Rozbrzmiał "Sexy Boy", a przez publikę przeszedł ryk niezadowolenia, albowiem na rampę wyszedł wyjątkowy i niepowtarzalny The Headliner, Mr. Wrestlemania, The Main Event, The Icon, The Showstopper, Sexy Boy, Heart Break Kid, One And Only - SHAWN "HBK" MICHAELS, który swoim rytmicznym tańcem ruszył ku kwadratowemu pierścieniowi. Po chwili już w nim był, zakręcił się na stopie, ażeby wykonać charakterystyczną dla siebie pozę. Nagle wybuchł cztery salwy fajerwerków dające mu znać, ażeby podszedł do narożnika, masując nadgarstki.

GONG! KŁ na 500 słów! Powodzenia

Tydzień temu udowodniłem światu że jestem gotów aby reprezentować tą federację jako mistrz, stając się pretendentem do Pasa Stanów Zjednoczonych. Dziś stoi przede mną kolejne wyzwanie, dwaj bardzo groźni rywale. Jeden z nich miał okazję mnie pokonać w nie tak odległej przeszłości, drugi jest natomiast człowiekiem który był dla mnie wzorcem kiedy to stawiałem pierwsze kroki w profesjonalnym wrestlingu. Wszyscy trzej zajęliśmy jeden z narożników, by móc tam w spokoju rozciągnąć swoje kończyny i być przygotowanym do tego starcia w stu procentach. Adrenalina pulsowała w moich żyłach, jestem tak podekscytowany i napełniony energią że nie mogę spokojnie ustać w miejscu. Zacząłem więc podskakiwać z nogi na nogę niczym Brock Lesnar swojego czasu. Dobrze wiem że za moment nastąpi chwila bardzo wyjątkową. Mogę pokazać wszystkim że jestem gotów by przejąć pałeczkę po największych gwiazdach tej federacji i samemu dołączyć do ich grona. Jest tylko jedno wyjście - wygrać to! Spojrzałem w stronę swoich rywali, pomyślałem wówczas że są to ludzie bardzo silni, lecz do pokonania. Mają wiele zalet, jednak mają również swoje słabości, moim zadaniem jest je odnaleźć a potem odpowiednio wykorzystać. Z burzy myśli wyciągnął mnie metaliczny dźwięk który rozszedł się po całym ciele, przyprawiając o dreszcz. Nie, nie był to pisk Vickie Guerrero, to był gong który to nakazuje rozpocząć ten pojedynek.

***

Wszyscy trzej podeszliśmy do samego środka kwadratowego pierścienia, bacznie spoglądając na swoje twarze. Nikt nie wymiękał i nie spuszczał wzroku, jednak wiedziałem że ktoś w końcu będzie musiał się wyłamać z tego schematu i rozpocząć ten pojedynek. W końcu Shawn Michaels nie wytrzymał tego napięcia i zaatakował Sheltona Benjamina. Doszedłem wówczas do wniosku że nie warto jest mieszać się w to i spoglądając na to z boku, poczekam na rozwój wydarzeń. Minęła chwila a cała akcja przeniosła się nagle do narożnika, oboje byli odwróceni do mnie plecami, uznałem więc że to doskonały moment by Dolph Ziggler po raz pierwszy w tym starciu dał o sobie znać. Szybko chwyciłem rękę będącego w tamtym momencie w ofensywie Shawna i wrzuciłem go w przeciwległy narożnik, to samo zrobiłem także z drugim przeciwnikiem. Udało mi się to bardzo dobrze wykorzystać ponieważ oponenci zderzyli się ze sobą, a następnie zatrzymali jeden na drugim w narożniku. To idealna chwila by móc zaaplikować jeden z moich firmowych ataków. Wziąłem więc solidny rozbieg i zaatakowałem obu poprzez Corner Splash. Momentalnie rywale padli na matę niczym rażeni prądem, a ja mogłem wznieść swoją rękę w górę i pokazać światu kto rządzi i rozdaje karty w ringu. To dopiero początek tej walki, wiec zbyt długie przerwy między atakami mogą być fatalne w konsekwencji. Podszedłem do Sheltona i zacząłem atakować jego ciało kilkoma stompami, kończąc to serią Multiple Elbow Drops followed by Jumping Elbow Drop. Teraz przyszła już pora na Shawna Michaelsa który wciąż się nie podnosił, stanąłem za jego plecami i czekałem aż uniesie swoje barki lekko w górę. Gdy to nastąpiło wykonałem mu Running Neck Snap. W taki oto sposób przejąłem inicjatywę nad tym pojedynkiem i mogłem wykonać kilka charakterystycznych dla mnie gestów, które niezbyt podobały się publice.

