Cisza wszędzie, co to będzie, co to będzie? Na arenie nie działo się dosłownie nic, co mogłoby przykuć uwagę publiczności. Wszyscy ziewali, jedli, pili, albo spali. Każdy czekał na coś, co wydarzyć ma się w kwadratowym pierścieniu. I nie musieli długo czekać, bowiem po chwili rozbrzmiał theme song Kevina Owensa i oto ten Kanadyjski zapaśnik wyłonił się zza przepotężnej ściany, która oddziela backstage od hali. Publiczność od razu się ożywiła, gdyż mogła publicznie zbluzgać Kevina Owensa na oczach milionów fanów z całego świata. Mało było zwolenników tego Pana, co było bardzo widoczne. Dzieci - to właśnie oni najbardziej na widok Owensa oszaleli ze złości. Buczenie rosło wraz z każdym krokiem postawionym na rampie przez Kanadyjczyka. On jakby nigdy nic z grobową miną i nutką arogancji w spojrzeniu degustował się każdym owym wyzwiskiem. Widać było, że spływa po nim wszystko jak po przysłowiowej kaczce, a takie zagrywki najbardziej karmiły jego ego... które chłonęło coraz to więcej. On właśnie chciał, aby wszystko wyglądało dokładnie tak - On stojący pomiędzy prawą stroną publiczności, a lewą strona i zewsząd płynąca w jego kierunku nawałnica nie tylko wyzwisk, ale i też donośnego buczenia na skalę światową. Jedyne co mógł zrobić Owens, to delikatnie uśmiechnąć się na widok tak żwawej publiczności.

Introduce to the ring, from Marieville, Quebec, Kanada weightin'
266 Pounds... "The Owens Show" ... KEVIN OWENS!

... Kevin obrócił się wokół własnej osi, aby dogłębnie przyjrzeć się bestią, siedzącym bądź stojącym w jego obrębie. Duma? Nie, to było coś innego, co rozpierało Owensa. Na pierwszy rzut oka było widać, że jest On niebywale zadowolony z wywołanej reakcji - takiej bowiem oczekiwał od początku swojego pojawienia się w szeregach WWE. Kevin począł nareszcie dążyć długą rampą, stawiając spokojnie krok po kroku z delikatnie rozrysowanym uśmiechem na swoich ustach. Każdy krok był coraz to bardziej wygwizdywany, a Owens chciał ich stawiać jeszcze więcej, aż do momentu, gdy zabrakłoby skali. Kevin zatrzymał się przed ringiem i obejrzał się za siebie, patrząc czy aby na pewno jest bezpieczny. Po chwili okazało się, że Kanadyjczyk spokojnie może godziwie wejść do kwadratowego pierścienia jak prawdziwy mistrz. Owens wszedł po schodkach na krawędź ringu, gdzie złapał się lin i krocząc po ówże krawędzi szurał dłonią po sprężystej linie. W końcu przystanął i pochylił się, aby przełożyć swoje tułowie pod liną, dzięki czemu zwinnie i zgrabnie wszedł w obszar ringu. Owacje? Skądże - nic z tego. Jedynie bluzgi i gwizdy od samego początku. Owens uśmiechnął się i ustawił się w narożniku. Czas zacząć show! 

Wbijam, eydtne jak bede na komputerze

Ze zblazowanym wyrazem twarzy bezmyślnie wpatrywałem się na wchodzącego ostatniego uczestnika tejże walki, czując do niego pogardę i wstręt. Kanadyjczyk, ale niesamowity gbur - za to zostanie srogo ukarany. Może i tydzień temu przegrałem, może i pokazałem się ze słabszej strony, ale czułem, że pas musi być mój. Od lat zmagam się z takimi cwaniaczkami, którzy muszą mieć podane wszystko na tacy. Gdy postawiłem pierwszy krok w ringu WWE wiedziałem, że czas kiedy trofeum owinie moją talię jest bliski. Dzisiaj miałem okazję, żeby dokonać jakże przełomowy krok w swojej karierze. Wiedziałem, że w kluczowym momencie nie mogę zawieść i po prostu muszę wynieść ich na tarczy, by spokojnie móc rozkoszować się smakiem kolejnego zwycięstwa.

