Kontra dla Rocka przed Sequence of Punches. Nie napisałeś kogo bijesz, więc on ma kontrę.

Jedyne co widzę to krew i rozmazaną sylwetkę Jay'a, który chyba się do mnie zbliża, muszę coś szybko zrobić, bo inaczej przegram. Teraz wyraźnie dostrzegam rękę Briscoe, już wiem gdzie zmierza - w moją głowę... Szybkim ruchem blokuję jego pierwszy cios i wybucha wrzawa na hali, która mnie prowadzi do kontrofensywy i to staje się faktem, wyprowadzam kilka szybkich punchy na ryj tego cwela (The Rock Punch Combo).

+12 poproszę

Odwracam się od moich fanów, tylko po to, by stworzyć jeszcze lepsze widowisko i to wszystko dla nich... Dostrzegam, że Angol powoli zbiera się na nogi, cóż za wola walki, chyba go nawet polubiłem, ale i tak muszę skopać jego europejskie dupsko. Spokojnym krokiem podchodzę do narożnika i czekam, aż Nevile wróci do stójki, w końcu się wydarza, a ja nie marnuję takich okazji, rozpędzam się w stronę mojego oponenta, wyskakuję wysoko w powietrze i zwalam się całym ciężarem ciała na niego (Jumping Clothesline). Dopiero po chwili zauważam, że Adrian przy okazji mojej akcji uderzył tyłem głowy o krzesełko, to go powinno na chwilę wyłączyć z naszej batalii. Teraz pora na Jay'a, który odziwo dalej nie wstał z maty, czas to zmienić... Brutalnie podnoszę go z ziemi i ciskam na liny Irish Whip'em, gdy wraca wchodzę pod jego ciało wynoszę na plecy dociskam w matę, przy pomocy błyskawicznego Samoan Drop'u. Publika jest zachwycona z przebiegu walki, z resztą ja tak samo, chyba trzeba powoli kończyć tę dzieciniadę. Przeciągam Briscoe na środek kwadratowego pierścienia i zapinam Camel Clutch.

Proszę państwa, właśnie znajdowałem się na środku ringu i wielmożny Rock chciał zapiąć mi dźwignię... Ale czy on naprawdę w to wierzył? Co prawda wcześniej miał chwilową przewagę, ale to nic nie oznaczało. Już miał zaciągnąć moją głowę mocno do tyłu, kiedy chwyciłem jego rękę, powoli wstając do pionu. Chwilę później przywitałem go, wykonując uderzenia pięścią w głowę (Sequence of Punches).

Stoję naprzeciwko człowieka, który sprawia mi za dużo problemów, czas to zmienić. Patrzymy sobie w oczy, a publika jakby na chwilę wyszła z hali, ponieważ nastała cisza jak makiem zasiał, to jest bardzo dziwne uczucie, dopiero po chwili dociera do mnie fakt, że jest to cisza przed burzą, cisza, którą muszę przerwać ja, The Rock... Już ruszałem na mojego oponenta, ale napadły mnie wątpliwości, czy na pewno dobrze robię? Czy właśnie to doprowadzi mnie do zwycięstwa? Odpowiedź aż sama ciśnie się na usta, a brzmi ona: NIE! Jeżeli dam się sprowokować temu skurwysynowi to przegram tę walkę z kretesem, a na to Rocky nie może sobie pozwolić, ooo nie. Wyciągam rękę w stronę Jay'a i zginam palce, i podnoszę jedną brew ku górze, zapraszając w ten sposób Briscoe do dalszej zabawy, długo nie musiałem czekać. I publika, i sam zainteresowany reagują od razu, nie mogę wytrzymać tego ryku, który dobiega z rozgrzanych do czerwoności gardzieli moich fanów i fanek, a wojownik z przeciwległego krańca kwadratowego pierścienia biegnie już na mnie w złowieszczej furii, muszę szybko podjąć decyzję. Efektownym Dropkick'iem gaszę zamiary Jay'a i teraz widzowie przechodzą sami siebie, nie wiem skąd oni, mają jeszcze tyle siły, aby nas dopingować, ale oklaski i okrzyki "Rocky, Rocky, Rocky" prowadzą mnie do zdobycia pasa mistrzowskiego. Czuję, jak elektryzuję tych ludzi, jak raduje ich moja waleczność i upór w dążeniu do celu. Tak, przecież to ja jestem mistrzem publiczności i to ja jako jedyny zasługuję na złoto... Wchodzę na narożnik i podnoszę jedną ze swoich rak, napinam mięśnie, a charakterystyczny taunt, który znają wszyscy moi fani, zachęca ich do jeszcze głośniejszego okrzyku. Air Canada Center pęka od tej atmosfery, budynek już więcej nie wytrzyma!