***

***

Ambitne spojrzenia zaciekle toczyły się po ringu. Trzej nieustraszeni gladiatorowie stali w nim, wyczekując rozpoczęcia tejże walki. Shawn nie czuł się dzisiaj dobrze, szczególnie patrząc na młodość swych oponentów. Czuł jedynie znikomy zew zwycięstwa, które nie będzie takie łatwe. Jeszcze parę miesięcy temu nie bał się niczego, żył w poczuciu swej perfekcji, brnął do celu, pokonując na swojej drodze wymagających zapaśników, niewątpliwie uatrakcyjniając swą kolorową paletę umiejętności, która dawała się we znaki jego przeciwnikom. Czyżby dzisiaj wszystko miało się odwrócić? Nie dawał jednak poznać po sobie tej burzy nieuzasadnionych insynuacji w jego głowie, szczególnie, że był  on teraz głównym punktem błysków aparatów. Wszyscy niewątpliwie uważali go za faworyta, lecz czy przemyśleli tą decyzję?

***

Rozmyślenia nad poprawnością swoich dzisiejszych działań rozwiał mu dobrze mu znany dźwięk hartowanej stali. Nadszedł więc dzień istotnych podsumowań! Pasiasty arbiter zmierzył do lin, aby im nie przeszkadzać. Nikt jednak nie chciał zrobić tego pierwszego kroku, zdawając sobie sprawę z prestiżu pojedynku. Wygrani będą się kąpać we sławie i fleszach dobiegających z każdego zakątka, więc Michaels nie mógł pozwolić sobie na błąd. Wszyscy zbliżyli się do siebie. Nagle... Mr. Main Event ruszył, opuszczając swoje ówczesne schronienie. Momentalnie dopadł do Zigglera z serią bestialskich chopów, które zostawiły po sobie ślad; na klatce piersiowej. Shelton przez chwilę rozważał kogo zaatakować, a kiedy - po upewnieniu się - ruszył na Shawna, ten nie miał żadnych przeciwwskazań, aby ugodzić Gold Standarda silnym kopnięciem w podbrzusze, a następnie zaaplikować znane każdemu z fanów wrestlingu - DDT! Dolph natomiast nadział się na nader silnego irish whipa, po którym niespodziewanie znalazł się na apronie kwadratowego pierścienia. Hickenbottom zdążył wyprowadzić do tego low dropkicka, który wyrzucił blondyna za obszar kwadratowego pierścienia. Wyczekując powstania mistrza Tag Team, The Headliner stąpał mocno w matę, przez co ta mocno rezonowała, prawie zagłuszając wymianę zdań u komentatorów, jakby przygotowywał się do koronnej akcji. Widzowie jednak w porę zrozumieli, że tak wyładowywał drzemiącą w nim frustrację, gdyż po chwili odbił się od lin i ruszył w stronę Benjamina. Ten nie miał nawet czasu na reakcję, ponieważ był mistrz wagi ciężkiej wyskoczył metr przed nim, nie zostawiając nikomu żadnych wątpliwości.  Złoty miał nieprzyjemne spotkanie z przedramieniem zapaśnika, który po chwili wstał, nie omieszkając się użyć do tego legendarnej sprężynki. Zrobił to tak ostentacyjnie, że gawiedź zebrana w budynku po prostu nie mogła nie skarcić go za to głośnym heatem, który widocznie szybko dotarł do jego uszu, gdyż po chwili ironicznie uśmiechnął się w ich stronę. Wykonany przed chwilą Running Forearm Smash dał jednak znikome rezultaty, albowiem czarnoskóry zapaśnik po chwili wstał, momentalnie kierując się w stronę ikony tejże federacji. Złość nie jest dobrym doradcą, a Shelton musiał być tego świadomy, gdy nadział się na drop toe hold, nadziewając się na również liny. Michaels oparł się o połać narożnika, którego zimne skórzane pokrowce - dawały mu pewien komfort. Musiał jednak tego zaprzestać, kiedy do ringu energicznie wszedł Dolph Ziggler. Spotkał się jednak z odmową, kiedy chciał zadać gut kicka. Shawn przejął jego nogę, po czym bez ogródek dorzucił Dragon Screw, rozwiewając swoje początkowe wątpliwości o trudności tej walki.