Głęboko odetchnąłem, a gdy Chris Jericho przekroczył próg i wtargnął na moje terytorium, to coś we mnie pękło i nie wytrzymałem... Nie interesowało mnie to, że Kanadyjczyk dopiero co wszedł i nie był jeszcze przygotowany do walki, a sam sędzia nie dał nam tego nakazu - miałem to głęboko w poważaniu. Wziąłem rozbieg i doskoczyłem do Chris'a, którego zaatakowałem od tyłu uderzeniem w kark. (Double Axe Handle) Jericho wpadł do narożnika, gdzie otrzymał ode mnie bolesnego liścia na klatkę piersiową, po której zawył z bólu i ześlizgnął się po nim. (Slap) Publiczność w Toronto wybuchła niesamowitym dopingiem - nie spodobało mi się to, a miałem do tego powody. Zauważyłem wysuwający się nade mną cień drugiego przeciwnika, dlatego w mgnieniu oka wydostałem się z kwadratowego pierścienia, by uniknąć bezpośredniej konfrontacji z Królem Ciemności. Mark był niezadowolony tym faktem, co jedynie wzbudzało we mnie samozachwyt. Stałem z szerokim uśmiechem na ustach, czując jak każdy mięsień działa tak, jak należy. Tętno z pewnością było przyśpieszone, a wydzielana w tamtym momencie adrenalina ukoiła wszystkie moje złe emocje. Byłem podniecony, że wykonałem swoje zadanie tak, jak należy. Wskazałem na swoją talię, czując oddech każdego fana na swoich plecach. Oni mną gardzili, mieszali mnie z błotem i ciskali we mnie brutalnymi przekleństwami. Byłem u siebie. Byłem w Kanadzie, ale nawet tu każdy miał mnie za totalnego śmiecia, a to jedynie powodowało, że miałem ochoczy zapał zamknąć im usta. Calaway wpatrywał się we mnie jak w obrazek, więc musiałem zareagować.

- Pas będzie mój słonko... musisz się z tym pogodzić.

Całą wypowiedź skwitowałem zadziornym uśmiechem, ale musiałem pojawić się w ringu, by sędzia oficjalnie rozpoczął walkę. Otrzepałem się i poprawiłem koszulkę, a następnie wślizgnąłem się do ringu, zachowując znaczy dystans od Władcy Ciemności. Chris i Mark stali stosunkowo blisko siebie, a więc pewne było to, że będą chcieli się mnie pozbyć. Tym bardziej, że ich wykiwałem. Mężczyzna w pasiastej koszuli dał znak, by zabito w gong - a słowo ciałem się stało. Kanadyjska Łachudra wyszła przed szereg swoją frustracyjną szarżą, którą zakończyłem szybkim uderzeniem z wyprostowanej ręki. (Clothesline) Następnie zaskoczyć chciał mnie Mark, ale i również on poczuł mój gniew, po tym jak wylądował na deskach maty ringowej. (Big Boot)

477 słów. ;>

+12 na pewno.

Edit: jednak +24, dopiero jutro kolo 11 oddam post.