Mamy 2 kompletnie różne posty. Curix - pomysłowo i nietypowo z bogatszym słownictwem, Dark zaś klasyczny post z wszystkim co powinno być, bez większych błędów. Muszę wybrać jeden i wybiorę post Curixa, ale bardzo ciężka decyzja, ponieważ brakowało mi gimmicku w tym poście, chyba, że ten post to była planowana zmiana gimmicku na takiego wrażliwca, to wtedy okej. Dark za to, ja bym na twoim miejscu pisał jednak w tym czasie przeszłym. Post mimo, że bez większych błędów to taki nudny, bo w czasie teraźniejszym tylko opisywany robię to, robię tamto, ruszyłem brwią, za mało jakichś opisów co siedzi w głowie czy coś innego ciekawszego, wiesz o co chodzi.

Running Dropkick wykonany przez aktualnego mistrza! To jednak nie koniec, ale przyspieszmy to,  wypoczęty Neville wraca do bitwy! Ostateczne KŁ, które zaważy o mistrzostwie pomiędzy Curixem, a Emielem na max. 250 słów.

Lekcja kończąca - ostatni rozdział.

Walka była świetna, działo się bardzo dużo. Fani często widzieli zwroty akcji, ale jak wszystko w końcu dobiegała do finału. Przez chwilę w mojej głowie pełnej myśli byłem już triumfatorem, który sukcesywnie obronił złoto. Jednak to tylko wyobraźnia. Dobrze zdawałem sobie sprawę, że mam specyficzny charakter, nie do końca wiadomo czego się po mnie spodziewać. Raz bywałem czuły, raz zawistny, jednak przeważnie potrafiłem okazać wiele szacunku, najwięcej fanom, którzy właśnie wykrzykiwali mój pseudonim ringowy. Otarłem czoło pełne potu, pozdrawiając ich raz jeszcze. Zawsze ich kochałem, a ich doping był teraz najmocniejszy. Dobrze wiedzieli, że to właśnie ta chwila... Postanowiłem skupić swoje myśli na batalii. Serce zaczęło mocniej bić, ale podszedłem do oportunisty, równie zmęczonego, podałem mu rękę i poklepałem po plecach, ten zachował się pozytywnie. Wtedy cofnęliśmy się znacznie i obserwowaliśmy swoje ruchy. Powoli wróciliśmy do akcji, gdy nastąpiło siłowanie. Wyglądało to, jak dosłownie początek końca. Teraz zapragnąłem posłać swojego oportunistę w niezwykle niebezpieczną dolinę grozy i cierpienia, z której już nigdy się nie wydostanie. Chciałem zamknąć go w klatce bólu, kluczem będzie mistrzostwo, które uwięzi go tam na zawsze, a ja będę posiadaczem tego przedmiotu. Zwarcie zakończyło się w narożniku, wylądował tam Adrian. Wtedy spojrzałem na Rock'a i stwierdziłem, że nie będzie już stanowił zagrożenia w tym pojedynku. Wyprowadziłem mocny podbródkowy (European Uppercut) i pozostawiłem rywala na pastwę losu, obolałego w narożniku. Widziałem, jak coraz szybciej oddychał, pot ciekł mu coraz bardziej, a powieki same przymykały się z wyczerpania. W jego oczach nie było już ani krzty nadziei na to, że odniesie sukces w tej jakże różnej w dwóch różnych od siebie światów.
Robiąc kilka kroków do tyłu, wypowiedziałem odważnym tonem owe słowa:
- Angliku, wysłuchaj mnie... Gdybym był Tobą... Zacząłbym się modlić o to, abym nie zrobił Ci już krzywdy. Chciałbym zbawienia i cudu. Jednak obaj dobrze wiemy, że dzisiaj nie będzie niespodzianki. Wie to też cała publika na arenie.
Nie zastanawiając się długo, przeciągnąłem zawodnika na środek pierścienia, wyprowadzając Military press dropped into a Death Valley driver. Koniec był już coraz bliżej. Następnie bez wahania zaaplikowałem akcję kończącą - Jay-Driller.