Wchodzę.

Pora ruszyć do akcji i odrodzić się jak feniks z popiołów. Porażki na ostatnim PPV mocno mną wstrząsnęły, ale trzeba wreszcie o nich zapomnieć i w pełni skupić się na zbliżającej się obronie tytułu Ameryki. Po tak długim panowaniu, grzech go stracić, lecz nie poddam się i dam z siebie więcej, by pokazać wszystkim, że złota era wrestlingu jeszcze się nie zakończyła, a historia i jej kolejne rozdziały cały czas będą dopisywane.

Gong zabrzmiał niczym dzwon kościelny w niedzielną msze świętą. Spiąłem mocno pośladki i bacznie przyglądałem się oponentowi. Z mojej perspektywy nie wygląda on niegroźnie, ale na pewno potrafi zaskoczyć zwinnością i szybkością. Charakterystyczną cechą tego zawodnika jest bródka, od której nie mogłem oderwać wzroku, aż do momentu, w którym ujrzałem, że mknie ona w moją stronę. Szybko zerwałem się do biegu. Kompletnie nie przygotowany postanowiłem pójść na całość. Wystawiłem rękę w ostatniej chwili powalając małą kózkę na twarde podłoże soczystym Clothesline. Za gapowe się płaci. Bryan czym prędzej zerwał się z maty. Skarciłem jego knowania soczystym punchem  w podbrzusze, urozmaiconym maczugą w plecy. Oponent zajęczał z bólu i spiął łopatki. Oplotłem jego głowę moją ręką, mocno przyciągając jego twarz do biodra. Uśmiech zagościł na mojej twarzy, a jedyne, co mi pozostało to zwieńczyć tę cudowną składankę, upadkiem na matę i wykonaniem, akcji, która nosi tak krótką nazwę – DDT. Publika lekko uniosła się gwarą, która szybko opadła. Podniosłem dolną kończynę, którą opuściłem na jego brzuch powodując niechybny przysiad przeciwnika. Moja ręka zawisła w powietrzu, by do moich uszu doszedł dźwięk rozgrzewającej się publiki, wtem ruszyłem na liny, złapałem tempa i wyskoczyłem tuż przed jego personą, by po chwili zapoznać go z moja podeszwą Low Dropkickiem. Bryan ponownie trzasną na matę, a ja miałem dla niego kolejna niespodziankę w postaci Bionic Elbow, które dostatecznie wbiło go w ziemię. Fala prądu przyszła mój łokieć, ale za chwilę ujarzmił ból, jęk Daniela. Tym razem fani oklaskami mój wyczyn kilka sekund dłużej. A seria, zwana potocznie złotą serią weszła w życie. Czy dalsza część walki będzie tak udana jak ten początek? Oj, nie będę przesądzał, ale może być naprawdę ciężko i ten pojedynek może być jedną z moich najgorszych przepraw. Daniel powoli budził się ze snu. Klnąc pod nosem, znajdował się w zgiętej pozycji, najwyraźniej odczuwając skutki mojego łokcia. Chwyciłem jego dłoń i poprzez mocne szarpnięcie posłałem go na liny. Powrócił on do mnie ze zdwojona prędkością, a ja tylko na to czekałem. Przechwyciłem jego pędzące ciało, lekko podskoczyłem i czym prędzej upadłem dobijając oponenta Sidewalk Slamem. No piękny łańcuszek w moim wykonaniu i mogę być z siebie dumny.

Można przegrywać i przegrywać, ale sztuka leży w tym, by się nie poddać. Trzeba wstać, podnieść się z ziemi i powiedzieć sobie, że kiedy się chce to można. Zawsze się do tego stosuję i nie ważne, w jakiej sytuacji się znajdę, nawet, jeśli będę miał przystawiony nóż do gardła, bądź pistolet będzie wycelowany w moją głowę, nie poddam się. Bo to jeden z najgorszych grzechów.

491 słów

Mamy 24 h i dalej Goldust!

Dalej...

Emotikonka w poście jest nieadekwatna, a to wpływa na pomiar całego pościka. Posty inicjatywy też się liczą, a kontra przed siódmym ciosem jest najbardziej adekwatna. Daniel może skontrolować całą sytuację, kiedy zakładasz mu dłonie na szyję.

Tak, tak. Zrozumiałem. Oddaliłeś od niego swoje ciało, bardzo mądre rozwiązanie. Nie mam jednak podstaw, ażeby dawać Ci ini, więc dam opis sytuacji na max. 250 słów. Aby było ciekawiej, leżycie obok siebie!

Niestety, było jednocześnie tak blisko, a tak daleko. Przeciwnik dość łatwo i nadzwyczaj szybko wydostał się z opresji. Walka trwa dalej, a ja muszę dać z siebie jeszcze więcej, by w tym kluczowym momencie nie stracić inicjatywy. Nie będzie to proste zadanie, gdyż jak już wcześniej wspominałem przeciwnik chwali się nadzwyczaj rozwinięta umiejętności techniki. Lecz podstawą jest koncentracja i jeśli to zadziała odpowiednio wszystkie moje problemy powinny zostać rozwijane. Leżałem obok przeciwnika, nie myślą o niczym innym jak o ucieczce, przeturlałem się na bok i czym prędzej zerwałem się na nogi. Przed moimi oczami wyrósł Daniel. Skup się – pomyślałem, przymykając oczy i ruszyłem do ataku z krzykiem na ustach, który przeszył halę wzdłuż i wszerz. Każdy wzrok kibica był skupiony na małym kwadratowym ringu, w którym działa się niesamowita rzecz, gdzie to Goldust dalej kontrolował to steracie. A mianowicie, rozpędzony i nie do zatrzymania staranowałem jego personę Clothesline. Mr. Yes z hukiem opadł na matę, a do moich uszu ponownie doszły głosy wiwatującej publiki. Wylądowałem obok niego. Z trudem łapałem dech, próbując go ustabilizować. Nie wiem właściwie, co to znaczy, co się ze mną dzieje? Lecz jednego jestem pewny i będę to powtarzał i powtarzał. Nie poddam się. Będę walczył do końca. Mimo iż akcja nie była najwyższych lotów złapała mnie zadyszka, co dość mnie zaniepokoiło. Pierwsze momenty tej walki, a ja już odczuwam zmęczenie nie jest zbyt promienistym znakiem na przyszłość.
Aby być wielkim mistrzem, musisz uwierzyć, że jesteś najlepszy. Jeżeli nie jesteś, udawaj, że jesteś.

247 słów