Z zapartym tchem obserwowałem stalową klatkę okalającą ring. Grube kraty miały oddzielać nas od reszty świata, wywierając zgubny wpływ na psychikę. Drżące ze strachu kończyny nie wpływały dobrze na moje nastawienie, a wręcz przeciwnie - dodatkowo demotywowały. Serce biło jak szalone, a skronie już zdążyły oblać się potem. Jednym słowem bałem się. Ale tak po prawdzie - kto był się nie bał? Nawet Pan Ciemności drgnął słysząc szczęk zatrzaskiwanej kłódki. To dodało mi otuchy i sprawiło, że dostrzegłem światełko w tunelu. Myśli automatycznie powędrowały w kierunku spoczywającego w pobliżu pasa, gotowego by ktoś go schwycił. Pragnąłem go tak, jak jeszcze niczego w życiu. Łaknąłem mistrzostwa całym sobą, wiedząc, że główny tytuł WWE powinien odznaczać osobę najbardziej na to zasługującą, taką która będzie uosabiać to mistrzostwo - mnie.  Zamknąłem oczy, wyobrażając sobie jak przypinam jednego z rywali, by po chwili unieść czempionat ku górze. Po ciele zamiast zimnego strachu rozlało się niebiańskie ciepło, kojące moje skołatane nerwy. Otworzyłem ślepia i powoli ruszyłem w kierunku Undertakera, co spowodowało wrzawę na trybunach.

- To co dziadziu? Zatańczmy!

Wykrzyczane słowa rozeszły się echem po hali, zawisając w powietrzu i zagęszczając atmosferę. WWE Universe jak jeden mąż wstrzymało oddech, oczekując reakcji Deadmana. I ta nadeszła! Callaway odepchnął mnie na środek ringu. Przetoczyłem się na plecy i przykucnąłem, rzucając spojrzenie na legendę. Ten był już zajęty wymianą ciosów z Owensem, czego nie omieszkałem wykorzystać! Momentalnie zsunąłem z głowy zwiewny szal i doskoczyłem do Kevina, zarzucając mu trzymany w rekach przedmiot na szyję i podduszając go. Tym sposobem sprowadziłem jednego z adwersarzy do parteru i mogłem zająć się Umarlakiem, który po ówczesnej wymianie ciosów z KO spoczywał w narożniku. Nie wahając się wymierzyłem mu kilka Shoulder Thrustów, zatrzymujących przeciwnika w narożniku. Publika widząc to wręcz zawyła z radości - byłem w Kanadzie, moim kraju i to oczywiste, że wszyscy mnie tu kochali. Machnąłem na nich ręką, dając znak by się uciszyli i pozwolili mi robić to w czym jestem najlepszy - walczyć. Szybko odwróciłem się w kierunku Chomika, który jak na komendę wstawał oszołomiony z maty, wciąż trzymając się za bolącą szyję. Momentalnie schwyciłem go za rękę i Irish Whipem wysłałem do narożnika, w którym dorzuciłem dwa Knife Edge Chopy wprost w klatę rywala! Publika jak zaklęta skandowała "Stupid Idiots!", co wywołało delikatny uśmiech na mojej twarzy. Obróciłem się na pięcie, chcąc tym razem zaatakować Undertakera. Jednak po odwróceniu się ujrzałem jego postać przed sobą! Phenom schwycił mnie za szyję, na co szybko odpowiedziałem kopnięciem w krocze! Staruszek puścił mnie, jednak po chwili był już gotów do natarcia! Nie wiele myśląc schwyciłem stojącego w pobliżu sędziego i wepchnąłem go w Takera, którego oszołomiła moja zagrywka! Dostrzegłem swoją szansę i momentalnie doskoczyłem do rywala, wymierzając mu Step-Up Enzuigiri, po którym Mark padł na deski! Przyklęknąłem obok niego, równając oddech. Jesteśmy w piekle... I tylko jeden z nas może wyjść z tego o własnych siłach. Nadchodzi Era Jericho!