PS. Napisany na szybko. Proszę nie brać pod uwagi przedłużenia czasu.

Obaj przeciwnicy Shawna leżeli na tej macie, będąc zapewne nieźle rozjuszonymi. W końcu czego mogli się spodziewać po legendzie starszego pokolenia? Litości czy braku doświadczenia? To nie wchodziło w grę, albowiem Michaels miał wszystkie cechy, aby zostać najbardziej cenionym zawodnikiem wszechczasów. W końcu to on teraz dominuje nad adwersarzami.

Nagle Showstopper zobaczył, że obaj zawodnicy zaczynają się podnosić. To nie znaczyło dla niego nic dobrego, lecz zdołał jeszcze kopnąć Benjamina wprost w czaszkę, przez co ten upadł, a Dolpha potraktować szybkim gut kickiem, który był jednym z niezbędnych elementów do układanki zwanej Single Arm DDT! Main Event szybko powstał (z reguły na początek walki) i dołożył kilka stompów wprost na twarz czarnoskórego zawodnika. Następnie chwycił go za głowę, pomagając powstać i momentalnie dołożył Pendulum Backbreakera, który znowuż ułożył Sheltona na deskach kwadratowego pierścienia. Shawn, niczym sadysta, trzymał swoich rywali w okolicy narożnika, dosiadając każdego i serwując im obu serię punchy, które okaleczyły ich twarze. Po chwili podniósł się Dolph Ziggler, który został jednak ujarzmiony gut kickiem, a zaraz potem double axe handle wymierzonym w plecy. Popularna maczuga usadowiła go na macie. HBK wyczekiwał powstania mistrza Tag Team, aby - kiedy ten wstał - wysłać go wprost na plecy blondyna Frankeinsteinerem!

Wszystko układało się dla Michaelsa pozytywnie, żeby nie powiedzieć bardzo dobrze. Początek walki miał w kieszeni, co raz bardziej zmierzał do upragnionej wygranej.

HBK pozbierał siebie do kupy i pomógł wstać Zigglerowi, którego po chwili zaklinował w linach. Ręce miał na wewnętrznej stronie, tułów na zewnętrznej, natomiast pośladki na wewnętrznej, a nogi na apronie. Tak to wyglądał, przynajmniej w ustach Michaela Cole'a. Natychmiast Dropkickiem w jego plecy, Michaels posłał go za ring. Shawn szybko wspiął się na będący nieopodal narożnik, jeszcze przed powstaniem Sheltona. Ten po chwili powstał w, można by rzec, komiczny sposób. Był plecami do narożnika, co ułatwiało zadanie, na właśnie taką okazję czekał. Wybił się z cornera, kończąc swój lot złapaniem głów obydwóch przeciwników i sprowadzając ich na matę. Diving Bulldog niewątpliwie spełnił jego oczekiwania.

Wszystko potoczyło się tak, jak HBK chciał. Michaels od razu powstał legendarną sprężynką, aby przygotować się do kolejnego w dzisiejszym pojedynku ataku. Podszedł do lin, jednak zanim się obejrzał dopadł go Shelton z serią punchy. Aby zatrzymać atak nieprzyjaciela, Shawn teatralnie wyleciał na apron, trzymając się jednak dalej najwyższej liny. Sprytnie więc, wykorzystując siłę i zręczność swojego ciała, dołożył Skin the Cat, a Benjamin wylądował na wstającym właśnie Dolphie Zigglerze!