizowałem swoją postawę na samym szczycie. Głośne eksklamacje publiki potwierdzały tylko we mnie tą świadomość. Jednakże chwila, w której przeciwnik leżał lekko zdezorientowany na macie powoli mijała, a co z tego wynika, musiałem odpowiednio zareagować. Z uśmiechem na twarzy wzniosłem swoją personę do pozycji stojącej, od razu kierując się w stronę petenta. Oplotłem jego głowę prawą ręką, ciągnąc przy tym w górę. Dzięki temu umożliwiłem sobie szybkie przejście do pozycji, w której mogłem zdziałać o wiele więcej. Plecy adwersarza były odsłonięte, dlatego wykorzystując ten fakt wymierzyłem mu kilka uderzeń z pięści właśnie w ów część ciała. Gdy oponent kucnął na jedno kolano, zaprzestałem chaotycznych ciosów, przechodząc do dalszej ofensywy. Zrobiłem dwa kroki do tyłu - wciąż trzymając głowę Adama - po czym odwróciłem się w stronę narożnika, by go tam umiejscowić. Nic nie stało mi na przeszkodzie, dlatego też zacząłem w równie chaotyczny sposób wymierzać masę Shoulder Thrust'ów. Gdy zdałem sobie sprawę, że ten widok znudził się już publice, odszedłem od miejsca spoczynku adwersarza, by złapać oddech, o którym najwidoczniej zapomniałem, gdyż moja klatka piersiowa w bardzo szybkim tempie poruszała się w przód i w tył. Wykorzystałem tę chwilę, by złapać kontakt z fanami. Uniosłem rękę w górę, po czym jednym gestem <kciuk w górze> podsumowałem całą sytuację. Rumor zagęścił się na trybunach, jednakże moja uwaga ponownie wróciła na osobę, z którą przyszło mi walczyć. Od niechcenia podszedłem do Cole'a i zainicjowałem na nim jednego, niemiłosiernego chop'a, po którym jego umiejscowienie zmieniło się. Z grymasem bólu odsunął się od narożnika, kucając następnie na dwa kroki od niego. W tym wszystkim widziałem swoją szansę. Podbiegłem do lin, po czym wykorzystując ich sprężystość nabrałem odpowiedniej prędkości, by wykonać low dropkick'a prosto w klatkę piersiową petenta. Jego łopatki przytknęły się do chłodnej maty, natomiast ja, bez chwili wytchnienia podniosłem się na równe nogi. Kątem oka widziałem, jak toczyły się sprawy The Rocka, dlatego też mogłem bez strachu zajmować się swoim przeciwnikiem. Wyczekałem podniesienia się rywala do stójki, po czym błyskawicznie wymierzyłem mu gut kick'a, dzięki któremu zawodnik z Florydy uchylił się przede mną. W mgnieniu oka znalazłem się za jego plecami, oplotłem jego tułów rękoma i sfinalizowałem swoje poczynania potężnym German Suplex'em! Po wykonaniu akcji, Adam bez wahania wyturlał się pod linami, tym samym znajdując się poza ringiem. Nie mogłem mu pozwolić na odpoczynek. Również wybyłem z ringu, od razu kierując swoją osobę w stronę delikwenta. Pełen gniewu złapałem jego głowę oraz rękę, po czym wbiłem go ile sił w metalową rurę, która podtrzymywała liny. Publiczność głośno zareagowała na ten czyn, jednak tak stało się jeszcze dwa razy, a na koniec ciało Adama zostało wgniecione w czarne barierki odgradzające nas od widzów. Barricade Dive było początkiem zapowiedzi tego, co czeka nas jeszcze w tej walce. Przez chwilę Cole leżał bez ruchu, dlatego też chcąc wykorzystać ten moment, podszedłem do jednego ze stołów, a następnie z kamienną twarzą wrzuciłem go do środka kwadratowego pierścienia. Przez ten czas, antagonista zdążył pozbierać się i był na dobrej drodze do powstania na nogi. Jednakże to nie miało miejsca się wydarzyć, dlatego wyczekałem dalszego podniesienia się adwersarza, po czym wykonałem wprost w jego skroń Roundhouse Kick! Jego ciało oparło się o czarną barierkę, natomiast oczy na chwilę zamknęły się. Zdawałem sobie sprawę, że to był dopiero początek. Obróciłem się na chwile, by sprawdzić, czy stół wciąż znajduje się w środku. Gdy spostrzegłem, że nadal tam jest, zabrałem Adama ze sobą, wrzucając go do ringu. Nie chciałem w tym momencie wykorzystywać go, jednakże jego obecność sprawiała, że walka może w każdym momencie się zakończyć, a ten fakt wzbudzał w publiczności niesamowite emocje. Na chwilę odsapnąłem, chwytając do płuc warstwy świeżego tlenu. Bacznie obserwowałem co się dzieje z moim przeciwnikiem. Gdy znajdował się już na kolanach, wiedziałem, że muszę szybko zareagować. Chwyciłem jego głowę, po czym brutalnie pomogłem mu wstać. Wiedziałem co chcę zrobić, dlatego też pewny siebie posłałem rywala irish whip'em w stronę przeciwległego narożnika. Sam natomiast nabrałem odpowiedniej prędkości, by sfinalizować całość Stinger Splash'em!
___________
Jakoś tak miałem chęci się rozpisać

Dalej

Za plecami The Rock, który w łatwy sposób zatwierdzał swoją pozycję nad Sheamus'em, natomiast przede mną Adam Cole, który lekko zdezorientowany próbował dźwignąć się na równe nogi. Miałem świadomość, że jeśli pozwolę mu na to, mogę stracić wszystko, na co od początku walki pracowałem. Dlatego też przysunąłem się do antagonisty, po czym pomogłem mu wstać, jednakże pilnowałem, by nie przyszło mu do głowy w jakikolwiek sposób zaatakować. Dzięki przewadze siłowej w łatwym zabiegu posłałem go na liny, by nabrał odpowiedniej prędkości. Gdy znalazł się ode mnie na krok, wyniosłem go i zaaplikowałem Spinebuster'a! Deski aż ugięły się pod ciężarem Adama. Uśmiech na mojej twarzy znów zagościł, a to było oznaką pewności siebie. Wyczekałem podniesienia się przeciwnika, by następnie w szybki sposób wykonać akcje, która zwieńczyła moje czyny - Cobra Clutch Backbreaker.