450/450
29/30

Ostatnio edytowany przez Jakub ;x (2016-12-07 10:47:33)

Pan Ciemności w dalszym ciągu szedł powolnym krokiem w kierunku Owensa. Chris Jericho już się dla niego nie liczył. Szczerze pragnął dopaść młodzieńca, który postawił mu się kilka tygodni wcześniej. Kevin stał jak wryty. Nie wiedział co się stało i z zatrwożoną miną "czekał" na nadejście Pana Ciemności. Fani byli uradowani, cały czas okazywali swoje wsparcie dla Umarlaka. Nie minęło dużo czasu, aby Red Devil znalazł się poza ringiem. Dopiero wtedy Mr. Wrestling się ocknął i momentalnie ruszył do ataku z agresywnym okrzykiem. Nie mogło to jednak zaskoczyć Siewcy Koszmarów, dokładnie na to liczył. Idealnie wyczekał moment, aby przechwycić nacierającego oponenta i z ogromnym impetem wbić jego ciało w twardą posadzkę! (Spinebuster) Plecy Antychrysta od samego początku nie miały lekko, a wszystko było jeszcze przed nim... Ponury Grabarz nie pozwalał mu odpocząć, choćby przez chwilę. Szybko podniósł truchło i po delikatnym rozbiegu ponownie zmasakrował podporę ciała brodacza, wykonując Sidewalk Slam. Owacjom na trybunach nie było końca- donośnie i jednocześnie rytmiczne "Undertaker, Undertaker!" opanowało arenę. Dominacja Phenoma była niezaprzeczalna! Wyraźnie czuł się jak ryba w wodzie, zamknięty w piekielnej klatce, od razu udowodnił, że jest jej jedynym królem! Złoto zbliżało się coraz większymi krokami, już niemalże czuł jego chłód na biodrach. Urna również nie mogła się doczekać pochłonięcia kolejnej duszy. Po drugim ciosie młokos poczuł zew krwi, jego ego zostało podrażnione i szybko zerwał się do stójki, aby kontratakować. Mistrz Gier Umysłowych jednak całkowicie to zlekceważył, odwrócił się do niego plecami i odszedł kilka kroków w stronę metalowych schodów, aby powrócić do wnętrza "kwadratowego pierścienia". To rozsierdziło Owensa do granic możliwości, ruszył przed siebie chcąc ostatecznie zmiażdżyć Undertakera, lecz ten nie dał się zaskoczyć. Z zimną krwią odwrócił się do niego w ostatnim momencie, aby jeszcze raz wykorzystać szarżę nieszczęśnika i powstrzymać go przy pomocy Hip Tossu, wykonanego bezpośrednio na metalowe schodki prowadzące do ringu! Te rozleciały się na dwie części, a plecy Kevina ponownie ucierpiały, tym razem jeszcze mocniej! Obolały brodacz zwijał się z bólu, a groźny Big Evil zmarszczył brwi i gniewnie wykrzywił usta... to był dopiero początek katuszy, jakie dla niego przygotował!

Tłumy szalały, a Umarlak szedł za ciosem niesiony na fali ich dopingu. Nie zatrzymał się nawet na moment, podniósł przeciwnika z podłogi, od razu biorąc go na ręce, aby płynnie przejść do wykonania *Pendulum Backbreakera*. To był kolejny cios wymierzony bezpośrednio w plecy adwersarza! Kevin był w ogromnych tarapatach. Undertaker pałający żądzą zemsty obrał go za cel i nie zamierzał odpuścić aż do samego końca, którym było wydarcie duszy z gardła Owensa. Pan Ciemności nie przebierał w środkach, momentalnie złapał za włosy i koszulkę młodzieńca, po czym w bolesny sposób postawił go do pionu. Szybki gut kick sprawił, że bezbronny "K.O" zgiął się w pół, oddając tym samym pokłon temu, który pokonał śmierć i został przechwycony w Suplex Clutch. Fani wpadli w istną euforię widząc swojego ulubieńca wykonującego Vertical Suplex bezpośrednio na szczątki metalowych schodków! Nikt nie mógł przerwać tej dominacji! Zdeterminowany Phenom jeszcze raz przywrócił nieszczęśnika do pionu i tym razem w sprawny sposób przeszedł do wykonania Front Powerslamu. Mr. Wrestling nie mógł znieść ilości ciosów nałożonych na podporę jego ciała i masy. Ból był potworny, a nic nie wskazywało na to, aby Big Evil miał odpuścić...

*Umiejętność Attomic Attack*