Wszystko układało się po mojej myśli. Początek należał zdecydowanie do mnie, a to znowu mogło zdziwić wielkich fanów wrestlingu. Z moimi zdolnościami mogłem pokonać każdego, w sumie, tak też zamierzałem... Oddaliłem się od leżącego Tommy'ego na bezpieczną odległość. Przemyślałem każdy ruch i wiedziałem wtedy co mam robić. Znów podszedłem do leżącej zwierzyny. Chwyciłem go za brodę, a następnie uśmiechnąłem się pod nosem. Uniosłem rywala w górę, lecz nie na długo. Uderzyłem go raz jeszcze z otwartej dłoni w polik, po czym wykonałem Double Knee Armbreaker. Bez żadnej niespodzianki przeciwnik upadł na ziemie wydając z siebie dźwięk odnoszonego bólu. Po kilku sekundach zapiąłem Arm Trapped Armlock na środku ringu! To była moja chwila!

https://www.youtube.com/watch?v=IEPTkgJao74 - 2:09

+24

Udane. OS na max 200 słów. Oboje powoli wstajecie.

- Dlaczego mi nie pomagasz, Panie? Czy zrobiłem coś nie tak?- posłałem dwa nieme pytania w eter, nie oczekując nawet na odpowiedź. Bezsilność, która ogarnęła mnie wraz z nagłym wybuchem przeciwnika była niezwykle męcząca i zmuszała mnie do podwojenia swoich starań. Powoli dźwignąłem się z maty, delikatnie rozciągając obolałe po dźwigni kończyny. Spojrzałem z pogardą w stronę oponenta, który znajdował się w siódmym niebie po swej dzielnej ofensywie. Nie poczuję więcej takiego wstydu, nie pozwolę, by stanął na drodze mnie i Upadłemu. Czas, strącić go z przestworzy i umieścić w czeluści piekielnej. Wciąż jednak nie rozumiałem skąd u niego ta determinacja i siła. W jaki sposób ten ludzki pomiot może zagrozić Wcieleniu Śmierci? Rozejrzałem się po arenie, szukając jego inspiracji, lecz znalazłem tylko bandę rozwydrzonych bachorów w pierwszych rzędach. Natomiast z odległych siedzeń docierały do mnie głosy starszej części publiki, a opinie o mnie wyrażane były bardzo niepochlebne. Uśmiechnąłem się delikatnie i postanowiłem skupić na przeciwniku. W lekceważący sposób usiadłem na macie i wymownym gestem zaczerpnąłem w dłoń niewidzialną substancję z maty. Następnie udawałem, że przesypuję ją na ziemię.
- Pulvis es et in pulverem reverteris.*- wyszeptałem, przybierając piekielne oblicze, oblizując przy tym wyschnięte wargi.- Sit tibi terra levis.*- dodałem, wybuchając głośnym rechotem. Zarówno Gargano, jak i sędzia oraz fani wpatrywali się we mnie niczym w psychopatę i właśnie o taki efekt chodziło.

*Prochem jesteś i w proch się obrócisz.
*Niech ci ziemia lekką będzie.

200+23

a ja się odwołam. to, że mamy podzielenie na punkty nie oznacza, że mamy dawać opinie na jedno zdanie. no bez przesady. jak takie coś może być wiarygodne? pozdrawiam.

Z pogardą wpatrywałem się w oponenta, który z każdą kolejną sekundą oddychał coraz szybciej, a z jego oczu powoli wychodziło spojrzenie szaleńca. Obdarzyłem go srogim spojrzeniem, a następnie zabrałem do podnoszenia się. Wtedy to zauważyłem, że Amerykanin ruszył się z miejsca i ruszył w moją stronę, próbując w ten sposób zaskoczyć. Partyzancki atak skończył się jednak niepowodzeniem, gdyż błyskawicznie odsunąłem się, tym samym unikając szarży, a po chwili potężnym kopnięciem z półobrotu obdarzyłem jego czaszkę (Standing Spinning Heelkick). Impet uderzenia był tak mocny, że Johnny przyklęknął, pustym wzrokiem obserwując arenę. Wiedziałem, że w tej właśnie chwili opuścił swoje ciało i wyszedł na spotkanie Upadłemu, jednak gdy po chwili jego spojrzenie wróciło do normalności, zakląłem pod nosem i pokiwałem głową. W jaki sposób ten nikczemnik uchronił się przed moim Panem? Czyżby wciąż było za wcześnie? Nie zastanawiając się długo ruszyłem w stronę lin, a gdy się od nich odbiłem, ruszyłem prędko w kierunku oponenta. Ten jednak znowu zdołał wyprowadzić atak, na moje szczęście znów nieudany. Uniknąłem jego ramienia i zatrzymałem się tuż za jego plecami. Szybko wybiłem się w górę i obróciłem o sto osiemdziesiąt stopni, po czym kolanem poczęstowałem szczękę Gargano (Turnaround Knee Kick), gdy tylko zwrócił do mnie swe oblicze. Uderzenie zmusiło Johnny'ego do obrotu na pięcie, ja zaś znalazłem się w idealnej pozycji za jego plecami, więc objąłem go w pasie i mocnym rzutem zapaśniczym przerzuciłem nad sobą (Exploder Suplex).

- Nie idź w stronę światła. Ciemność jest przyjemniejsza.- rzuciłem szybko w kierunku obitego przeciwnika, który delikatnymi ruchami dawał znać, że wciąż żyje, jednak nie był w stanie dźwignąć się z maty nawet na wysokość wyprostowanych ramion. Postanowiłem mu pomóc i chwyciłem oburącz jego głowę, by chwilę później mocnym szarpnięciem zmusić go do wstania. Następnie odsunąłem się od ledwo stojącego Gargano i obróciłem się wokół własnej osi, natomiast sekundę później mocnym uderzeniem łokciem pokarałem szczękę przeciwnika (Roaring Elbow). Nie chciałem czekać, więc błyskawicznie po tym uderzeniu chwyciłem przeciwnika i mocnym kopnięciem zmusiłem go do pochylenia się. Gest ten był dwuznaczny. Z jednej strony potrzebowałem oponenta właśnie w tej pozycji, z drugiej jednak scena wyglądała tak, jak gdyby Amerykanin oddawał mi hołd. Nie zatrzymałem się jednak, lecz chwyciłem jego łeb i umieściłem go sobie między udami. Następnie oplotłem talię Johnny'ego i mocnym szarpnięciem uniosłem go na wysokość moich barków, a sekundę później z mocnym impetem trzepnąłem jego ciałem o matę (Powerbomb). Cała scena zakończyła się chwilę później, gdy odbiłem się od maty i obunóż nadepnąłem na tors przeciwnika (Jumping Double Foot Stomp).

Wszystko idealnie się zgrywało, każdy kolejny atak coraz bardziej osłabiał przeciwnika, aż zdołałem dotrzeć do idealnego momentu na podsumowanie wszystkich akcji. Z uśmiechem przystąpiłem do leżącego w centrum kwadratowego pierścienia Gargano i przeturlałem go na plecy, by po chwili na nich zasiąść, niczym mój Pan na swoim tronie. Następnie objąłem jego szyję i mocno wygiąłem w tył, naciskając tym samym na kręgi. Camel Clutch został zapięty w samym środku ringu, więc Johnny musiał odklepać.